Table Of Content

KULE KARA KULE SERİSİ 7. VE SON KİTAP STEPHEN KING KÜÇÜK KIZIL KRAL DAN-TETE BİRİNCİ KISIM BİRİNCİ BÖLÜM CALLAHAN VE VAMPİRLER 1 Peder Don Callahan bir zamanlar, ismi Salem’s Lot olan ve artık hiçbir haritada yer almayan bir kasabanın Katolik rahibiydi. Artık umursadığı yoktu. Gerçeklik gibi kavramlar onun için önemini yitirmişti. Bu eski rahip şimdi elinde kâfir bir nesne, fildişinden oyulmuş bir kaplumbağa heykeli tutuyordu. Kaplumbağanın ağzında bir çentik, sırtında da soru işareti şeklinde bir çizik vardı ama bunlar dışında harikuladeydi. Güzel ve güçlü. Gücü elinde elektrik akımı gibi hissediyordu. “Ne kadar güzel,” diye fısıldadı yanındaki çocuğa. “Bu Kaplumbağa Maturin mi? O, değil mi?” Çocuk Jake Chambers’dı ve başlangıç noktası olan Manhattan’a tekrar dönmeden önce uzun süren bir tur atmıştı. “Bilmiyorum,” dedi. “Ona sköldpadda diyor. İşimize yarayabilir ama içerde bizi beklemekte olan adamları öldüremez.” Başını Dixie Pig’e doğru sallarken az önceki cümlesinde Susannah’yı mı Mia’yı mı kastettiğini merak etti. Bir zamanlar bunun önemli olmadığı, zira iki kadının sıkıca iç içe geçmiş olduğu söylenebilirdi. Ancak o an önemi olduğunu veya çok yakında olacağını düşündü. “Yapacak mısın?” diye sordu Jake, pedere. Mücadele edecek misin? Savaşacak mısın? Öldürecek misin, anlamındaydı sorusu. “Ah, evet,” dedi Callahan sakince. Bilge gözlü, sırtı çizik fildişi kaplumbağayı, taşıdığı tabancanın yedek kurşunlarını koyduğu göğüs cebine attı ve orada olduğundan emin olmak için üstten şöyle bir yokladı. “Kurşunlar bitene dek ateş edeceğim. Onlar beni öldürmeden önce biterse… tabancanın kabzasıyla saldıracağım.” Duraksaması o kadar kısaydı ki Jake hissetmedi bile. Ama o duraksamada Beyaz, Peder Callahan ile konuştu. Arada birkaç yıllık inançsızlık dönemi, onu kavrama yeteneğinin önce azaldığı, sonra tamamen kaybolduğu zamanlar olmasına rağmen çok eskiden, hatta çocukluğundan beri tanıdığı bir güçtü. Artık o karanlık günler geride kalmıştı. Beyaz yine onunla birlikteydi ve Tanrı‘ya teşekkürler, dedi. Jake başını sallıyor, Callahan’m zar zor duyabildiği bir şey söylüyordu. Jake’in ne dediği önemli değildi. Diğer sesin, belki Tanrı demek için fazla yüce olan bir şeyin… sesinin söylediği çok önemliydi. Çocuk yola devam etmeli, dedi ses ona. Burada ne olursa olsun, olaylar nasıl gelişirse gelişsin çocuk ilerlemeli. Hikâyedeki rolün sona ermek üzere. Onunki daha sürecek. Krom bir ayak üzerine yerleştirilmiş levhanın önünden geçtiler (ÖZEL BİR FAALİYET YÜZÜNDEN KAPALIYIZ). Jake’in özel arkadaşı Oy, dişleri sırıtırmış gibi gözler önüne serilmiş halde ikisinin arasında yürüyordu. Jake basamakların tepesine varınca SusannahMio’nun Calla Bryn Sturgis’den getirdiği saz keseye uzandı ve iki tabağı çıkardı‘Rizalar. Tabakları hafifçe birbirlerine vurdu, çıkan tok tınlama sesi üzerine başını salladı ve, “Seninkini görelim,” dedi. Callahan, Jake’in Calla New York’tan götürdüğü ve sonra tekrar geri getirdiği Ruger’ı havaya kaldırdı; hayat bir tekerlektir ve hepimiz teşekkürler deriz. Peder, Ruger’ın namlusunu düelloya hazırlanan biri gibi bir anlığına sağ yanağının önünde tuttu. Sonra kurşunları ve kaplumbağayı koyduğu göğüs cebine dokundu. Sköldpadda’yı koyduğu cebine. Jake başını salladı. “İçeri girdikten sonra bir arada kalacağız. Daima birlikte. Oy aramızda olacak. Üçe kadar sayacağım. Ve bir kez başladık mı sonuna dek durmayacağız.” “Durmayacağız.” “Evet. Hazır mısın?” “Evet. Tanrı seni korusun evlat.” “Seni de, peder. Bir… iki… üç.” Jake kapıyı açtı ve ikisi birlikte loş ışığa ve kızarmış etin yoğun kokusuna daldı. 