Teodisi Problemi - Cocuk Soykirimina Istatistiksel Bir Bakis

18 Pages·2007·0.826 MB·Turkish

by  Gregory Paul

TEODİSİ PROBLEMİ:
ÇOCUKLARIN SOYKIRIMINA
İSTATİSTİKSEL BİR BAKIŞ
VE
DOĞAL KÖTÜLÜĞÜN
“ÖZGÜR İRADE”
VE
“MÜMKÜN OLAN EN İYİ DÜNYA”
HİPOTEZLERİNE ETKİLERİ

Gregory Paul
Baltimore, 2007
Tercüme: Ş.DİŞLİ
ÖZET

Yetişkinliğe ulaşamamış insanların çektiği tüm acı ve ölümün tamamı ilk defa bilimsel ve
istatistiksel olarak belgelenmiştir. İnsan kaynaklı olmayan sebeplerden dolayı, muhtemelen yüz
milyarlarca gebelik kaybı yaşandı ve en az elli milyar çocuk reşit olma yaşına gelmeden
öldü. İsa’dan haberdar olan yetişkinler birkaç milyar civarındadır.
Eğer olgunluğa ulaşmadan ölen insanların cennete girmesine izin veriliyorsa, cehennemde
robotlardan başka bir şey yok demektir. Bu kıyım, çocukların karşılaştığı azabı en üst düzeye
çıkarırken, insanların sonsuz kaderleriyle ilgili karar vermelerine de engel olduğundan, klasik
“özgür irade” ve “ mümkün olan en iyi dünya” hipotezlerini de yanlışlamaktadır.

GİRİŞ

Oxford Felsefe Dostu (Honderich 1995), iyi ve sevgi dolu bir Tanrı'nın, kötülüğün kendi
yarattıklarına eziyet etmesine nasıl izin verebileceğine dair “Kötülük Problemi geleneksel teizme
karşı en güçlü itiraz olmuştur” saptamasında bulunuyor. Bu sorun, örneğin tsunami gibi,
korkunç sayılarda çocuğu yok eden, özellikle de muazzam doğal felaketlerin ardından tüm
dünyadaki insanları periyodik olarak rahatsız eder ancak, bir süre sonra yine dini inanışların
gölgesine tekrar döner. Yer azlığı ve konu ile ilgili mevcut diyalogların çoğunun Hrıstiyanlık
etkisindeki perspektifte olması sebebiyle, bu çalışma büyük ölçüde, ahlaki açıdan mükemmel
olan ve yarattıklarının büyük ızdırap yaşamasını engelleme kudretine sahip akıllı bir yaratıcının
varolduğunu iddia eden ve modern Hrıstiyan ortak görüşünü (Hick 1966 tarafından
detaylandırıldığı gibi) savunanların günümüzdeki teodistik argümanlarına bir eleştiridir¹.
Birçok Hırisiyanın Tanrı’nın yetişkinliğe ulaşmamış insanların iyiliğini özellikle gözettiğine dair bir
inancı vardır. Yukarıda bahsedilenler şu anda iki milyara yaklaşan İsa takipçisinin çoğu
tarafından Tanrı’ya atfedilen temel özelliklerdir. (Barrett, Kurian ve Johnson 2001). Bugüne
kadar, teodistik ve ateodistik argümanlar genellikle ahlaki kötülük ve yetişkinlerin sebep olduğu
çoğunlukla yetişkinlerin maruz kaldığı ızdırap üzerine yoğunlaşan ve genellikle nicel olmayan
argümanlardan oluşmuştur.
Teodisinin istatistiksel yönünü ele almak üzere ender bir girişimde, Jonathon Edwards
1700'lerde endüstriyel medeniyetin ortaya çıkışının, İsa’nın doğumunun üçüncü bin yılında
küresel insan nüfusun dramatik bir şekilde artacağını hesaplamış ve yirmibirinci yüzyılın başında
neredeyse yeryüzündeki tüm insanların Hristiyan olacağı gibi yanlış bir tahminde bulunmuştu.
(Marsden 2003) ². Edwards, teodisi problemini istatiki olarak minimize etmiş ve nüfus artışının
bir neticesi olarak insanlığın büyük çoğunluğunun kurtuluşa ereceği sonucuna varmıştı.
Bizim bu çalışmamızın kanıtlayacağı gibi, Edwards yanlış bir sonuca varmıştı, ancak birçok insan
hala onun bu iyimser görüşünü paylaşıyor çünkü insanların ortaya çıkışından bu yana nüfus
dinamiklerinin gerçek doğasının hakkında bilgi sahibi değiller.
Bir yöneticinin yönetiminin sonuçları nicel olaral ölçülmeden o yöneticinin ahlaki doğası
tamamen belirlenemeyeceği için, istatistikler önem taşır. Tanrı'nın yeryüzündeki hakimiyetinin
modern bir istatistiksel analizinin yapılmamış olması, teodistik / ateodistik tartışmasının kesin
sonuçlara ulaşmasını engelleyen büyük bir hatadır.

