Pendakwa Syarie Negeri Selangor Lwn. Khalid bin Abdul Samad

42 Pages·2017·1.24 MB·Indonesian

Pendakwa Syarie Negeri Selangor
Lwn.
Khalid bin Abdul Samad

[Mahkamah Rendah Syariah Selangor di Klang, Selangor Darul Ehsan. Kes Jenayah No: 10003-
137-0105-2013 (Tuan Mohd Hairuddin bin Ab Rahim, HMRS)]

[20 Rabiulakhir 1438H bersamaan 19 Januari 2017M]

Undang-Undang Pentadbiran Agama Islam – Mengajar Perkara-Perkara Tentang Agama
Islam Tanpa Tauliah – Tafsiran ‘mengajar’ dan ‘tauliah’ - Seksyen 118, 119 dan 121 Enakmen
Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003, Peraturan 2 dan 10 Peraturan –Peraturan
Tauliah (Negeri Selangor) 2008 serta Peraturan 2 dan 10 Peraturan –Peraturan Tauliah (Negeri
Selangor) (Pindaan) 2013.

Undang-Undang Tatacara Jenayah – Pertuduhan Cacat – Takat Kuasa Hakim Menjatuhkan
Hukuman – Seksyen 78, 79, 80, 82 dan 129 Enakmen Tatacara Jenayah Mahkamah Syariah
(Negeri Selangor) 2003.

Undang-Undang Jenayah Syariah – Kekecualian Am – Perbuatan Yang Dilakukan Oleh
Seseorang Yang Mempunyai Justifikasi Di sisi Undang-Undang – Seksyen 41 Enakmen Jenayah
Syariah (Selangor) 1995.

A. FAKTA KES

1. Dalam kes ini, tertuduh telah dipertuduhkan seperti berikut:

“Bahawa kamu, pada 16 Ogos 2011, pada antara jam 10.00 hingga 11.30 malam, telah
mengajar perkara-perkara tentang Agama Islam tanpa tauliah di dalam sebuah surau Taman
Seri Sementa, Jalan Taman Seri Sementa, 42100, Daerah Klang dalam Negeri Selangor.
Maka dengan itu, kamu dituduh melakukan kesalahan mengajar tanpa tauliah di bawah
seksyen 119 (1) Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 dan jika
Halaman 1 daripada 42
disabikan kesalahan boleh dihukum dendan tidak melebihi RM3000.00 atau dipenjarakan
selama tidak melebihi dua tahun atau kedua-duanya di bawah seksyen dan enakmen yang
sama.”.

2. Peruntukan seksyen 119 (1) Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003
(selepas ini dirujuk sebagai “EPAIS 2003”) adalah seperti berikut:

Seksyen 119. Kesalahan mengajar agama Islam atau perkara-perkara tentang
agama Islam tanpa tauliah.

(1) Mana-mana orang yang mengajar agama Islam atau perkara-perkara tentang Agama
Islam tanpa tauliah yang diberikan di bawah seksyen 118 adalah melakukan suatu
kesalahan dan apabila disabitkan boleh didenda tidak melebihi tiga ribu ringgit atau
dipenjarakan selama tempoh tidak melebihi dua tahun atau kedua-duanya.

3. Setelah pertuduhan dibacakan, tertuduh telah mengaku tidak bersalah dan meminta untuk
dibicarakan. Tertuduh telah diwakili oleh Tuan Haji Muhammad bin Burok (Allahyarham)
daripada Tetuan Muhammad & Co. Walau bagaimanapun Peguam Syarie tertuduh telah
meninggal dunia setelah kes pembelaan tertuduh selesai sebelum pemfailan hujah di akhir
kes pembelaan. Selanjutnya tertuduh telah melantik Tuan Dr. Zulqarnain bin Lukman
daripada Tetuan Asri Muda & Co bagi memfailkan penghujahan tertuduh diperingkat
pembelaan kes.

