Schrödinger'in Kedisi 1 - Alet Alatlı

762 Pages·2014·2.4 MB·Turkish

by  Alet Alatlı

SCHRÖDINGER'İN KEDİSİ

KÂBUS

Alev ALATLI
Ekim 2001
ISBN: 975-316-971-X
ER: İstanbul
AY: Ekim
YIL: 2001
KONU: Edebiyat, Türk Edebiyatı, Roman
BAŞLIK: Schrödinger'in Kedisi (Kâbus)
YAYINEVİ: Alfa Basım Yayım
DİZİSİ: Alev Alatlı Külliyatı Dizisi
YAZAR: ALATLI, Alev
KAPAK: MUTVER, Cemalettin
BARKOD: 9789753169714
Birinci
AMNESTY INTERNATIONAL (Uluslararası Af
Örgütü)
ADRİANOPLE ISLAHHANESİ BİR CİNAYET
SANIĞI 1
Üç gündür hiç durmadan yağan yağmur, kafilenin
Külliye'nin güney kapısında belirmesiyle birlikte tipiye
dönüştü. Rüzgâr yön değiştirdi, karşılarına geçti, eğildi,
yıldızdan, yere paralel olarak esmeye, fırlattığı buz tanecikleri
yeni gelenlerin bacaklarını dalamaya başladı. Onları avlunun
kubbeli revaklarının altına sığınmış seyreden Mağdurlar,
Taliplerin şaşkınlıklarını utangaç gülücüklerle karşıladılar.
“Bunlar da pek gençmişler, ayol!” dedi birisi. Bir başkası,
“iki yüz kadar varlar mı?” diye sordu. “Daha fazlar “Yok,
canım! Yüz elli ancak var!”
“Eh, buna da şükür!”
Kafile lideri Helsinkili Ingrid'in, “Bir zamanlar İkinci
Beyazıt Külliyesi olarak da bilinen Adrianople Islahhanesi”
diye başlayan standart tanıtım konuşmasına kadar oyalandılar.
Yüreklerini dolduran duygudaşlık, hüzün ve o garip nafilelik
hissi baş edilemez olunca, başlarını eğdiler, medresenin doğu
kanadında kendilerine tahsis edilmiş sivri beşik tonozlu
hücrelerine çekildiler.
Hava hızla kararıyor, tipi artıyordu, ikinci Beyazıt
Camisi'nin minareleri, iç avlunun heybetli kapısı gözden
kayboldu. Kışlık dersanenin, talebe hücrelerinin ışıklan yerde
arabesk gölgeler oluşturdular. Helsinkili Ingrid, konuşmasını
kesti, ayak parmaklarının ucunda yükselip alçalan, avuçlarına
hohlayan Taliplere neşeyle takıldı,
“Ama bu daha eksi dört bile değil! Trakya'da eksi yirmi
dördü de göreceksiniz!”
“O, yooo!” diye ünledi, kalabalık!
“O, yesss!” diye güldü Ingrid, omuzlarına dökülen
saçlarından kar tanelerini silkeleyerek, “Gerçi, siz
Attelliahlar'a bu ilk gecenizde bir ayrıcalık tanımalıyız!
Toplantımıza Imaret'te devam edebiliriz!”
Talipler sevinçle zıpladılar, eller havalandı,
alacakaranlıkta birbirlerini buldu, “Çak!”
“Bizi soğuktan dondurdular diye İnsan Hakları
Mahkemesine gitmenizi istemeyiz!” diye ekledi Ingrid,
“Yeniden Arınma'ya talip olanlar, Mağdurlarla aynı haklara
sahiptirler!”
“Hip, hip, hurrey! Hip, hip, hurrey!” Talipler, alkışlamaya
koyuldular.
Timaret Nöbetçisi General, alkışları duydu, Çorbacı’ya
seslendi, “Salik!”
“Buyrun, Generalim!”
“Talipler geliyorlar, çorba servisini başlatın!”
“Emredersiniz!”
“Amir yok! Emir yok!” General, ayağını öfkeyle yere
vurdu, “Bir de Salik olacaksın!”
Salik Niyazi, hata yapmaktan duyduğu üzüntüyle başını
salladı, af diledi. Mutfağa, tofu karavanasının başına
yönelmişken, General durdurdu,
“Bak buraya, sen sınavı geçtin mi sahiden? Sahiden, 90
HIFS puanın var mı senin?”
“ULU PİR'in izniyle geçtim, Efendim,” dedi Salik, “91
HIFS puanım var.”
“Ne günlere kaldık!” diye söylendi General, ellerim
seyrek, kırçıl saçlarının arasından geçirip, ceketinin altından
sarkan gömleğini pantolonunun içine tıkıştırmaya çalışırken,