Bu analizin temel amacı, tarih boyunca kaynağı insan olmayan, çoğunlukla da şeytan olarak
tanımlanan faillerin yol açtığı, yetişkinliğe ulaşamamış insanların ızdıraplarına ve ölümlerine
sebep olan nedenleri ve detayları içeren demografik istatistikler hakkındaki teodisi problemiyle
ilgilenenleri bilgilendirmektir³. Bu bilimsel bulgular daha sonra, modern Hrıstiyan ortak görüşü
tarafından tarif edilen şekilde iyilik sever doğaüstü bir süper yaratıcının gerçekten mümkün olup
olmadığını test etmek için kullanılmıştır.
“Özgür irade” ve “mümkün olan en iyi dünya” argümanları, ölüm ve ölümden sonraki yaşamın
istatistiklerini hem yeryüzünde hem de masum ruhların nihai hedefine ilişkin alternatif
önermelerde incelenerek test edildi.
Teodisi problemine bu bakış, genel uygulamanın aksine, daha çok bilim odaklı bir
yaklaşımdır. Bakış açımızın bu konudaki tartışmaların standardının dışında olması sebebiyle,
hem yaklaşımımız hem de bazı kişilerin görüşlerini rahatsız edebilecek sonuçlardan ötürü
okuyucu şaşkınlık yaşayabilir. Konuya bu yeni bakış açısının, geleneksel tanrıcılıkla ilgili en büyük
sorunun daha fazla araştırılmasını ve analiz edilmesini sağlayacağı umulmaktadır.

Tarihsel İstatistiksel Demografik Analiz

Kavramlar, Doğumlar ve Prematürite Ölümler

Problemin boyutlarını sayısal olarak detaylandırmak için ilk kapsamlı çaba aşağıda sunulmuştur;
tüm tahminlerin yaklaşık olduğu ve kesin sonuçlara varmak için mutlak kesinliğe ihtiyaç
duyulmadığını da belirterek, sorunun temel kapsamının yeterince tanımlayıcı olduğu
söylenebilir.
Yaygın izlenimin aksine, bugün yaşayan 6.5 milyarın üzerindeki nüfusun, insanın ilk ortaya
çıkışından beri yaşayanların büyük bir kısmını oluşturdu düşüncesi yanlıştır; bugüne kadar doğan
insan sayısı 100 (yüz) milyar civarındadır ⁴. Aşağıdaki doğum öncesi düşük oranlarından yola
çıkarsak, insanların ortaya çıkmasından bu yana yaşanan gebelik sayısı birkaç yüz milyar
civarındadır; bu rakam yarım trilyon civarında veya üstünde ya da bu rakamın yarısından biraz
fazla olabilir.

İnsan yavrularının son derece savunmasız olduğu bilinse de, sorunun muazzam ölçeği
yeterince farkedilmemektedir. Gebeliklerin çoğu düşükle sonuçlanır çünkü gebelik kusurlara
karşı oldukça hassas olan çok karmaşık biyomekanik riskli süreçler içerdiği gibi, yerleşim sorunu,
ilave tıbbi sorunlar, hamile annelerin ölümünün yanı sıra sıklıkla genetik kusurlardan kaynaklı
düşükler⁵ ve ölü doğumlar da dahil olmak üzere çok fazla risk içerir. (Beller ve Zlatnik 1994;
Demeny ve McNicoll 2003; Harris 2006; Nepomnaschy ve ark.2006).

Beslenme, kronik stres, ve diğer faktörler açısından kadının sağlık durumu muhtemelen
hamilelik başarı oranlarını etkiler, bu nedenle modern birinci dünya kadınlarının karakteristik
olarak yüzde 50’nin üzerindeki başarısızlık oranları muhtemelen tarihsel standartlardan daha
düşüktür⁶. Bu çalışma çerçevesinde, tarih boyunca sonuçlanmamış gebelik oranı yüzde 75
olarak kullanılmıştır; bu da bugüne dek ~ 300 yüz milyar civarında doğum öncesi doğal ölüme
işaret etmektedir.

Tarımsal üretimdeki bir yüzyıllık iyileştirmelerden, erken aşılar ve özellikle de sanitasyon da
dahil olmak üzere hastalığın mikrop teorisine dayanan tıbbi ilerlemelerden sonra bile, İngiltere
ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki çocuk ölüm oranları 1900'lerde yüzde 25'in üzerindeydi; bir
sonraki yüzyılda ise bebeklerin yüzde 13'ünden fazlası öldüğü gibi 5 yaşın altındaki çocukların da
yüzde 20’si öldü (Demeny ve McNicoll 2003). 1800'e kadar, doğan çocukların en az yarısı
yetişkinliğe ulaşamadan önce ölmüştü; yeterince güvenilir demografik kayıt tutulan endüstri
öncesi toplumlarda (1700'lerde Avrupa, 1800'lerin sonlarında Hindistan), bebek ölüm oranları
doğanların neredeyse dörtte biri idi ve çocukların yarısı ya da daha fazlası öldü (Acsadi ve
Nemeskeri 1970; Bhat 1989; Boserup 1981; Demeny ve McNicoll 2003, Gupta 1971; Haub
1995/2004). Çocuk ölümlerinin, daha az gelişmiş toplumlarda hala daha yüksek olması bile
muhtemeldir. Çocuk ölümünün tarihsel düzeyinin, çoğunluğun dini görüşünden etkilenmediği
görülmektedir; Hrıstiyan çocuklar da diğer inançlarınkiler kadar çabuk öldüler. Yirminci yüzyılda,
bilimsel yöntem ve teknolojiyi kullanan yetişkinlerin sıkı çalışması, çocuklukta ölüm oranını, en
yoksul toplumlar hariç, birinci dünya ülkelerinde nadir görünen bir noktaya kadar
düşürdü. Birinci dünyanın müreffeh demokrasilerinde, Hrıstiyanlık inancının yüksekliği, çocuk
ölüm oranlarının yüksekliğiyle bağlantılıdır⁷. İkinci ve üçüncü dünya ülkelerinde, çocuk ölüm
oranları öylesine yüksektir ki, bazı çatışma bölgelerinde tarihi seviyelere yaklaşır. İnsanlar ortaya
çıktığından beri ölen bebek ve yetişkinliğe erişemeyen çocukların sayısı muhtemelen 50
milyardan fazla, veya en azından toplam doğanların yarısı kadardır. (Paul 2008).

