Maak het huwelijk weer sexy!

2022·0.3 MB·Dutch

by  Paul Boonefaes

Maak het huwelijk weer sexy
In 1960 was 95% van de mensen gehuwd, los van ras of klasse.

Is de huidige generatie de eerste sinds de Tweede Wereldoorlog die het minder goed zal
hebben dan de vorige? Hebben we een keerpunt bereikt? Na WO II ontstond er een
boom van welvaart die vanaf de jaren ‘70 begon te stokken. Het reëel beschikbaar
inkomen van de werkende klasse steeg plots veel trager dan de rest. De opwaartse
mobiliteit begon te sputteren door de globalisering, delokalisatie, massamigratie en de
gevolgen van de seksuele revolutie. Er kwam een explosie van vaderloze
eenoudergezinnen.
Misprijzen
Traditioneel was ‘links’ de verdediger van de werkende klasse, maar vanaf het einde van
de jaren ’70 ging de aandacht van de links-progressieven overwegend naar de identitaire
kwestie. Het streven naar hogere opwaartse mobiliteit werd vervangen door een obsessie
met ras, seksuele oriëntatie en milieu. Die woke agenda is een ramp voor werkmensen
die hun jobs zagen verdwijnen, hun buurten in rotvaart zagen veranderen en hun
gezinnen uit elkaar zagen vallen.
Waar de traditionele linkerzijde vroeger een bondgenoot was van de ‘man in de straat’
blinken de postmoderne links-liberalen en woke progressieven vandaag uit door hun
onverholen misprijzen voor het leven en de ideeën van de gewone mens. Die ‘foute
sujetten’ moeten volgens hen zo snel mogelijk heropgevoed worden. Goedschiks als het
kan, kwaadschiks als het moet.
Het Status spel
De links-liberale woke upper class onderscheidt zich niet meer door dure kledij of
opzichtige status symbolen. Je herkent ze aan hun opvallend taalgebruik. Door het
gebruik van voornaamwoorden (he/him, she/her, they/them) en woorden als
‘cisgender’, ‘culturele toeëigening’, ‘heteronormativiteit’ en ‘wit privilege’ geven ze aan
dat ze tot de middenklasse behoren, de ‘in-group’. Deze strategie kan leiden tot een
hogere status of meer en betere opportuniteiten. Wokeness geeft toegang tot de
heersende culturele en politieke middenklasse.

De Amerikaanse academicus Rob Henderson spreekt over ‘luxe overtuigingen’. Hij
definieert dit concept als ‘ideeën die leden van de middenklasse meer status opleveren
maar waarvan de kostprijs grotendeels bij de lagere klassen belandt’. Denk aan de
wereldelite die en masse naar Davos afzakt met privéjets om achteraf te prediken dat de
man in de straat best afziet van die ene vliegreis tijdens de zomer naar de zon waar het
ganse jaar naar uitgekeken werd.
Luxe overtuigingen
Rob Henderson is zelf kind van een drugsverslaafde, alleenstaande moeder. Hij groeide
op in zeven verschillende pleeggezinnen, kende een keiharde jeugd en werd uiteindelijk
geadopteerd door een gezin uit de lage middenklasse. Hij ontsnapte aan zijn lot door bij
het leger te gaan. Via zijn militaire loopbaan kon hij een beurs voor een universitaire
opleiding bemachtigen. Hij is vandaag een gerespecteerd academicus en onderzoeker.
Henderson belandde door zijn universitaire opleiding in een wereld die hij niet kende,
bevolkt met relatief rijke studenten uit meestal rijke, stabiele gezinnen. Tot zijn
verbazing hoorde hij daar een medestudente pleiten tegen het huwelijk en voor
polygamie. Als Henderson dan polste naar haar afkomst en vroeg hoe ze haar eigen
toekomst zag, dan zei ze dat ze uit een stabiel gezin kwam, waarvan beide ouders nog
steeds gehuwd waren en dat ze later waarschijnlijk ook zou trouwen. ‘Waarom neem je
dan zulke standpunten in’, vroeg Henderson zich af. Dat was zijn eerste confrontatie met
een ‘luxe overtuiging’.
Uitholling van de norm
Laten we er wat cijfers bij halen: in 1960 was 95% van de mensen gehuwd, los van ras of
klasse. Dat was toen de culturele norm. Als we doorspoelen naar 2005 zien we voor
gezinnen uit de middenklasse een lichte daling naar 85 pct maar voor de lagere klassen
en arme gezinnen torpedeert dat cijfer naar 30%, al is dat cijfer momenteel wellicht een
overschatting. De norm van het traditionele gezin gebaseerd op het huwelijk werd de
voorbije decennia door populaire cultuur, entertainment en ideologie uitgehold. De
middenklassen bleven er wél aan vasthouden.
De redenen daarvoor zijn helder: opgroeien in een hecht gezin met beide ouders is een
goede voorspeller voor later succes en het ontwikkelen van een stabiele persoonlijkheid.
In de sociologie is het probleem van vaderloosheid een bekend probleem en een
hardnekkig taboe.
Sociale cohesie en geluk
Henderson weet met zijn unieke levenservaring als geen ander hoe je kansen heel anders
liggen als je niet het geluk hebt om op te groeien in een veilige, stabiele thuis. Als we
morgen iedereen een universeel basisinkomen geven dan gaan we niet ‘lang en gelukkig
leven’. Voor een gelukkig leven zijn andere parameters van belang waaronder een stel
normen, zoals discipline, zelfopoffering en hard werken. Normen die we de voorbije
decennia veel te roekeloos overboord hebben gegooid.
Dat is het drama: elitaire luxe overtuigingen
berokkenen de zwaksten het meeste schade en
dat zijn vooral kinderen.
De meeste kinderen zouden onmiddellijk kiezen om te kunnen opgroeien met beide
ouders. Dat is het drama: elitaire luxe overtuigingen berokkenen de zwaksten het meeste
schade en dat zijn vooral kinderen. Mensen uit de culturele middenklasse die het
uithollen van die normen propageren in ruil voor meer status, ontzeggen op die manier
veel zwakkere medeburgers de kans op een beter leven.
Herwaardeer het traditioneel gezin
We praten vaak over ongelijkheid en de ongelijke verdeling van welvaart. De normen die
tot duurzaam geluk leiden worden daarbij compleet over het hoofd gezien. Wie een laag
inkomen heeft, maar een stabiel huwelijk, een goede beste vriend, een hechte familie en
een goed contact met de buurt is wellicht gelukkiger dan veel mensen met een hoger
inkomen. Bakken studies tonen ondertussen aan dat kinderen die opgroeiden in
onstabiele omgevingen het later veel lastiger hebben en vaker zwaar in de problemen
raken.
Henderson stelt dat het huwelijk als instelling ongeveer gelijktijdig in verschillende
culturen opdook, op verschillende plaatsen en tijdstippen, omdat het een bepaalde
maatschappelijk nood kon oplossen. Ook de Britse journaliste Louise Perry eindigt haar
debuut ‘The Case Against The Sexual Revolution’ met een feministisch pleidooi voor het
huwelijk. Partijen uit het politieke centrum zouden er goed aan doen om van het
herwaarderen van het traditionele gezin een prioriteit te maken en te erkennen dat het
koesteren van vergeten minder modieuze waarden het beste is dat we kunnen doen voor
de zwaksten in onze samenleving.