P.S. Ik hou van je

344 Pages·2010·1.25 MB·German

by  Ahern Cecelia

Cecelia Ahern
P.S. Ik hou van je
Vertaald door Inge Vlaspolder Prometheus
Oorspronkelijke titel PS: I Love You © 2003 Cecelia Ahern © 2004 Nederlandse vertaling Uitgeverij Prometheus en
Inge Vlaspolder Omslagontwerp Marieke Oele, Almere Foto omslag Summit Entertainment ==
isbn 978 90 446 1535 7
==
www.uitgeverijprometheus.nl
==
Deze digitale uitgave is gebaseerd op de negenentwintigste druk.
Hoofdstuk een
à==
Holly drukte de blauwe katoenen trui tegen haar gezicht en werd onmiddellijk
getroffen door de vertrouwde geur. Een allesverterend verdriet deed haar maag
ineenkrimpen en ze voelde een steek in haar hart. Ze kreeg een brok in haar keel en had
het gevoel dat ze stikte. Ze raakte in paniek. Afgezien van het zachte gezoem van de
koelkast en het klagende geluid van de verwarmingsbuizen was het stil in huis. Ze was
alleen. Toen ze gal proefde, rende ze naar het toilet en knielde op de koude tegels voor
de wc-pot.
Gerry was weg en hij zou nooit meer terugkomen. Dat was de werkelijkheid. Ze
zou nooit meer met haar handen door zijn zachte haar woelen, ze zou nooit meer
tijdens een etentje bij vrienden heimelijk met hem om iets lachen, ze zou zich nooit
meer na haar werk huilend in zijn armen werpen omdat ze alleen maar een paar armen
om zich heen wilde voelen, ze zou nooit meer naast hem in bed liggen, ze zou nooit
meer gewekt worden door zijn niesbuien, ze zou nooit meer zo veel met hem lachen
dat ze er buikpijn van kreeg, ze zou nooit meer met hem kibbelen wiens beurt het was
om op te staan en het licht uit te doen. Het enige wat ze nog had, was een verzameling
herinneringen en een beeld van zijn gezicht dat met de dag vager werd.
Hun plan was heel simpel geweest. Ze zouden de rest van hun leven bij elkaar
blijven. Een plan dat volgens iedereen in hun vriendenkring uitvoerbaar was. Behalve
geliefden, waren ze ook elkaars beste kameraad en zielsverwanten, en iedereen dacht
dat ze voorbestemd waren om de rest van hun leven samen te zijn. Maar op een dag
besliste het lot anders.
Het eind was veel te snel gekomen. Nadat Gerry een paar dagen over hoofdpijn
had geklaagd, volgde hij Holly’s advies op en ging naar de dokter. Dat gebeurde op een
woensdag tijdens de lunchpauze. Ze dachten aan stress of vermoeidheid en dat hij in
het ergste geval een bril zou moeten dragen. Dat had Gerry helemaal niet leuk
gevonden. Het idee dat hij misschien een bril zou moeten dragen had hem van streek
gemaakt. Maar daar had hij zich geen zorgen over hoeven maken, want aan zijn ogen
mankeerde niets. Zijn klachten werden veroorzaakt door een hersentumor.
==
Holly spoelde het toilet door. Ze rilde van de kou en kwam bevend overeind. Hij was
dertig jaar. Hij was beslist niet de gezondste man van de wereld maar gezond genoeg
om... tja, een normaal leven te leiden. Toen hij heel erg ziek was, maakte hij grapjes dat
hij niet zo voorzichtig had moeten leven. Dat hij drugs had moeten gebruiken, meer
had moeten drinken, meer had moeten reizen, uit vliegtuigen had moeten springen
terwijl hij zijn benen met was onthaarde... De lijst was eindeloos lang. Hij maakte er
grapjes over, maar Holly kon aan zijn ogen zien dat hij spijt had. Spijt om dingen waar
hij nooit de tijd voor had genomen, plekken die hij nooit had bezocht en verdriet om
ervaringen die hij zou moeten missen. Had hij spijt van het leven met haar? Holly
twijfelde nooit aan zijn liefde, maar vreesde dat hij toch het gevoel had kostbare tijd te
hebben verspild.
Ouder worden was iets wat hij wilde bereiken in plaats van iets dat angstaanjagend
en onvermijdelijk was. Wat arrogant van hen beiden om het ouder worden nooit als
een prestatie en een uitdaging te zien. Ouder worden was juist iets dat ze zo graag
wilden vermijden.