4. Pendengaran kes di peringkat kes pendakwaan (kes prima facie) telah dibuat di hadapan
Tuan Hakim Tuan Norafizi Fitri bin Ab Manaf. Namun demikian atas persetujuan pihak-pihak
kes ini telah disambung pendengaran di peringkat kes pembelaan tertuduh di hadapan
Mahkamah ini berikutan hakim terdahulu berpindah.

Diputuskan

SETELAH Mahkamah berpuas hati dengan pensabitan terhadap tertuduh, dan setelah
Mahkamah mempertimbangkan hujahan mitigasi tertuduh serta hujahan pemberatan Pendakwa
Syarie berkaitan hukuman, serta setelah memberikan pertimbangan kepada alasan-alasan
Halaman 2 daripada 42
penghakiman Mahkamah, maka dengan ini MAHKAMAH MEMUTUSKAN DAN
MENGHUKUMKAN seperti berikut :

1) Mahkamah perintahkan kamu Khalid bin Abdul Samad dijatuhkan hukuman dendaan
sebanyak RM2900.00 atau dipenjara tiga (3) bulan sekiranya gagal membayar denda pada
hari ini.

Peguam Syarie

Pendakwa Syarie: dari Bahagian Pendakwaan JAIS
Tertuduh 1 & 2 : diwakili oleh Tuan Haji Muhammad bin Burok (Allahyarham) daripada Tetuan
Muhammad & Co. dan Tuan Dr. Zulqarnain bin Lukman daripada Tetuan Asri Muda & Co

Kitab Yang Dirujuk

1. Abdul Rahman Ibrahim Abdul Aziz Al Hamidi, Al-Qadha’ Wa Nizamuhu Fi Al Kitab Wa
Al Sunnah.
2. Al-Syeikh Dr. Muhammad Sidqi Al-Burnu, ةيهقفلا دعاوقلا ةعوسوم, Jilid 8.
3. Dr Abdul Qadir Audah, At Tasyri’ Al jinaaiy, Juzuk 1.
4. Dr. Ahmad Fathi Bahansi, Al-Uqbah Fi Al Fiqh Al Islami.
5. Dr. Mahmood Muhamad Nasir Barakat, نيملاعلا بر نع نيعقوملا ملاعإ, karangan Syeikh
Ibnul Qayyim Al-Jawziyyah.
6. Y.A.A. Tan Sri Syeikh Ghazali bin Hj. Abdul Rahman , Proses Penghakiman dan
menjatuhkan keputusan di Mahkamah Syariah : Satu penilaian, Jurnal Hukum, Jld 7
Bhg. 1.

Undang –Undang Yang Dirujuk

1. Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) Tahun 2003 - s.118, s.118 (1),
s.118 (3), s.119 (1) dan s.121.
2. Enakmen Jenayah Syariah (Selangor) Tahun 1995 – s.41 dan s.80.
Halaman 3 daripada 42
3. Enakmen Keterangan Mahkamah Syariah (Negeri Selangor) 2003 - s.3
4. Enakmen Tatacara Jenayah Syariah (Selangor) Tahun 2003 – s.78, s.78(5), s.79, s.
80, s.81, s.82, s.129 dan s.129(1).
5. Peraturan-peraturan Tauliah (Negeri Selangor) 2008 – Peraturan 2, Peraturan 10
dan s.10 (b)

