Oberon'un Eli - Roger Zelazny

205 Pages·2014·0.77 MB·Turkish

by  Roger Zelazny

DÖRDÜNCÜ CİLT

OBERON'UN ELİ
AMBER YILLIKLARI

DÖRDÜNCÜ CİLT
Oberon'un Eli

ROGER ZELAZNY

Çeviren: Niran Elçi

Tarayan: Bilinmiyor
Düzenleyen: eldkaan
Bölüm 1
O tuhaf güneşe yaraşan, parlak bir sezgi kıvılcımı...
İşte oradaydı... O ışığın altında serilmiş, o ana kadar
yalnızca karanlığın içinde, kendi kendini aydınlatırken
gördüğüm bir şey: Desen, garip bir gökdenizin altında ve
üstünde, oval bir düzlüğe yayılmış, Amber’in büyük Desen’i.
Ve, belki de bizi birbirimize bağlayan her ne ise ona
dayanarak biliyordum ki, bu asıl Desen olmalıydı. Bu da
Amber’deki Desen’in onun birinci gölgesinden başka bir şey
olmadığı anlamına geliyordu. Bu da Amber’in kendisinin bir
gölgeden ibaret olduğu anlamına geliyordu, ama yine de özel
bir gölge, çünkü Desen, Amber, Rebma ve Tir-na Nog’th
diyarlarından daha öteye yansımıyordu. Dernek ki, öncelikler
ve düzenleniş yasasına göre, geldiğimiz bu yer gerçek
Amber’di.
Sakalı ve vahşi saçları merhametsiz ışığın içinde erimiş,
gülümseyen Ganelon’a döndüm.
"Nasıl bildin?" diye sordum ona.
"Çok iyi bir tahminci olduğumu bilirsin, Corwin," diye
yanıt verdi “ve Amber’de işlerin nasıl yürüdüğü hakkında
bana anlattığın her şeyi hatırlıyorum: Amber’in gölgesinin ve
sizin mücadelelerinizin dünyalara nasıl yansıdığını. Kara yolu
düşünürken, herhangi bir şeyin Amber’e böyle bir gölge
yansıtmış olup olamayacağını sık sık merak ettim. Ve böyle
bir şeyin son derece temel, güçlü ve gizli olması gerekeceğini
düşündüm."
Önümüzdeki sahneye işaret etti. “Bunun gibi."
"Devam et," dedim.
Yüz ifadesi değişti, omuzlarını silkti.
"Yani Amberinizden daha derin bir gerçeklik katmanı
olmalıydı," diye açıkladı, “kirli işlerin yapıldığı bir yer.
Haminiz olan hayvan bizi böyle bir yermiş gibi görünen
buraya getirdi ve Desen’deki o leke de söz konusu kirli işmiş
gibi görünüyor. Bunu kabul etmiştin."
Başımı salladım.
"Beni bu kadar şaşırtan sonucun kendisinden çok senin
kuvvetli sezgilerin oldu," dedim.
"Lafı ağzımdan aldın," diye itiraf etti Random, sağ
tarafımdan, “ama zarifçe ifade etmek gerekirse, bu duygu
bağırsaklarıma kadar işledi. Bir şekilde, aşağıdakinin
dünyamızın temeli olduğuna inanıyorum."
"Bazen bir yabancı, olayları onların bir parçası olanlardan
daha rahat görür," dedi Ganelon.
Random bana bir bakış fırlattı, sonra dikkatini manzaraya
çevirdi.
"Sence," dedi, “eğer daha yakından bakmak için aşağı
inersek olaylar daha fazla değişir mi?"
"Anlamanın yalnızca tek yolu var," dedim.
"Tek sıra, o zaman," diye kabul etti Random. “Ben önden
giderim."
"Tamam."
Random atının başını, bize duvarın bir yüzü boyunca
zikzaklar çizdiren uzun bir dizi dönemeci izleyerek sağa, sola,
sağa çevirdi. Tüm gün koruduğumuz sırayla, onu ben takip
ettim ve Ganelon en arkadan geldi.
"Şimdilik yeterince istikrarlı görünüyor," diye arkaya
seslendi Random.
"Şimdilik," dedim.
"Aşağıdaki kayalarda bir tür açıklık var."
Öne eğildim. Sağ tarafta, oval düzlükle aynı düzeyde bir
mağara ağzı vardı. Öyle bir konumdaydı ki, biz daha
yüksekteyken görünmüyordu.
"Oldukça yakınından geçiyoruz," dedim.
"... hızla, ihtiyatla ve sessizce," diye ekledi Random,
kılıcını çekerek.
Grayswandir’i çektim, bir dönemeç yukarımdaki Ganelon
da kendi silahını çekti.
Açıklığın önünden geçmedik, oraya gelmeden bir kez daha