2 Jake akıbetinin ölüm olacağından şüphe duymadığı savaşa girerken gerçek babası Roland Deschain’in iki sözünü hatırladı. Beş dakika süren savaşlar, binlerce yd yaşayan efsaneler yaratır. Ve ecel geldiğinde mutlu ölmek zorunda değilsin ama tatmin hissi duyarak ölmelisin, zira hayatını başından sonuna dek yaşamış olacaksın ve daima ka’ya hizmet edildiğini bileceksin. Jake Chambers, Dixie Pig’i tatmin dolu gözlerle inceledi. 3 Aynı zamanda kusursuz bir berraklıkla. Duyuları o kadar keskinleşmişti ki sadece kızaran etin değil, sıvandığı biberiyenin de kokusunu alıyor; nefesinin sakin ritmini duymakla kalmıyor, boynunun bir tarafından beynine çıkıp diğer tarafından kalbine inen kanının mırıltısını da duyuyordu. Ayrıca Roland’ın en kısa savaşın bile içinde yer alanlar için ilk atıştan son ceset yere yığılana dek uzun göründüğünü söylediğini de hatırlıyordu. Zaman esniyor, yokluğun sınırlarına dek uzanıyordu. Jake o zaman anlamadığı halde anlıyormuş gibi başını sallamıştı. Artık anlıyordu. İlk düşüncesi, sayılarının çok fazla olduğuydu… çok çok fazla. Çoğunluğunu pederin “sığ adamlar” dediği yaratıkların oluşturduğu yüze yakın düşmanla karşı karşıyaydılar. (Bazıları sığ kadınlardı ama Jake prensibin aynı olduğundan emindi.) Aralarında, etraflarında mavi auralarla, kül gibi benizlere sahip ve bazıları eskrim kılıçları gibi ince olan vampirler vardı. Alçak sesle hırlayan ve dişlerini gösteren Oy, Jake’in ayağının dibinde duruyordu. Kokusu havayı saran kızarmış etin, domuz eti olmadığı muhakkaktı. 4 Aramızda daima üç metrelik mesafe olmalı, peder, demişti Jake kaldırımda konuşurlarken ve Callahan, şef garsonun masasına yaklaşırlarken aralarına gereken mesafeyi koymak için Jake’in sağına doğru seğirtmeye başlamıştı bile. Jake, ona ayrıca olabildiğince uzun süre avazı çıktığı kadar bağırmasını da söylemişti. Callahan tam bunu yapmak için ağzını açmıştı ki Beyaz’ın sesi içinde yine yükseldi. Tek bir kelime söyledi ama bu kadarı yeterliydi. “Sköldpadda,” dedi. Callahan Ruger’ı sağ yanağının yanında tutuyordu. Sol eliyle göğüs cebine uzandı. Duyuları yanındaki çocuğunki gibi en yüksek seviyeye ulaşmamıştı ama yine de çok fazla şeyi görebiliyordu: duvarlardaki turuncumsu kızıl elektrikli şamdanlar; masaların üzerinde daha canlı, Cadılar Bayramı‘nı hatırlatan cam hazneler içine konan mumlar; katlanmış peçeteler. Yemek salonunun solunda, uzun bir ziyafet masasının etrafına oturan şövalyelerin ve leydilerin resmedildiği bir perde vardı. İçeriye, (Callahan bunu neyin tetiklediğinden emin değildi, sinyaller fazlasıyla belirsizdi) heyecanlı bir olayın ardından tekrar normal düzenlerine dönmekte olan insanların havası hâkimdi; belki bir mutfak yangını veya caddede bir trafik kazası. Ya da bir kadının doğum yapması, diye düşündü Callahan parmakları kaplumbağanın üzerine kapanırken. Ana yemeğe geçmeden önce biraz ara vermek daima iyidir. “Bakın hele, Gilead’ın kamai’l&ri gelmiş!” diye bağırdı heyecanlı, tedirgin bir ses. Callahan bu sesin bir insana ait olmadığından emindi. İnsan sesi olamayacak kadar vızıltılıydı. Callahan salonun uzak köşesindeki korkunç kuşinsan karışımını gördü. Yaratığın üzerinde boru paça kot pantolon ve düz beyaz bir gömlek vardı ama gömleğin yakasından çıkan kafa koyu sarı tüylerle kaplıydı. Gözleri, dökülmüş sıvı zift damlaları gibiydi. “Haklayın!” diye bağırdı bu korkunç derecede aptal yaratık ve bir peçeteyi kenara fırlattı. Peçetenin altında bir tür silah vardı. Callahan bunun bir tabanca olduğunu düşündü ama Uzay Yow’ndakilere benziyordu. Ne deniyordu onlara? Ayrıştırıcılar? Sersemleticiler? Fark etmiyordu. Callahan’ın çok daha etkili bir silahı vardı ve onu herkesin gördüğünden emin olmak istiyordu. En yakın masanın üzerindekileri yere fırlattıktan sonra örtüyü gösteri yapan bir sihirbaz gibi çekti. İstediği son şey, en kritik anda masa örtüsüne takılıp sendelemekti. Sonra, bir hafta önce bile inanmayacağı bir çeviklikle önce sandalyelerden birine, oradan masanın üzerine çıktı. Çıkar çıkmaz gövdesinin altından tuttuğu sköldpadda’yı herkesin görebileceği şekilde havaya kaldırdı. Bir şarkı mırıldanabilirdim, diye düşündü. Belki “Moonlight Becomes You” veya “I Left My Heart in San Francisco” Tam olarak otuz dört saniyedir Dixie Pig’in içindeydiler. 