Sabah Uykum - Ahmet Batman Booksfer

206 Pages·2020·1.03 MB·Indonesian

by  Ahmet Batman

AHMET BATMAN
SABAH UYKUM

Sabah uykusu kadar sevebileceği biri lazım insana. Sen gibi,
senin gibi, biraz da sana benzeyen.

Belki bir kitabın aynı sayfasında ağlamışızdır. İşte bu
haberimiz olmadığı halde dünyanın en güzel karşılaşması
olabilir.

Belki bu kitabın içinde seni anlayacak biri vardır. Belki de
bütün sayfalar sana açılıyordun
Başlangıç
Soğuk Kahve kitabını yazarken, "Hayatta her şeyin bir
başlangıcı vardır" demiştim ve bugün Sabah Uykum için bir
başlangıç yazıyorum. Hayat yeni başlangıçlara gebe bir yer.
Ölene kadar hep yeni başlangıçlar yapacağız ve bu
başlangıçlar için cebimizin yeni umutlarla dolu olması
gerekiyor. Umutlu olmak, beynimizin olumlu tarafını
kullanmaktır ve umut çoğu zaman insanın her şeyidir.
Yazmak hep yaşamaktır, bir an bile durmadan başka
hayatlarda yaşamak. Uyurken bile hayatların içine karışmak,
cümlelerinizin başka ellerde dolaşması ve insanlara yeni
ufuklar açmasıdır. Ben hep bu yüzden yazdım. İnsan sonsuza
dek konuşamaz, mutlaka yorulur, uyur ve zamanla
konuştuklarının hepsi kaybolur. Yazmak, uyuyan bir insanın
konuşmasıdır. Sonsuza dek yazamayacak bile olsa
yazdıklarıyla yaşamasıdır. Her an başka ellerde, başka
düşüncelerde hayat bulmasıdır.
Ben bir gün senden ayrıldığımda, bu hayata güzel bir
şeyler bırakmış olarak gideceğim. Soğuk Kahve kitabını
kahvelerini soğutman ve kahveni soğutacak insanı hayatına
katman için yazdım. Sıra Sabah Uykum kitabında, bu kitabı
ise elinde olan insanı sabah uykun kadar sevmen için yazdım.
Belki onu bir ömür sabah uykum diyerek seversin. Belki ona
"Nasılsın sabah uykum" yazan bir mesaj atarsın.
Soğuk Kahve kitabı gibi bu kitap da her şeyin bir
başlangıcı olabilir. Umarım yazılarda kendinle yüzleşir ve
kendine ait hisler, düşünceler bulursun. Belki de çoktan
bulmuşsundur o hisleri ve cümlelerini koymuşsundur cebine.
Aslında her yazı bir cümledir ve sen kendi cümleni mutlaka
cebine koy. Her ne olursa olsun kendine iyi bak. Tekrar tekrar
okuyabilmen dileğiyle...
Sabahlar Sana Benzer
Çok uzundu yol, koştum durmadım. Aldırmadım
yağmura... İyi değildim belki ayıpladı herkes beni. Ayıp
mıydı sevmek diye düşünmedim, o an senden başka hiçbir
şeyi düşünmedim. Aklımda seni kaybetmek vardı. Bir insanın
sabah uykusu kadar sevdiği birini kaybetmesi. İşte alışılabilir
bir şey değil bu. Senin bir daha olmayacağını söylediler,
inanmadım. İnanmak en zoru işte. Ben hiç kaybetmemişim bu
hayatta ve bunu bugün seninle öğrendim. Sensizlikle
öğrendim.
Her sabah attığım "Günaydın sabah uykum bugün
nasılsın?" mesajlarının bir yeri yok artık. Son attığım mesajda
iletilmedi zaten. Bundan daha büyük bir çaresizlik biliyor
musun sen? Telefonunu kapatmışlar haberin bile yok. Gittiğin
yerleri bilmiyorsun oysa sen bilmediğin bir sokağa bile girsen
