Ender'in Oyunu - Orson Scott Card

395 Pages·2006·1.3 MB·Turkish

by  Orson Scott Card

Orson Scott Card
Ender'in Oyunu
Ender Serisi
1. Kitap
Altıkırkbeş Basın Yayın
Bilim Kurgu Dizisi
Bana çocukların nasıl hem genç
hem de yaşlı olabildiklerini
hatırlatan Geoffrey'e. . .
Üçüncü
"Gözleriyle seyrettim, kulaklarıyla dinledim ve sana
söylüyorum ki, bu o. Ya da en azından aradığımıza en yakın
olanı."
"Erkek kardeş için de bunları söylemiştin."
"Erkek kardeşi denemeleri geçemedi. Başka sebeplerden
dolayı. Yeteneği ile ilgisi yok."
"Kız kardeşi de öyle. Bununla ilgili şüpheler de var. Çok
uysal. Kendini başkalarının iradesine bırakmaya çok hevesli."
"Eğer diğer kişi düşmanı değilse."
"Öyleyse ne yapalım? Her zaman etrafını düşmanlarla mı
saralım?"
"Eğer gerekiyorsa"
"Bu çocuktan hoşlandığını söylediğini hatırlıyorum"
"Eğer Böceklerin eline geçerse, beni onun en sevdiği
amcasına benzetirler"
"Tamam. Sonuçta dünyayı kurtarıyoruz. Al onu"
Monitör kadın kibarca gülümsedi ve saçını karıştırarak,
“Andrew sanırım bu berbat monitörden bıkmışsındır.
Öyleyse, sana güzel haberlerim var. Monitör bugün çıkacak.
Bulunduğu yerden onu çıkaracağız ve hiç acı olmayacak,”
dedi.
Ender başını salladı. Hiç acı olmayacakmış, tabii ki bu bir
yalandı. Fakat yetişkinler, acıyacağı zaman hep bunu
söyledikleri için başına ne geleceğini kesinlikle görebiliyordu.
Bazen yalanlar, gerçekten çok daha güvenilirdi.
“Buraya gelir misin Ender, sadece şuraya, muayene
masasına otur. Doktor bir dakika içerisinde yanında olacak.”
Monitör kadın gitmişti. Ender boynunun arkasındaki ufak
cihazın orada olmadığını hayal etmeye çalıştı. Yatakta arkama
dönebileceğim ve oramda herhangi bir baskı olmayacak.
Ensemin ürperdiğini hissetmeyeceğim ve duş alırken
ısınmayacak.
Ve Peter artık benden nefret etmeyecek. Eve geleceğim ve
ona monitörün olmadığını göstereceğim, böylece benim de
başaramadığımı görecek. Artık normal bir çocuk olacağım,
tıpkı onun gibi. Ondan sonra bu kadar kötü olmayacak.
Monitörü onun taşıdığından tam bir yıl daha uzun taşıdığım
için beni affedecek. Biz. . .
Muhtemelen arkadaş olmayacağız. Hayır, Peter çok
tehlikeliydi. Peter çok sinirliydi. Yine de kardeştiler.
Düşmanlık yok, arkadaşlık yok, sadece kardeşlik; aynı ev
içinde yaşayabilmek. Benden nefret etmeyecek, sadece beni
yalnız bırakacak. Hatta Böcekler ile Astronotları oynamak
istediğinde, belki de onunla oynamak zorunda kalmayacağım
ve sadece kitap okuyabileceğim.
Fakat Ender böyle düşünse bile, Peter’in onu yalnız
bırakmayacağım biliyordu.
Delilik zamanlarında, Peter’in gözlerinde bir şeyler olurdu
ve Ender bakışlarındaki o kıvılcımı her gördüğünde Peter’in
yapmayacağı tek şeyin, onu yalnız bırakmak olacağını bilirdi.
Piyano çalışıyorum Ender. Gel de sayfaları benim için çevir.
Oh, monitör çocuk, erkek kardeşine yardım edemeyecek
kadar meşgul mü? Çok mu akıllı? Birkaç Böcek mi öldürmen
lazım, astronot? Hayır, hayır, senin yardımını istemiyorum.
Kendi başıma halledebilirim, seni küçük piç kurusu, seni
aşağılık Üçüncü.
“Uzun sürmeyecek, Andrew" dedi doktor.
Ender başını salladı.
