Profesorowie UJ w aktach UB i SB

115 Pages·2002·10.129 MB·Polish

by  Ryszard Terlecki

i
i
■'I
I ■ 1
■■■J
;1
.
■i
F^a§
WW9 ' «%Z
' ar*1
Profesorowie UJ
w aktach UB i SB
Profesorowie UJ
w aktach UB i SB
Ryszard Terlecki
Profesorowie UJ
w aktach UB i SB
WYDAWNICTWO LITERACKIE
© Copyright by Wydawnictwo Literackie, Kraków 2002 Uniwersytet pod nadzorem
Wydanie pierwsze
Konsultacja
prof. dr Andrzej Chwalba
Redaktor prowadzący
Maria Rola
Redaktor
Teresa Podoska
Projekt okładki i stron tytułowych
Robert Oleś — Design Plus
Pomysł napisania tej książki zrodził się w końcu
Redaktor techniczny
Bożena Korbut 1999 roku w rozmowach z moim przyjacielem, profe­
sorem Janem Drausem, historykiem z Rzeszowa. Plano­
waliśmy wspólne badania materiałów dotyczących kra­
kowskich uczonych, gromadzonych przez Urząd Bezpie­
czeństwa i Służbę Bezpieczeństwa, a znajdujących się
w archiwum Delegatury Urzędu Ochrony Państwa
w Krakowie. W tej sprawie skierowaliśmy pismo do na­
czelnika Archiwum UOP w Krakowie z prośbą o udo­
stępnienie dokumentów dotyczących dwudziestu czte­
rech krakowskich profesorów.
Wkrótce otrzymaliśmy zgodę na korzystanie z akt
Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa, znaj­
Książki Wydawnictwa Literackiego
dujących się w krakowskim archiwum. Profesor Draus,
oraz bezpłatny katalog można zamawiać:
kióry podjął się wówczas opracowania tomu dokumen­
31-147 Kraków, ul. Długa 1 tów dotyczących okoliczności wprowadzenia stanu wo­
bezpłatna linia telefoniczna: " ’ ...
o 800 42 10 40 jennego w Rzeszowie, nie mógł — z braku czasu —
http://www.wl.nct.pl
księgarnia internetowa: www.wl.net.pl uczestniczyć w planowanym przedsięwzięciu. W okresie
c-mail: [email protected] od zimy do jesieni 2000 roku, podczas kilkunastu wizyt
tel./fax: [phone]
w Archiwum UOP, przeglądnąłem kilkadziesiąt udostęp­
łSBN 83-08-03211-7 nionych mi teczek tajnych akt, a także sporządziłem no­
tatki i zamówiłem kilkaset stron odbitek kserograficz-
5
nvch Niemal do wszystkich tych dokumentów zagląda­ moje zatrudnienie w Instytucie Historii Nauki PAN. Jesie-
łem jako pierwszy czytelnik, nie licząc oczywiście funk­ nią 2000 roku zostałem również pracownikiem Biura Edu­
cjonariuszy komunistycznego reżimu, a następnie archi- kacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie,
wariuszy UOP. ale fakt ten nie miał żadnego wpływu na dostęp do taj­
Z listy dwudziestu czterech nazwisk, zestawionych nych dokumentów. Dopiero w końcu 2001 roku krakow­
w pierwszej prośbie o udostępnienie, otrzymałem mate­ skie akta UB i SB zostały przekazane do archiwum IPN.
riały dotyczące jedynie jedenastu osób, gdyż — jak mnie Piszę o tym, ponieważ powstanie IPN wzbudziło wśród
poinformowano — archiwum krakowskiej Delegatury historyków, a także wśród dziennikarzy obawę, że będzie
UOP nie posiadało dokumentów odnoszących się do się on starał zmonopolizować badania nad historią PRL-u
pozostałych trzynastu profesorów. Jak się jednak dowie­ i ograniczyć korzystanie z przejętych dokumentów do
działem, niekoniecznie oznaczało to brak zainteresowa­ kręgu własnych pracowników. Aby rozwiać tego typu
nia ze strony UB i SB tymi osobami. Możliwe, że mate­ obawy, zapewniam, że jako pracownik IPN nie uzyska­
riały te jeszcze w czasach komunistycznych uznano za łem do chwili ukończenia tej książki, czyli do lipca 2001
niepotrzebne i przeznaczono do zniszczenia, możliwe roku, dostępu do żadnych tajnych materiałów.
