Scholia Vetera In Pindari Carmina: Vol. II. Scholia In Pythionicas PDF
Preview Scholia Vetera In Pindari Carmina: Vol. II. Scholia In Pythionicas
B I B L I O T H E CA S C R I P T O R VM G R A E C O R VM ET R O M A N O R VM T E V B N E R I A NA SCHOLIA VETERA IN P I N D A R I C A R M I NA RECENSVIT A. B. DRACHMANN VOL. II SCHOLIA IN PYTHIONICAS ADIECTAE SVNT DVAE TABVLAE PHOTOTYPICAE EDITIO STEREOTYPA EDITIONIS PRIMAE (MCMX) STVTGARDIAE ET LIPSIAE IN AEDIBVS B. G. TEVBNERI MCMXCVII Die Deutsche Bibliothek — CIP-Einheitsaufnahme Scholia Vetera in Pindari carmina / ree. Α. Β. Drachmann. — [Nachdr.]. — Stutgardiae ; Lipsiae : Teubner. (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana) NE: Drachmann, Anders B. [Hrsg.] (Nachdr.) Vol. 2. Scholia in Pythionicas. — Ed. stereotypa ed. 1 (1910). - 1997 ISBN 3-519-01598-6 Das Werk einschließlich aller seiner Teile ist urheberrechtlich geschützt. Jede Verwertung außerhalb der engen Grenzen des Urheberrechtsgesetzes ist ohne Zustimmung des Verlages unzulässig und strafbar. Das gilt besonders für Vervielfältigungen, Übersetzungen, Mikroverfilmungen und die Einspeicherung und Verarbeitung in elektronischen Systemen. © B. G. Teubner Stuttgart und Leipzig 1997 Printed in Germany Druck: druckhaus köthen GmbH Bindung: Verlagsbuchbinderei D. Mikolai, Berlin INSTITUTO CARLSBERGICO LITTERARUM FAUTORI LIBÉRALISSIMO D. PRAEFATIO. In altero hoc volumine scholiorum Pindaricorum edendo usus sum potissimum codicibus BDEGQ; praeter hos con- tuli etiam C et partes F et Ρ (Y Mommseni); inspexi et passim adhibui HT aliosque, quos infra suo loco nomi- nabo. lis quae de codicibus scholiorum et de ratione edi- tionis meae yol. I praef. p. VI sqq. exposui nonnulla habeo quae hoc loco addam. Β (h. e. cod. Yat. 1312, pro quo vol. I miro errore bis Β expressum est 1332) ex scholiis Pythionicarum continet initium hypothesis (usque ad p. 2, 20 ed. meae), tum Π101 (p. 48, 20) et deinceps usque ad finem Pythionicarum. Scholia omnia ipse contuli et collatione mea cum Momm- seniana (de qua cfr. praef. vol. I p. VII) comparata locos discrepantes inspexi. Hoc iam eo commodius fieri potuit, quod codex postquam eum contuli tegumento ilio de quo dixi vol. I p. VI (eh arta autem fuit potius quam pellis) iussu Rev™1 Patris Ehrl e liberatus multo facilius et cer- tius legitur quam olim legebatur. — Codicis natura eadem est quae in Olympionicis: lectiones habet haud paucas egre- gias, maxime ubi ceteri codices in singulis vocabulis de- scribendis a vero aberraverunt·, sed multis locis scholia quae olim diversa fuerunt lemmatis mutatis vel omissis in unum conflavit atque ordinem scholiorum mutavit, non- nunquam etiam orationem mendosam vel difficilem inter- polatione sanare conatus est. Exempla bonarum eius lec- tionum habentur P. II 121 Σοφοκλής (cum CP; ΰοφως ce- teri); ΙΠ 25 c κατά δέος υπεροψίας (cum Ρ; aberrant cett.); 182 a πάβχοντα εαυτόν (πάΰχοντας αυτόν cett.); ibid. πα- ΰχέμεν (πάσχομεν cett.); idem P. IX 68b partem scholii a VI Praefatio. ceteris ob homoeoteleuton omissam, P. IV 398 c et d duo tota scholia, quorum alterum exquisitae est doctrinae, solus servavit. Interpolationes leguntur velut P. II127 (p. 53,10) το 'όνομα &έϋ&αι cett., τω όνόματι χεχρηΰ&αι Β; Ρ. ΙΠ 18c προς το λ(εΙτίειν) fere DEFGQ, προς το λύβαι s. λνΰαι CP, πρίν τον λνΰαι Β; P. IX 113 b τοις δε ai τον 'Λριβταΐον κα- λεΐν cett., τίνες δϊ αυτόν 'Λριΰταΐόν φαΰι χαλεΐν Β. Mutandi licentiam testatur fere quaevis pagina editionis meae. — M^nus fere aequalis (B2) raro apparet. — Manus recen- tissima (B3) hie illic scholia correxit, verbis textus et lem- matis scholìorum numéros addidit, quae male legebantur rescribere, quae lacunis hausta erant ex alio codice (generis DGQ) supplere conata est; eadem glossas interlineares quotquot in Pythionicis inveniuntur adscripsit. Eius addi- tamentorum raro mentionem feci. E Codex E hic, sicut in Olympionicis, a Β proximo abest, sed ut ab interpolandi mutandive licentia fere liber sit. Itaque codicum BE consensum ceteris praetuli, E autem solum in iis rebus quae ad scholia ordinanda, lemmata de- scribenda, cetera eius generis pertinent plerumque secutus sum; quod nescio an etiam constantius facere debuerim. — Manus recentior (E2) raro correctiones fecit. — Ultimam codicis partem (inde a p. 269, 4 editionis meae) manu re- centissima ex D descriptam esse dixi iam praef. yol. I p. VIII. F F (Laur. 32, 33) usque ad sch. P. ΙΠ 91 cum E ita facit, ut utrumque ex eodem exemplari descriptum esse ap- pareat; inde a proximo scholio, Ρ. ΙΠ 96, ad familiam DGQ transit eamque ad finem usque sequitur. Quod