“Çıkarılabilecek şekilde tasarlandı. Enfeksiyon yapmadan,
zarar vermeden. Fakat biraz gıdıklanma olabilir ve bir şeyin
kaybolduğu hissine kapıldıklarını söylerler. Bir şeyler arayıp
duracaksın, bulamayacaksın, aslında aradığın şeyin ne
olduğunu da hatırlamayacaksın. Öyleyse ben söyleyeyim,
aradığın şey o monitör olacak ve artık orada olmayacak.
Birkaç güne kadar da bu duygu geçmiş olacak.”
Doktor Ender’in başının arkasındaki bir şeyi çeviriyordu.
Aniden boynundan kasıklarına doğru iğne gibi bir ağrı
saplandı. Ender arkasının kasıldığını hissetti ve vücudu sertçe
geriye doğru yaylandı; başı yatağa vurdu. Bacaklarının
kıvrandığını hissedebiliyordu, elleri birbirine o kadar sıkı
kenetlenmişlerdi ki, eğrildiler.
"Deedee!” diye bağırdı doktor. “Sana ihtiyacım var”
hemşire soluk soluğa içeriye koştu. “Bu kasları rahatlatmamız
lazım. Onu bana getir, şimdi! Daha ne bekliyorsun!”
Bir şeyler el değiştirdi; Ender ne olduğunu göremedi. Yana
doğru yalpaladı ve muayene masasından düştü. “Yakala onu!”
diye haykırdı hemşire.
“Onu sadece sabit tut!”
“Onu siz tutun doktor, benim için fazla güçlü.”
“Hepsini değil! Kalbini durduracaksın."
Ender, gömleğinin yakasının biraz üzerinde, arkasına bir
iğnenin girdiğini hissetti. İğne yakmıştı, fakat ateşin yayıldığı
her bölgedeki kaslar yavaş yavaş gevşedi. Bunun yarattığı
korku ve acı yüzünden artık ağlayabilirdi, “İyi misin
Andrew?” diye sordu hemşire.
Andrew nasıl konuşulacağını hatırlayamadı. Onu masanın
üzerine kaldırdılar. Kalp atışlarını kontrol ettiler, hiç
anlamadığı başka şeyler yaptılar.
Doktor sarsılmıştı; konuşurken sesi titredi.
“Bu şeyleri üç yıl çocukların içinde bırakıyorlar, ne
umuyorlar ki? Onu kaybedebilirdik, bunun farkında mısın?
Sonsuza kadar beyninin fişini çekebilirdik”
“İlaç etkisini ne zaman kaybedecek?” diye sordu hemşire
“Onu en azından bir saat burada tut. İzle.
Eğer on beş dakika içinde konuşmaya başlamazsa beni ara.
Sonsuza kadar fişini çekebilirdik. Bende bir Böceğin zihniyeti
yok.”
Bayan Pumpherey’in sınıfına, paydos zilinden sadece on
beş dakika evvel geri geldi. Bacakları üzerinde hâlâ bir parça
dengesizdi.
“İyi misin Andrew?” diye sordu Bayan Pumpherey.
Başını salladı “Hasta miydin?”
Kafasını salladı.
“iyi görünmüyorsun.”
“Ben iyiyim.”
“Olursan iyi olacak, Andrew.”
Sandalyesine doğru ilerledi, ama durdu. Şimdi ben neyi
arıyordum? Neyi aradığımı hatırlayamıyorum.
“Sandalyen karşıda,” dedi Bayan Pumpherey.
Oturdu, fakat ihtiyacı olan başka bir şeydi, kaybetmiş
olduğu bir şey. Onu sonra bulurum.
“Monitörün,”diye fısıldadı, arkasındaki kız.
Andrew omuzlarını silkti.
“Monitörü,”diye fısıldadı kız, diğerlerine.
Andrew eliyle dokunup boynunu hissetti. Orada bir yara
bandı vardı. Gitmişti. Şimdi tastamam herkes gibiydi.
“Yıkandın mı? Andy” diye sordu, koridorun çaprazında ve
onun arkasında oturan bir oğlan. İsmini hatırlayamadı. Peter.
Hayır o başka birisiydi.
“Sessiz olun. Bay Stilson” dedi Bayan Pumpherey. Stilson
sırıttı.
Bayan Pumpherey, çarpmayı anlatıyordu. Ender, sırasının
üzerine amaçsızca dağlık adaların, eş yükselti eğrisi
haritalarını karalıyor ve sonra, sırasına onların her açıdan üç
boyutlu görüntülenmesini emrediyordu. Tabii ki öğretmen,
onun derse dikkatini vermediğini biliyordu ama onu rahatsız
etmedi.