też, że przekazano je do archiwum warszawskiego. Ist­ Akta, o których w tej pracy piszę, zostały zgroma­
nieje oczywiście trzecia możliwość: być może dokumen­ dzone przez SB przede wszystkim w drugiej połowie lal
ty takie nigdy nie powstały, ponieważ wymienione oso­ pięćdziesiątych oraz w pierwszej połowie lat sześćdzie­
by nie wzbudzały podejrzeń funkcjonariuszy bezpieki. siątych XX wieku. Do teczek, które wówczas kompleto­
Wyjaśnić tę zagadkę będzie można dopiero po otwarciu
wano, dołączono również zachowane akta z okresu
całości dokumentacji służb specjalnych PRL-u.
wcześniejszego (1945-1956), a do niektórych sukcesyw­
Przeglądane dokumenty wydały mi się bardzo inte­
nie dokładano dokumenty pochodzące z lat później­
resujące. W jesieni 2000 roku zwróciłem się więc ponow­
szych. Materiały te dotyczą ośmiu uczonych, urodzonych
nie z prośbą o udostępnienie mi teczek zawierających
w ostatnich latach XIX lub w pierwszych latach XX wie­
materiały operacji prowadzonych przez SB przeciwko
ku (najstarszy, Stanisław Pigoń, urodził się w 1885 roku,
kolejnym ośmiu uczonym. Tym razem jednak zgody na
najmłodszy, Wacław Felczak, w 1916 roku). Nie wszyscy
korzystanie z akt nie otrzymałem. Powód był prosty: we
z nich dożyli schyłku kolejnego wieku, a tylko trzej do­
wrześniu 2000 roku zaczął wreszcie działać Instytut Pa­
czekali początków Trzeciej Rzeczypospolitej (najwcześ­
mięci Narodowej, któremu miały zostać przekazane do-
niej, w 1968 roku, zmarł Stanisław Pigoń, jako ostatni
kKuiimmepnnttyu tajnych s-ił uż-ib . .v .
---------Wkrótce w archiwum UOP odszedł Henryk Barycz, który zmarł w 1994 roku).
w Krakowie r—.—• j
rozpoczęto ich pakowanie, a tym samym
Akta, które mi udostępniono w 2000 roku i które
dalsze udostępnianie historyki
k°m stało się niemożliwe. wykorzystałem w tej książce, przesiewano i selekcjono­
Tak więc korzystałem
czas, ;gdy znajdowały się w z tajnych materiałów wów- wano kilkakrotnie. W połowie lal pięćdziesiątych znisz­
a lylL1łem do uzyskania Urzędzie Ochrony Państwa, czono część materiałów po Państwowym Urzędzie Bez­
...a zgody na ich
• — i udostępnienie było pieczeństwa Publicznego, zachowując tylko te, które,
6
7
zdaniem funkcjonariuszy praeprovvadzaj^ch selekc^
ciąźające rzekomo materiały, szykowano rzeczywiste
akt mosty mieć jeszcze znaczenie dla dalszej obserwa­ i sfingowane zarzuty. Pod powierzchnią oficjalnego Uni­
cji osób podejrzanych (dla „rozpracowywania - jak pt- wersytetu toczyło się życie niejawne, pełne intryg i pod­
sano w urzędowym żargonie). Także później sporządzo­ stępów tajnej policji, a także jej politycznych sojuszników
no notatki i sprawozdania, likwidując część szczegóło­ i tajnych współpracowników. Poznanie wszystkich tajem­
wych informacji pochodzących z działań operacyjnych nic tej skrzętnie ukrywanej działalności nie jest jeszcze
(z donosów, kontroli korespondencji, podsłuchów tele- obecnie możliwe, ale dopóki to nie nastąpi, dopóki nie
fonicznych, podsłuchów instalowanych w mieszkaniach zostaną ujawnione i utrwalone na czarnych kartach
lub w miejscach pracy, z bezpośredniej inwigilacji). Re­ uczelni nazwiska kolaborantów władzy i konfidentów
zygnując z dalszego zainteresowania daną osobą i odsy­ bezpieki, dotąd nie będzie możliwe poznanie i napisanie
łając akta do archiwum, pozostawiano często tylko nie­ historii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz innych uczelni
które, według funkcjonariuszy, ważniejsze dokumenty. i instytucji naukowych czy oświatowych lat 1945-1989-
Wreszcie, już w archiwum UOP, akta przed ich udostęp­ Uniwersytet w pierwszym dziesięcioleciu powojen­
nieniem były czytane przez pracowników Urzędu, nym przeżywał trudny okres. Po krótkim epizodzie od­
a z numeracji stron można się było zorientować, że nie­ budowy życia naukowego bezpośrednio po wojnie —
które materiały zostały wyjęte z teczek przed przekaza­ w końcu lat czterdziestych stał się łupem komunistycz­
niem ich w ręce czytelnika. Natomiast sądzę, że doku­ nych aparatczyków i ich popleczników wśród kadry
mentów, z których korzystałem, nie dotyczyła akcja nisz­ naukowej i studentów. Wprowadzono „socjalistyczną”
czenia akt z lat 1989-1990, której skali i rozmiarów nadal dyscyplinę pracy oraz specjalny system rekrutacji, prefe­
nie znamy.
