Zijn Leven Aan Gene Zijde

237 Pages·2012·0.78 MB·German

by  Emed

Table of Contents
Info
INHOUDSOPGAVE
Voorwoord
PROLOOG
HOOFDSTUK I „De Brug”
HOOFDSTUK II
HOOFDSTUK III Mijn levensboek
HOOFDSTUK IV De schoonheid van Gene Zijde
HOOFDSTUK V Ik krijg een nieuw kleed
HOOFDSTUK VI Ik krijg een zware opdracht en ontmoet mijn
medium
HOOFDSTUK VII Mijn werk op de slagvelden in de oorlog
HOOFDSTUK VIII
HOOFDSTUK IX De wetten van Gene Zijde
HOOFDSTUK X Antwoord op vele, vele vragen
HOOFDSTUK XI
HOOFDSTUK XII
HOOFDSTUK XIII Iets over onze samenwerking met de mens op
aarde
HOOFDSTUK XIV Een wandeltocht aan Gene Zijde
HOOFDSTUK XV Onze gebeden
HOOFDSTUK XVI
HOOFDSTUK XVII Het licht schijnt in de duisternis
HOOFDSTUK XVIII Het magnetisme, bron van alle leven
HOOFDSTUK XIX Iets over onze vreugden en over ons leed
HOOFDSTUK XX „Tot de dood ons scheidt”
Naschrift
W. A. H. MULDER-SCHALEKAMP
EMED
zijn leven aan Gene Zijde
Vijfde druk
STRENGHOLT's BOEKEN - NAARDEN
CIP-GEGEVENS KONINKLIJKE BIBLIOTHEEK, DEN HAAG Mulder-
Schalekamp, W. A. H.
Emed : zijn leven aan gene zijde / W. A. H. Mulder-Schalekamp, — Naarden :
Strengholt ISBN 90-6010-211-8
SISO 423 UDC 133.9 NUGI 625
Trefw.: spiritisme.
Vijfde druk
*
Omslag: Frans Mettes
*
Copyright © 1971, 1987: A. J. G. Strengholt's Boeken, anno 1928, b.v. —
Hofstede Oud-Bussem, Flevolaan — Naarden
*
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door
middel van druk, fotokopie, microfilm, video of op welke andere wijze dan ook
zonder voorafgaande toestemming van de uitgever.
INHOUDSOPGAVE
Voorwoord 5
Proloog. De aarde 7
I „De brug” 19
II De lessen van Red Eagle 33
III Mijn levensboek 46
IV De schoonheid van Gene Zijde 62
V Ik krijg een nieuw kleed 74
VI Ik krijg een zware opdracht en ontmoet mijn medium 89
VII Mijn werk op de slagvelden in de oorlog 99
VIII Ik word arts, krijg een geestennaam en begin mijn medium te
ontwikkelen 107
IX De wetten van Gene Zijde 119
X Antwoord op vele, vele vragen 127
XI Ik aanvaard mijn werk op aarde. Controle Emed 134
XII De breuk 143
XIII Iets over onze samenwerking met de mens op aarde 151
XIV Een wandeltocht aan Gene Zijde 160
XV Onze gebeden 173
XVI El Maktoeb Maktoeb (wat geschreven staat, staat geschreven) 181
XVII Het licht schijnt in de duisternis 186
XVIII Het magnetisme, bron van alle leven 195
XIX Iets over onze vreugden en over ons leed 204
XX „Tot de dood ons scheidt” 212
Naschrift 219
VOORWOORD

