Recensie(s)
‘Rio’, van Marion Bloem (1952) heeft de kenmerken van een meisjesboek: het is geëxalteerd maar braaf, en geeft overvloedig informatie over het uiterlijk van de personages. Belangrijkste thema is de hang naar schoonheid tegenover het gevaar van schoonheid: een dilemma. Een jonge mooie vrouw bezoekt in haar eentje enkele steden in Brazilië, zinnelijk land bij uitstek. De reis is een cadeau van haar echtgenoot. De vrouw verkeert steeds op de rand van overspel en vraagt zich af hoe ze moet reageren op de avances der heren, maar ze vindt ook dat ze lastig zijn. Zelfs op de laatste bladzijde, een half uur voor de terugreis naar Nederland, danst ze op haar hotelkamer voor een man. Ze zijn zeer verliefd, maar het zal wel niets worden. Met zijn niet ingevulde beloften is dit verhaal een interessant verslag van de cultuurshock vanwege de verschillen tussen het Braziliaanse en het Nederlandse, eventueel Indische (de vrouw is Indonesisch van oorsprong) leefklimaat; en een overtuigend portret van een vrouw die niet weet waar spontaniteit en verleiding beginnen.