Kes –Kes Yang Dirujuk
1. Abdul Kahar bin Ahmad lwn. Ketua Pendakwa Syarie Selangor.
2. Abdul Razak Othman lwn. Ketua Pendakwa Syarie Negeri Melaka, JH 23 (2).
3. Amran Bin Ahmad lwn. Pendakwa Raya, [2006] 5 MLJ 486.
4. Arulpragasan Sandaraju vs. Public Prosecutor (1996) 4 CLJ 597.
5. Fathul Bari Mat Jahya & Anor v. Majlis Agama Islam Negeri Sembilan & Ors [2012]
CLJ JT (2).
6. Ketua Pendakwa Syarie lwn. Ahmad bin Rashid dan seorang lagi JH November 1995
Jld. X Bhg. 1.
7. Ketua Pendakwa Syarie Wilayah Persekutuan lwn. Junaizulnizam b. Juhari dan
Seorang lagi, Jurnal Hukum Jld. 35 Bhg. 2 (Disember 2012) .
8. Khoo Hi Chiang vs. Public Prosecutor and another appeal (1994) 1 MLJ 265.
9. Mat v. Public Prosecutor [1963] 29 MLJ 263.
10. Mohamad Radhi Bin Yaakob v. Public Prosecutor (1991) 3 CLJ 2073.
11. Mr Losali vs. Public Prosecutor (2011) 4 MLJ 694.
12. Nagappan Kuppusamy v. Public Prosecutor [1988] 1 CLJ 283.
13. Noralisham Bin Ramli lwn. Ketua Pendakwa Jabatan Agama Islam Negeri Sembilan,
JH XV (11).
14. Pendakwa Raya lwn. Zulkifle bin Mohamad (2016) MLJU 399.
15. Positive Well Marketing Sdn. Bhd. v. Oka Concrete Industries Sdn. Bhd.
[2011] 1 LNS 836.
16. Public Prosecutor v. Che Saufi Kadir [2005] 8 CLJ 455.
17. Public Prosecutor v. Saimin [1971] 1 LNS 115).
18. Public Prosecutor v. The Eng Wah [1999] 8 CLJ 451.
19. Sulaiman bin Takrib vs. Kerajaan Negeri Terengganu (2010) 2 SHLR 73.
20. Saminathan v. Public Prosecutor (1955) 21 MLJ 121
Halaman 4 daripada 42
21. Shah Ruzan b. Hamdan lwn. KPS Wilayah Persekutuan, Jurnal Hukum Jld 36 Bhg. 2
(Mei 2013).
22. Yau Heng Fang v. Public Prosecutor (1985) 2 CLJ 22.

B. KES DI PERINGKAT PENDAKWAAN

5. Dalam membuktikan kes pendakwaan, pihak pendakwaan telah memanggil 4 orang saksi
yang terdiri daripada 3 Pegawai dari Bahagian Penguatkuasaan Agama Jabatan Agama
Islam Selangor (JAIS) dan seorang pegawai Bahagian Dakwah JAIS. Saksi-saksi
pendakwaan ialah seperti berikut:

5.1. Mohd Hafidz Bin Ahman sebagai pegawai penyiasat (SP1);
5.2. Mohd Radzi Bin Saliman sebagai pegawai penyiasat (SP2);
5.3. Jamilah Binti Mohd Jamil sebagai urusetia Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam
Selangor (SP3); dan
5.4. Ahmad Tarmizi Bin Mohd Nolin sebagai pegawai penyiasat (SP4).

6. Berdasarkan kepada keterangan saksi-saksi Pendakwa, fakta kes pendakawaan
diringkaskan seperti berikut:

6.1. Pada 16hb Ogos 2011 sekitar jam 6.45 petang dalam perjalanan pulang SP1 telah
dihubungi oleh pegawainya En Zaaba Bin Zakaria berkenaan untuk mengesahkan satu
maklumat yang diterimanya berkenaan satu ceramah yang tiada tauliah yang akan
disampaikan oleh tertuduh.

6.2. Sekitar jam 9.35 malam SP1, SP2 bersama 2 orang anggota penguatkuasa agama iaitu
Zulhusham bin Zakaria dan Mohd Khairi bergerak ke tempat kejadian di Surau Taman
Sri Sementa Klang. Sampai di lokasi jam 10.05 malam. Setiba di surau tersebut, SP1,
SP2 dan 2 anggota lain melihat tertuduh sedang duduk di sebuah kerusi dan di
hadapannya ada sebuah meja dengan berpakaian baju putih dan berkopiah hitam di
dewan solat surau tersebut.

