Roma'nın Batısı - John Fante

202 Pages·2000·1.65 MB·Turkish

by  John Fante

Kitap Adı: Roma’nın Batısı
Kitap Yazarı: John Fante
Çevirmen: Avi Pardo
Yayınevi: Parantez
Sayfa Sayısı: 181 sayfa
Basım Yılı: 2004
Tarayan: FK Kitaplığı
Düzenleyen: FK Kitaplığı
Dangalak Köpeğim
BİR
İKİ
ÜÇ
DÖRT
BEŞ
ALTI
YEDİ
SEKİZ
DOKUZ
ON
ON BİR
ON İKİ
ON ÜÇ
ON DÖRT
ON BEŞ
ON ALTI
ON YEDİ
ON SEKİZ
ON DOKUZ
YİRMİ
YİRMİ BİR
YİRMİ İKİ
YİRMİ ÜÇ
YİRMİ BEŞ

ORJİ
BİR
İKİ
ÜÇ
DÖRT
BEŞ
ALTI
YEDİ
SEKİZ
DOKUZ
ON
ON BİR
Dangalak Köpeğim
BİR

Aylardan ocaktı, soğuk ve yağmurlu bir gün; yorgundum,
sefildim, sileceklerim çalışmıyordu ve Tate Cinayetleri
hakkında “Bonnie ve Clyde tarzında” zekice bir senaryo
yazmamı isteyen milyoner bir yönetmenle sürekli içilip
konuşulan uzun bir geceden sonra fena halde akşamdan
kalmaydım. Para söz konusu değildi. “Ortak olacağız,”
demişti yönetmen, “yarı yarıya.” Son altı ayda üç benzer
teklif daha almıştım. İyiye işaret değildi.
Karayolunda başımı pencereden çıkarmış, yağmurdan
sırılsıklam olmuş, gözlerim beyaz çizgiyi izlemekte
zorlanarak nihayet okyanus sapağına girdiğimde yağmur 1967
Porsche’umun (son dört taksiti ödenmemiş, bankadan her gün
arıyorlar) vinil tavanını neredeyse parçalayacaktı.
Point Dume’da yaşıyoruz; Santa Monica Körfezi’ni
oluşturan hilalin kuzey burnunda, porno filminde bir meme
gibi öne fırlamış bir kara parçası. Sokak lambalarından
yoksun bir mahalledir Point Dume, dolambaçlı yolların
birbirini kestiği, sürekli çıkmaz sokaklarla karşılaşılan son
derece kaotik bir banliyö; o kadar ki orada yirmi yıla yakın
bir süredir yaşamama rağmen yağmurlu ya da sisli havalarda
yolumu kaybeder, sık sık kendimi evden iki blok ötede nereye
gittiğimi bilmez bir halde dolanırken bulurum.
O gece de Bonsall yerine Ferhnill’den sağa göndüm ve
benzini tüketmezsem sonunda tekrar karayoluna dönüp
telefon kulübesinin loş ışığım bulacağımı, Harriet’i arayıp
gelmesini ve bana yolu göstermesini isteyeceğimi bile bile
evimi bulmak için o çıldırtıcı ve umutsuz çabaya giriştim.
Harriet’in arabası on dakika sonra tepede belirdi, steyşın
tipi arabanın fırtınayı delen farları bana doğru yöneldi, araba
telefon kulübesinin yanında durdu. Harriet komaya bastı,
arabanın kapısını açtı ve üzerinde beyaz yağmurluğuyla bana
doğru koştu. Gözleri endişeyle büyümüşlerdi.
“Buna ihtiyacın olacak!”
22 kalibrelik tabancamı yağmurluğunun altından çıkarıp
pencereden bana uzattı. “Bahçede korkunç bir yaratık var.”
“Ne?”
“Sadece Tanrı bilir ne olduğunu?”
İstemiyordum lanet silahı. Almadım. Harriet ayağını yere
vurdu. “Henry, al şunu! Hayatını kurtarabilir.”
Burnuma dayadı silahı.
“Neye benziyor, Allah aşkına?”
“Bir ayı galiba.”
“Nerde?”
“Bahçede. Mutfak penceresinin altında.”
“Bizim çocuklardan biri olmasın?”
“Kürkü var.”
“Nasıl bir kürk?”
“Ayı kürkü.”
“Ölüdür belki.”
“Nefes alıyor.”
Silahı ona doğru itmeye çalıştım. “Bak, uyuyan bir ayıya
22 kalibrelik bir silahla ateş edecek kadar deli değilim! Onu
uyandırmaktan başka bir işe yaramayacak. Şerifi
arayacağım.”
Kapıyı açtım, ama o kapattı.
“Hayır. Önce bir bak. Bir şey değildir belki. Bir merkep de
olabilir.”
“Allah kahretsin. Şimdi de merkep mi oldu? Kulakları
büyük mü?”
“Dikkat etmedim.”
İç geçirip arabayı çalıştırdım. Harriet arabasına doğru
koştu, bindi ve yola çıktı. Yolun ortasında beyaz çizgi
olmadığı için o korkunç yağmurun altında tamponuna yakın
durmaya çalıştım.
Evimiz kayalıklardan ve aşağıda kükreyen okyanustan yüz
adım ötede bir dönümlük bir arazi parçasının üzerindeydi.
Araziyi çepeçevre dolanan beton duvarın içine inşa edilmiş Y
biçiminde çiftlik evlerinden biri. Yüz elliye yakın çam ağacı
vardı o duvarın içinde, bahçesi ormanı andırıyordu. Bütün
düzenleme tam da aslında olmadığı gibi bir izlenim
uyandırıyordu insanda; başarılı bir yazarın evi.
Borcu ödenmişti ama, hem de son fıskiyesine kadar;
vazgeçemeyeceğim kadar büyük bir tutkuydu o ev benim için.
Ölümü çıkarırlardı ancak o evden. Harriet sürekli evi satmam
için başımı etini yiyor, ben de onun mutfak döşemesinde
kanlar içinde yattığını ve bahçede ona bir mezar kazdığımı
hayal ediyordum; sonra da ver elini Roma. Cebimde yetmiş
dolarla Piazza Navonne’de yeni bir hayat, bir de esmer,
değişiklik olsun diye.
Ama iyi kadındı benim Harriet’im, bana yirmi beş yıl
katlanmış, üç erkek bir de kız çocuğu vermişti ki birini, hatta
dördünü de, yeni bir Porsche veya MG veya GT ’70 ile seve
seve takas ederdim.
İKİ

