Vandaag Ben Ik Alice

258 Pages·2010·0.93 MB·German

by  Jamieson Alice

Alice Jamieson en Clifford Thurlow
Vandaag ben ik Alice
Een autobiografie over een meervoudige persoonlijkheidsstoornis

the house of books
Eerste druk, mei 2010
Tweede druk, juni 2010
Oorspronkelijke titel
Today I'm Alice
Uitgave
Sidgwick & Jackson, an imprint of Pan Macmillan Ltd
Copyright © Alice Jamieson and Clifford Thurlow
Copyright voor het Nederlandse taalgebied © by The House of Books,
Vianen/Antwerpen
Vertaling
Lilian Caris
Omslagontwerp
Wil Immink Design
Omslagfoto
Imageselect
Opmaak binnenwerk
ZetSpiegel, Best
ISBN 978 90 443 2549 2
D/2010/8899/70
NUR 320
www.thehouseofbooks.com
Inhoud
Voorwoord
Fragmenten van herinneringen Hardlopen en uithongeren Vier gezichten De
stemmen De streken van de tijd Eerste liefde Liverpool
Verkracht
Waar kan ik heen?
Opsplitsen De kinderen De kast opentrekken 'Human Touch' - een menselijke
noot Shirley
Het gekkenhuis Regressie
Lichamelijke herinneringen Complexe meervoudige persoonlijkheden
Charlie
Gene zijde Nawoord
Voor het personeel van de eerstehulpafdeling in mijn woonplaats, dat me altijd
met respect heeft bejegend, uiterst professioneel heeft gehandeld en me nooit
heeft veroordeeld wanneer ik onder hun zorg kwam te vallen omdat ik een
overdosis had genomen of mezelf had verwond. Vooral twee verpleegkundigen,
Dave en Chris, die me in januari 2008, samen met andere personeelsleden,
letterlijk het leven hebben gered.
Bedankt dat jullie zo voor mij hebben gevochten en ervoor hebben gezorgd dat
ik het overleefd heb.
Sindsdien, op een onzeker uur,
Komt die doodsangst terug,
En tot mijn verschrikkelijke verhaal verteld is,
Blijft dit hart in me branden.
De ballade van de oude zeeman
Samuel Taylor Coleridge
Dankwoord
Mijn verhaal is geschreven in samenwerking met Clifford Thurlow, die met
veel geduld mijn herinneringen uit me heeft getrokken. Het was voor mij
gemakkelijk om samen te werken. Ik heb het grootste deel van mijn leven met de
'alters' moeten samenwerken.
Een heleboel mensen hebben me met dit boek geholpen. Ze weten wie ik
bedoel en ik dank hen uit de grond van mijn hart.
Enkelen van hen wil ik hier mijn erkentelijkheid betuigen: in de allereerste
plaats mijn beste vriend en zielsverwant Alec, voor zijn niet-aflatende steun.
Ook Iris Gioia, mijn vrienden Marie, Lynette, Vicky, Alison, Graham en
Jeremy, omdat ze in me geloofden; gestalttherapeut Marsha Chase, voor haar
wijze en professionele commentaar op het manuscript; psychiater dr. Joan
Coleman van RAINS (Ritual Abuse Information Network & Support), die er
altijd is wanneer ik steun nodig heb; analytisch psychotherapeut Remy
Aquarone, secretaris van ESTD (European Society for Trauma and Dissociation)
en voormalig internationaal directeur van ISST-D (International Society for the
Study of Trauma and Dissociation); het team bij Sidgwick & Jackson onder
leiding van mijn onverstoorbare redacteur Ingrid Connell, en onze agent Andrew
Lownie, die de puzzel in elkaar heeft gezet.
Alice Jamieson
maart 2009
Voorwoord
In april1993, ik was toen vierentwintig, werd bij mij de diagnose
meervoudige persoonlijkheidsstoornis gesteld, ook wel dissociatieve
identiteitsstoornis genoemd. Ik heb andere persoonlijkheden in me, die zich
onverwacht en naar willekeur manifesteren en waardoor mijn karakter, stem en
leeftijd veranderen. Ik raak tijd kwijt, en mezelf.
Mijn hele jeugd door ben ik seksueel misbruikt en lichamelijk en psychisch
mishandeld. Ik heb het nooit aan iemand verteld. In dit boek wordt beschreven
hoe ik als kind mechanismen heb ontwikkeld om het misbruik en de
mishandeling het hoofd te bieden en hoe ik als volwassene heb geworsteld om
tussen periodes van psychose, geestelijke inzinkingen, drugsverslaving en
zelfverminking door een normaal leven te leiden. Ik verontschuldig me niet voor
het directe taalgebruik en de onverbloemde waarheden die verteld moeten
worden.
Kindermisbruik is onvoorstelbaar voor wie het niet heeft meegemaakt. Het is
