Los Angeles Yolu - John Fante

230 Pages·2000·1.63 MB·Turkish

by  John Fante

Kitap Adı: Los Angeles Yolu
Kitap Yazarı: John Fante
Çevirmen: Avi Pardo
Yayınevi: Parantez
Sayfa Sayısı: 186 sayfa
Basım Yılı: 2004
Tarayan: FK Kitaplığı
Düzenleyen: FK Kitaplığı
John Fante
LOS ANGELES YOLU
Çeviri: Avi Pardo
Parantez
İçindekiler
BİR
İKİ
ÜÇ
DÖRT
BEŞ
ALTI
YEDİ
SEKİZ
DOKUZ
ON
ON BİR
ON İKİ
ON ÜÇ
ON DÖRT
ON BEŞ
ON ALTI
ON YEDİ
ON SEKİZ
ON DOKUZ
YİRMİ
YİRMİ BİR
YİRMİ İKİ
YİRMİ ÜÇ
YİRMİ DÖRT
YİRMİ BEŞ
BİR
Los Angeles Limanı’nda bir çok işe girip çıkmıştım, çünkü
yoksulduk ve babanı ölmüştü. İlk işim çukur kazmak olmuştu,
liseden mezun olduktan kısa bir süre sonra. Geceleri sırtımın
ağrısından uyuyamıyordum. Boş bir alanda hafriyat
yapıyorduk, hiç gölge yoktu, güneş bulutsuz gökyüzünden
dosdoğru üzerimize iniyordu ve ben zevk için kazan iki
yarmayla birlikte o çukurun dibindeydim. Adamlar sürekli
fıkra anlatıp katıla katıla gülüyor, acı tütün içiyorlardı.
Çılgın gibi girişmiştim işe, bana öğrenmem gereken birkaç
şey olduğunu söyleyip gülmüşlerdi. Sonra kazmayla kürek
ağırlaşmaya başladı. Su toplayan avucumu emip nefret ettim
o adamlardan. Bir gün, öğle paydosunda, oturup ellerime
baktım. Seni öldürmeden bu işi bırak, dedim kendi kendime.
Ayağa kalkıp küreğimi yere sapladım.
“Arkadaşlar,” dedim, “Liman Komisyonu’nun bana
önerdiği işi kabul etmeye karar verdim.”
Ertesi gün bulaşıkçı olarak çalışmaya başladım. Her gün
delikten farksız pencereden dışarı bakıyor ve üzerinde
sineklerin uçuştuğu çöp yığınlarını görüyordum. Ev kadını
gibi hissediyordum kendimi bulaşık yıkarken, bulaşık
suyunun içinde ölü balıkları andıran ellerim iğrenç
görünüyorlardı. Şişko aşçıydı benim patronum. Tavalarla
şamata yapıp çalıştırıyordu beni. Yanağına bir sinek musallat
olduğunda zevkten dört köşe oluyordum. Dört hafta çalıştım o
işte. Arturo, dedim sonunda, bu iş fazla bir gelecek vaat
etmiyor, neden hemen istifa etmiyorsun? Neden şu aşçıya
cehenneme kadar yolu olduğunu söylemiyorsun?
Geceyi bekleyecek halim yoktu. O sıcak ağustos öğle
sonrasında önümdeki bulaşık yığınına baktıktan sonra
önlüğümü çıkardım. Gülümsedim, elimde değildi.
“Gülünç bir şey mi var?” diye sordu aşçı.
“Benden bu kadar. İşi bırakıyorum. Gülünç olan bu.”
Arka kapıdan çıktım, arkamdan bir çan çaldı. Aşçı çöp
yığınının ve bulaşıkların arasında durmuş başını kaşıyordu. O
bulaşıkları düşündükçe gülerim, hep gülünç gelmiştir bana.
Bir kamyonda hamallık yapmaya başladım sonra. Bütün
yaptığımız San Pedro ve Wilmington’daki liman esnafına
koliyle tuvalet kağıdı dağıtmaktı. Büyüktü koliler, her biri
yirmi beş kilo. Geceleri yatağımda o kolileri düşünüyor,
sabaha kadar dönüp duruyordum.
Kamyonu patronum kullanıyordu. Kollan dövmeliydi.
Daracık sarı polo gömlekler giyerdi. Kas fışkırıyordu adamın
her yerinden. Bir kızın saçlarını okşar gibi okşardı kaslarını.
Onu kıvrandıracak bir şeyler söylemek gelirdi hep içimden.
Koliler depoda diziliydi, tavana kadar. Patron kollarını
kavuşturup kolileri kamyona taşımamı söylerdi. O dizerdi
kolileri. Arturo, dedim bir gün kendi kendime, bir karar
vermen gerekiyor; adam çok güçlü görünüyor, ama sana ne?
O gün düştüm ve kolilerden biri mideme indi. Patron
homurdanıp başını salladı. Kolej takımında bir Amerikan
futbolu oyuncusunu çağrıştırdı bana, neden üzerinde
üniforması yok diye geçirdim içinden. Ayağa kalktım
gülümseyerek. Öğle paydosunda yemeğimi yavaş yavaş
yedim, aldığım darbeden midem ağrıyordu. Kamyonun altına
uzanmıştım, serindi orası. Öğle paydosu göz açıp
kapayıncaya kadar geçti. Patron depodan çıkıp beni
sandviçimi dişlerken buldu, şeftalim dokunulmamış olarak
yanımda duruyordu.
“Gölgede oturman için para vermiyorum sana,” dedi.
Kamyonun altından çıkıp ayağa kalktım. Sözcükler hazırdı.