post- quam aliquot locis passim collatis perspexi, codicem usque ad Ρ. ΙΠ 91 contuli atque in ordinem recepi eorum qui- bus textus meus niteretur; nam et in priore Pythionicarum parte, ubi Β deficit, ad rectam lectionem stabiliendam, et postea ad meros scribendi errores codicis E detegendos utilis est. Itaque in hac parte editionis meae codicum EP con- sensum ubique notavi, alterius utrius aperta vitia silentio praeterii. Ab sch. Ρ. ΙΠ 96 F non amplius curavi; nam id codicum genus ad quod DGQ pertinent ex his ipsis satis Praefatio. ΥΠ cognoscitur. — Codex F id habet proprii ut αΧλως con- stanter omittat; quod in apparata non significavi. Codicum DG consensus vel in rebus minutis adeo aper- D6 tus est, ut eos quoque ex uno eodemque exemplari de- scriptos esse veri simile fiat. Huius rei unum testimonium ponam, sch. Ρ. Π 148 d, ubi E recte exhibet πολίτην, DG _z / huius vocabuli compendium inusitatum no uterque eodem χ\ . modo fideliter expressit, Η no (h. e. ποτέ), Q ηάντα habet, compendio perperam resoluto. Omnino exemplar codicum DG crebris compendiis scriptum erat, quae plerumque sol- vit D (nonnunquam perperam), reliquit G; qui aliis quo- que rebus exemplar fidelius expressit quam D. Huius enim codicis librarius in exemplari describendo ita versatus est, ut praeterquam quod errores haud paucos commisit, multa scholia aut piane omitteret aut in brevius contraheret, sen- tentiae rerumque parum curiosus, dummodo scribendi la- bore raptim defungeretur. Ob hanc duorum codicum ratio- nem praeter D etiam G totum contuli et in ordinem recepì, multa autem vitia codicis D propria silentio praeterii. Ce- terum si quis D non ex ipso codicis G exemplari, sed ex apographo eius descriptum esse autumet, haud facile redar- guatur; nec sane multum interest, hoc an illud statuas. — Codicis G pars vetusta deficit sch. P. XII 35; quae restant g scholia Pythionicarum manu recentissima scripta sunt, quam siglo g significavi; cuius lectiones, cum exemplar eius de- finire non potueiim, in apparatum recepì. Satis autem ap- paret ad recensionem Q earn pertinere. Q ab DG proxime abesse vel locus quem modo attilli Q P. Π 148 argumento esse potest; sed tarnen et aliqua ha- bet sua et propria, et cum aliis codicibus, velut HTU, in P. I etiam P, artissime coniunctus est. Huius rei luculen- tum testimonium est sch. Ρ. ΥΠΙ 78 b (p. 214,22 ed. meae), ubi BDEG recte habent ànióvtt, Ξ τι (lac. ante τ* relicta), QR(cocL Urb. 144)T nihil aliud quam lacunam reliquerunt, U denique άπιόντι omisit. Item paulo infra vm Praefatio. sch. 82, p. 215, 2 pro μαντεία HQTU lacanam habent. — Vocabulum άλλως librarius codicis Q fere semper rubrica- tori supplendum reliquit, qui nusquam supplevit; hoc ubi in apparata commemoravi, siglo (Q,) usus sum, ut άλλως DG(Q) significet άλλως in DG extare, in Q lacunam a li- brario relictam esse. Sed et hoc et multa alia codicis Q scribendi vitia in apparatu saepius praetermisi. — Fami- liae DGQ raro is usus est ut ubi BE corrupti sunt vera lectio ex ea eruatur; sed et plura scholia continet quam E, nedum quam Β (parvi illa quidem pretii), et ubi Β abest vel licenter mutatus est ad veram lectionem stabiliendam utilis ac necessaria est. CP Paulo difficilior est ratio codicum CP; ex quibus C to- tum contuli (deficit autem sch. P. V 56 in voc. μονόξνλον p. 179, 22 ed. meae), Ρ autem in P. I, Π, VII et parte ΠΙ, praeterquam quod omnes inscriptiones et multos locos aliquam ob causam memorabiles inspexi. — C in Pythio- nicis ut in Olympionicis recensionem praebet licenter mu- tatam, sed ex bono exemplari non imperite factam; id quod iam ex iis locis quos ad codicis Β praestantiam illustran- dam supra attilli satis apparet. Ρ usque ad finem P. I similis est Q, postea cum 0 ertissime coniunctus, ut eadem fere ratio inter eos intercedat quae inter D et G; nam Ρ et plura habet quam C nec tarn violentas subiit mutationee. Becensionis autem CP admodum perplexa est natura; ple- rumque enim cum BE faciunt, interdum cum Β solo, etiam ubi is sine dubio licenter mutatus est; haud raro etiam cum DGQ. Cum usus eorum ad textum scholiorum consti- tuendum exiguus esse videretur, in ordinem eos non recepì (quod in Olympionicis me in C fecisse iam dudum paeni- tebat); sed quoniam recensio CP in priore parte horum scholiorvun cum editione Romana mirum in modum con- sentit, qua de re mox agam, simul ut recensionis eius na- tura melius cognosceretur, in P. I—ΠΙ haud paucas eorum lectiones in apparatu commemoravi. Sed de lectione ho- rum codicum ex silentio meo nihil usquam effici debere te- nendum est.
The list of books you might like