korkardın. Şimdi sahi ne yaparım ben sensiz. Kime atarım o
mesajları? Adını söylemediğim günlerde kime sığınırım,
kimin kokusunu çekerim içime?
Arkanda ne çok soru bıraktın. Beni ne çok sensiz bıraktın.
Biliyorum zor kabullenmek sensizliği, biliyorum yoksun artık
ve bu her şeyin üzerinde bir yokluk. Dönüşü olmayan,
gidişine sular dökmek istemediğim bir yokluk. Bende çok
fazla cümlen kaldı. Sana söylesem ne güzel olurdu dediğim
yüzlerce yazı var. Okumadım hiçbirini sana, hiç haberin
olmadı belki de ne kadar sevildiğinden. Ben seni çok harfli
sevdim, bütün harfleri senin yüzünden sevdim.
İnsan izin vermek istemiyor gidişlere. Çok kere söyledim
«seni bırakmayacağım» diye. Belki günlerce gecelerce
bağırdım. Hiç şarkı dinlemedim, bir şeyler seni hatırlatsın
istemedim. Ben ne öğrendim biliyor musun? İnsan hiç
unutmadığı birini hatırlayamazmış. Ben bugünde seni
hatırlamadım. Senin benim benliğimde hatırlanmak gibi bir
lüksün yok. Unutamıyorum. Elini tutsam hiç bırakmasam
faydası olur muydu? Ne yapayım ben? Ne yapayım sen söyle.
Ben bittim ama ben bittim.
Belki başka bir zaman yine karşılaşırız. En azından ben öyle
inanmak istiyorum. Bence karşılaşmamız gereken çok fazla
konu var. Seninle ne şekilde olursa olsun yeniden karşılaşmak
isterim. Toprağın altı üstü fark etmez. Ben seni her şekilde
yeniden severim.
"Nasılsın sabah uykum?" Bugün nasılsın? Islandın mı
toprağın yine? Sen duş almayı seversin ben de severdim.
Toprak seni aldığı için mi böyle güzel? Senin kokun mu
yoksa yeryüzüne yayılan? Ne çok soru soruyorum değil mi?
İşte insan birini sabah uykusu kadar sevmeyi versin. Sevince
böyle oluyor demek ki çok sevince böyle unutamıyor böyle
içinde taşıyor.
Ben yolculukları sadece seninleyken severdim. Sensiz bir
yolculuğun tadı yok. Oysa tren gemi ya da otobüs fark
etmezdi. Yanımda olsan yine gezerdik. Cam kenarı hep senin
olurdu ama sen camdan dışarıyı izlemezdin, başını cama değil
bana dayardın. Ben artık yeni yolculuklara çıkmıyorum.
Çıkasım yok ki. Gidesim yok senin olmadığın yerlere...
Papatyalar bıraktım yanma geçen gün. Papatyalar sana
benzer, narin ve soylu çiçeklerdir onlar. Öyle elden ele
dolaşmazlar. Herkesleşmezler. Herkes sevdiğine gül verirken
biz seninle papatyaları sevdik. Belki de biz papatyadan
insanlardık. Başka çiçekle yapamıyorduk. Papatyalar diyorum
koparmadan kokmazlar iyi bilirsin sen. İşte ben sen
seviyorsun diye hiç papatya koparmadım. Yanına
bıraktıklarım bir saksının içinde duruyorlar. Varsın
kokmasınlar, onlar hep seni izliyorlar.
Ben gidiyorum şimdi ve her gün "nasılsın sabah uykum"
mesajını önce kim atacak yarışını yaptığımı suyumu
özlüyorum. Sen benim suyumsun, öyle berrak öyle temiz en
güzel huyumsun. Sen benim sabah uykumsun, uykumdan
çalanım, yanıma yar olanımsın. Ben seni bir adamın en saf
haliyle sevdim. Elmacık kemiklerini ayrı, gülüşlerini,
