Verloren kinderen na scheiding

84 Pages·2011·0.598 MB·Dutch

by  Gerard Wouters

Verloren kinderen
na scheiding

door

Gerard Wouters
1e druk juli 2011
2e druk augustus 2012
3e druk juli 2019
4e druk november 2019

ISBN E-BOEK: 978-94-6217-243-2
ISBN LUISTERBOEK: 978-94-6217-244-9

Uitgever: Davey Jones Publishing, Prinsenbeek, The Netherlands. (Imprint
van ClusterEffect).

Omslagontwerp: Gerard Wouters

Copyright © 2011, Taoïstisch Gezondheidsinstituut - Gerard Wouters,
Beverwijk, The Netherlands
www.taoistisch.nl

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden
door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke andere wijze
dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.
Een waar gebeurd verhaal
over de onmogelijke strijd
van een vader om zijn
kinderen te mogen zien
en zijn ontwikkeling tot
een autoriteit op het gebied
van scheidingen en het
PAS syndroom
Voorwoord

Mannen die hun kinderen niet mogen zien, noemen wij in Nederland “Dwaze
Vaders”. Er zijn heel wat Dwaze Vaders in Nederland ook al hoor je er maar
zelden iets over.

Natuurlijk lezen we dingen in de krant zoals vaders die hun ex en daarna hun
kinderen vermoorden en vervolgens de hand aan zichzelf slaan. En wat te
denken van vaders die hun kinderen ontvoeren? Dit zijn natuurlijk vreselijke
berichten, maar niemand hoort ooit het werkelijke verhaal achter zo een
drama.

Diverse zogenaamde deskundige psychiaters en buitenstaanders roepen dan
direct dat zo iemand psychisch gestoord is en een mentale afwijking heeft,
maar is dat wel echt zo?

Weet je, ik zou dat soort mensen graag direct een enorme draai om hun oren
geven, want wat men zich geheel niet realiseert is dat ik ook bijna zo een
“gestoorde” was omdat ik ook diverse keren in het verleden op dit punt in
mijn leven gestaan heb!
Ben ik dan ook gestoord? Denk het niet. Ik ben namelijk Niranam psycholoog
en therapeut en een autoriteit op mijn vakgebied, en heb al tweeëntwintig jaar
een goed lopende praktijk, een IQ van 142 punten, geef lezingen en
workshops en ben auteur van diverse boeken.

Ik durf zelfs nog veel verder te gaan, op dit moment ben ik één van de heel
weinige echte deskundigen op dit gebied daar ik het allemaal zelf heb moeten
meemaken om het te geloven en vooral om het te begrijpen. Bovendien heb ik
inmiddels vele jaren ervaring met de behandeling van kinderen en
volwassenen die de dupe geworden zijn van een scheiding.

Met dit boek wil ik graag mensen informeren over hoe arrogant en
ondeskundig er wordt om gesprongen met kinderen en hun vaders in
Nederland. Ik wil een stem zijn voor al die vaders die zich in mijn verhaal
herkennen en een voorbeeld van hoe je daar sterker uitkomt.

Tevens wil ik graag de moeders laten weten wat ze allemaal teweeg brengen
met hun egocentrische gedrag en wat de schade is die kinderen oplopen door
hun zielige wraakzucht gericht op de ex partner, in negentig procent van de
gevallen de vader. En dit allemaal met de medewerking en goedkeuring van
de jeugdzorg en de vele blijkbaar wereldvreemde kinderrechters in
Nederland.

Heel misschien is dit ook nog een goede handleiding voor de vele
kinderrechters in Nederland over hoe het dus niet moet. Wat er allemaal
achter hun rug om gebeurt en hoe allerlei zaken worden verdraaid,
gesaboteerd en er soms keihard gelogen wordt zogenaamd in het belang van
het kind. De enigen die er echt wijzer van worden zijn de advocaten.

Voordat ik mijn verhaal begin even een paar cijfers zodat je een beeld krijgt
van de omvang dit van probleem in Nederland. Het is intussen een enorme
grote groep mensen en kinderen geworden door de ondeskundigheid waarmee
hiermee wordt omgegaan.

Elk jaar en al meer dan 50 jaar lang zijn ongeveer 65.000 kinderen per jaar de
dupe van het uit elkaar gaan van mensen. Uit onderzoek blijkt dat in 54
procent van de gevallen deze kinderen hun vader nooit meer zien. Dat zijn de
werkelijke cijfers die er niet om liegen.

Doordat deze kinderen niet de juiste behandeling en begeleiding hebben
gekregen van jeugdzorg en de Raad van de Kinderbescherming is dit een door
de jaren onzichtbare nationale ramp geworden. Het feit dat vrijwel geen
enkele hulpverlener op de hoogte is van de geestelijke schade die een kind
daardoor oploopt en niemand weet hoe je dat behandelt is daar debet aan. Je
ziet dan dat deze kinderen vaak behandeld worden voor seksueel misbruik
wat nooit heeft plaatsgevonden.

