Ana's Wake

282 Pages·2009·1.13 MB·German

by  Samartin Cecilia

Cecilia Samartin
Ana's wake
VAN HOLKEMA&WARENDORF
Unieboek BV, Houten/Antwerpen
Oorspronkelijke titel: Vigil Vertaling: Milly Clifford Omslagontwerp: Andrea
Barth / Guter Punkt Omslagfoto: Corbis
Opmaak: ZetSpiegel, Best www.unieboek.nl
www.ceciliasamartin.com
ISBN 978 90 475 1132 8 / NUR 302
© 2009 Cecilia Samartin © 2010 Nederlandstalige uitgave: Uitgeverij Unieboek
bv, Houten Oorspronkelijke uitgave: Washington Square Press, a division of
Simon & Schuster, Inc.
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd,
opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in
enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën,
opnamen, of op enig andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke
toestemming van de uitgever.
Voorzover het maken van kopieën uit deze uitgave is toegestaan op grond van
artikelen 16h t/m 16m Auteurswet 1912 dient men de daarvoor wettelijk
verschuldigde vergoeding te voldoen aan de Stichting Reprorecht te Hoofddorp
(Postbus 3060, 2130 KB) of contact op te nemen met de uitgever voor het treffen
van een rechtstreekse regeling.
Voor mijn zielskinderen
Sarah, Matthew, Jack, Lucy
Caroline, Catherine en Holden
Zij die hun tijd besteden met licht geven aan anderen,
blijven zelf vaak in de duisternis.
– Moeder Theresa
Inhoud
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 10
Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 12
Hoofdstuk 13
Hoofdstuk 14
Hoofdstuk 15
Hoofdstuk 16
Hoofdstuk 17
Hoofdstuk 18
Hoofdstuk 19
Hoofdstuk 20
Hoofdstuk 21
Hoofdstuk 22
Dankwoord
1
Toen de zon opkwam, stond Ana bij het raam van de eerste verdieping op de
uitkijk tot de auto van dokter Farrell zou komen. Een oranje gloed
verspreidde zich over de lucht en de schaduwachtige vormen die zonet nog leken
op griezelige schepsels die klaarstonden om toe te springen, werden
getransformeerd tot de goedaardige struiken en bomen van de tuin. Terwijl alles
doortrokken raakte van een zacht, zilverachtig licht, wachtte Ana tot dat
mystieke gevoel van hoop haar ziel zou kalmeren, zoals altijd wanneer ze de
zonsopgang zag. Maar op deze ochtend nam de kilte waarmee ze was ontwaakt,
niet af. In plaats van dat haar een nieuwe dag werd gegeven, voelde ze zich alsof
ze beroofd werd van wat het kostbaarst voor haar was geworden: tijd.
Even later schenen de koplampen van dokter Farrell door het hek en Ana
haastte zich naar beneden zodat ze kon opendoen voor hij aanbelde. Ze wilde
voorkomen dat de diepe, melancholieke klanken op dit vroege uur door het huis
zouden galmen, maar toch kon ze de pijn diep in haar maag niet tegenhouden.
De enige manier om de vrees te smoren was zichzelf herinneren aan de
wonderen die de moderne ge nees kunde kon verrichten. Artsen naaiden
afgerukte lede maten aan en transplanteerden organen van het ene lichaam in het
andere, en als je er vroeg genoeg bij was, konden ze zelfs kanker genezen. Als ze
er op die manier aan dacht, leek het heel rationeel en zelfs verstandig dat ze
hoopvol bleef. Misschien was de reden waarom dokter Farrell zo vroeg langs
kwam dat hij haar graag wilde vertellen over een nieuwe behandeling waarvan
hij had gehoord, en wilde hij geen tijd verspillen om die te beginnen. Maar toen
Ana de deur opende op het moment dat hij net wilde aanbellen, zag ze de ver
slagen blik in zijn ogen zag, zijn hangende schouders en de neergebogen
mondhoeken. Ze wist dat ze het einde hadden bereikt.
Een paar maanden geleden zou deze openbaring een volslagen schok zijn
geweest voor iedereen die haar geliefde kende. Hij was altijd kerngezond en
robuust geweest, en Ana geloofde heimelijk dat hij gezegend was met een
bovenmenselijke kracht, waardoor hij immuun was voor de kwaaltjes die
mindere wezens plaagden. Maar dit bood weinig troost terwijl ze naar dokter
Farrell luisterde.
Ze knikte zwijgend toen hij de resultaten van de meest recente
laboratoriumtesten uitlegde, die op de laatste chemotherapie waren gevolgd.
Adam had niet op de behandeling gereageerd zoals ze hadden gehoopt, en aan de
onderkant van zijn wervelkolom was nog een tumor ontdekt. Die was uitgezaaid
naar de botten van zijn heupen, en binnenkort zou hij zijn benen niet meer
