Table Of Content

İÇİNDEKİLER Bölüm 1 ESKİ GÖLGE I Selden Sonra (1957) II Festivalden Sonra (1984) III Altı Telefon Konuşması (1985) STANLEY URIS BANYO YAPIYOR RICHARD TOZIER KAÇIYOR BEN HANSCOM BlR İÇKİ İÇİYOR EDDIE KASPBRAK İLAÇLARINI ALIYOR BEVERLY ROGAN DAYAK YİYOR BİLL DENBROUGH ARA VERİYOR Derry BİRİNCİ ARA 2 OCAK 1985 Bölüm 2 HAZİRAN 1958 IV Ben Hanscom Yuvarlanıyor V Bill Denbrough İblisi Yeniyor VI 1958 Yazından Bir Hikâye VII Çorak Yer'deki Bent VIII Georgie’nin Odası ve Neibolt Sokağındaki Ev IX Temizleme Derry İKİNCİ ARA 14 ŞUBAT 1985 SEVGİLİLER BAYRAMI 20 ŞUBAT 1985 28 ŞUBAT 1985 1 MART 1985 Bölüm 3 Olgun İnsanlar X Kavuşma BILL DENBROUGH TAKSİYE BİNİYOR BILL DENBROUGH ÇEVRESİNE BAKINIYOR BEN HANSCOM’UN İNCELİĞİ KAYBEDENLER OLAYLARI ÖĞRENİYORLAR KARAR KAYBEDENLERE ARMAĞANLAR XI Dolaşma BEN HANSCOM BİR KİTAP ALIYOR EDDIE KASPBRAK TOPU YAKALIYOR BEVERLY ROGANTN ZİYARETİ BILL DENBROUGH BİR HAYALET GÖRÜYOR MİKE ESRARI ÇÖZÜYOR XII Davetsiz Uç Konuk Bölüm 4 Temmuz 1958 XIII Taşlarla Kavga XIV Albüm XV Duman Töreni XVI Eddie’nin Kolu XVII Patrick Hocstetter’in Ölümü XVIII Sapan Bölüm 5 CHÜD ÂYİNİ XIX Gece Nöbeti DERRY KİTAPLIĞI / SAAT 1.15 ANAYOL / 17.30 DERRY KİTAPLIĞI / 1.55 KANSAS SOKAĞI / 12.20 DERRY KONAĞI OTELİ / 2.00 ÇORAK YER / 12.40 KİLİSE BAHÇESİ / 2.17 ÇORAK YER / 12.55 HENRY ARABAYA BİNİYOR / 2.30 KAYBEDENLER BİR ARADA / 13.20 EDDIE’NİN ODASI / 3.05 ÇORAK YER / 13.55 XX Daire Tamamlanıyor TOM ROGAN AUDRA EDDIE’NİN ODASI ÇORAK YER’DE XXI Kentin Altında 'O' / 1958 TÜNELLERDE / 14.15 O' / MAYIS 1985 TÜNELLERDE / 4.30 TÜNELLERDE / 4.55 TÜNELLERDE / 14.20 TÜNELLERDE / 4.59 DERRY/ 5.00 DERRY/ 5.30 KENTİN ALTINDA / 6.49 KENTİN ALTINDA / 6.54 XXII Chüd Ayini 'O’NUN İNİNDE / 1958 BILL BOŞLUKTA / DAHA ÖNCE BILL BOŞLUKTA / DAHA SONRA RICHIE EDDIE DERRY/ 7.00-9.00 KENTİN ALTINDA / 16.15 ‘O’NUN İNİNDE / 1985 BEN X, ‘O' / 1985 BEVERLY XXIII Dışarısı DERRY / 9.00-10.00 ÖLÜM / 10.12, 31 MAYIS 1985 DERRY / 10.0010.15 BILL DERRY/ 10.30 DIŞARISI / 10.54, 31 MAYIS 1985 DERRY / AYNI GÜN DAHA SONRA DIŞARISI / GRUP ZAMANI 10 AĞUSTOS 1958 Derry SON ARA 4 HAZİRAN 1985 5 HAZİRAN / 1985 6 HAZİRAN / 1985 7 HAZİRAN / 1985 10 HAZİRAN / 1985 Son Söz Bill Denbrough İblisi Yeniyor SON Bölüm 1 ESKİ GÖLGE I Selden Sonra (1957) Bildiğim kadarıyla o dehşet, gazete parçasından yapılmış bir kayıkla başladı. Yirmi sekiz yıl sürecekti bu korku. Aslında belki de hiçbir zaman tam anlamıyla sona ermeyecekti. Sözünü ettiğim kâğıt kayık kaldırımın kenarından akan yağmur suyunda yüzüyordu. Yalpalıyor, yan yatıyor, tekrar düzeliyor, cesaretle girdaplara dalıyordu. Witcham Sokağıyla Jackson Sokağının kesiştiği dörtyol ağzındaki trafik lambasına doğru iniyordu. 1957 yılında, karanlık bir sonbahar günüydü. Trafik lambasının dört tarafındaki üçer dikey ışık sönüktü. Yağmur bir haftadan beri yağıyordu. İki gün önce fırtına da başlamıştı. Bu yüzden Derry kentinin önemli bir bölümünde elektrikler kesilmiş, bu mahallelere henüz elektrik verilmemişti. San yağmurluklu, kırmızı şosonlu küçük bir erkek çocuk, kâğıt kayığın yanında neşeyle konuşuyordu. Yağmur hâlâ dinmemiş ama hafiflemeye başlamıştı. Damlalar çocuğun muşambasının sarı kukuletasına çarpıyor, kulübenin çinko damına düşen yağmurun gürültüsüne benzer bir ses duyuluyordu. İnsanı rahatlatan, adeta tatlı bir sesti bu. Sarı muşambalı çocuğun adı George Denbrough’ydu. Altı yaşındaydı. Ağabeyi William o sırada evdeydi. Geçirdiği ağır gripten yeni yeni gözünü açıyordu. Derry İlkokulundaki çocukların çoğu William’ı “Kekeme Bill” diye tanırlardı. (Hatta