rujący nie tyle — jak zapewniano — młodzież ze środo­
Zanim wszystkie archiwa UB i SB (a także Milicji wisk robotniczych i wiejskich, ile działaczy organizacji
Obywatelskiej, Informacji Wojskowej, sądów, prokuratu­
politycznych oraz dzieci funkcjonariuszy PZPR, UB i MO.
ry z czasów komunistycznego reżimu) zostaną udostęp­ Jako przedmiot obowiązkowy narzucono pseudonauko­
nione historykom i dziennikarzom, minie zapewne jesz-
wy marksizm-leninizm, a jego nauczanie powierzono
cze trochę czasu. Jednak już teraz z tej jakże drobnej
młodym karierowiczom i oportunistom. Odsunięto od
cząstki dokumentów bezpieki wynika niezbicie, że PRL-
kontaktu z młodzieżą wielu przedwojennych profesorów,
-owskie życie miało swoje drugie dno, niedostępne dla
wprowadzając na ich miejsce niedouczone miernoty, po­
bk wsZ? yWateH- UniwersVlet Jagielloński, tak
słusznie wykonujące wszelkie polecenia komunistycznej
munZcznlZ d2iala’ąCe W runkach ko-
partii. Odcięto Uniwersytet od kontaktów z nauką euro­
tajnej policji polityk ^egZ^' obserwac« pejską, przyjmując w zamian sowieckie wzory i zaprasza­
H Inwigilowani X 1 Sludencl bV jąc nań sowieckich agitatorów. Na wielu kierunkach stu­
funkcjonariuszy LzpE7 " T SZpie8°wa"‘ P™2 diów podręczniki akademickie zastąpiono marksistowską
Śledzono niemal wszystkich i Z TdOn0SiCie,L makulaturą. Część nowej kadry prześcigała się w wierno-
szystko, gromadzono ob- poddańczych hołdach dla Stalina czy Bieruta, w produ-
8
A jednak przez te wszystkie gorsze i lepsze lata na
przydatności do druku decydowała odpowiedni Uniwersytecie, tak jak i we wszystkich prawie dziedzi­
tobą cytatów z Marksa, Lenina i Stalina, w cynicznym nach życia społecznego, trwał opór przeciwko totalitar­
szerzeniu kłamstw i pisaniu donosów. Sowietyzacja życia nej władzy. Przez dłuższy czas była to pozytywistyczna
społecznego coraz mocniej wpływała na Uniwersytet, praca u podstaw, systematyczne próby rozwijania nauki
niosąc ze sobą przymusową ateizację, moralny, a często na przekór ideologicznym ograniczeniom, działanie
także fizyczny terror, kult tępoty i arogancji. zgodne z zasadą — jak pisał Kazimierz Wierzyński —
Uniwersytet, ograniczony w rozwoju i uszczuplony „co zbudowane, to nasze”. Stopniowo narastał też opór
przez oderwanie od niego wydziałów Lekarskiego, czynny, nie tylko objawiający się eksplozjami entuzjaz­
Farmaceutycznego, Rolniczego, Leśnego i Teologiczne­ mu i wolności, takimi jak w 1956, 1968 czy 1980 roku,
go, dotrwał jednak do okresu politycznej odwilży ale również tlący się nieustannie, słabiej lub silniej, przez
w 1956 roku. Wydawało się wówczas, że liberalizacja cały okres historii PRL-u. Ten opór, którego symbolem
systemu komunistycznego będzie postępować w kierun­ pozostanie Stanisław Pyjas, student zamordowany za
ku demokratyzacji życia publicznego i naprawiania błę­ upominanie się o prawo do wolności, uratował honor
dów gospodarczych. Przywrócenie — przynajmniej Uniwersytetu.
częściowej — samorządności szkół wyższych, ponowne
podjęcie pracy ze studentami przez wybitnych uczonych
oraz ograniczenie wpływu komunistycznych organizacji
na życie uczelni rodziło nadzieje na powrót do normal­
ności, tym bardziej że został ponownie nawiązany kon­
takt z nauką i kulturą Zachodu.