Het is noodzakelijk om dit werk met een voorwoord te beginnen, omdat
alleen zij, die het Spiritualisme ernstig hebben onderzocht, enigszins
bekend kunnen zijn met de toestanden aan Gene Zijde, waarover dit
werk spreken wil.
Voor hen, die op een totaal onbekend terrein komen met dit boek, is dan
ook dit voorwoord geschreven, uitgaande van de gedachte, dat welhaast
ieder mens een voortbestaan na de dood aanvaarden. wil, hetzij door zijn
levensbeschouwing, hetzij door zijn overpeinzingen wat zijn lot zal zijn,
indien hij van de Aarde verdwijnen gaat.
Wij kunnen natuurlijk zo getrouw mogelijk de omstandigheden van dat
Land aan Gene Zijde weergeven, maar houden toch rekening met het
feit, dat men ons zal beschuldigen van een grenzeloze fantasie, vooral
door hen, die neiging vertonen het voortbestaan na de dood te
verwerpen.
Als we echter vooropstellen dat er een leven is na het Aardse bestaan en
dat wij een deel zijn van de evolutie, omdat wij een eeuwig levende en
werkende geest bezitten, dan is de kans groot, dat ook de totaal
onkundige lezer door dit werk geboeid zal worden, aangezien het een
indruk wil geven van die gebieden, welke de geest na zijn bevrijding uit
het stoflichaam zal gaan betreden.
Het werk is ontstaan op een totaal andere wijze dan een boek gewoonlijk
ontstaat en het is dan ook aan mij hiervan een uitleg te geven.
Waar ik in het werk „Op de grens van twee werelden” uit eigen
ervaringen mocht putten en de lessen van hen aan Gene Zijde mocht
aanvullen met voorvallen uit mijn Spiritualistische zittingen, dit werk wordt
geschreven door Emed, die mij slechts als instrument gebruikt en een
antwoord wil geven op de zo dikwijls gehoorde stelregel, dat „nog nooit
iemand uit de dood terugkeerde” en dat dit onbekende land nimmer door
iemand werd betreden die ervan te vertellen wist.
Men verwart hiermede de stoffelijke dood, want inderdaad keerde men
nooit terug uit die dood, maar de GEEST leeft en vervolgt zijn weg en het
is de Geest, die vrij en frank gaan kan waar hij dit wenst en zijn
bevindingen van uit dat Land aan Gene Zijde aan de mensen op Aarde
wil brengen, met welhaast geen ander doel dan de mens bewust te
maken van zijn toekomst, hem te laten weten, dat mèt de stoffelijke dood
zijn bestaan geenszins ophoudt, maar eerst een aanvang neemt, zodat
het einde dus een begin kan zijn.
Emed, bekend uit „De doden spreken” en „Op de grens van twee
werelden” is dus een „vrijgeworden” geest, die sedert zestig jaren niet
meer op de Aarde leeft, maar een groot vriend is van velen die hier nog
op aarde vertoeven en een steun voor hen die hem als zodanig kennen.
Ik ben slechts het MEDIUM voor Emed, die in dit nieuwe boek zijn
ervaringen aan Gene Zijde beschrijven gaat, in de overtuiging dat hij
daarmede een nieuwe wereld opent voor zijn tegenstanders, maar vooral
voor zijn Vrienden.
Voor hen die niets weten van Spiritualisme, mediumschap en die
wondere wereld aan Gene Zijde, moet ik hieraan toevoegen dat zij begrip
dienen te verkrijgen voor dit werk, dat door mijn handen geschreven
werd, maar waarbij mijn menselijke vermogens werden overgenomen
door mijn geleide-geest „Emed”, daar ik de omgeving, waar hij leeft en
werkt, niet heb betreden en ik de beschrijving daarvan aan hem moet
overlaten.
Zijn gedachten en zijn wil geven mij de richting aan die nodig is om u te
begeleiden naar het land dat wij na de stoffelijke dood, geestelijk vrij,
zullen betreden.
Met de wens, dat de lezer dit boek wil zien als een uniek werk vanuit de
Geestenwereld, laat ik Emed aan het woord.
W. A. H. Mulder-Schalekamp
PROLOOG