sola döndük. Ama üç dört metre kadar yakınma gittik ve
tanımlayamadığım nahoş bir koku aldım. Atlar ya kokuyu
daha iyi tanımışlardı ya da doğaları gereği daha
kötümserdiler, zira kulaklarını yatırdılar, burun deliklerini
açtılar ve dizginlere direnerek korku dolu sesler çıkardılar.
Ama köşeyi dönüp bir kez daha uzaklaşmaya başlayınca
sakinleştiler. İnişimizin sonuna ulaşıp, Desen’in zarar görmüş
kısmına yaklaşmaya başlayana kadar korkuları nüksetmedi. O
noktada ise, daha fazla ilerlemeyi reddettiler.
Random atından indi. Desen’in kenarına ilerledi, durdu ve
baktı. Bir süre sonra, arkasına dönmeden konuştu.
"Bildiklerimize dayanarak," dedi, “zararın bilinçli olarak
verildiğini düşünebiliriz."
"Öyle görünüyor," dedim.
"Aynı zamanda, buraya getirilmemizin bir amacı olduğu
çık."
"Bence de öyle."
"O zaman, burada olma amacımızın Desen’in nasıl zarar
gördüğünü ve onarmak için ne yapılabileceğini belirlemek
olduğu sonucuna varmak için çok fazla hayal gücü
gerekmiyor."
"Muhtemelen. Senin teşhisin ne?"
"Henüz yok."
Şeklin çevresinde, lekenin başladığı sağ tarafa doğru
ilerledi. Ben kılıcımı kınına soktum ve inmeye hazırlandım.
Ganelon uzandı, omzumu tuttu.
"Kendim yapabilirim..." diye başladım.
Ama o benim sözlerimi duymazdan gelerek, “Corwin,"
dedi, “Desen’in ortasına doğru küçük bir düzensizlik var.
Oraya ait bir şeymiş gibi görünmüyor..."
"Nerede?"
İşaret etti ve gösterdiği yere baktım.
Merkezin yakınında yabancı bir nesne vardı. Bir sopa mı?
Taş mı? Yolunu şaşırmış bir kağıt parçası mı?... Bu
mesafeden çıkarmak mümkün değildi.
"Görüyorum," dedim.
Atlarımızdan indik ve şeklin en sağında çökmüş, siyahlığı
inceleyen Random’a doğru yürüdük.
"Ganelon merkezin yakınında bir şey gördü," dedi.
Random başını salladı.
"Fark ettim," diye yanıt verdi. “Daha iyi bakmak için
yaklaşmanın en iyi yoluna karar vermeye çalışıyordum. Kırık
bir Desen’de yürüme fikri çok hoş gelmiyor. Diğer yandan,
siyahlaşmış bölgeye girmeye kalkışırsam neyle karşı karşıya
kalacağımı merak ediyordum. Sen ne düşünüyorsun?"
"Eğer direnç saraydakiyle aynıysa," dedim, “Desen’den
arta kalanı yürümek zaman alacaktır. Aynı zamanda,
Desen’den sapmanın ölüm olduğu öğretildi bize ve mevcut
durum, lekeye ulaştığımda beni Desen’i terk etmeye
zorlayacaktır. Diğer yandan, dediğin gibi, siyah kısımda
yürüyerek düşmanlarımızı uyandırıyor olabiliriz. Bu
yüzden..."
"Bu yüzden ikiniz de gitmiyorsunuz," diye araya girdi
Ganelon. “Ben gidiyorum."
Sonra, bir yanıt beklemeden siyah bölgeye sıçradı, merkeze
doğru koştu, küçük bir nesne alacak kadar durdu, döndü ve
geri geldi.
Bir süre sonra, önümüzde duruyordu.
"Yaptığın tehlikeli bir şeydi," dedi Random.
Ganelon başını evet anlamında salladı.
"Ama ben yapmasaydım siz ikiniz hâlâ münazara ediyor
olacaktınız." Elini kaldırdı, nesneyi uzattı. “Şimdi, bundan ne
çıkarıyorsunuz?"
Elinde bir hançer vardı. Üzerine dikdörtgen, renkli bir
mukavva parçası oturtulmuştu.
"Koz Kartına benziyor," dedi Random.
"Evet."
Kartı kurtardım, yırtık kısımlarını düzledim. Karşımdaki
adam yarı tanıdıktı elbette, bu aynı zamanda yarı yabancı
olduğu anlamına geliyordu. Açık renk, düz saçlar, biraz
keskin hatlar, hafif bir gülümseme, biraz ince yapılı.
Başımı salladım.
"Onu tanımıyorum," dedim.
"Bir de ben bakayım."
Random kartı aldı, kaşlarını çatarak baktı.
"Hayır," dedi bir süre sonra. “Ben de tanımıyorum. Sanki