Holly liep doelloos van kamer naar kamer en huilde dikke tranen. Haar ogen waren
rood en pijnlijk en er leek maar geen eind te komen aan deze avond. In geen enkele
kamer vond ze vertroosting, alleen ongewenste stiltes. Ze hoopte dat de zitbank zijn
armen naar haar zou uitstrekken, maar zelfs die negeerde haar.
Gerry zou dit niet leuk vinden, dacht ze. Ze haalde diep adem, droogde haar tranen
en probeerde zich te vermannen. Nee, Gerry zou dit helemaal niet leuk vinden.
==
Holly’s ogen waren pijnlijk en gezwollen omdat ze de hele nacht had gehuild. Net als
alle andere nachten tijdens de afgelopen weken was ze pas heel laat in een rusteloze
slaap gevallen. Elke dag ontwaakte ze in een ongemakkelijke houding in of over een
meubelstuk, en vandaag was het de bank. En ook vandaag werd ze gewekt door een
telefoontje van een bezorgde vriendin of familielid. Ze dachten waarschijnlijk allemaal
dat ze niets anders deed dan slapen. Waarom belden ze niet wanneer ze als een zombie
lusteloos door het huis zwierf op zoek naar... naar wat? Wat hoopte ze te vinden?
‘Hallo,’ zei ze versuft. Haar stem klonk schor maar ze deed al lang haar best niet
meer om zich groot te houden. Haar beste vriend was er niet meer en niemand begreep
dat noch een dikke laag make-up, noch een luchtje scheppen, noch uit winkelen gaan
de wond in haar hart kon helen.
‘O, neem me niet kwalijk, lieverd. Heb ik je wakker gebeld?’ klonk de bezorgde
stem van Holly’s moeder. Altijd hetzelfde gesprek. Haar moeder belde elke ochtend
om zich ervan te vergewissen dat ze de nacht in haar eentje had overleefd. Altijd bang
haar wakker te bellen en toch altijd weer opgelucht haar te horen ademen,
gerustgesteld dat haar dochter de geesten van de nacht had getrotseerd.
‘Nee, ik lag een beetje te doezelen. Het geeft niet.’ Altijd hetzelfde antwoord.
‘Je vader en Declan zijn er niet en ik moest aan jou denken, lieverd.’ Waarom kreeg
Holly bij het horen van die troostende, sympathieke stem altijd tranen in haar ogen? In
gedachten zag ze het bezorgde gezicht van haar moeder voor zich, de wenkbrauwen
samengetrokken en bezorgde rimpels in het voorhoofd. Maar Holly ervoer het niet als
een geruststelling. Het herinnerde haar eraan waarom ze bezorgd waren en dat zouden
ze niet moeten zijn. Alles zou normaal moeten zijn. Gerry zou hier naast haar moeten
zitten en met zijn ogen rollen en haar aan het lachen maken terwijl haar moeder
doorratelde. Het gebeurde heel vaak dat Holly de telefoon aan Gerry moest geven
omdat ze haar lachen niet meer kon inhouden. En dan praatte hij gewoon verder en
negeerde hij Holly terwijl ze de gekste gezichten trok en de raarste dansjes uitvoerde
om hem aan het lachen te maken. Maar dat lukte zelden.
Ze zei tijdens het hele gesprek aldoor ‘hmm’ en ‘aha’ maar hoorde geen woord van
wat haar moeder zei. ‘Het is een mooie dag, Holly. Het zou je goed doen een eindje te
gaan wandelen. Ga een luchtje scheppen.’
‘Ja, misschien.’ Daar was het weer, dé oplossing voor al haar problemen.
‘Misschien kom ik later nog even langs om bij te kletsen.’
‘Nee mam, dat hoeft niet.’
Stilte.
‘Goed... Geef me een belletje als je van gedachten mocht veranderen. Ik heb de hele
dag niets te doen.’
‘Goed.’
Weer een stilte.
‘In elk geval bedankt.’
‘Goed dan... Pas goed op jezelf, lieverd.’
‘Ja.’ Holly wilde de hoorn neerleggen toen ze de stem van haar moeder weer
hoorde.
‘O, Holly, dat was ik bijna vergeten. Die envelop voor jou ligt hier nog steeds op de
keukentafel, je weet wel, waarover ik al eerder heb verteld. Misschien wil je hem komen
halen, want hij ligt er nu al weken en je weet nooit of het belangrijk is.’
