Yüzleşme - Nora Roberts

623 Pages·2008·6.79 MB·Turkish

by  Nora Roberts

Nora ROBERTS
Yüzleşme
Çeviren: Hülya Yuvalı
1
İntihar etmek, Aziz Patrick Günü'nü geçirmek için çok
berbat bir tercih. İzin günün de, intihar etmeye hazırlanan
birisiyle konuşmaya çağrılmış olmak da, yeşil bira içip gayda
inlemekle kesinlikle bir değil.
Phoebe, kutlama için caddelere, kaldırımlara üşüşen
Samanlılarla turistlerin arasından hızla ilerliyordu. Yüzbaşı
David McVee böyle olacağını söylemişti, diye
düşündü.Arabasıyla gitse bile, polis rozetiyle bile bu insan
barikatını aşması„ hayli güç olacak ve epey vaktini alacaktı.
Az sonra; Jones'un iki sokak doğusunda şenlikler hafifledi.
Gümbürtülü müzikten geriye sadece vurmalı çalgıların sesleri
ve yankıları kalmıştı.
Üniformalı memur aldığı emir gereği bekliyordu. Gözünü
genç kadına dikmiş, yüzünden aşağıya, hâki pantolonuna asılı
rozetine varana dek onu incelemişti. Yırtık pantolon,
sandaletler, keten ceket ve içinde yonca'yeşili bir tişört giymiş
genç kadın, görüntüsünün profesyonellikle bağdaşmadığını
düşünüyordu.
Ama ne yapabilirdi ki? Şu anda MacNamara Konağı'nda
ailesiyle birlikte limonatasını yudumlayıp tören alayını izliyor
olmalıydı.
"Teğmen MacNamara?"
"Evet, benim. Hadi gidelim," dedi genç kadın, araca bindi
ve bir eliyle telefonunu çıkarırken öteki eliyle de emniyet
kemerini taktı.
"Yoldayım, Yüzbaşım. Bilgileri alabilir miyim?"
Sürücü gaza yüklendi. Polis sireni acı acı ötüyordu. Phoebe
hızla defterini çıkarıp not almaya başladı.
Joseph (Joe) Ryder, intihara teşebbüs. Silahlı atlama. Yaş
21, beyaz, evli / ayrı yaşıyor. Barmen / kovulmuş. Dini inancı
bilinmiyor. Ailesi ortada yok.
NEDEN? Eşi terk etmiş, işten atılmış, kumar borcu? Sabıka
kaydı yok, kayıtlı başka intihar teşebbüsü yok.
Dönüşümlü ağlama / saldırganlık eğilimi. Henüz silahım
atşlemedi.
"Anlaşıldı." Phoebe soluklandı. Çok geçmeden Joe’yu
yakından tanıyacaktı. "Adamla şu an kim görüşüyor?" sordu.
"Üzerinde kendi cep telefonu var. İlk önce bağlantı
kurulamadı. Herif sürekli telefonu kapatıp durdu. Şu anda
patronu, eski patronu burada, aynı zamanda ev sahibiymiş.
Ara ara konuşuyorlar ama bir gelişme yok."
"Peki ya siz?"
"Seni göreve çağırdığımda buraya daha yeni varmıştım
Herifin üzerine fazla adam salmak da istemedim."
"Tamam. Beş dakika içinde oradayım." Sürücü de başıyla
onayladı. "Adamı canlı istiyorum."
Duncan Swift'in sırtı terden sırılsıklam olmuş halde Joe
Ryder'ın dördüncü kattaki dairesine gelmişti. Tanıdığı, Joe
birlikte kafa çekip şakalaştığı, üstelik yan yana pisuarlara
işedikleri o adam şimdi tepede, çatının ucunda elinde silahla
oturuyordu.
"Onu kovup otuz gün içinde evi boşaltmasını istediğim için,
ona aldırış etmediğim için oldu bütün bunlar," diye düşündü
Duncan.