kunnen gebruiken en geen controle meer hebben over de fundamentele
lichaamsfuncties. Achter zijn dikke brillenglazen begonnen de ogen van dokter
Farrell te tranen toen hij zei dat nu alles in het werk zou worden gesteld om te
zorgen dat hij zo comfortabel en vrij van pijn zou worden gehouden als mogelijk
was, en dat Ana ook voor zichzelf moest zorgen.
‘Deze laatste dagen zijn altijd het moeilijkste voor de verzorgers,’ zei hij. Zo
noemde hij haar, maar ze was niet beledigd omdat ze begreep dat dokter Farrell
op zijn beroepsjargon steunde om zijn zelfbeheersing niet te verliezen. Hij was
een van Adams oudste en beste vrienden.
Ana wankelde, en dokter Farrell pakte haar bij de schouders om haar
overeind te houden. ‘Gaat het?’ vroeg hij.
‘Ja, best,’ antwoordde Ana.
‘Zo zie je er niet uit. Je bent nog meer afgevallen.’
‘Niet veel,’ probeerde Ana het af te wimpelen.
‘Je kunt het je niet veroorloven om nu ziek te worden, Ana. Zodra ik weg
ben, wil ik dat je gaat rusten. Je ziet eruit alsof je in geen dagen hebt geslapen.’
Hoewel ze over de veertig was en er zilvergrijze strepen door haar korte,
donkere haar liepen, leek ze op dat moment zo kwetsbaar als een verdwaald
kind.
‘Dat zal ik doen,’ antwoordde ze zacht.
‘Heb je de kinderen onlangs nog gesproken?’
‘Gisteren heb ik Jessie gesproken. Ze zou vandaag komen.’
‘En Teddy?’
Ana sloeg haar ogen neer, niet in staat om haar schaamte te verbergen.
‘Ik bel hem wel,’ zei hij. ‘Vanochtend nog.’
Ana keek op, met weer een heldere, gerichte blik in haar ogen. ‘Zeg hem dat
zijn vader hem nu meer dan ooit nodig heeft.’
‘Dat zal ik doen,’ zei dokter Farrell terwijl hij op zijn horloge keek. ‘Ik heb
geregeld dat de verpleegster vanmiddag langskomt, maar morgenochtend kom ik
terug. Ik heb weinig afspraken, dus dan kan ik langer blijven.’ Hij kneep met
vaderlijke genegenheid in haar schouders. ‘Voor je gaat rusten, wil ik dat je eerst
iets eet. Kun je dat voor me doen?’
Alleen al bij de gedachte aan eten draaide Ana's maag zich om. Sinds Adam
niet meer at, kon ook zij geen hap meer naar binnen krijgen, en toen hij moest
braken door de chemotherapie, wilde zij dat ook. Toch verzekerde ze Peter dat
ze meteen iets zou eten. Toen wachtte ze tot zijn auto het hek uit was en ging ze
weer naar binnen.
Ze was zo verdoofd en uitgeput, dat het al haar kracht kostte om de trap te
beklimmen die ze zo-even af was gerend, toen ze dacht dat er misschien nog
hoop was. Nu was ze bang dat ze naar beneden zou glijden als ze niet zorgvuldig
elke stap zette. Desondanks weigerden haar voeten enkele malen dienst en het
leek of ze nooit boven zou komen. Elke stap deed haar denken aan wat er
allemaal gedaan, voorbereid en geregeld moest worden.
Toen ze boven was, keek ze verbijsterd om zich heen, alsof ze hier niet
twintig jaar gewoond had. Als iemand haar zou vragen waar ze was of zelfs hoe
ze heette, had ze misschien geen antwoord geweten.
Ze greep de leuning beet en keek door de lange gang. Die golfde als een
eindeloze slang voor haar uit, en er waren zoveel deuren om uit te kiezen, maar
op de een of andere manier wist ze de deur te vinden waarachter Adam lag te
slapen. Met kleine, ingestudeerde gebaren ging ze de kamer in en de zware,
bedompte lucht van de ziekenkamer bracht haar weer bij haar positieven.
Ze liep naar het bed en keek op hem neer. Liggend tussen al die kussens en
dekens zag hij er onmogelijk klein en broos uit, meer als een pasgeboren nieuw
leven dan als een man op de rand van de dood. Er was vast nog wel tijd voor
hen. Misschien zelfs meer tijd dan dokter Farrell wist.
Geïnspireerd door deze troostende gedachte streek Ana de dekens glad. Ze
zette de verzameling pillen op het nachtkastje weer op volgorde, en streelde toen
zacht over het voorhoofd van haar geliefde. Zijn oogleden knipperden even, om
haar te laten weten dat hij zich bewust was van haar aanwezigheid, en ze
glimlachte.
Ze liet zich in haar stoel naast zijn bed zakken en vouwde haar handen op
haar schoot. Ze deed haar ogen dicht en haar lippen bewogen in een stil gebed.
Terwijl het zonlicht naar binnen scheen door het slaapkamerraam, nam haar
verdriet af door de warmte, maar toen herinnerde ze zich wat dokter Farrell
zojuist had gezegd en de pijn in haar maag keerde terug. Ze probeerde die te