“Hadi, git işine bak! Neredeyse burada olurlar.”
Kısa boylu, toparlak göbekli bir adamdı. Darmadağınık
bir hali vardı. 1990'ların askeri üniformalarını anımsatan
takım elbisesinin rengi ağarmıştı. Kravatsızdı. Boz renkli
gömleğinin açık yakasından kıvırcık beyaz kılları
görünüyordu. Yıllardır ütü görmemiş pantolonunun dizleri,
kollarının dirsekleri torbalanmıştı. Ceketinin sağlı sollu iki
göğüs cebinden en az dört-beş deste olduğu anlaşılan iskambil
kâğıtları fışkırıyordu. Pantalonun ceplerinde stokladığı
zarları, tutkulu bir tombalacı edasıyla sık sık karıştırıyor,
bazen de kaybolmadıklarından emin olmak istermiş gibi bir
iki tanesini çıkarıyor, uzun uzun inceliyordu. Imre Kadızade,
onu, ilk kez elinde kepçe, Taliplere çorba dağıtırken gördü.
Tofu, soya fasulyesinden imal edilmiş, besin değeri
yüksek olduğu kadar da lezzetsiz, peynirimsi bir
yenilebilirden oluşmuş çorbaydı. Kadının tabağının içinde
jelatin parçalan gibi yüzen nesnelere anlamaya çalışarak
baktığını gören General, “Deniz anası. Medüz,” diye açıkladı.
“Safi protein. Attelia sahillerini tehdit eden bu
yaratıkların yüzde onu Islahhanemizde tüketilir. Salatası ve
böreği de dahil olmak üzere tam on iki değişik şekilde
pişirebiliyoruz.”
“Kutlarım!” dedi kadın, “Bu inanılmaz bir basan!”
“Adrianople Islahhanesinin uğraşlarından birisi de
yenilebilirlerin sayısını arttırmaktır!” dedi, uzun masanın
başında oturan Ingrid. “insanlığa bu yoldan da katkıda
bulunmayı amaçlıyoruz. Eski Darüşşifa binasının bir kısmını
laboratuvara dönüştürdük. Trakya otlarıyla denemeler
yapıyoruz. Geçen yıl, meyan kökün den kahve üretmeyi
başardık, meselâ. Hem kafeini yüzde yetmiş oranında daha az
hem de çok daha ekonomik. Sabahlan papatya çayı yanında,
meyan kahvesi de verebiliyoruz artık. Tabii, bu bahsettiğim,
Müridlere. Talipler, partnerlerinin sağlıksız gıda rejimlerini
paylaşmak durumundalar.”
Imre Kadızade'nin gözlerinin çorba dağıtan adamda
olduğunu fark etti,
“O, Generalimizdir,” dedi Helsinkili. “Bir zamanlar Türk
Ordusunda görevliymiş. Çıldırdığı gerekçesiyle emekliye
ayırmışlar.” Sevecenlikle gülümsedi, “Sevgili General! On
dört senedir burada ama o hâlâ bir Mürid! Öyle dağınık ki,
yeterli HIFS puanlarını toplayıp Salik olamıyor bir türlü!
Ama biz onu yine de seviyoruz!” Sesini yükseltti, “Öyle değil
mi, General?”
“Ben de seni seviyorum, Bebek!” dedi General, “Ama
sıcak yaz günlerinde! Kışın soğuk İskandinav kanın yatağı
ısıtmıyor!”
“işte bu yüzden yeterli HIFS toplayamıyor!” dedi Ingrid,
anlayışlı bir tavırla, “Deli! Ama sevimli bir deli!”
Yemek, Salik Niyazi'nin sunduğu, tofu peyniri, soya
krakerleri, yaban pirinci eriştesi ile tamamlandı.
Imre Kadızade, cinayet sanığıydı. Amnesty International
-Uluslararası Af Örgütü- tarafından, “Kendisine bir dünya
kurma becerisinden yoksun bırakmak suretiyle, yeğeni
Devrim Kuran'ın ölümüne yardımcı olmak”la suçlanmış, aynı
Örgüt'ün İstanbul’daki Atik Valide Islahhanesi Kampusu
Hastanesi'nde ölü yıkayıcı olarak göreve davet edilmişti.
Duruşmalar, iki yıldan fazla sürdü. Bu sürenin sonunda
Amnesty International yargıçları, yetersizlik kararı aldılar ve
davayı Dünya Anti-Nihilist Sivil Toplum Örgütleri Birliği,