Harriet park girişine saptı, ben de garajda yanına park
ettim. Öteki arabayı orada görmek bizi şaşırtmıştı, büyük
oğlumuz, ailenin gerçek arızası Dominic’in 1940 model
antika Packard’ı. İki haftadır görmüyorduk kendisini. Böyle
bir havada eve dönmüş olması başının belaya girdiği ya da
giyecek temiz gömleği kalmadığı anlamına geliyordu.
Packard’ın kapısını açtım. Marihuana kokuyordu arabanın içi.
Harriet içeri uzandı ve yüzünü buruşturarak yerden mavi bir
külot aldı. İç geçirip külotu arabanın içine fırlattı yine.
Garajdan çıktık. Bayram yeri gibi aydınlanmıştı ev, bütün
pencerelerde ışık vardı, arka kapının ve garajın spot ışıkları da
yanıyordu.
“Hâlâ burada,” dedi Harriet tedirgin bir biçimde arka
kapıya bakarak. Sonra gördüm onu, yuvarlanmış bir halıyı
andıran siyah ve hareketsiz bir kütle. Harriet’e sakin olmasını
söyledim.
“Tabanca.”
“Arabada bıraktım.”
Arabadan tabancayı alıp elime tutuşturdu.
“Sakin olmaya çalış Allah aşkına,” dedim.
Arka kapı garajdan elli adım uzaklıktaydı, çatının saçakları
yolu yağmurdan koruyordu. Harriet ceketimin kuyruğuna
yapıştı ve elimde silahla korku içinde yavaşça yağmurun
altında seçmekte zorlandığım karaltıya doğru yürüdüm.
Sonunda bir görüntü oluştu zihnimde. Bir koyun yatıyordu
yerde. Kafasını göremiyordum ama kıvırcık kürkü ve karnı
gayet belirgindi. Ani bir rüzgâr birden yağmurun yönünü
değiştirdi ve karaltının biçimi değişti. Soluğumu tuttum.
Koyun filan değildi orada yatan. Yelesi bile vardı.
“Bir aslan,” dedim geri çekilerek.
Harriet’in görme yeteneği mükemmeldi ama.
“Aslan filan değil,” dedi. Korkudan eser yoktu sesinde.
“Bir köpek sadece.” Kendinden emin bir biçimde öne çıktı.
Köpekti gerçekten, kahverengi siyah renkte kalın kürklü iri
bir köpek, kafası devasa, burnu küçük ve küttü. Bir ayının
kasvetli yüzüne sahip hüzün verici bir köpek. Ama belli
aralıklarla inip kalkan koca gövdesi olmasa insan onu ölü
sanırdı, çünkü çekik gözleri kapalıydı. Her soluk alıp
verdiğinde siyah dudakları hafifçe titriyordu. Kendinde
değildi besbelli, yağmur sicim gibi yağıyordu üzerine.
Ben konuşmaya çalışırken Harriet eve koşup bir
şemsiyeyle döndü. Şemsiyenin altına girip canavarı çevirdik.
Harriet ıslak burnunu okşadı.
“Zavallıcık. Nesi var acaba?”
Kalın ve sert kulaklarını okşadım.
“Bu köpek çok hasta,” dedim. Parmaklarım fasulye
büyüklüğünde bir keneye temas etti. Çekip çıkardım, o denli
şişmişti ki avucumda misket gibi yuvarlandı. Fırlatıp attım.
“Ne işi var burda?”
“Başı boş bir köpek olsa gerek,” dedim. “Sosyal olarak
sorumsuz bir hayvan, bir kaçak.”
“Hasta sadece.”
“Hasta değil. Kendine barınak bulma zahmetine
katlanamaya-cak kadar tembel.” Ayakkabımın ucuyla