Het wordt dus tijd dat iemand eens het werkelijke verhaal gaat vertellen over
hoe er wordt omgesprongen met kinderen en vaders, zogenaamd in het belang
van het kind.

Dit is mijn verhaal!
1. De beslissing

Dit verhaal begint in 1993.

Op dat moment woon ik al bijna negen jaar samen met mijn vriendin Jolanda
en onze dochters Patricia van vier en Natascha van een paar maanden oud.

De relatie is al een paar jaar niet meer wat het hoort te zijn en ik begin mij
steeds meer af te vragen of het nog wel goed gaat komen. Ben al twee jaar
bezig om haar te laten inzien dat ik mij niet gewaardeerd voel en geen enkele
aandacht meer van haar krijg. Al haar aandacht gaat naar de kinderen en het
huishouden en dat is voor mij gewoon niet goed genoeg. Het voelt alsof ik
slechts goed was om de kinderen te maken en voor de opvoeding te betalen,
meer niet.

Ik trek mij dan ook regelmatig terug op het door mij ingerichte
zolderkamertje waar ook mijn computer staat, maar blijkbaar snapt ze niet
waarom. Ook ga ik regelmatig weg met mijn platonische vriendin Helena,
iemand die ik al vele jaren ken. Met haar bespreek ik ook mijn situatie en
vraag mij af of ik nou zo veeleisend ben, of dat de relatie gewoon niet meer
klopt voor mij.

Ik ben in 1991 begonnen met een opleiding voor boekhouder en daardoor heb
ik geestelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt, maar helaas is
Jolanda daarin niet mee gegroeid. Dat merk ik vanaf dat moment steeds meer
en dat wordt steeds vaker een probleem voor mij.

Steeds weer probeer ik met haar te praten en haar te stimuleren om de krant
eens te lezen of het nieuws eens te kijken zodat ze weer een beetje contact
krijgt met de buitenwereld, maar helaas tevergeefs en in 1993 begint mij dat
aardig op te breken.

Natuurlijk ga ik het niet zomaar opgeven en vooral niet omdat we nu wel
samen twee kinderen hebben. Het wordt echter steeds moeilijker voor mij om
haar te bereiken, het lijkt wel alsof wij in twee verschillende werelden leven
en dat valt mij erg zwaar.
Ook het feit dat ik in de ogen van haar ouders absoluut niet goed genoeg ben
voor hun dochter helpt natuurlijk niet echt. Al bijna negen jaar word ik
vernederd, gemanipuleerd en constant afgekeurd door haar ouders. Hun reden
hiervoor is blijkbaar dat ik steeds van baan wissel. Dat ik daardoor steeds
beter werk krijg en meer salaris, schijnen ze gewoon niet te willen snappen.
Helaas krijg ik daarbij ook geen enkele steun van Jolanda. Ze zit er maar wat
bij en zegt er niets van. Daar word ik soms erg boos over. Van je eigen
vriendin mag je toch wel verwachten dat ze voor je opkomt?

Haar vader is een mislukte ingenieur die alles beter denkt te weten, maar bij
het inrichten van de kinderkamer spontaan vergeet dat een commode open
moet kunnen om de luiers eruit te halen. Het feit dat ik hem steeds vertel dat
de indeling die hij per se wil niet mogelijk is, weerhoudt hem er niet van om
toch zijn zin door te drijven en de commode aan de voet van de hoogslaper
van Patricia te zetten met de deuren naar het bed toe gericht. Op mijn vraag of
hij dan even een luier uit de commode wil pakken snapt hij pas dat de deuren
op deze manier niet open kunnen! Een erg domme actie van een ingenieur.

Haar moeder is een oud ABN AMRO medewerkster die afgekeurd thuis zit en
een vreselijke claimmoeder. Ze belt haar dochter wel drie keer per dag en die
gesprekken gaan echt helemaal nergens over! Hoe vaak heb ik al niet
gevraagd aan Jolanda of dat niet wat minder kan, maar natuurlijk zonder enig
resultaat. Ze is een koppige stier qua sterrenbeeld. En bezitterig bovendien.

Het huis waarin wij op dat moment wonen, in de wijk Slotermeer in
Amsterdam, is helemaal met witte meubels ingericht. Het lijkt wel een
ziekenhuis en ik heb mij daar ook nooit echt thuis gevoeld. Jolanda vindt het
allemaal wel mooi.

Dan is er ook nog de “camping”. Haar ouders hebben een stukje land gekocht
op een coöperatieve camping met daarop een grote stacaravan. We moeten
daar in de zomer verplicht elk weekend naartoe en dan blijven we er ook nog
slapen! Op een gegeven moment trek ik dat gewoon niet meer en vertel haar