Odwilż 1956 roku okazała się jednak zjawiskiem
przejściowym, komuniści umocnili się i ponownie zmo­
nopolizowali władzę w swoich rękach. Nie wrócił już
wprawdzie koszmar stalinizmu, ale Polska pozostała pod
sowiecką dominacją oraz pod władzą prosowieckiej dyk­
tatury. Na Uniwersytet - na którym w wielu dziedzinach
możliwe było teraz prowadzenie badań naukowych
iCh WynikÓW mlodzW - Stopniowo
z nauk ,dp,°10giCZnke frazesy. wygłaszane na zajęciach
panoszvK ”ek°nOmii P^CZnej’. Znowu
ty nScine rek^ndacje by-
doktoraty i habilitacje z Ta Zn°WU P°)awily si<?
dokioraty i habilitacje
x naointacje z markstzmu-leninizmu.
10
Henryk Barycz
ny. Mieczysława Moczara, stopniowo przejmującego
kontrolę nad resortem spraw wewnętrznych, i Wojciecha
Jaruzelskiego, który w wojsku objął funkcję szefa Głów­
nego Zarządu Politycznego.
Decyzje podejmowane na szczytach władzy nie
miały bezpośredniego wpływu na funkcjonowanie apa­
ratu bezpieczeństwa w terenie, ale nawet pobieżna
orientacja w sytuacji politycznej pozwalała przypusz­
czać, że dla aktywności tajnych służb wracają dobre cza­
sy. Podejmowano więc nowe działania operacyjne, na­
dawano im kryptonimy, zakładano teczki, szerzyła się
znów typowa dla okresu stalinowskiego szpiegomania,
Jesienią 1959 roku, trzy lata po triumfalnym po- znowu czujnie rozglądano się za wrogami reżimu.
wrocie do władzy, Gomułka pozbywał się swoich do- 16 listopada 1959 roku, jeszcze na druku firmo­
tychczasowych sojuszników, zwolenników ograniczonej wym Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego
liberalizacji systemu komunistycznego. Pretekstem do (zlikwidowano go w listopadzie 1956 roku, widocznie
kolejnych dymisji wśród tzw. puławian, czyli działaczy jednak nie zdążono wykorzystać wyprodukowanych
PZPR należących do frakcji reformatorskiej, była uciecz­ w dużych ilościach formularzy), opatrzonym nagłów­
ka na Zachód związanego z nimi płk. Pawła Monata, ofi­ kiem Ściśle tajne, funkcjonariusz SB, starszy oficer ope­
cera II Zarządu Sztabu Generalnego, tzn. kierownictwa racyjny Wydziału III Stanisław Topór, wypisał Postano­
wywiadu. Monat, szef Wydziału Attachatów Wojsko­ wienie o założeniu sprawy agenturalnego rozpracowa­
wych, latem 1959 roku wyjechał na urlop do Jugosławii,
nia na grupę (instrukcja wydrukowana u dołu strony
a stamtąd przedostał się do Stanów Zjednoczonych, wyliczała cztery rodzaje spraw uzasadniających użycie
gdzie swoją wiedzę na temat polskich i sowieckich
akurat tego formularza: agenturalną grupową, agentural-
szpiegów przekazał wywiadowi amerykańskiemu. Po
ną na osobę, agenturalno-śledczą oraz agenturalno-po-
ujawnieniu jego ucieczki posypały się dymisje. Już
szukiwawczą).