De aarde

Gelijk iedere op aarde levende mens had ik het leven lief, al weet ik nu,
dat ik het grootste gedeelte daarvan niet heb kunnen begrijpen. Het
aardse leven is immers voor het merendeel van de mensheid een tocht,
waarop men zich afvraagt tot welk doel die reis hem leiden zal, zonder
dat men zich tijdens dat leven bewust wordt, dat met het leven op aarde
slechts een DEEL van de reis wordt afgelegd.
Heel lang geleden zag ik het leven niet anders dan de ook nu op aarde
levende mens; ik leefde en was mij niet eens bewust dat dit op zichzelf
reeds een wonder was, thuis te behoren in het enorme evolutieplan
waarmee de aarde als planeet nog steeds doende is. Ik was een
onbesuisde jongen, vol fouten en gebreken en bepaald wel eens een
grote zorg voor hen die mijn stoffelijke ouders waren, maar ik was
gelukkig nooit opzettelijk wreed en betreurde mijn onbedachtzaamheid
en lichtzinnige daden van harte, wanneer ik zag hoe mijn goede ouders
daaronder leden.
Als jongeman besloot ik dan ook te vertrekken en hen te verlossen van
de zorgen die door mij werden verwekt.
Dat mijn ouders, zusjes en broer verdriet konden hebben door mijn plan,
kwam helemaal niet in mijn gedachten, zó onbewust leeft een mens
dikwijls en ik begreep niet dat zij liever de zorgen om mij hadden dan mij
af te staan aan onbekende levensmogelijkheden.
Waarom ik de wijde wereld wilde intrekken en niet in een grote stad, op
korte afstand van mijn ouderlijk huis wilde gaan werken, weet ik nu te
verklaren: ik moest de mij voorgeschreven weg volgen, die inhield dat ik
tot grote geestelijke ontwikkeling moest komen, juist in gebieden waarvan
ik de taal niet sprak, welker levensverhoudingen mij vreemd waren en
waarvan ik de volksaard niet kende.
Had ik in het eigen land, in een grote stad mijn geluk gezocht, dan was
mij mèt heel veel leed toch ook het geluk onthouden dat mijn geest
bepaald zou beïnvloeden en waardoor ook het gemak ontstond met
mensen van allerlei slag om te kunnen gaan en mij aan te passen aan
hun leefgewoonten.
Ik trok heel ver weg, dat wilde ik graag want ik voelde mij een soort
mislukkeling en misschien leefde er toen reeds in mijn geest het wéten,
dat ik niet zo heel veel tijd zou hebben.
Toen ik mijn zwerftocht over de aarde begon, was ik niet ouder dan
ongeveer zeventien jaren, precies weet ik dat niet meer, maar dat was in
die tijd ook al niet vreemd, want er waren jongens van elf en twaalf jaren
oud aan boord, die reeds verplicht waren een centje bij te dragen voor
het levensonderhoud van broers en zusjes en ik prees mijzelf al gelukkig
dat ik daarmee niets te maken had. Ik was op reis gegaan met de zegen
van mijn vader en dat was het enig geestelijke goed met de tranen van
moeder en de zusjes, dat ik in mijn bagage meedroeg.
In het diepst van mijn wezen was ik hen reeds een beetje vergeten, al
zou dat nooit in werkelijkheid zo zijn, maar op die eerste reis werd ik nog
niet overvallen door iets dat ik later zo goed zou leren kennen, het diep
indringende en niet te genezen HEIMWEE.
Mijn eerste brieven naar huis moeten voor hen die achter waren
gebleven, wel een bittere teleurstelling geweest zijn, want ik was zo vol
van nieuwe indrukken dat het ondoenlijk was voor mij, het in een voor
hen begrijpelijke vorm te gieten.
Hoe kon ik aan mijn ouders schrijven, dat ik in een „riksja” rondreed,
getrokken door een MENS met een lange staart op zijn rug die boog als
een knipmes voor een paar sen extra.
Dat deze hele toestand mensonwaardig was, drong allerminst tot mij
door; integendeel, nodig of onnodig, ik liet mij rijden en voelde geen
zweem van medelijden met de zwaar hijgende, uitgeputte mens voor mij,
beval hem te wachten met een gebaar alsof ik de een of andere Engelse
Lord was en zond hem weg wanneer hij voor mij overbodig was, zijn
verdiende sen meer toewerpende dan gevende! Ik voelde mij rijk,
wanneer ik voor thuis prachtig Chinees porselein wist te bemachtigen dat
maar weinig geld kostte en waarvan ik zeker wist dat zij ervan genieten
zouden.
Op die eerste reis echter werd ik mij bewust een dikke domoor te zijn,
omdat ik de mensen niet kon verstaan, omdat ik zelfs hun gebaren niet
begreep en hoegenaamd niets afwist van hun levensgewoonten.
Ik ging mij erop toeleggen hun taal te leren, probeerde, zoals zij deden,
met ivoren stokjes te eten, ik nam hun voedsel, in de aanvang walgend,