Saskia en Jeroen aan zee

78 Pages·2011·2.33 MB·German

by  Haar Jaap ter

Saskia en Jeroen aan zee

JAAP TER HAAR
Omslag en Illustraties
Rien Poortvliet
VAN HOLKEMA & WARENDORF • BUSSUM
Andere verhalen over Saskia en Jeroen zijn
De tweeling
Bokkesprongen
Uit logeren
In de lente
Domme dingen
Met de dieren
Malle gevallen
Kattekwaad
Op stap
ISBN 90 269 0105 4
Dertiende druk 1976
© Unieboek B.V., Bussum-Holland
Druk: H. Veenman & Zonen B.V., Wageningen

VAKANTIE

Het was een druk en rommelig gedoe in het huis van
Saskia en Jeroen. Overal lag de boel overhoop. In de
slaapkamer van de tweeling waren kleren, schoenen,
handdoeken en nog veel meer op de bedden uitgespreid.
Over een paar uur zouden Saskia en Jeroen met hun
vader en moeder op vakantie gaan. Ze zouden gaan
logeren in een klein hotelletje aan zee. Saskia en Jeroen
vonden dat geweldig. Al dagenlang spraken ze over niets
anders dan de vakantie. En nu het bijna zo ver was,
waren ze door het dolle heen. Ze waren nog nooit aan zee
geweest. Ze hadden de zee zelfs nog nooit gezien.
Vader en moeder liepen druk en bedrijvig heen en weer.
Bartje lag in zijn wieg. Hij sliep door alles heen. Overal
stonden tassen met badgoed, koffers met kleren.
„Wanneer gaan we nou eindelijk?" vroeg de tweeling
steeds. Maar moeder had teveel aan haar hoofd om
antwoord te geven. Om van de rondhangende tweeling af
te zijn, gaf ze hen allebei een klein koffertje.
„Doen jullie hier maar speelgoed in, wat jullie graag
willen meenemen," zei ze. En weg was ze weer, omdat
vader een trui niet kon vinden en uit de slaapkamer riep.
Saskia en Jeroen hurkten bij hun speelgoedkastje. De
kleine koffertjes stonden geopend naast hen. „Wat neem
jij mee, Joene?"
„Dat weet ik nog niet," zei Jeroen. Hij wilde eerst heel
rustig nadenken.
„Ik neem mijn kleurboek mee. En mijn kleurtjes," zei
Saskia. Ze haalde dat uit de kast. Jeroen keek haar
verbaasd aan.
„Gek," zei hij. „Waarom gek?"
„Je gaat toch zeker niet kleuren, als je aan zee bent?
Kleuren kan je thuis ook doen. Wat moet je nou met
kleurtjes aan het strand?"
Jeroen schudde zijn hoofd. Hij begreep niet, waarom
Saskia zulke domme dingen in haar koffertje wilde
stoppen. „Wil je soms de zee kleuren? Of het strand?"
„En als het nou eens heel hard regent?" bedacht Saskia
gauw. Ze wilde Jeroen toch wel even laten zien, dat ze
heus niet zo dom was.
Jeroen lachte haar uit. „Het regent nooit aan zee," zei hij.
„Natuurlijk regent het wel eens aan zee. Net als hier," zei
Saskia.
„Dat weet ik nog zo net niet," mompelde Jeroen. Hij wilde
Saskia graaf overbluffen. „Waarom gaan alle mensen dan
met vakantie naar zee?" vroeg hij. „Juist om te genieten
van het mooie weer. Ze gaan heus niet naar zee om in de
regen te zitten!" Hij keek Saskia eigenwijs aan en lachte
om zijn eigen slimmigheid.
Saskia wist niets terug te zeggen. Had Jeroen gelijk? Ze
kon het niet aan moeder vragen, want die had het zo
druk. „Wat neem jij mee?" vroeg ze. Ze hoopte dat Jeroen
nu iets stoms zou zeggen.
„Mijn auto's, mijn schepje, mijn emmertje en de
kruiwagen."
„Huh, je kruiwagen," zei Saskia schamper. „Jouw
kruiwagen kan toch niet in dat kleine koffertje?"
„Da's waar! Dan laat ik hem maar thuis." Zo waren Saskia
en Jeroen een tijdje druk in de weer om hun kleine
koffertje te pakken. Soms ging dat met lachen en soms
ging dat met een beetje gekift. Maar dat kwam van alle
opwinding en al het zenuwachtig gedoe. Eindelijk,
eindelijk was het toch zo ver. Alle koffers en tassen en
mandjes stonden klaar in de gang voor de grote reis.
„Gaan we nu?" vroeg Saskia, wel voor de tiende keer.
„Bijna," zei vader, die met een koffer en schep in zijn
hand klaarstond. „Nu moeten we alleen nog op oom
Freddy wachten."
„Ssst, voor Bart je. Ik wil dat hij blijft slapen," zei
moeder. Oom Freddy zou moeder met kleine Bartje en
alle koffers naar zee brengen. Omdat hij niet zo'n grote
auto had, was er voor vader en de tweeling geen plaats.
Dat was eigenlijk wel fijn, vond de tweeling. Nu zouden
ze met vader in de trein gaan. Dat was veel échter.
„Laten we nu gaan," zei Jeroen, die al een tijd door het
raam naar buiten had gekeken. „Wij hoeven toch niet op
oom Freddy te wachten ? Wij gaan toch met de trein ?"
„Ik wil oom Freddy helpen met inladen," zei vader. Hij
liep nog eens naar de gang om te zien of alle koffers er
wel stonden. Saskia en Jeroen liepen met hem mee. Ze
hadden toch niks beters te doen. O, wat was wachten
vervelend. Moeder had de kleine koffertjes van de
tweeling bij de andere bagage gezet. Maar dat vonden
Saskia en Jeroen niet zo leuk.
„Mogen we onze eigen koffertjes meenemen?" vroeg Jeroen.
„Waarom ?" vroeg vader. „Dat is maar onnodig gesleep
en gesjouw."
„Met een koffertje op reis gaan is veel echter," zei
Saskia. Vader zuchtte. „Ik vind het goed," zei hij, „maar
dan moeten jullie de koffertjes zélf dragen."
„Natuurlijk!" knikte de tweeling. „Toet-toe-toe... toet!"
klonk het buiten.
„Oom Freddy," riep de tweeling. Ze holden naar buiten.
Eindelijk was het toch zover. Ze hielpen vader en oom
Freddy om de koffers naar de auto te dragen. Bartje werd
in zijn reiswiegje op de achterbank getild.
„Diebe... kiekeloi!" riep hij vrolijk. Het was voor hem de
eerste keer dat hij op reis ging.