“Benden bu kadar,” dedim. “Senin ve aptal kaslarının
cehenneme kadar yolu var. İşi bırakıyorum.”
“İyi,” dedi. “Umarım.”
“Kesinlikle bırakıyorum.”
“Allaha şükür.”
“Bir şey daha var.”
“Ne?”
“Bence fazla gelişmiş ayının tekisin.”
Yakalayamadı beni.
Daha sonra şeftaliye ne olduğunu merak ettim. Topuğuyla
ezmiş miydi acaba? Üç gün sonra öğrenmek için oraya gittim.
Şeftali yolun kenarında duruyordu, üzerinde yüzlerce karınca
kendilerine ziyafet çekiyorlardı.
Sonra bakkal çırağı olarak işe başladım. Patronum karpuz
göbekli, Tony Romera adında bir İtalyan’dı ve bir şeyle
meşgul olmadığında peynir sandığının başında durup
parmaklarıyla küçük peynir parçalan koparırdı. Liman halkı
ithal mal istediklerinde ona gelirlerdi.
Bir sabah dükkana girdi ve beni elimde kağıt kalemle
buldu. Envanter çıkarıyordum.
“Envanter mi?” dedi. “O da ne?”
Anlattım, hoşuna gitmedi. Etrafına bakındı. “İşe koyul,”
dedi. “Her sabah ilk iş olarak yerleri süpüreceğini
sanıyordum.” “Envanter çıkarmamı istemiyor musun?”
“Hayır. İşe koyul. Envanter menvanter istemiyorum, yerleri
süpür.”
Her gün saat üç sularında dükkan dolup taşıyordu. Bir
kişinin tek başına altından kalkabileceği bir iş değildi. Tony
Romero elinden geleni yapıyor ama yetişemiyordu; boynu ter
içinde kalıyor, müşteriler bir süre bekledikten sonra zamanlan
olmadığı için gidiyorlardı. Bir gün Tony beni bulamadı.
Dükkanın arkasına gelip tuvaletin kapısını yumrukladı. İçerde
Nietzsche okuyor, şehvet üzerine uzun bir bölümü
ezberlemeye çalışıyordum. Kapının yumruklandığını duydum
ama oralı olmadım. Tony Romera kapının önüne bir yumurta
sandığı koyup üzerine çıktı. Koca çenesi kapının üzerine
uzandı ve beni gördü.
“Managgia Jesu Christi!”diye bağırdı. “Hemen çık ordan!”
Hemen çıkacağımı söyledim ona. Kükreyerek uzaklaştı. Ama
bu yüzden kovmadı beni. ’
Bir akşam kasanın başında o gün yaptığı satışları
topluyordu. Geç olmuştu, dokuza geliyordu saat.
Kapanmadan önce kütüphaneye yetişmek istiyordum. Bir
küfür homurdanıp beni çağırdı. Yanına gittim.
“Kasada on dolar açık var.”
“Tuhaf,” dedim.
“On dolar yok.”
Hesaplarını üç kez dikkatle kontrol ettim. On dolar eksikti
gerçekten. Testere talaşını tekmeleyerek yerlere baktık. Sonra
kasaya baktık bir kez daha, sonunda çekmeceyi çıkarıp içine
baktık. Bir şey bulamadık. Belki yanlışlıkla birine vermiş
olabileceğini söyledim. Öyle bir şey yapmadığından emindi.
Parmaklarını gömleğinin ceplerine daldırıp duruyordu.
Sosisten farkı yoktu parmaklarının. Ceplerini okşadı.
“Bir sigara ver bana.”
Arka cebimden sigara paketini çektim, on dolarlık banknot
düştü yere. Sigara paketinin içine zulalamıştım, ama çıkmıştı
içinden bir şekilde. Aramıza düştü. Tony elindeki kurşun
kalemi sıkıp parçaladı. Yüzü morardı, yanakları şişip indi.
Boynunu geriye atıp yüzüme tükürdü.
“Seni iğrenç sıçan! Defol!”
“Pekala,” dedim. “Sen bilirsin.”
Tezgahın altından Nietzsche kitabımı alıp kapıya doğru
yürüdüm. Nietzsche! O ne biliyordu ki Nietzsche hakkında?
On doları buruşturup bana fırlattı. “Üç günlük mesai ücretin,
hırsız piç!” Omuz silktim. Böyle bir yerde Nietzsche!
“Gidiyorum,” dedim. “Heyecanlanma.”
“Defol!”
Elli adım uzaktaydı benden.
“Bak,” dedim, “gidiyor olmaktan son derece memnunum.
O gülünç ve hantal riyakarlığından bıktım. Bir haftadır bu
korkunç işten ayrılmaya can atıyordum. Cehenneme kadar
yolun var, sahtekar Dago!”
Ancak kütüphanenin kapısına vardığımda kestim koşmayı.
Los Angeles halk kütüphanelerinden biriydi. Bayan Hopkins
görevliydi o gün. Uzun sarı saçlarını özenle taramıştı.
Yüzümü saçlarına gömüp koklamak gelirdi içimden hep.
Okşamak. Ama o kadar güzeldi ki onunla konuşmakta bile
güçlük çekiyordum. Gülümsedi. Soluğum kesildiği için saate
baktım.
“Yetişemeyeceğimi sanmıştım,” dedim.