öğretmenler bile. Ama tabii onlar hiçbir zaman bu takma adı çocuğun yüzüne karşı söylemezlerdi.) Kekeme Bill, 1957 sonbaharında on yaşındaydı. Gerçek dehşetler başlamadan sekiz ay önce yani. Son karşılaşmadan yirmi sekiz yıl önce. George’un şimdi yanında koştuğu kayığı da Bill yapmıştı. Çocuk yatağında, yastıklara dayanmış oturuyordu. Annesi salondaki piyanoda “Für Elise”yi çalarken, yağmur yatak odasının camlarına huzursuzca çarpıyordu. Witcham Sokağının dörtyol ağzına ve trafik lambalarına kadar olan kısmı motorlu taşıtlara kapatılmıştı. Buraya katran fıçıları ve turuncu dört engel konulmuştu. Engellerin üzerinde “Derry-Bayındırlık işleri Bölümü” yazılıydı. Bunların gerisinde dalların, taşların ve kuru yaprak yığınlarının tıkadığı ızgaralardan yağmur sulan taşmıştı. Su önce asfalttan küçük parçalan kemirmiş, sonra da açgözlülüğü tutmuş gibi iri parçalan koparmıştı. Bütün bunlar yağmurun üçüncü günü olmuştu. Dördüncü gün öğleyin, asfalt parçalan, Jackson’la Witcham’ın kesiştikleri yerde minyattır sallar gibi suda yüzüyordu. O sırada Derry’de çok kişi endişeli endişeli, Nuhun Gemisiyle ilgili nükteler yapmaya başlamışlardı. Bayındırlık İşleri Bölümü, Jackson Sokağını açık tutmayı başarmıştı. Ama Witcham’dan ilerlemek imkânsızdı. Sokağa, kentin merkezine kadar sıra sıra engeller dizilmişti. Ama herkes artık yağmurun şiddetini kaybettiğine inanıyordu. Kenduskeag çayı, kentin aşağı bölümünden geçen kanalın beton yatağında iyice kabarmış, suların yukarıya erişmesine birkaç santim kalmıştı. Şimdi birkaç kişi, bir gün önce panik ve telaşla kanala attıkları kum torbalarını çıkarıyorlardı. Aralarında George’la Bill’in babalan Zack Denbourgh da vardı. Bir gün önce kentliler kanalın taşmasının ve sel yüzünden büyük zararlara uğramalarının artık kaçınılmaz olduğunu düşünmüşlerdi. Tanrı da biliyordu ya, böyle şeyler daha önce de olmuştu. 1931’deki seller gerçek bir felaketti. Hemen hemen yirmi dört kişi ölmüş, zarar milyonları bulmuştu. Tabii uzun yıllar önce olmuştu bu. Ama kentte bu olayı diğerlerini korkutacak kadar hatırlayan yeteri kadar kimse vardı. Yeni Bangor barajı yapıldığı zaman nehir de bir tehlike olmaktan çıkacaktı. Daha doğrusu Bangor Hidroelektrik’te çalışan Zack Denbrough öyle söylüyordu. Ama ileride etrafı seller basarsa basacaktı. Önemli olan bu felaketin atlatılması, elektriğin verilmesi ve sonra da olayın unutulmasıydı. Derry’de felaket ve trajedileri unutmak adeta bir sanattı. Bill Denbrough da zamanla bunu öğrenecekti. George engellerin gerisinde, Witcham Sokağının ziftli yüzeyinde açılan derin uçurumun hemen kenarında durdu. Uçurum bu yokuşun aşağısında, hemen hemen on iki metre ileride sona eriyordu. Sular George’un kayığını ufacık çağlayanlara sürüklerken çocuk da yüksek sesle güldü. Kasvetli günü aydınlatan tek renkli şeydi bu çocuksu neşe. Seller kayığı öyle hızla götürüyordu ki, George ona yetişebilmek için hızla atılmak zorunda kaldı. Şosonları çamurlu suların etrafa sıçramasına neden oluyordu. George Denbrough o garip ölümüne doğru koşarken şosonlarındaki tokalar neşeyle şıngırdıyordu. Ve çocuk o anda ağabeyi Bill’e karşı berrak ve yalın bir sevgi duyuyordu. Sevgi... ve Bill orada olamadığı, her şeyi onunla paylaşamadığı için de üzüntü. Tabii eve döndüğü zaman her şeyi Bill’e anlatmaya

Description:

Yıllar önce çocukluk kâbuslarına giren 'O' tüm kötülükleriyle geri dönmüştü. 'O' nu yok etmeleri için korkularını yenmeleri ve birlikte hareket etmeleri gerekiyordu. Ama bu hiç de kolay değildi, çünkü ' O ' şeytanın kendisiydi... Roman & Korku & Gerilim