Ölenleri, doğmamışları, bebekleri ve çocukları birleştirirsek, rahme düşmüş ancak yetişkinliğe
ulaşamamış insan kaybı 350 milyar civarındadır. Yetişkinliğe ulaşan insan sayısı muhtemelen
sadece 50 milyar civarındadır. Eğer bu sayılar kabaca doğru ise, doğum öncesi ve çocukluk
ölümlerinin toplamı genç yetişkinlerin sayısını yediye katlar. Geçtiğimiz bir buçuk yüzyılda
modern teknolojileri kullanan yetişkinler tarafından doğum öncesi ölümden ve doğduktan sonra
erken ölümden kurtarılan çocukların sayısı birkaç milyardır.

Yıkım Failleri

Doğa kaynaklı musibetlere bağlı yetişkinlik öncesi ölümlerin ölçeğini değerlendirmek için,
yetişkinliğe ulaşmadan ölüme sebebiyet veren insan faaliyetlerinin ne ölçüde olduğunu tahmin
etmek gerekir. Amerika'da kürtaj yasal hale geldikten sonra, yasallaştırma öncesi yıllık ~ 1
milyon olan bu tür prosedürlerin sayısı 1980'lerde her yıl 1,5 milyona yükseldi ve o zamandan
beri yılda 1,3 milyon civarında seyretmektedir⁸. Şu anda Amerika Birleşik Devletleri'ndeki
doğum rakamı yıllık 4 milyonun biraz üzerindedir. Amerika’daki yıllık gebelik sayısını 8 milyon
üzeri olarak hesaplayabiliriz. Bu durumda, her yıl doğal musibete bağlı sonlanmalar 4 milyon
veya daha fazladır ve bu rakam, kasıtlı kürtajların sayısından 3 kat fazladır. Kürtaj, 1800'lü
yıllardan itibaren birçok ülkede yasadışı hale gelinceye kadar kadınlar arasında gizli ve
muhtemelen oldukça yaygın bir uygulamaydı ve bu prosedürün yasal olarak ciddi şekilde
kısıtlandığı ülkelerdeki kürtaj seviyesi bu prosedürün yasal olduğu yerlerdeki oranlara yakın ve
hatta daha üstündedir. (Sedgh, Henshaw, Singh, Åhman ve Shah 2007). Yine de, daha az
rahatlık, güvenlik ve düşük etkinlik gibi sebeplerle kürtaj oranlarının geçmişte şu anda
olduğundan daha yüksek olması pek olası değildir. Spontan düşük oranları muhtemelen daha
yüksek olduğu için, tarihin uzun bir bölümünde doğal ve yapay doğum öncesi ölüm seviyelerinin
oranı, modern çağdaki ölüm seviyelerinin büyük ölçüde üzerinde seyretmiştir. Birkaç yüz milyar
doğum öncesi ölümden büyük çoğunluğu doğal sebeplere bağlanabilir.

Savaştan bahsedersek, 20inci yüzyıl tarihin en ölümcül zamanıydı. II. Dünya Savaşı'nda yaklaşık
50 milyon kişi öldü; savaş, soykırım, açlığa mahkum etme ve benzeri tarafından öldürülen
toplam insan sayısı bu yüzyılda muhtemelen 150 milyonun üzerindedir (Gellately
2007). Bunların milyonlarcası çocuktu. Bunu, aynı yüzyılda doğan 10 milyar ve diğer
nedenlerden ölen 1 milyar çocuk ile kıyaslayın. Bu nedenle, 1900'lerde ahlaki kötülüğe bağlı
çocukların kayıp oranı, insan kaynaklı olmayan nedenlerden kaynaklanan kayıpların küçük bir
kısmıdır.
Tarihsel bebek öldürme oranı hakkında güvenilir veriler mevcut değildir, ancak bireysel olarak
yüksek üreme eğilimi ve normalde yüksek çocuk kayıp oranını telafi etmek için bireysel olarak
yüksek üreme eğilimi, toplumsal bir ihtiyaç olduğundan; bebek cinayetlerinin çocuk
ölümlerinde önemli oran teşkil etmediğini anlayabiliriz⁹. Zaman içinde yetişkinlerin ellerinden
ölen çocukların sayısı onlarca milyon olmasına rağmen, toplam bebek ve çocuk kaybının içinde
çok küçük bir oranı teşkil eder. Cengiz Han, Adolf Hitler, Josef Stalin, Mao Zedong ve Pol Pot
tarafından öldürülen çocukların toplamı bile birkaç milyondan fazla değildir.