w październiku ze stanowiska ministra oświaty został
Uzasadnienie dla wszczęcia operacyjnej procedury
odwołany Władysław Bieńkowski, do niedawna zaufany
określono dość lakonicznie:
doradca Gomułki; następnie, w styczniu 1960 roku, Ka­
zimierz Morawski, uważany za jednego z przywódców
[...] wymienione osoby pod pretekstem naukowych kon­
grupy puławian, przestał być członkiem Biura Politycz­
taktów za granice/ utrzymuje/ kontakt z emigracyjnym central­
nego i sekretarzem Komitetu Centralnego PZPR. Równo­
nym aktywem PSL. Pretekst naukowych kontaktów służy do
cześnie rozpoczynała się kariera polityczna dwóch ludzi,
prowadzenia wrogiej działalności przeciwko PRL. W związku
t rzy w hhiissttoorriiii PPoollsskkii zapisali najciemniejsze stro-
z powyższym wnoszę o założenie sprawy agenturalnego roż­
12 13
pracowania na grupę kryptonim „Wenecja" o zabarwienia dała się do pracy, skoro w rubrykach Arkusza pozosta­
szpiegowskim'. wiono tak wiele nie rozstrzygniętych kwestii.
Działalność polityczna przed 1939 r nie jest nam zna­
U dołu strony, w rubryce „Zgadzam się’, ktoś
na. Pracując na Uniwersytecie Jagiellońskim pozostawał
umieścił datę 8 grudnia 1959 i podpisał się nieczytelnie
w bardzo przyjaznych stosunkach z prof. Kotem Stanisławem.
U góry strony, pod nagłówkiem „Zatwierdzam’, znalazł
Działalność w jakieś [tak w oryginale] organizacji poli­
się inny nieczytelny podpis i ta sama data. Ponadto odno­
tycznej w okresie okupacji nie jest nam znana. Wymieniony
towano jeszcze trzy inne daty: zarejestrowania dokumen­
pracował jako pracownik umysłowy w M. K. T. [Miejska Komu­
tu 10 grudnia 1959 roku pod numerem 42/A; zarejestro­
nikacja Tramwajowa].
wania w ewidencji spraw Wydziału „C" KW MO w Krako­
Po wyzwoleniu w/g niesprawdzonych danych wyrn. był
wie 3 grudnia 1960 roku pod numerem 2/A oraz
czl. PSL oraz miał utrzymywać kontakty z WiN-ern. Powyższe
(ponownego?) zarejestrowania w Wydziale „C” KW MO
można wywnioskować z tego, że artykuł pisany przez niego
w Krakowie 20 września 1962 roku pod numerem 852/62.
znajdował się w broszurze WiN-u CBW w 1946 r. Jednak prze­
Ten galimatias sygnatur, dat i podpisów pozwalał po la­
słuchiwany na tę okolicznośćprof. Buczek, b. działacz WiN-u
tach odtworzyć przebieg „sprawy” i uzupełnić ją o doku­
nie potwierdził by ten utrzymywał kontakt z org. WiN.
menty ulokowane w teczkach pokrewnych operacji.
Postanowienie wymieniało czterech pracowników
Co więc sprawiło, że profesor Baiycz trafił na listę
Uniwersytetu Jagiellońskiego, wobec których podjęto
podejrzanych i że — nie szczędząc trudu i kosztów —
działania pod kryptonimem „Wenecja”, profesorów:
SB zabrała się do śledzenia jego spotkań, podsłuchiwa­
Henryka Barycza, Jana Hulewicza i Adama Vetulaniego,
nia rozmów, kontrolowania korespondencji? W Arkuszu
oraz docenta Ignacego Zarębskiego. Wydaje się, że prof.
napisano jedynie, że w Wydziale II Departamentu III
Barycz był w tym gronie osobą, wobec której zgroma­
znajdują się materiały, które wskazują na to, że osoby ze
dzono najmniej konkretnych zarzutów.
środowiska naukowego podejrzane są o uprawianie
W Arkuszu rejestracyjnym, wypełnionym dwa lata
działalności szpiegowskiej w powiązaniu z działaczami
później, 6 listopada 1961 roku, przez kapitana Józefa
emigracyjnymi mikołajczykowskiego PSL. Wśród tych
Mieleckiego, przyznawano się do słabej znajomości ży­
osób znalazł się profesor Barycz, który ponadto nieprzy­
ciorysu profesora, podejrzewanego przecież o szpiegos­
chylnie ustosunkowuje się do obecnej rzeczywistości,
two, a więc o jedno z najcięższych przestępstw w ów­
mimo iż jawnie nie występuje, gdyż nie ma po temu moż­
czesnym kodeksie karnym. Najwyraźniej SB nie przykła-
liwości ze względu na zajmowane stanowisko.