DANSTÖB mahkemelerine devrettiler. Anti-Nihilist Sivil
Toplum Örgütleri, ENDİSTLER konusunda
uzmanlaştıklarından, DANSTÖB mahkemeleri, “ihtisas
mahkemeleri” hüviyetindeydiler.
DANSTÖB, Kadızade'nin iki yılı aşkın gassallık görevini
ileri sürerek talep ettiği Yeniden Arınma, ReCycling, hakkını
kabul ile, kadının Amnesty International'ın “insan Haklarını
Sistematik Olarak ihlâl Edenleri Dönüştürme Programı,”
TSVHR, kapsamında Adrianople Islahhanesinde
gerçekleştirdiği kurslara katılma talebini onayladı. Bu suretle
davasının Adrianople'da görülmesi de kesinleşmiş oluyordu,
ilamı tebellüğ eden Imre Kadızade, evini kapattı, diğer
taliplerin arasına katıldı, yola çıktı.
' Doğu Trakya Cumhuriyetinin sınırları Çerkezköy'den
başlıyordu. Merkez Adrianople, (eski Edirne) Kırkkilise,
Rodosto, Gallipoli ve Çerkezköy olmak üzere beş bölgeden
oluşmuştu. Doğu Trakenlerin 1980'li yıllara uzanan hak
arayışları, İstanbul Eyaleti ile yapılan bir antlaşmayla
sonuçlanmış, genç Cumhuriyet, Batı Trakyalı soydaşları ile
federasyon görüşmelerine başlamıştı. Imre Kadızade, mor
üzüm salkımlı mavi beyaz Doğu Traken bayrağını ilk kez
Adrianople yolunda gördü, ilgiyle inceledi. Aynı motif,
kimliğini inceleyen Avusturyalı görevlinin kolluğuna da
işlenmişti. Mor salkımın kırmızı beyaz çizgili Avusturya
ambleminin yanında hoş durduğunu düşündü. Görevlinin
Uluslararası Mimari Mirası Koruma Sivil Toplum Örgütü,
UMMSTÖ gönüllülerinden olduğunun farkındaydı. Merkezi
Viyana'da olan örgüt, başta Adrianople olmak üzere
Trakya'nın tüm eski eserlerini korumaya almıştı. Restorasyon
için büyük çabalar sarf ediyordu.
Daimi ikametgâhları Doğu Trakya Cumhuriyeti'nin
dışında, diğer Anadolu Devletlerinde olanların Batı Marmara
sahillerindeki yazlıklarının kamulaştırılması da
UMMSTÖ'nün gayretleri sayesinde mümkün olabilmişti.
Kadın, amcaoğlu Bekir Kuran'ın Saroz'daki yazlığını
kaybetmekten duyduğu üzüntüyü hatırladı. Ancak,
amcaoğlunun senede birkaç gün kullandığı, altyapı
masraflarını Doğu Trakya vatandaşlarının yüklendikleri
yapının hakiki sahiplerine dönmesi hakçaydı ve kaçınılmazdı.
Göğsündeki isim plaketinden adının Schvvartz olduğunu
öğrendiği delikanlının, “Doğu Trakya Cumhuriyetinde
mülkünüz var mı?” sorusuna,
“Hayır,” diye cevap verdi, “Ne Doğu ne de Batı
Trakya'da mülküm var.”
Uluslararası Af Örgütü otobüsü eski otoban güzergâhında
seyrederken, bir zamanlar iğne atılsa yere düşmeyecek yazlık
sitelere üzüm bağlarının yürümüş olduğunu gördü. Sosyal
tesislerin hemen hepsi şarap imalathanelerinin adını
taşıyordu: Güzel Marmara, Malkara, Saray ve diğerleri.
Gece hava çok soğudu. Yatakhaneye dönüştürülen Kışlık
Dersane'nin pencereleri, akmaktan vazgeçmiş gibi duran
Tunca Nehri'ne bakıyordu. Nehirle Külliye arasında kalan
toprak donmuştu. Az ilerdeki mezarlıkta, bir yıl kadar önce
intihar eden üç Talip gömülüydü. Imre Kadızade, mezarlıkta
bitki namına birkaç böğürtlen çalısından başka bir şey
olmadığını gözlemledi. Çıplak çalılar rüzgârın her çarpışında
nöbet geçiriyormuş gibi kendilerini oradan oraya atıyor,
yerlere yapışıyordu. Portatif karyolasına döndü, gözlerini
yumdu, uyumaya, ertesi günkü yoğun program için gücünü