saçlarını ayrı sevdim.
Ben gidemiyorum şimdi.
Ben hiç gidemem ki senden, ben sana kalmaya geldim, seni
yanıma almaya geldim.
Sana belki hiç okuyamayacağın ama hep benden duyacağın
yeni yazılar yazdım.
Hoşlandığın kadına papatyalar vermelisin hatta vermesen
de olur şu topraklarda bir yerlerde senin için yaşayan
papatyalar var" desen yeter. İşte o papatyalar nasıl yerinde
güzelse sende benim yanımda öyle güzelsin.
Bizi koparmasınlar.
Bugün Beni Kendinde Kaybet
Hayat belli bir düzen üzerine kurulu, sırası gelen gider,
sırası gelen sarılır ve bütün vedalar soğuk olur. Ağustos
ayındaki ayrılık ile mart ayındaki ayrılık birbirinden
farksızdır. Üşümen gerektiğinde üşürsün, mevsimler
matematik dersindeki sıfır sayısı kadar etkisiz kalır.
İnsan binlerce hayattan geçer ama birinde kaybolur. İşte o
gün başka bir hayata karışamaz. Birinde kaybolmak böyle bir
şey ve her insanın çıkmaz bir sokağa ihtiyacı var. Kalbinin
yolları bulamadığı sokaklara...
Bazen bir çıkış yolu ararsın ama amacın o hayattan
sıyrılmak değildir. Onu tekrar bulmaktır çünkü heyecanını
kaybeden bir benliğe elektrik çarpması bile halay çektiremez.
Bazı insanlar çok halay başı, ellerinde mendiller, heyecanları
doğuştan...
"Gel" dediğinde tüm kalbini açmalısın ona, "Git"
dediğinde acaba "Kal" der mi diye düşünmemeli bile... Her
gelişin bir gidişi var ve insan ihtiyacı olan her şeyi
kullanmalı. Gözyaşı varsa dökmeli, zaten dökmeyeceksek
neden var? İyi hissediyorsan bırak kendini gökyüzünden
aşağı, bırak kimse tutmasın.
Bugün beni kendinde kaybedebileceğin kadar çok sev,
bugün hiç gitmeyecekmiş gibi gel karış bana, bugün ellerimi
ellerine ör çünkü sen gelmezsen bana hep dün. Sayende
güngörmez, el örmez oldum.
Ellerin başkasına benim kadar yakışmaz, bilirim.
Ona bir mektup yazdım.
Gitmek isteyeni ve gideni hiçbir söz geri getirmez, bilirim
ama umut hep hayatın
İçinde... İnsan bir şeyler yapmak, bir yolunu bulmak,
gideni döndürmek istiyor ve mümkün olmadığını bile bile
yola çıkıyor. Uzaklarda o ama aramızdaki mesafe bir telefon
kadar, bir mesaj kadar, bir mektup kadar. Aradığımda
açmıyor, mesajlarıma cevap vermiyor. Okuyor mu yoksa
okumuyor mu, onu dahi bilmiyorum. Kalıcı bir şeyler olsun
istedim, düşününce ben onu bir mesajlık sevmedim. Uzun
uzun sevdim çok uzun şeyler yazmalıydım. Anlamalıydı,
dönmese bile farkına varmalıydı.
Sayfalarca yazdım, belki bir mektup zarfına sığmayacak
kadar çoktu yazdıklarım... Okumaz diye düşündüm ve yedinci
sayfayı yazarken bütün mektubu çöpe attım. Neden
yazıyordum ki ben bu mektubu? Bu kadar uzun uzun
yazmanın temeli neydi? Hangi acı, bir adama yedi sayfa
mektup yazdırır ki? Yazdıran şey acı değildi, anladım. Peki
neydi?
Yeni bir kâğıt aldım elime ve ön yüzüne "Belki her şey bu
kâğıdın arkasındadır" yazdım. O gün o mektubu gönderdim.
Hayat böyle işte, belki her şey bu sayfanın arkasındadır.