‘Ik betwijfel het. Het is waarschijnlijk gewoon weer een kaart van iemand die zijn
deelneming wil betuigen.’
‘Nee, volgens mij is het geen kaart, liefje. Hij is aan jou geadresseerd en boven je
naam staat... Wacht, dan pak ik hem even...’
De hoorn werd neergelegd, Holly hoorde het geluid van hakken die in de richting
van de eettafel verdwenen, stoelen die over tegels schraapten, voetstappen die weer
dichterbij kwamen, de hoorn die werd opgepakt...
‘Ben je er nog?’
‘Ja.’
‘Bovenaan staat “De Lijst”. Misschien is het van je werk of zo. Als ik jou was zou ik
er in elk geval...’
Holly liet de hoorn vallen.
==
==
Hoofdstuk twee
==
‘Gerry, doe het licht uit!’ Holly giechelde terwijl ze naar haar man keek die zich voor
haar uitkleedde. Hij danste als een stripper door de kamer en knoopte met zijn lange,
ranke vingers langzaam zijn witte overhemd open. Hij keek Holly met één opgetrokken
wenkbrauw aan, liet het hemd van zijn schouders glijden, ving het met zijn rechterhand
op en slingerde het boven zijn hoofd.
Holly giechelde weer.
‘Het licht uitdoen? En dit allemaal missen?’ grinnikte hij brutaal terwijl hij zijn
spieren spande. Hij was geen ijdeltuit maar had alle reden om ijdel te zijn, dacht Holly.
Hij had een sterk en goed gevormd lichaam. Zijn lange benen waren gespierd doordat
hij uren in de sportschool doorbracht. Hij was niet erg lang maar met zijn een meter
vierenzeventig kon hij Holly met haar een meter vijfenzestig een veilig en beschermd
gevoel geven. Ze vond het vooral heerlijk dat haar hoofd net tot zijn kin reikte en ze zijn
adem zachtjes in haar haar voelde kietelen als ze haar armen om hem heen sloeg.
Haar hart sloeg over toen hij zijn boxershort liet zakken, hem met zijn tenen opving
en hem in de richting van het bed schopte.
‘Hieronder is het in elk geval donkerder,’ lachte Holly toen de short op haar hoofd
landde. Hij maakte haar altijd aan het lachen. Als ze moe en boos van haar werk kwam,
was hij altijd meelevend en luisterde naar haar geklaag. Ze hadden vrijwel nooit ruzie
en als ze ruzie hadden dan was het over de meest domme dingen waar ze later altijd
vreselijk om moesten lachen, zoals wie het licht in de portiek de hele dag had laten
branden of wie ’s avonds vergeten was de wekker te zetten.
Gerry was klaar met zijn striptease en dook in bed. Hij kroop dicht tegen haar aan
en schoof zijn steenkoude voeten onder haar benen. ‘Aaargh! Gerry, je voeten zijn net
ijsklompen!’ Holly wist uit ervaring dat hij geenszins van plan was van houding te
veranderen. ‘Gerry,’ waarschuwde Holly.
‘Holly,’ deed hij haar na.
‘Ben je niet iets vergeten?’
‘Niet dat ik me kan herinneren,’ antwoordde hij ondeugend.
‘Het licht?’
‘O ja, het licht,’ zei hij slaperig en snurkte luid alsof hij in slaap was gevallen.
‘Gerry!’
‘Als ik me goed herinner, moest ik er gisteravond uit.’
‘Ja, maar je stond een seconde geleden nog naast de schakelaar!’
‘Ja... een seconde geleden,’ herhaalde hij.
Holly zuchtte. Ze lag net zo lekker en vond het vreselijk om er weer uit te moeten
en haar voeten op de koude, houten vloer te zetten om vervolgens op de tast de weg
naar het bed terug te vinden. Ze klakte afkeurend met haar tong.
‘Ik kan het niet altijd doen, Hol. Misschien ben ik er op een dag niet meer en wat
dan?’
‘Dan vraag ik mijn nieuwe echtgenoot om het te doen,’ zei Holly verontwaardigd
en probeerde zijn koude voeten weg te trappen.
‘Ha!’
‘Of ik probeer eraan te denken en doe het zelf voordat ik naar bed ga.’
Gerry snoof. ‘Laat me niet lachen. Ik zou een briefje op de schakelaar moeten
plakken om je eraan te herinneren.’
‘Wat attent van je, maar ik heb liever dat je me gewoon geld nalaat.’
‘En een briefje op de verwarming.’