Büyük ihtimalle ya beynine bir kurşun sıkacak ya da çatıdan
atlayacaktı. Ya da ikisini birden yapacaktı.
Bu insanların Aziz Patrick Günü'nde karşılaşmayı
bekledikleri türden bir durum değildi ama yine de kendilerini
olan biteni izlemekten alıkoyamamışlardı. Polisin binayı
çevirmesine rağmen, genç adam, yüzleri çatıya çevrilmiş,
barikatı aşmaya çalışan insanları rahatlıkla görebiliyordu.
Duncan, Joe'nun güne özel, geleneksel yeşil giysiler giyip
giymediğini merak ediyordu.
"Hadi ama Joe, bak bir çözüm yolu bulabiliriz." Polis
memurunun durmadan işaret ettiği not defterindeki bu
cümleyi daha kaç kez tekrarlamak zorunda kalacaktı acaba?
"Tek yapman gereken silahını indirip içeri gelmek."
"Beni kovdun lanet olası!"
"Evet, evet, biliyorum. Çok üzgünüm Joe, sinirim
tepemdeydi." Sen de beni dolandırdın ahmak herif, diye
düşündü Duncan. Benim olanı çaldın, içine ettin, mahvettin
beni. "Neler olup bittiğini, nasıl altüst olduğunu fark
edemedim. Hadi içeri gel, her şeyin üstesinden gelebiliriz."
"Lori'nin beni terk ettiğini biliyorsun."
"Ben..." Yo, hayır, Duncan birden hatırladı, ben demek yok.
Başı şimdiye kadar hiç böylesine zonklamamıştı, yine de
Yüzbaşı McVee'nin talimatlarını unutmamak için çabalıyordu.
"Üzgün olmalısın."
Joe, cevap vermek yerine hıçkırıklara boğuldu. Dave,
"Konuşturmaya devam et," diye mırıldandı.
Duncan, adamın ağlayarak sıraladığı şikâyetlerini dinlerken
bir yandan da ondan söylenmesi istenen anahtar cümleleri
tekrarlamaya çalışıyordu.
Tam bu sırada kızıl saçlı kadın, bir mermi gibi hızla içeri
daldı. Yüzbaşıyla konuşurken silkinerek montundan kurtuldu
ve kurşun geçirmez yeleğini giydi. Adeta şimşek hızında
hareket ediyordu.
Duncan konuşulanları duyamıyordu. Ve gözlerini de genç
kadından alamıyordu.
Aklına ilk gelen kelime amaç oldu. Sonra enerji. Sonra
seksi, gerçi bu son kelime, yarı yarıya ilk ikisiyle karışmış
durumdaydı. Genç kadın başını salladı ve Duncan'a, kedi
bakışlı yeşil gözleriyle, uzun ve soğuk bir bakış fırlattı.
"Yüzbaşı, adamla yüz yüze konuşmak gerekiyor. Görevi
bana verdiğinizde siz de bunu biliyordunuz."
"Önce adamı telefonla indirmeyi deneyebilirsin," dedi amiri.
"Denenmiş zaten." Phoebe, Duncan'ın adamı yatıştırmak
için söylediklerini dinledi. Eski patronu ve ev sahibi bu
adammış demek.
Bütün bunlar için oldukça gençmiş, diye düşündü. Çok tatlı,
panik yapmamak için kendini zorluyor gibi görünüyor.
"Birinin yüzüne bakmalı. Birebir temasa ihtiyacı var.
Patronu şu adam mı?" "Duncan Swift binanın girişindeki
caddeye bakan barın sahibi. Adam onu arayınca o da 911’i
aramış ve adamın çatıdan atlayacağını söylemiş. O zamandan
beri de burada."
"Pekâlâ. Bu vakada kumanda sizde ama ben de
arabulucuyum. Şimdi yukarı çıkmam gerekiyor. Görelim
bakalım buna ne diyecek."