Halaman 5 daripada 42
6.3. SP 1, SP2 dan 2 anggota penguakuasa tersebut mendengar ceramah yang diberikan
oleh tertuduh. SP1 dan SP2 dalam keterangan mereka menyatakan ceramah yag
diberikan oleh tertuduh adalah berkenaan perkara-perkara berikut:

a. Tertuduh menceritakan pengalamannya berhubung pergolakan politik dan
kesungguhan rakyat Palestin serta menyeru orang Islam di Malaysia membantu
meringankan beban penderitaan rakyat palestin.

b. Tertuduh memberi ceramah berkaitan keadilan dan ketaqwaan dengan
menceritakan kisah Saidina Ali yang kehilangan baju besi sewaktu dalam perjalanan
hendak pergi berperang di Siffin sebagai teladan bagi menunjukkan keadilan dan
keindahan syariat Islam.

c. Tertuduh telah mengupas ayat ke 9 surah al-Hujurat berkaitan sekiranya terdapat
dua golongan mukmin berperang maka damaikanlah kedua-duanya. Jika salah satu
golongan itu menzalimi yang lain, maka perangilah golongan itu sehingga kembali
taat kepada perintah Allah swt. Sekiranya mereka telah kembali taat kepada Allah
swt, maka damaikanlah kedua-duanya seadilnya.

d. Tertuduh memberi ceramah tentang isu-isu semasa yang mana baik untuk jemaah
yang hadir seperti keadilan yang perlu diketengahkan dan menyeru supaya orang
islam bersatu serta jangan sampai berpecah belah.

6.4. SP2 merakam ceramah tertuduh dengan kamera rakaman video. Tiada tangkapan atau
tegahan dilakukan semasa kejadian berlangsung.

6.5. Berdasarkan keterangan SP3, tertuduh pernah membuat permohonan untuk
mendapatkan tauliah mengajar/berceramah pada Mei 2011. Namun permohonan
tertuduh telah ditolak oleh Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam Selangor. Tertuduh
juga tidak termasuk dalam orang yang dikecualikan untuk mendapatkan tauliah
mengajar. Tertuduh tidak disenaraikan sebagai orang yang diberikan tauliah mengajar
atau berceramah.

Halaman 6 daripada 42
6.6. Selain itu, pendakwa juga telah menandakan dokumen-dokumen berikut di Mahkamah:
a. Borang 5 sebagai ekshibit P1;
b. Kamera perakam video “handycam-sony-model no HDR-XR150E sebagai ekshibit
P2;
c. Tulisan taip rakaman video oleh SP2 sebagai ekshibit P3;
d. Borang bongkaran sebagai ekshibit P4;
e. Kandungan rakaman video sebagai ekshibit P5;
f. Surat semakan senarai pemohon tauliah megajar/berceramah di negeri Selangor
dari Ibu Pejabat Polis Kontinjen Selangor sebagai ekshibit P6;
g. Surat mohon tauliah mengajar/berceramah di negeri Selangor Darul Ehsan dari
Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam Selangor sebagai ekshibit P7;
h. Surat mohon dipertimbangkan semula kelulusan tauliah berceramah di negeri
Selangor dari tertuduh sebagai ekshibit P8;
i. Surat Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam Selangor kepada tertuduh sebagai
ekshibit P9;
j. Surat Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam Selangor kepada pihak Istana
mengenai permohonan rayuan tertuduh bagi mendapatkan tauliah
mengajar/berceramah di negeri Selangor sebagai ekshibit P10;
k. Surat maklum balas pihak Istana mengenai permohonan rayuan tertuduh bagi
mendapatkan tauliah mengajar/berceramah di negeri Selangor kepada
Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam Selangor sebagai ekshibit P11; dan
l. Surat Jawatankuasa Tauliah Majlis Agama Islam Selangor kepada tertuduh
mengenai permohonan rayuan tertuduh bagi mendapatkan tauliah
mengajar/berceramah di negeri Selangor sebagai ekshibit P12.