Yetişkinlerin gerçekleştirdiği, kürtaj, çocuk katli, cinayet ve savaş gibi nedenlerle oluşan çocuk
ölümleri-ki çoğunluğu, yasaktan önceki kürtaj vakalarıdır, 10 veya 20 milyar arasındadır. Bu
nedenle, ölen birkaç yüz milyar insanın tamamı değilse de önemli bir oranı yetişkinliğe
ulaşamadan insan ahlaki kötülüğünden kaynaklanmayan doğal kötülük nedenlerinden dolayı
ölmüştür.
Diğer maddeler, özellikle de sebep olduğu yüksek ızdırap düzeyi ile insandan kaynaklanmayan
nedenlerle gerçekleşen doğum öncesi ölümlerin temel sebepleriyle ilgili konulardır.

Doğmamışların kayıplarının büyük çoğunluğu rahme düşme sonrası gerçekleşmiştir; yaklaşık
yarısı embriyonun tutunamamasındandır ve düşüklerin çoğu ilk haftalarda yaşanır¹⁰. Minimum
düzeyde bile olsa bilinç, nöronlar yeterli miktara ulaşana ve iyi bir şekilde bağlantılı hale gelene
kadar ortaya çıkmaz, bu nedenle üreme sistemindeki ölümlerin çoğu, ölen kişinin varlığının
farkında olmadan veya herhangi bir acı çekmeden gerçekleşir. Fetüsün olgunlaştıkça
yaşayabileceği acı seviyesi henüz pek iyi anlaşılabilmiş değildir. Ağrı reseptörleri ve beynin sinir
merkezleri yavaş yavaş gelişir. Öte yandan, hormonal ilaçlar kısmen büyüyen fetüsün çok aktif
olmasını ve anneyi yaralamasını önlemek için yüksek düzeyde bilinç farkındalığını
baskılayabilir. Bu nedenle, ölümcül hastalığa yakalanan ya da travmatize olan doğmamış
bebeğin daha sonraki dönemlerde hissettiği ızdırap derecesi belirsizdir, ancak muhtemelen
bebeklerin yaşadıklarından daha azdır. Çocuklar olgunlaştıkça ve özellikle de ölümle ilgili olarak
acı ve korku yaşamaya yönelik bilinçli yetenekleri tam normal insan seviyelerine yükseldikçe,
ölen onlarca milyar çocuğun yaşadığı ızdırap seviyesi giderek daha ciddi hale gelir ve tam insan
seviyesine ulaşır.

Çocuk ölümlerinin sebeplerinin başında mikrobiyal hastalıklar yer alır. Sıtma muhtemelen
diğerlerinden çok daha fazla, belki de 20 milyar çocuğu öldürmüştür. (Finkel 2007). Diğer önemli
bulaşıcı hastalıklar, çiçek hastalığı, tifo, veba, humma, sarı humma, kolera, grip, kızamıkçık,
tetanoz ve kuduzu içerir. Durum, yetişkinliğe ulaşmamış insanların üzerinde mikrobiyal bir savaş
yürütülüyormuşcasına şiddetlidir. (Barnes 2005; Demeny ve McNicoll 2003). Çünkü bağışıklık
sistemleri olgunlaşmamış bebekler ve çocuklar enfekte edilmeye ve öldürülmeye son derece
açıktırlar; kıyaslama yapılırsa sadece yaşlılar bu kadar savunmasızdırlar. Genel olarak, hastalıklar
kurbanlarını günlerden yıllara yayılan bir dönemde, semptomatik dönemden ölüme kadar , aşırı
rahatsızlıktan yüksek düzeyde acıya kadar her şeyi bilinçli hissettikleri süreçte öldürür.
Ölüm korkusu genellikle zihinsel sıkıntıya katkıda bulunur. Tarihin yüzde 99,9'unda yetişkinler
yavrularını korumak üzere adım atacak, su sterilizasyonu da dahil olmak üzere, sanitasyon gibi
nispeten karmaşık olmayan temel bilgi düzeyinden yoksundular. Ciddi doğum kusurları, bazıları
kistik fibroz gibi diğerleri daha az belirgin olan fiziksel deformiteler, her on altı çocuktan birini
etkiler; çoğu zaman da erken ölüme yol açacak kadar şiddetlidir¹¹. Her şeye rağmen, çocukluk
hastalıkları şüphesiz on milyarlarca insanı öldürmüştür.