Wspomniano tam także, że bliskim znajomym Ba­
‘ CW z akt UB i SB złożono kur- "
irsywą (drukiem pochyłym). ryczą jest prof. Ambroise Jobert (przekręcano jego na­
sq bez żadnych korekt stylistycznych
wXrPSyCh/'ędy S’ ^^zowSk^', ortograficznych zwisko na: Joubert) z Francji, a także, że utrzymuje
fc' Wy)^n,Jm w nawiasach kwadr ■ oryginale], wątpli-
w szczególności kontakty z osobami skompromitowany-
Iratowych.
14
mi w osobach prof prof Velulaniego i Hulewicza. Nie w Paryżu miał przywieźć jakieś zlecenia czy materiały od prof.
było więc tego wiele, ale widocznie wystarczało na bliż­ Kota. W tym celu zabezpieczono od strony techniki jego po­
sze zainteresowanie się profesorem. Nieco więcej infor­ mieszczenie służbowe oraz mieszkanie prywatne.
macji dostarczała jednak Charakterystyka na figuranta
sprawy operacyjnego rozpracowania na grupę krypt. Profesor Baiycz należał więc do wąskiego grona
„Wenecja”, napisana w tym samym czasie przez kpt. wyróżnionych przez bezpiekę zainstalowaniem tzw. PP,
Mieleckiego. Przede wszystkim zawierała ważną infor­ czyli podsłuchu pokojowego. Urządzenie podsłuchowe,
mację o odwadze i uczciwości profesora: montowane w mieszkaniu lub w miejscu pracy, było
kosztowne, a operacja zakładania instalacji wciąż jeszcze
W roku 1955 proponowano mu współpracę z b. WUBP (początek lat sześćdziesiątych!) skomplikowana i wyma­
[Wojewódzkim Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego], której gająca odpowiednich warunków w podsłuchiwanym po­
odmówił. mieszczeniu.
Charakterystyka zawierała również nieżyczliwe Stosowano również obserwację zewnętrzną, celem ewen­
opinie o profesorze, dostarczane przez kolegów z pracy: tualnego ustalenia jego kontaktów po powrocie z zagranicy.
Poczynione przedsięwzięcia operacyjne jednak nie ujawniły
Jak wynika ze słów współpracowników naukowych figu­ żadnej wrogiej działalności wyżej wymienionego. Doprowa­
ranta na UJ, jest on nielubianyprzez profesorów, do wszystkich dziły wyłącznie do ustalenia kontaktów w osobach: prof. Hu­
odnosi się lekceważąco, chce być wielkim autorytetem, jest lewicza Jana i Vetulaniego Adama. Inne ustalone kontakty
człowiekiem bardzo ostrożnym i chytrym. Młodszych od siebie raczej przypadkowe — jednorazowe o charakterze zawodo­
pracowników naukowych traktuje z góry. wo-naukowym. Założone „PP” w miejscu pracy nie dało żad­
nych wyników, a rejestrowało jedynie dość rzadkie rozmowy
Wśród wymienionych w tym dokumencie nau­ o charakterze służbowym.
kowców, z którymi Barycz miał utrzymywać regularne W miejscu zamieszkania jakkolwiek słyszalność jest sła­
kontakty, znaleźli się profesorowie: Karol Buczek z Kra­
ba, można jednak uchwycićfragmenty rozmów, to z tych moż­
kowa, Aleksander Gieysztor i Wacław Sierpiński z War­
na przypuszczać, że sprowadzają się one wyłącznie do spraw
szawy, Jan Trzynadlowski z Wrocławia, Stanisław Kot naukowych, gdyż żona jego jest również pracownikiem nauko­
z Francji i Wiktor Weintraub ze Stanów Zjednoczonych.
wym i wspólnie pracują.
Oczywiście, najwięcej niepokoju kpt. Mieleckiego wzbu­
Ostatnio przez Wydz. „T" [Wydział Techniki] zostały usu­
dzał prof. Kot.
nięte usterki w odbiorze „PP" w miejscu zamieszkania i należy
się liczyć z tym, że z chwilą jego powrotu z urlopu tą drogą bę­
Szczególną uwagę zwrócono na figuranta od chwili je­
dziemy mogli uzyskać ciekawe informacje, choćby z tego
go powrotu z zagranicy (jesień 1959), ponieważ przebywając
względu, że dość często jest odwiedzany przez innych figuran-