C. KEPUTUSAN DI AKHIR KES PENDAKWAAN

7. Mahkamah bersetuju dengan hujahan PS tertuduh bahawa bagi setiap kes di akhir
pendakwaan sebelum tertuduh di panggil untuk membela diri, Mahkamah perlu membuat
penilaian maksima terhadap keterangan pihak pendakwa [Sila lihat kes Khoo Hi Chiang vs.
Public Prosecutor and another appeal (1994) 1 MLJ 265; lihat juga kes Arulpragasan
Sandaraju vs. Public Prosecutor (1996) 4 CLJ 597].
Halaman 7 daripada 42
8. Berdasarkan kepada pertuduhan dan peruntukan subseksyen 119 (1) EPAIS 2003, elemen-
elemen bagi kesalahan yang dipertuduhkanan ke atas tertuduh ialah seperti berikut:

8.1. Elemen tertuduh mengajar perkara-perkara tentang Agama Islam
8.2. Elemen tertuduh mengajar tanpa tauliah

Elemen pertama: Tertuduh Mengajar Perkara-Perkara Tentang Agama Islam.

9. Secara ringkasnya Pendakwa menghujahkan bahawa ceramah yang disampaikan oleh
tertuduh pada 16 Ogos 2011 dari jam 10.00 malam sehingga jam 11.30 malam di Surau
tersebut adalah ‘mengajar perkara-perkara tentang Agama Islam’ di atas fakta berikut:

9.1. Keadaan tertuduh yang menyampaikan ceramahnya di surau tersebut di atas kerusi
dengan di hadapannya sebuah meja dan terdapat pembesar suara (mikrofon) dengan
kehadiran jemaah seramai lebih kurang 100 orang. Pendakwa menghujahkan keadaan
tertuduh tersebut ialah suatu keadaan yang telah menjadi adat atau kebiasaan dalam
suatu majlis penyampaian ilmu. Keadaan tersebut boleh diterima sebagai suatu qarinah
bahawa tertuduh pada tarikh dan masa tersebut sedang mengajar perkara-perkara
tentang agama Islam.

9.2. Pendakwa menghujahkan intipati ceramah yang disampaikan oleh tertuduh tersebut
termasuk dalam maksud mengajar perkara-perkara tentang agama Islam. Bagi
menyokong hujahnya Pendakwa telah merujuk kepada kes Sulaiman bin Takrib vs.
Kerajaan Negeri Terengganu (2010) 2 SHLR 73. Pendakwa juga merujuk tafsiran
perkataan ‘mengajar’ dalam Kamus Dewan Bahasa dan Pustaka Kuala Lumpur 2007
yang membawa maksud menyampaikan ilmu pengetahuan (kemahiran dan sebagainya)
kepada orang lain. Manakala perkataan ‘berceramah’ ialah memberikan
(menyampaikan) ceramah yang mana kedua-dua perkataan tersebut memberi maksud
menyampaikan sesuatu ilmu pengetahuan atau seumpamanya kepada orang lain

Halaman 8 daripada 42
10. Manakala PS tertuduh menghujahkan seperti berikut:

10.1. Subseksyen 119 (1) EPAIS 2003 tidak memberikan sebarang takrifan berkenaan
perkataan ‘mengajar’ yang memerlukan tauliah. PS tertuduh juga menghujahkan
intipati ucapan tertuduh tidak termasuk dalam maksud ‘mengajar agama Islam’. Apa
yang dimaksudkan dengan ‘mengajar agama Islam’ ialah apabila seseorang mengajar
agama Islam menggunakan kitab dengan merujuk kepada seksyen 10 (b) Peraturan-
peraturan Tauliah (Negeri Selangor) 2008 (selepas ini disebut ‘Peraturan Tauliah”).
Oleh yang demikian, intipati ceramah tertuduh bukanlah menjadi suatu kesalahan di
bawah seksyen 119 (1) EPAIS 2003 kerana tertuduh tidak langsung menggunakan
sebarang kitab.