İnsan kaynaklı olmayan doğum öncesi ölüm sebeplerinden bir diğeri de kıtlık ve kronik yetersiz
beslenmedir, ki bunlar da hastalık faktörlerine katkı yaparlar. Ciddi gıda kıtlıkları büyük ölçüde
başa çıkması çok zor olan; iklim koşulları, bitki ve hayvan hastalıkları, haşere istilaları, yetersiz
gıda üretim teknolojileri, gıda depolama ve nakliye sorunları gibi insan dışı faktörlerin
sonucudur ki bunların bir kısmı yakın yüzyıllarda göreceli olarak azaltılmıştır. Yeterli
beslenememe nedeniyle ölüm, gıda yoksunluğunun şiddetine bağlı olarak haftalar ila yıllar
süren ve büyük ölçüde bilinçli olanlara yüksek düzeyde fiziksel ve zihinsel ızdırap veren uzun bir
olaydır. Birkaç milyar çocuk muhtemelen doğrudan veya dolaylı olarak akut veya kademeli
açlıktan öldü.
Hastalık ve yetersiz beslenmeye kıyasla, fiziksel travma çocukların nispeten daha küçük bir
bölümünü öldürür, ancak sonuçta yine de öldürdüğü çocuk sayısı muhtemelen bir milyar
civarındadır. Travma ile ölüm , aslında başka türlü hayatta kalınabilecek olan yaralanmaların
ardından şokun ölümcül organ yetmezliğine neden olduğu işlevsiz bir vücut tepkisi ile
şiddetlenir . Yetişkinlerin ciddi yaraları etkili bir şekilde tedavi etme yeteneği çok yakın zamana
kadar sınırlı kalmıştır. Travmatik ölümlerin çoğu günlük kazalardan ve yangınlardan kaynaklanır.
Şiddetli doğal afetler bazen tek bir seferde çocukların yüksek sayılarda ölmesine sebep olsa da ,
toplam sayıları nispeten mütevazidir. Örneğin, depremlerin geçmiş bin yılda 10 milyondan daha
az sayıda insanı öldürdüğü tahmin edilmektedir, bunların üçte birinden fazlası çocuktur¹².
Muhtemelen seller daha fazla ölümün sebebidir. Travmadan kaynaklanan acı derecesi sıfırdan,
ani ölüm anında en üst düzeye dek değişebilir.
Ölümle ilişkili acıya ek olarak, yetişkinliğe kadar hayatta kalabilen çoğu çocuk, doğum kusurları,
yetersiz beslenme, travma, akıl hastalıkları gibi bir veya daha fazla hastalıktan kaynaklanan
yüksek düzeyde ızdırap yaşamıştır. Önemli bir azınlık, bu faktörler yüzünden ciddi ve kalıcı
olarak fiziksel veya zihinsel olarak engelli hale gelmiştir. Bu nedenle, belirli bir zaman aralığında,
yetişkinlerin kontrolünde olmayan olaylar yüzünden ölmeden, sakat kalmadan veya travmatize
olmadan çocukluktan yetişkinliğe geçirebilen insanlar küçük bir azınlık olmuştur. Çocukluktan
sonra hayatta kalabilenler arasında, büyük bir kısmı en güzel çağlarında öldü.
Yetişkinlerin sadece küçük bir yüzdesinin yaşlılığa ulaşamıyor olması, gelişmiş ülkelerle sınırlı
daha yeni bir durumdur.

Maksimum Acı ve Yıkım

Durum gerçekte olduğundan çok daha kötü olamazdı. Prenatal ve genç ölüm ve sakatlık
gerçekte olduğundan daha yüksek olmuş olsaydı, nüfus büyüyemez, insan türünün yok olmasına
bile sebep olacak hızlı bir azalma yaşanırdı. Doğal musibetlerin yıkım seviyesi, pratikte mümkün
olabilecek en şiddetli düzeyde olmuştur.

Çocukların Soykırımı

Gençlerin çektikleri acı ve ölümleri pratikte yaşanabileceğin neredeyse en üst düzeyinde
gerçekleştiğinden, genç insanların sığınabilecekleri güvenilir hiçbir liman yoktu; kadın üreme
sistemi bile insan hayatı için güvende olmaktan çok uzaktır. İçine doğdukları gezegen de son
derece tehlikelidir. Rahme düşen yüzlerce milyar insandan büyük çoğunluk doğumdan önce
öldü, yüz milyarın yarısından fazlası çocukken öldü, hayatta kalanların bir kısmı ciddi zarar gördü
ve çocukların büyük çoğunluğu, işkence olarak nitelendirilebilecek ,yüksek ve hatta aşırı
düzeyde rahatsızlık, ağrı ve korkular yaşadı.

Bu işlevsiz sistem nesnel olarak merhametsiz ve acımasız olarak tanımlanabilir¹³. İnsanlık
tarihinin en büyük felaketi olmasına rağmen tamamen gözardı edilmiştir ki, buna bir isim bile
verilmemiştir. Yedi yıllık Yahudi Soykırımı sırasında, yaklaşık 1,5 milyon çocuk öldürülmüştü¹⁴.
10.000’nden fazla kuşaktan toplamda ölen milyarlarca genç insan dikkate alındığında, tarih
boyunca yaşananlar Çocukların Soykırımı olarak ortaya çıkmaktadır.
Duanın Başarısızlığı

Doğaüstü Yaratıcı Zekaya (DYZ) dilekçe vermek, acı ve hastalığı hafifletmek için yardımını
istemek, toplumların hepsinde olmasa da çoğunda oldukça yaygın bir
uygulamadır. Bu hipotezin etkinliği , gerçek sonuçlar gözlemlenerek test edilebilir. Acı ve erken
ölüm seviyesinin tarih boyunca olabileceğin en üst seviyesinde olması, duanın büyük ölçüde
veya tamamen etkisiz olduğunu gösterir.
Hrıstiyanların çoğunlukta olduğu bölgelerle, duaları alternatif tanrılara yönlendirilmiş
olan Hrıstiyan olmayan popülasyonlarda yaşayanları kıyasladığınızda, Hrıstiyan toplulukların
dualarının çocukların maruz kaldığı sıkıntı derecesini azalttığına dair hiçbir tarihsel veri yoktur.
Bunun yerine, en yaygın tedavi uygulaması olan dua değil, sadece insanlar tarafından icat edilen
ve uygulanan dünyevi yöntemler genç ölümlerin seviyesini düşük oranlara indirmeyi
başarmıştır.
Doğaüstü bir güce sığınmaya gerek kalmadan, yüksek bakteriyel enfeksiyonu olan bir çocuğu
tedavi etmek bugün mümkündür ve birçok viral enfeksiyon önlenebilir veya başa çıkılabilir
durumdadır. İnsan icadı modern yöntemlerle Tanrı'dan yardım istemeyi karşılaştırdığınızda,
ikincisi karşılaştırma bile yapamayacak derecede daha az güvenilirdir. Bu sonuç, bir uluslararası
epidemiyolojik araştırma ve tıbbi içerikli uzaktan dua klinik denemelerinin negatif sonuçları ile
ortaya konmuştur¹⁵.