‘Ha ha.’
‘En op de melk.’
‘Je bent erg geestig, Gerry.’
‘O, en op de ramen, zodat je niet vergeet om ze dicht te doen voordat je naar je
werk gaat, anders gaat het inbraakalarm af.’
‘Hé, waarom laat je niet een lijst voor me achter met alles wat ik moet doen als je
denkt dat ik het zonder jou niet red?’
‘Dat is geen slecht idee,’ zei hij lachend.
‘Goed, dan zal ik dat klotelicht uitdoen.’ Holly stond met tegenzin op, trok een
lelijk gezicht toen ze haar voeten op de steenkoude vloer zette en deed het licht uit. Ze
hield haar armen voor zich uit en zocht op de tast naar het bed.
‘Hallo? Holly, ben je verdwaald? Is daar iemand, iemand, iemand...?’ schreeuwde
Gerry in het donker.
‘Ja, ik ben... au, au, au!!!’ gilde ze toen ze haar teen tegen het bed stootte. ‘Shit, shit,
shit, godver, klote, shit, verdomme!’
Gerry proestte het uit onder het dekbed. ‘Nummer twee op mijn lijst: pas op dat je
je teen niet tegen het bed stoot...’
‘O, Gerry, doe niet zo morbide en hou je kop,’ snauwde Holly terwijl ze haar zere
voet vasthield.
‘Zal ik er een kusje op geven?’ vroeg hij.
‘Nee, het gaat wel,’ antwoordde Holly mistroostig. ‘Als ik nu mijn voeten even kan
warmen...’
‘Aaah! Jezus, het lijken wel ijsklompen!’
‘Hihihi,’ lachte ze gemeen.
==
Dus zo was de grap over de lijst ontstaan. Het was een mal en simpel idee dat ze aan
hun beste vrienden Sharon en John McCarthy vertelden. Het was John die Holly, toen
ze veertien waren, in de gang van de school had benaderd en de beroemde woorden
had gemompeld: ‘Mijn vriend wil weten of je met hem uit wilt.’
Na dagen van eindeloos beraad en spoedbijeenkomsten met haar vriendinnen had
Holly ten slotte toegestemd. ‘Ah, doe het nou maar, Holly,’ had Sharon gezegd. ‘Het is
zo’n lekker ding en hij heeft in elk geval geen puisten zoals John.’
Wat was Holly nu jaloers op Sharon. Zij en John waren in hetzelfde jaar getrouwd
als Holly en Gerry. Holly was met haar drieëntwintig jaar de jongste van het stel, de
anderen waren allemaal vierentwintig. Er waren mensen die zeiden dat ze nog te jong
was en haar erop wezen dat ze op haar leeftijd de wereld zou moeten bereizen en lol
moest maken. In plaats daarvan hadden Gerry en Holly samen de wereld bereisd en
samen lol gemaakt. Het was veel logischer om samen te zijn, want als ze niet samen
waren... tja, dan had Holly het gevoel alsof ze een vitaal orgaan miste.
Haar trouwdag was beslist niet de mooiste dag van haar leven. Zoals de meeste
kleine meisjes had ze van een sprookjesbruiloft gedroomd, in een betoverende
bruidsjapon, op een mooie, zonnige dag, op een romantische locatie en omgeven door
al haar beminden. Ze stelde zich voor dat de receptie het mooiste moment van haar
leven zou zijn en zag zichzelf met al haar vrienden en vriendinnen dansen. Iedereen zou
haar bewonderen en ze zou zich heel speciaal voelen. De werkelijkheid was heel anders.
Ze werd in haar ouderlijk huis gewekt door kreten als ‘ik kan mijn das niet vinden!’
(haar vader) of ‘mijn haar zit vreselijk’ (haar moeder) en de beste kreet was wel ‘ik lijk
verdomme wel een walvis! Ik pieker er niet over om zo naar dat klotehuwelijk te gaan.
Ik sta voor aap! Mam, kijk toch eens hoe ik eruitzie! Laat Holly maar een ander
bruidsmeisje zoeken, ik verdom het. Jack geef me die kutföhn terug, ik ben nog niet
klaar!!’ (deze onvergetelijke uitspraak kwam uit de mond van haar jongere zusje Ciara,
die regelmatig een woedeaanval kreeg en het huis weigerde te verlaten omdat ze
ondanks een kast vol kleren niets had om aan te trekken. Ze was momenteel in
Australië waar ze bij vreemde mensen woonde en het enige contact met haar familie