een hel voor degenen die te lijden hebben onder het dagelijkse gevoel van
schaamte, de nachtelijke angst dat de deur zal opengaan en die man - het is
vrijwel altijd een man - hun slaapkamer binnenkomt. Het misbruik vindt bijna
altijd thuis plaats en er zijn gewoonlijk naaste verwanten - vaders, broers - en
anderen bij betrokken.
Sinds in 1986 in het Verenigd Koninkrijk ChildLine in het leven is geroepen,
heeft deze organisatie duizenden kinderen geholpen die gebeld hebben over
seksueel misbruik. In Nederland bestaat sinds 1975 de Kindertelefoon: 0800
0432. Maar de kinderen die opbellen vormen nog maar het topje van de ijsberg.
De overgrote meerderheid is te beschadigd, te geïsoleerd of te bang om de
telefoon te pakken. Geschat wordt dat negen op de tien misbruikte kinderen zich
niet laten horen en ook als ze volwassen zijn blijven zwijgen (aldus Kevin
Browne, professor in de kinderpsychologie aan de universiteit van Liverpool, in
The Guardian, 27 september 2008).
Ik hoop dat mijn boek anderen die misbruikt zijn zal aanmoedigen om hun
zwijgen te verbreken en meer inzicht zal bieden in de signalen van
kindermisbruik, die sociaal werkers, leerkrachten, medewerkers in de
gezondheidszorg en familieleden vaak ontgaan. Niets is erger dan
kindermisbruik, en als dit boek maar één enkeling kan helpen, is het al de moeite
waard geweest om mijn bijzonder pijnlijke herinneringen naar boven te halen en
op te schrijven.
Namen en plaatsen zijn veranderd om anderen te beschermen. Maar het is
een waar en zeer persoonlijk verslag van de gebeurtenissen in mijn jeugd en van
de manier waarop die mijn leven als volwassene blijven beïnvloeden.
Hoofdstuk 1
Fragmenten van herinneringen
Mijn herinnering is als een grote vaas die uit het raam is gegooid. Alle
scherven zijn er nog, sommige groot, andere klein, weer andere verpulverd. Als
ik de stukjes aan elkaar probeer te leggen en de ene herinnering met de andere
samenvoeg, worden delen van het verhaal helder en duidelijk, maar er blijven
veel lege plekken en verdwenen tijd over. Mijn eerste schooldag? Weg.
Gezinsvakanties? Niets. Mijn lievelingsboek? Wanneer ik leerde fietsen? Dat
alles is onmogelijk te vinden tussen de lange, donkere schaduwen die zich over
mijn jeugd uitstrekten.
Dit is wat ik me wel kan herinneren.
We waren een modelgezin: vader, moeder, mijn vier jaar oudere broer Clive
en ik. Conservatief, welgemanierd, goed opgeleid, zuinig, ietwat ouderwets, naar
buiten toe vriendelijk en aardig.
Ons huis had een oprit die in een cirkel om een reusachtige eik heen liep en
lag in een welvarende streek in de Midlands, waar de buren elkaar 's ochtends
groetten, kinderen zich beleefd gedroegen en de mensen hun honden onder
controle hielden. Mijn vader werkte als advocaat in Birmingham. Hij ruilde
jaarlijks zijn auto in voor een nieuwe: altijd het nieuwste model Rover, en hij
ging elke zondagochtend golfen. Moeder werkte als secretaresse bij een
makelaar en reed in een lichtblauwe Triumph-sportauto.
Het huis was gebouwd van lichte, zandkleurige baksteen. Het had een rood
pannendak en openslaande deuren die op een stenen patio uitkwamen. Via de
keuken kwam je in de ontbijtkamer; daarachter lag de diepe achtertuin.
Hulstbomen benamen het zicht op de schuur, waar mijn vader spinnen hield in
jampotjes. Boven waren vier slaapkamers, een grote badkamer en een aparte wc.
We hadden allemaal een eigen kamer. De overloop was een soort grens: vader en
Clive zaten aan de ene kant, de voorkant, en moeder en ik aan de achterkant, met
vanuit de ramen uitzicht op de achtertuin.
Aan het einde van de overloop was de berging, die vanwege het sierlijke
koepeldak de Vogelkooi werd genoemd. In die ruimte bewaarde ik mijn
speelgoed en daar verschool ik me wanneer mijn ouders weer eens luid
ruziemaakten. Toen ik een klein meisje was, leek de kamer een enorm
poppenhuis, een betoverde plek waar ik in mijn eentje speelde. Andere keren
was de Vogelkooi echt een kooi, en kon ik er niet uit wanneer ik de deur
probeerde open te doen. De ruzies tussen mijn ouders hadden gewoonlijk als