İstatistiksel Sonuçların Özeti

Bir yaratıcı varsa, o zaman tarihin büyük bölümünde insan kontrolünün ötesinde faktörler
sebebiyle genç insanlar arasında acı ve ölüm seviyesini en üst düzeye çıkaran bir yaşam alanı
oluşturmayı tercih etmiştir. Sonuç olarak, rahme düşenlerin sadece küçük bir kısmı yetişkinlik
yaşına ulaşabildi. Doğamamış ve doğal nedenlerle ölen çocukların sayısı, insan diktatörlerinin
eylemlerinden öldürülenlere kıyasla kelimenin tam anlamıyla binlerce kat daha fazladır. Bir
yaratıcının, insanlık tarihi boyunca Hrıstiyanları ya da başka inanç sahiplerini doğal ölüm oranları
açısından, diğer topluluklara üstün tuttuğuna dair dair ikna edici bir kanıt yoktur. Muazzam
oranda denemelere rağmen yaratıcıdan yardım istemek etkili olmamıştır.

Teolojik ve Ateolojik Analiz

Çocuklara Gereken İlginin Gösterilmemesi

Adams 1999, Hick 1966, John Paul II 1984, Lewis 1957, Plantinga 1974 ve 1999, Swinburne 1998
ve van Inwagen 2006 gibi önemli modern teodistik çalışmalar, Çocukların Soykırımının teolojik
sonuçlarını yeterince ele almıyorlar. Öncelikli olarak ahlaki kötülük sorununu hedefleyen bu
çalışmaların bazıları, neredeyse hiç dikkate alınmayan genç Homo Sapiens’inki yerine, önemli
ölçüde doğrudan doğal kötülüğün hayvanların acısını ilgilendiren yönüne odaklanan metinler
içermektedir. Hick (1966) ve Swinburne (1998), indekslerinde de listeledikleri, hayvan acılarına
ilişkin alt bölümlere yer vermiş olmalarına karşın çocukların acılarına yer vermeye ilgi
göstermemişlerdir. Benzer özellikler diğer çalışmalar için de geçerlidir¹⁶. Bu argümanlar
soykırımdan kaynaklanan sonuçların detaylarını ya da muazzam ölçeğini incelemediğinden,
teodisinin problemi başarılı bir şekilde çözdüğü doğru kabul edilemez. Aynı şekilde muhalifleri
de, teodisiyi alaşağı etmek için gençliğin aşırı kaybını ve acısını başarıyla kullanmamıştır, çünkü
ateodistik metinler de -Memden Madden ve Hare 1968 veya daha yeni Dawkins 2006, Ehrman
2008, Harris 2006, Rowe 2006 veya Tooley 2007 olsun- konuya da yeterince dikkat
etmemişlerdir (Twain 1962 tarihsel olarak dikkate değer bir istisnadır). Ne teodistik ne de
ateodistik argümanlar Çocukların Soykırımı'nın tüm kapsamını doğru bir şekilde
incelemediklerinden, şimdi yaptığımız bu analiz, bu konuyu rekabet eden dünya görüşlerini test
etmek için ilk defa kullanılmaktadır.

Temel Teodistik Argümanlar

Dünyevi ızdırap kaçınılmaz olduğu için, Hrıstiyan teodisi teorisi, iddia edilen Güçlü Doğaüstü
Yaratıcı Zeka’nın (GDYZ), mükemmel amaçlara ulaşmanın bunlara ulaşmak için kullanılabilecek
kusurlu araçları makul kılacağı şekilde bir uygulama yaptığını kabul eder. GDYZ’nin neden acı
çekmesine ve erken ölümüne izin verdiğine dair birincil Hrıstiyan açıklamaları “özgür irade
hipotezi” (ÖİH) ve Mümkün Dünyaların En İyisi Hipotezi ile yakından bağlantılıdır”(MDEİH)¹⁷ .
Hick (1966) dünyanın bir cennet olmasının değil, daha ziyade insan kişiliğinin İsa modeline doğru
oluşturulabileceği bir tarih sahnesi olmasının amaçlandığını söyler. İnsanlar, hayatları mümkün
olduğunca kabul edilebilir hale getirilecek olan evcil hayvanlar gibi değil, daha ziyade, önceliği
ve öne çıkan amacı anlık zevk olmayan, insan kişiliğinin en kıymetli potansiyelini
gerçekleştirecek olan bir çevrede yetişkinliğe doğru büyüyen çocuklar gibi olduğu
düşünülmelidir”(Hick 1966, 294); burada dikkat çeken husus Hick’in otomatik olarak çocukların
yetişkinliğe vardıklarını varsaymasıdır. Swinburne (1998) kusurlu bir dünyanın kusurlu ölümlü
insanların cesaret, merhamet, sempati, tövbe, affetme, reform... gibi olası davranışları
sergileyerek cennette GDYZ’nin yanında yaşamaya uygun, mükemmel ölümsüz ruhlara
dönüşmesine imkan sağladığını belirterek bu açıklamayı daha da ileri taşır (Swinburne 1998,
151). Nihai sonuç o kadar iyi ve mükemmeldir ki, doğal kötülüğün var olması kabul edilebilir ve
gereklidir, çünkü yokluğu, kusurlu insanları mükemmel olmaları için yeterince zorlayıcı
olmazdı. Eğer insanlar bir şekilde bu duruma yönlendirilirlerse böyle bir mükemmellik elde
edilemez çünkü sonuç sadece robot¹⁸ olurdu. Aynen Polkinghorne'un (1998) argümanı ile
özetlendiği gibi, “dünyadaki acılar öyle çoktur ki, daha az özgürlüğün daha az acı için
ödenebilecek bir bedel olduğunu düşünmeye meyledebilirdik. Ama gerçekten de robot olmayı
diler miyiz?” (Polkinghorne 1998,14). Haught (2000) da aynı fikirdedir, “Seven ve bu sebeple
yarattığının bağımsızlığını isteyen Tanrı ile uyumlu tek evren türü olasılığın önemli bir bileşen
olduğu evrendir. Ve . . . bu olasılık sadece şu durumda ortaya çıkar. . . acı çekme ve sonunda
yok olma olasılığı var ise ”(Haught 2000, 56).