Her zaman cevabı bilirdi, hatta öğretmeni onun derse
dikkatini vermediğini düşündüğünde bile.
Sırasının köşesinde bir kelime belirdi ve sıranın çevresi
etrafında ilerlemeye başladı. İlk başta, yukarıdan aşağıya ve
tersti, ama Ender kelime sıranın altına ulaşıp düzgün duruma
gelmeden önce onun ne olduğunu anlamıştı.
Ender gülümsedi. Nasıl mesaj yollanacağını ve onları nasıl
ilerleteceğini kafasında oluşturan kişi kendisiydi; gizli
düşmanı ona kötü sözler söylese de yollanma şekli onu mest
ediyordu.
Üçüncü olması onun hatası değildi. Bu hükümetin fikriydi.
Bunu emreden onlardı. Ender gibi bir Üçüncü okula başka
nasıl gidebilirdi ki? Ve artık monitör yoktu. Andrew Wiggin’e
ünvanını kazandıran deney, bir işe yaramamıştı. Eğer
yapabilselerdi, onun doğmasına izin veren feragatnameyi iptal
etmek isteyeceklerinden emindi. Başarılı olmadın mı?
Öyleyse deneyi silin gitsin.
Zil çaldı. Herkes sıralarını kapattı ve aceleyle kendilerine
hatırlatıcı notlar yazdılar. Bazıları dersleri ya da verileri
evdeki bilgisayarlarına aktarıyorlardı. Birkaç kişi göstermek
istedikleri şey basılırken yazıcının etrafında toplandı. Ender
sıranın kenarında duran çocukların kullandığı klavyeye
ellerini uzattı ve yetişkinlerinki kadar büyük ellere sahip
olmanın nasıl bir duygu olacağını merak etti.
Çok büyük ve hantal hissediyor olmalılar, kalın güdük
parmaklar ve iri avuçlar. Tabii ki onların daha büyük
klavyeleri vardı - ama nasıl o kalın parmaklarla Ender’in
yaptığı gibi, birbirine değmeden ya da üst üste gelmeden,
sıranın kenarından merkezine kadar yetmiş dokuz kere spiral
yapabilen dümdüz bir çizgi çizebiliyorlardı? Öğretmen
aritmetiğe takılıp kaldığında bu onu oyalayacak bir şeydi.
Aritmetik!
Üç yaşındayken, Valentine ona aritmetiği öğretmişti.
“İyi misin, Andrew?”
“Evet efendim. "
“Otobüsü kaçıracaksın.”
Ender başını salladı ve ayağa kalktı. Diğer çocuklar
gitmişti. Yine de, kötü olanlar bekleyeceklerdi Monitörü
boynunda yoktu, duyduklarını duymuyor, gördüklerini
görmüyordu. Ne isterlerse söyleyebilirlerdi. Hatta onu
dövebilirlerdi; artık hiç kimse onları görmüyordu, öyleyse
Ender’i kurtarmaya kimse gelmeyecekti. Monitörün
avantajları vardı ve onları özleyecekti.
Stilson’dı tabi ki. Diğer çocukların çoğundan iri değildi,
fakat Ender’den daha iriydi. Ve yanında diğerleri de vardı.
Her zaman yaptığı gibi.
“Hey, Üçüncü. “ Cevap verme, söyleyecek bir şey yok.
“Hey, Üçüncü, seninle konuşuyoruz, Üçüncü, hey Böcek
aşığı, seninle konuşuyoruz.”
Verebileceğim bir cevabım yok. Söyleyeceğim her şey,
durumu daha da güçleştirecek. Öyleyse hiçbir şey
söylemiyorum.
“Hey, Üçüncü, hey, pislik, çaktın ha? Bizden daha iyi
olduğunu düşünüyordun, ama küçük kuşunu kaybettin.
Üçcüüük, boynunda yara bandı var.”
“Geçmeme izin verecek misiniz?” diye sordu Ender.
“Geçmesine izin verecek miyiz? Gitmesine müsaade
edelim mi?” Hepsi güldü. “Tabi ki gitmene izin vereceğiz.
Önce kolunun geçmesine izin vereceğiz, sonra kıçının
geçmesine, sonra belki dizinin bir parçasının.”
Şimdi diğerleri de alay ediyordu. “Küçük kuşunu mu
kaybettin. Üççük. Küçük kuşunu kaybettin.