tanımam gerekir gibi, ama... Hayır."
O anda atlar şikayetlerini daha kuvvetle yinelediler. Ve
rahatsızlıklarının sebebini öğrenmek için biraz dönmemiz
yeterli oldu, çünkü o şey mağaradan çıkmak için o ânı
seçmişti.
"Lanet olsun," dedi Random.
Onunla aynı fikirdeydim.
Ganelon boğazını temizledi, kılıcını çıkardı.
"Ne olduğunu bilen var mı?" diye sordu sessizce.
İlk izlenimim, yaratığın yılansı olduğuydu, hem
hareketlerinden, hem de bir uzantıdan çok ince bedeninin
devamı gibi görünen uzun, kalın kuyruğu yüzünden. Ama
dört adet iki eklemli bacağın üzerinde ilerliyordu; iri, kötücül
görünüşlü pençeleri vardı. Dar kafası gagalıydı ve yürürken
bir o yana, bir bu yana sallanıyor, bize bir solgun mavi
gözünü, sonra diğerini gösteriyordu. Geniş, mor ve derimsi
kanatları yanlarında toplanmıştı. Ne kılları, ne de tüyleri
vardı, ama göğsünde, omuzlarında, sırtında ve kuyruğu
boyunca pullu bölgeler vardı. Gaga süngüsünden kıvrılan
kuyrukucuna kadar, yaklaşık üç metre görünüyordu. Hareket
ederken küçük bir şıngırtı çıkarıyordu ve boğazında bir şeyin
parladığını gördüm.
"Bildiğim en yakın şey," dedi Random, “hanedan
armamızdaki grifon. Ama bu kel ve mor."
"Bizim ulusal kuşumuz olmadığı kesin," diye ekledim,
Grayswandir’i çekip ucunu yaratığın başı ile aynı hizaya
getirerek.
Yaratık kırmızı, çatal dilini fırlattı. Kanatlarını birkaç
santimetre kaldırdı, sonra yine indirdi. Başı sağa sallanınca
kuyruğu sola sallanıyordu, sonra sola ve sağa, sonra sağa ve
sola ilerledikçe neredeyse hipnotize edici, akıcı bir etki
yaratıyordu.
Ama bizden çok atlarla ilgileniyor gibiydi, çünkü rotası
bizim yanımızdan atlarımızın titreyerek, ayaklarını vurarak
bekledikleri yere uzanıyordu. Araya girmek üzere hareket
ettim.
O anda, şahlandı.
Kanatlarını açtı, kaldırdı, aniden rüzgar yakalamış gevşek
yelkenler gibi yayıldı. Arka ayaklarının üzerinde duruyordu
ve tepemize dikilmişti, daha önce kapladığı alanın dört katını
kaplıyormuş gibi görünüyordu. Ve sonra korkunç bir çığlık
attı, kulaklarımı çınlatan bir av ya da meydan okuma çığlığı.
Bununla beraber o kanatlarını vurdu ve sıçradı, bir süre
havada kaldı.
Atlar fırlayıp kaçtılar. Hayvan ulaşamayacağımız
mesafedeydi. Ancak o zaman o parlak çakmanın ve
şıngırtının ne anlama geldiğini fark ettim. Hayvan mağaraya
uzanan uzun bir zincirle bağlanmıştı. Zincirinin kesin
uzunluğu o anda akademik bir meraktan daha acil bir sorun
oluşturuyordu.
Hayvan tıslayarak, kanat çırparak ve düşerek ötemize
geçerken döndüm. Kısa süren atılmasında gerçekten uçmasına
yetecek kadar hız kazanamamıştı. Yıldız ile Ateşejderi’nin
ovalin uzak ucuna gerilediklerini gördüm. Diğer yandan
Random’ın atı Iago, Desen’e doğru fırlamıştı.
Hayvan yine yere dokundu, Iago’yu kovalayacakmış gibi
döndü, bizi bir kez daha incelermiş gibi göründü ve yerinde
dondu. Bu sefer çok daha yakındı, dört metreden az. Başını
eğdi, bize sağ gözünü gösterdi, sonra gagasını açtı ve
yumuşak bir gaklama çıkardı.
"Şimdi saldırmamıza ne dersin?" dedi Random.
"Hayır. Bekle. Davranışında tuhaf bir şey var."
Hayvan biz konuşurken kafasını eğmiş, kanatlarını aşağıya
doğru yaymıştı. Gagasıyla üç kez yere vurdu ve yine başını
kaldırdı. Sonra kanatlarını kısmen bedenine topladı. Kuyruğu
bir kez seğirdi, sonra daha şiddetle sallandı. Gagasını açtı ve
gaklamayı tekrarladı.
O anda, dikkatimiz çelindi.