Özetle, modern teodisi cennete hazırlıklı olmak için öncelikle kusurlu insanların GDZY’nin
alemine uygun mükemmel kullar haline getirecek olan yeterli deneyim yaşamalarını ve sınavdan
geçmelerini ve Cennet sakinlerinin robot olmalarını önlemek için mükemmellik sürecinden
geçme kararının özgürce alınması gerektiğini söyler. Bu argümanların Çocukların Soykırımı ile
ortaya konan sınavdan geçip geçemeyeceklerini belirlemek için şu anda en başarılı olan insan
toplumlarında hakim olan koşullarla başlayacağız.

Birinci Dünya Örneği

Şu anda orta ve üst sınıfın yaklaşık 600 milyon üyesi Batı Avrupa, Kuzey Amerika, Anglo
Avustralasya ve Japonya'daki birinci dünya demokrasilerinde insanlık tarihinin en rahat yaşamını
sürdürmektedir (Paul 2005; 2008). Bu uluslarda doğaüstü yardım olmadan geliştirilen modern
bilim ve teknolojiler MDEİH için bariz problemler doğuracak kadar çocukların acı ve ölümlerini
azalttılar.
Doğal kötülüğün ve genel rahatsızlığın tarihsel seviyesinin insanların mükemmel ölümsüzlere
dönüşmesi için yeterince zorlayıcı olmasının gerekli olduğu varsayılırsa, o zaman modern
tüketici sanayi medeniyetine bağlı son derece güvenli ve konforlu koşullar GDYZ'nin iradesinin
ihlalidir. 1700'lü yılların sonlarından başlayarak, bir çok teist, tıpta erken aşılar ve
anestezikler gibi çeşitli ilerlemelere karşı çıktı . Bu gelişmelerin “Tanrı’yı oynamak ” olduğu
çünkü bunların kullanımının, GDYZ tarafından yaratılan doğal dünyada insanların acı çekmesi
gerekliliğiyle çeliştiği ve çocukların doğal ölüm oranının kabul edilemez olduğu anlamına geldiği
söylenerek kınanıyordu. Bugünlerde Hrıstiyan mezheplerinden sadece birkaçı gelişmiş uygarlığın
sunduğu konfor ve güvenliği hala reddetmektedir. Ortodoks, Katolik ve Protestan
ilahiyatçılarının büyük çoğunluğu tarafından paylaşılan geniş modern Hrıstiyan konsensüsü,
modern konforu ve tıbbi teknolojiyi öylesine memnuniyetle kabullenmiştir ki, çocukların
rahatsızlık ve ölümlerin azaltılmasını GDYZ'nin iradesini yerine getirmek olarak görülmekte ve
tarihsel normlara kasıtlı olarak dönmenin, saçma ve ahlaksız olduğu kabul edilmektedir. Bugün
çoğu Hrıstiyan, ABD, Fransa ve Japonya'da yaşayan insanların cennete yönelik yolculuklarında
yeterince sınavdan ve zorluktan geçtikleri konusunda hemfikirdir. Eğer öyleyse, o zaman nihai
mükemmelliğe ulaşmak üzere insanların yeterince zorluk yaşamaları için aşırı prematürite
ölümleri gerekli değildir. Bunu müteakip, GDYZ tarafından insanları mükemmelleştirmek için
yaratılan sistemin maliyet / fayda oranının, yaşamış olan tüm insanların yüzde 99'undan fazlası
için pratikte olabilecek en zayıf şekilde olduğu ve son yıllarda insanların çocukların acı ve
ölümlerini azaltarak, aynı nihai sonucu sağlayacak şekilde maliyet / fayda dengesini radikal bir
şekilde iyileştirdiği söylenebilir.