10.2. Saksi-saksi pendakwa hanya memberi penerangan berkenaan lawatan tertuduh ke
Gaza dan bukannya tertuduh mengajar agama.

10.3. Pendakwa gagal memanggil seorangpun dari mereka yang hadir mendengar ceramah
tertuduh bagi mengesahkan keberadaan tertuduh di tempat berkenaan dan tertuduh
mengajar agama.

10.4. Rakaman video yang ditandakan sebagai ID 5 tidak dikemukakan oleh pembuatnya
serta tiada sebarang laporan forensik daripada Digital Forensics Department Cyber
Security Malaysia. Oleh yang demikian rakaman video tersebut tidak boleh diterima
sebagai bahan keterangan pendakwa.

10.5. Rakaman video tersebut terlalu kabur, gelap dan hanya merakam gambar-gambar para
hadirin dari belakang menyebabkan kesukaran untuk pengecaman.

11. Selanjutnya Pendakwa dalam hujahan balasnya telah menghujahkan seperti berikut:

11.1. Saksi-saksi awam tidak perlu dipanggil berikutan keterangan saksi pendakwaan telah
mencukupi untuk membukti elemen pertuduhan.

Halaman 9 daripada 42
11.2. Rakaman video ID 5 tersebut telah disahkan oleh oleh pembuatnya iaitu SP2.
Mahkamah telah menerima rakaman video ID5 tersebut sebagai bahan bukti
pendakwaan yang ditandakan sebagai P5.

11.3. Pendakwa menghujahkan tiada keperluan undang-undang untuk mendapatkan laporan
daripada Digital Forensics Department Cyber Security Malaysia. Kandungan rakaman
video tersebut telah disahkan oleh SP1 dan SP2 yang hadir sendiri mendengar sendiri
tertuduh mengajar agama islam tanpa tauliah.

Dapatan Mahkamah

12. Bagi memberikan pertimbangan kepada hujah pendakwaan dan tertuduh, Mahkamah
merujuk kepada seksyen 119 (1) EPAIS 2003 yang memperuntukkan “Mana-mana orang
yang mengajar agama Islam atau perkara-perkara tentang Agama Islam tanpa tauliah...”.
Berdasarkan kepada peruntukan tersebut, terdapat dua perkara yang perlu dipertimbangkan
oleh Mahkamah. Iaitu apakah yang dimaksudkan dengan “mengajar” dan dan apakah yang
dimaksudkan dengan “perkara-perkara tentang agama Islam”.

13. Berhubung dengan perkataan “mengajar”, Mahkamah membuat rujukan Kamus Dewan Edisi
Keempat Dewan Bahasa dan Pustaka Kuala Lumpur 2007 bagi perkataan ‘mengajar’ ialah
menyampaikan ilmu pengetahuan (kemahiran dan sebagainya) kepada orang lain. Manakala
perkataan ‘berceramah’ ialah memberikan (menyampaikan) ceramah yang mana kedua-dua
perkataan tersebut memberi maksud menyampaikan sesuatu ilmu pengetahuan atau
seumpamanya kepada orang lain. Oleh itu, Mahkamah bersetuju dengan hujah pendakwa
bahawa mengajar memberi maksud yang sama dengan berceramah.

14. Berdasarkan kepada peruntukan tersebut juga, terdapat dua bentuk pengajaran, iaitu
“mengajar agama Islam” atau “mengajar perkara-perkara tentang agama Islam”. Dalam kes
ini, tertuduh telah didakwa atas kesalahan ‘mengajar perkara-perkara tentang agama Islam’
bukannya ‘mengajar agama Islam’ yang mana Mahkamah ini percaya mempunyai dua
maksud dan kesan yang tidak sama.

Halaman 10 daripada 42