Genç teğmen Duncan'a doğru ilerledi ve telefonu kendisine
vermesini işaret etti. "Joe? Ben Phoebe, emniyet görevlisiyim.
Nasılsın, her şey yolunda mı, Joe?"
"Niye soruyorsun?"
"İyi olduğuna emin olmak istiyorum. Orası sıcak değil mi
Joe? Bugün güneş bayağı yakıyor. Duncan'dan ikimiz için iki
şişe soğuk su getirmesini isteyeceğim. Oraya getiririm, biraz
konuşuruz."
"Silahım var."
"Duydum. Sana içecek soğuk bir şeyler getirirsem, beni
vuracak mısın, Joe?"
Uzun bir sessizlikten sonra "Hayır," dedi. "Kahretsin, hayır.
Niye böyle bir şey yapayım ki? Seni tanımıyorum bile."
"O zaman sana bir şişe su getiriyorum. Yalnız geliyorum,
Joe. Şimdi bana söz ver, aşağı atlamayacaksın ve ateş de
etmeyeceksin. Dışarı gelip sana su getirmeme izin vereceğine
dair söz verir misin?"
"Bira olsa daha iyi olur."
Adamın istekli ses tonu genç kadına biraz üstünlük
kazandırmıştı. "Hangi biradan istersin?"
"Buzdolabında bir şişe Harp var, onu getir."
"Bir şişe soğuk bira hemen yukarı geliyor." Phoebe
buzdolabında bira dışında fazla bir şey olmadığını gördü.
Birayı dolaptan çıkarırken, Duncan şişeyi açmak için yanına
geldi. Genç kadın dolaptaki tek kola şişesini de alıp kapağını
açtı. "Birayla yukarıya geliyorum, tamam mı?" diye seslendi.
"Tamam, bir bira iyi gider."
"Joe?" Kadının sesi elindeki şişeler kadar soğuktu. Bu arada
polis memurlarından biri ona bir kablo takıp, silahını aldı.
"Kendini öldürecek misin?"
"Planım bu."
"Peki, eğer senin planın buysa, ama bence iyi bir seçim
değil."
Phoebe bir memur eşliğinde daireden çıktı ve
merdivenlerden çatıya ulaştı. "Yapacak daha iyi bir şeyim
yok," diye karşılık verdi Joe.
"Yok, öyle mi? Ağır bir bunalımdaymış gibi konuşuyorsun.
Joe, şu anda çatıya açılan kapıdayım. Dışarı çıkayım mı?"
"Evet, evet, gelebilirsin demiştim ya!"
Genç kadın sıcak konusunda haklıydı. Güneş neredeyse,
kızgın, kırmızı bir top gibi çatıdan zıplayacaktı. Sol tarafına
bakınca adamı gördü.
Üzerinde sadece siyah bir şort vardı. Açık kumral saçlı, açık
tenliydi teni şimdiden, acı verecek kadar pembeleşmişti.
Ağlamaktan şişmiş gözlerini kısarak genç kadına baktı.
"Sanırım birayla birlikte bir de güneş kremi
getirmeliymişim." Görebilsin diye şişeyi havaya kaldırdı.
"Burada kavruluyorsun, Joe."
"Umurumda değil."
"Joe, eğer silahını indirirsen memnun olurum, böylece sana
biram getirebilirim."
Adam, hayır anlamında başını iki yana salladı. " Ya bir şey
yapmaya kalkışırsan."
"Sana söz veriyorum, ben biranı getirirken silahım
indirirsen hiçbir şey yapmayacağım. Tek istediğim konuşmak,
Joe, sadece sen ve ben. Bu güneşte sohbet etmek de çok
susatır insanı."
Adamın ayakları çatıdan aşağı sallanıyordu. Silahını indirip
kucağına koydu ve "Onu yere bırak ve geri çekil," dedi.