Aşırı gereksiz şekilde GDYZ tarafından nihai iyiliğe varmak için tasarlanan Çocukların Soykırımı,
yaratıcının doğrudan şahsen müdahalesi olmadan önemli ölçüde azaltılmış olabilirdi.
Sanitasyon, sterilizasyon, karantina, sivrisinek kontrolü ve aşılar konusunda doğrudan bir
tavsiyesi yeterli olacaktı. İncilde, güya GDYZ tarafından gönderilen, iman sahiplerinin hayatın bir
çok alanına dair konularda nasıl davranacakları ve ibadet edeceklerine dair detaylı talimatlar
mevcuttur. Aslında GDYZ kutsal metinleri hastalık ve ölümleri keskin şekilde azaltmak için
gerekli bilgileri sağlamak üzere kullanabilirdi. Buna ek olarak veya alternatif olarak, GDYZ
çocukların göksel krallık için şu anda var olandan daha fazla hazırlanmasına engel olmadan, en
azından gelişmiş uygarlık tarafından elde edilen kadar etkili bir seviyede doğrudan korumak için
güçlerini kullanabilirdi. Hick'in (1966) insanların çocuklar gibi fazlaca korunmaması gerektiği
benzetmesi, kendi argümanını çelişkili hale getirir çünkü iyi yönetilen toplumlardaki çocuklar
yüksek derecede koruma altındadırlar. Tüm risklerin ortadan kaldırılması mümkün veya gerekli
olmasa da, yetişkinler çocukların çektikleri acıları ve riski azaltmak için büyük çaba sarf
etmişlerdir ki birçok ülkedeki yasal düzenlemelerde otomobillerdeki çocukların özel güvenlikli
çocuk koltuklarında seyahat etmeleri emredililir. Twain'in (1962) belirttiği gibi, doğaüstü
babanın çocukları korumak için benzer ihtiyatlı ve sevgi dolu adımlar attığına ya da doğal
dünyanın yetişkinliğe ulaşmamışlar üzerindeki korkunç etkisini hafifletmek için herhangi bir şey
yaptığına dair hiçbir kanıt yoktur. Hatta ebeveynlerin Tanrı'ya yakarmaları da büyük ölçüde veya
tamamen göz ardı edilmiştir. İstatistiksel kanıtlardan da anlaşılacağı üzere GDYZ, çocukları
tamamen gözardı etmiş ve bu konuya dair hiçbir özel ilgi göstermemiştir.
Adams (1999), bazı şeylerin her zaman daha iyi olabilmesi ihtimal dahilinde olduğu için,
mükemmel bir yaratıcının mükemmel bir dünya yaratmasının mümkün olmadığını, yaşamaya
değer bir dünyanın yeterli olduğunu söyler. Ancak dünyevi koşullar o kadar çok kötüdür ki
yaratıcının, içinde yaşayan savunmasız ve masum sakinleri için güvenli bir yaşam alanı üretmek
için ciddi bir çaba göstermemiş olduğu barizdir. Bunu yapmak yerine GDYZ, insanlara , doğurgan
Homo sapiens'in büyük nüfus potansiyelinin görece küçük bir kısmını barındırmaya başlamak
için– GDYZ’nin yarattığı muazzam büyüklükteki evren içinde yeralmasına rağmen- çok küçük
kalleş bir yaşam alanı sağladı.
GDYZ’nin Çocukların Soykırımına müdahale etmemesinin sebebinin, insanların hayat kurtaran
yöntemler geliştirerek çocuklara olan kahramanca sevgilerini göstermelerine izin vermek için
olduğunu savunmak anlamsızdır, çünkü insanlar çok yüksek sayıda çocuğun dünyevi konfor,
yaşam ve özgür iradeden yoksun kaldığı çok uzun zamanın ardından ancak insanlık tarihinde çok
geç bir döneme dek çocukları kurtarabilmeyi başaramadılar ve gelişmiş ülkeler dışındaki doğum
öncesi doğal kayıp oranları hala yüksektir.
Yaratıcının amaçları araçları haklı çıkarmaz çünkü araçları dünyevi koşulların çok daha kötü
olamayacağı ölçüde, bu amaçlara ulaşmak için gerekenden çok daha şiddetlidir . GDYZ'nin,
doğanın gençlere olan vahşetine karşı tavır almaması acımasızca ve duygusuzcadır. Böylelikle
MDEİH yanlışlanmıştır. Bu sonuç, sadece çocuk ölümlerinin ve ızdırabının azaltılmasının aslında
insan ruhlarının mükemmelliğini bozması durumunda yanlıştır, ancak bu önerme savunulamaz –
çünkü o zaman Hrıstiyanları aynen bazı Müslüman aşırıcıların da savunduğu daha ilkel
sosyoekonomik koşullar karşılığında ileri medeniyeti reddetmeye ve terk etmeye zorlayacaktır.

Yetişkinliğe Ulaşamamış Çoğu İnsanın Ölümünün İnsanlığın Özgür İradesini Ortadan
Kaldırmasının Nedenleri

Yetişkinliğe Ulaşma İhtiyacı

ÖİH'nin temel dayanağı, sadece olgun ve zihinsel olarak yeterince sağlıklı olanların
yeryüzündeki ahlaki pratikleri ve sonsuz kaderleri hakkında kritik kararları alabilecekleridir,
öyleyse çok genç veya ciddi zihinsel engelli olanlar bunu yapamazlar. Tüm yetişkinler makul bir
süre boyunca yeterli zihinsel keskinliğe sahip olmalıdırlar. Ayrıca, akıllıca ve bilgiye dayalı karar
verebilmek için, geri dönülemez seçimlerinin doğasını tamamen biliyor olmalıdırlar. Yeterli