5 Bir sınıfta veya okul toplantısında büyük bir grup öğrenciyle karşı karşıya gelmiş lise öğretmenleri size ergenlerin, daha yeni duş alıp temizlenmiş bile olsalar vücutlarının üretmekle çok meşgul olduğu hormonlar yüzünden leş gibi koktuğunu söyleyecektir. Stres altındaki her insan grubundan buna benzer kötü bir koku yayılır. Duyulan aşırı derecede keskinleşen Jake aynı kokuyu yemek salonunda da alıyordu. Şef garsonun masasını (babası bu masalara Şantaj Merkezleri derdi) geçtikleri sırada Dixie Pig’de yemek yiyenlerin kokusu hafifti, havaya telaşlı bir ortamdan çıkıp rahatlamakta olan insanların kokusu hâkimdi. Ama Jake uzak köşedeki kuşyaratık bağırdığında sürekli müşterilerin kokusunu daha iyi hissetti. Metalik bir aromaydı, öfkesini ve duygularını ateşlemek için kan kadar etkiliydi. Evet, Kuş Tweety’nin masanın üzerindeki peçeteyi bir kenara bıraktığını gördü; evet, altındaki silahı gördü; evet, masanın üzerinde dikilen Callahan’ın kolay bir hedef olduğunu gördü. Jake için bu, Kuş Tweety’nin ağzı olan harekete geçirme silahını etkisiz hale getirmekten daha önemsizdi. Callahan kaplumbağayı havaya kaldırdığı sırada Jake on dokuz tabaktan ilkini fırlatmaya niyetlenerek sağ kolunu geriye atmıştı. İşe yaramayacak, burada olmaz, diye düşündü Jake ama bu fikir daha zihninde tam olarak şekillenemeden işe yaradığını gördü. Kokularından anlamıştı. İçindeki saldırganlık yok olmuştu. Masalarından kalkmaya niyetlenmiş olan birkaçı (sığ adamların alinlarindaki kırmızı delikler, hiç kırpılmayan gözler gibiydi; vampirlerin etrafındaki mavi auralar sanki gerilemiş ve yoğunlaşmıştı) kaslarını kontrol edemiyormuşçasına sertçe yerlerine oturdu. “Öldürün, Sayre’ın söylediği onlar…” Sonra Tweety sustu. Sol eli (öylesine çirkin bir pençeye el denebilirse) ileri teknoloji ürünü silahının kabzasına dokunduktan sonra yanma düştü. Gözlerindeki parlaklık kaybolmuş gibiydi. “Sayre’ın geleceklerini söylediği… SSSayre’m…” Bir başka duraksama oldu. Sonra, “Ah sai, elinizdeki o harikulade şey nedir?” diye sordu kuşyaratık. “Ne olduğunu biliyorsunuz,” dedi Callahan. Jake’in hareket ettiğini fark edince çocuk, Silahşor’un dışarıda söylediklerini hatırlayarak (Ne zaman sağıma baksam yüzünü görebileyim) masadan indi ve kaplumbağayı havada tutarak ilerlemeye başladı. Salondaki sessizliği neredeyse tadabiliyordu ama… Ama bir başka salon daha vardı. Sert kahkahalara ve neşeli haykırışlara bakılırsa yakınlarda bir yerde bir parti vardı. Sol tarafta. Şövalyeler ve leydilerin yemek yerken resmedildiği perdenin gerisinde. Orada bir şeyler oluyor, diye düşündü Callahan. Ve muhtemelen bir poker partisi değil. Oy’un kusursuz bir küçük motor gibi kesintisizce hırladığını duydu. Ve bir şey daha. Alçak ve süratli bir tıkırtı ile sert bir şıkırtı. Bu iki sesin birleşimi Callahan’ın dişlerini kamaştırdı ve tüylerini ürpertti. Masaların altma saklanan bir şey vardı.

Description:

STEPHEN KING'İN MERAKLA BEKLENEN SERİSİ SONA ERİYOR.EĞER HOŞUNUZA GİDİYORSA BU SON KİTABI DA OKUYUN, ÇÜNKÜ GENELLİKLE EN SON YAPILANLAR EN İYİ OLANLARDIR. İlk romanı "Göz"den sonra King tüm dünyada en çok satan kitaplar listesine giren 40 roman daha yayımladı. Romanlarının b