"Tamam, sen nasıl istersen." Gözlerini ondan ayırmadan
ilerledi. Adamdan gelen ter ve çaresizlik kokusunu alabiliyor,
kan çanağına dönmüş kahverengi gözlerindeki ıstırabı
görebiliyordu. Dikkatli bir şekilde şişeyi çatının pervazına
koydu ve geriye çekildi. "Tamam mı?"
"Hele bir şey yapmaya kalk, bak hemen atlarım."
"Tamam. Seni bu kadar sıkıntıya sürükleyecek ne oldu ki?"
Bira şişesini alan adam elini yine silahın üzerine koydu ve
biradan büyük bir yudum aldı. "Seni neden buraya
gönderdiler?"
"Onlar göndermedi, ben kendim geldim. Benim işim bu."
"Nesin sen, deli doktoru falan mı?" Homurdanarak tekrar
şişeyi başına dikti. "Tam olarak öyle denemez aslında. Ben
insanlarla, özellikle de başı dertte olanlarla ya da olduğunu
sananlarla konuşurum. Joe, başının belada olduğunu nereden
biliyorsun, neler oldu?"
"Bombok herifin tekiyim, hepsi bu."
"Öyle olduğunu düşünmenin sebebi nedir peki?"
"Karım beni terk etti. Daha altı aylık evli bile değildik ve o
gitti. Bunu yapacağını defalarca söylemişti, tekrar bahis
oynamaya başlarsam derhal çekip gidecekti. Ama ben onu hiç
dinlemedim, inanmadım da."
"Anlaşılan bu seni çok üzmüş."
"Bu evlilik, hayatımda başıma gelebilecek en güzel şeydi ve
ben onu mahvettim. Kazanırım diye düşünmüştüm, çok fazla
oynamayacaktım zaten. İşe yaramadı." Omuz silkti. "Hiç
yaramıyor zaten."
"Joe, terk edilmek çok zordur ve acı verir. Ama bu ölmek
için yeterli bir sebep değil ki. Eşinin adı ne?"
Gözleri yine yaşla doldu ve "Lori," diye lafı ağzında
geveleyerek cevap verdi. "Sanırım Lori'yi. incitmek
istemezsin. Bu şeyi yaparsan onun ne hissedeceğini hiç
düşündün mü?"
"Niye umurunda olsun ki?" "Ama seninle evlenerek
yeterince umursamış.
Buraya oturmamın bir sakıncası var mı?"
Joe'nun birkaç adım uzağına gelip çatının ucuna adım attı.
Adam omuz silktiği sırada, o da kenara yavaşça yerleşip
içeceğini yudumladı. "Bu durumu halledebiliriz, Joe. Hem
senin, hem de Lori'nin yardım almasını sağlayabiliriz. İşleri
yoluna koymak için bir çare arıyorsun sanırım."
"İşimi kaybettim."
"Zor bir durum. Nasıl bir işte çalışıyordun?"
"Barmenlik yapıyordum. Şu aşağıdaki barda. Lori barda
çalışmamı istemiyordu ama ona bununla başa çıkabileceğimi
söylemiştim. Fakat olmadı, yapamadım. Üstüne üstlük bir de
bahis oynamaya başladım. Kaybetmeye başlayınca da, Lori
anlamasın diye kasadan para aşırıyordum. Oynadıkça
kaybettim, kaybettikçe çaldım. Sonra yakalandım ve
kovuldum. Şu evden bile kovuldum."
Silahını alıp elinde çevirdi. O anda irkilen Phoebe, başını
eğdi ve korunma içgüdüsünü adama yansıtmamak için
kendiyle mücadele etti. "Neye yarar? Elde var sıfır," diye
devam etti Joe.
"Şu an neler hissettiğini anlayabiliyorum. Ama Joe, işin
gerçeği, daha önünde bir sürü fırsat var. Herkes bir şanstan