Description:

Het staat zwart op wit, ook op bloedrode muurkranten: Gij zult niet doden; niet uit liefde voor volk en vaderland, niet uit de drift tot zelfbehoud, niet om menswaardigheid op te houden en zelfs niet uit overgave aan uw God. Daarom krijgt Paramaribo eindelijk zijn tribunaal. De militairen zitten in de beklaagdenbank; paspoort-Surinamers en hun landgenoten van buiten vormen de jury. Het zal een modelproces moeten worden. Suriname zal het jaar 2000 gezuiverd van blaam ingaan.
· · · Het is december 1999. En ook Cora Sewa wil, als iedere Surinamer, de kans grijpen om de handen voor eens en altijd in onschuld te wassen. Als huishoudster heeft Cora een groot deel van haar leven in de vertrouwenssferen van anderen doorgebracht. Na jaren voelt ze de noodzaak een oud-politicus persoonlijk ter verantwoording te gaan roepen. Ooit is een dochter van notabelen op gruwelijke wijze vermoord zonder dat deze zaak grondig is onderzocht. En van die vrouw kleeft door zijn toedoen ongewild bloed aan Cora’s handen. Maar er doemen kwelgeesten op als het verleden tot spreken wordt gedwongen.

Lijken op Liefde is een eigentijdse zoektocht naar de reikwijdte van schuld en boete en de betekenis van misdaad en straf. Een splijtende reflectie op het massieve heden van een land waar persoonlijke en partijpolitieke belangen verstrengeld zijn, en het verleden zich opdringt als een eeuwigdurende gebeurtenis.

NBD|Biblion recensie
Suriname, december 1999. De huishoudster Cora Sewa wil de raadsels oplossen die zijn blijven hangen rond de moord op An Andijk, de buitenvrouw van een politicus. Zij maakt een rondreis en ziet het verleden in een groot aantal flashbacks en getuigenissen aan zich voorbijtrekken. Heeft de politicus de moord gepleegd, of zijn vrouw, of de flierefluiter Onno Sewa die later zelf dood werd gevonden? En welke rol heeft haar eigen man, de natuurgenezer Herman, gespeeld? En waarom moet hij getuigen in het tribunaal over de decembermoorden? Zorgvuldig bouwt de schrijfster haar plot op en vervlecht het met elementen uit haar vorige roman, ‘Gewaagd leven’. Roemer (1947) peilt diep in de psychologie van de personages en vervlecht virtuoos veel uit de Surinaamse cultuur. Haar stijl is soberder geworden, maar nog steeds karakteristiek, vol metaforen. Wie moeite wil doen om het te lezen, vindt een mooi boek.

Merkwaardig eigenlijk dat hij met taal noch teken ooit op de drie groene reisflesjes terug is gekomen. Maar ook zijn blikken eettrommel heeft hij haar nooit teruggevraagd. Alleen de zeven cassettebrieven heeft hij willen aanhoren. Niet haar reisavonturen. De wandelstok heeft hij stilzwijgend aanvaard. Dag en nacht schraagt hij hem. En haar. Het stuk bergkristal siert hun salontafel.
· · · Het eethuis loopt naar genoegen. Politici met jeugdige gezichten bestieren de toekomst. Het verleden is door kunstenaars verwerkt tot een indrukwekkend aluminium monument. Precies in het centrum van Paramaribo. Altijd liggen er bloemen. Verse. Ook van papier, zijde, plastic.
· · · Op plantage-Jericho geuren de ochtenddauw en de avondlucht al eeuwen humusachtig.
· · · Maar wanneer zij het waagt naar de daghemel op te kijken wordt zij voldragen bezwangerd door de vraag of Herman en zij inderdaad genoeg tijd van leven hebben om elkaar opnieuw te leren beminnen. En soms sluit de passaat haar onverwacht in met zijn huiveringwekkende oceaantocht. Dan smeekt zij geen god en geen mens maar de wind om genade!

Vluchtgegevens

Vertrek: 8 december 17.30 vlucht KL 783 Zanderij/Paramaribo Aankomst: 9 december 09.20 vlucht KL 783 Schiphol/Amsterdam

Heb je nog kunnen horen dat er iets is gaan rinkelen toen ik door de controle ging. Ik ben geschrokken. Een vrouw heeft me meegenomen naar een kamer. Ze heeft snel gevonden waardoor het kwam. Die microfoon van de cassetterecorder had ik in mijn blouse verstopt. Ik dacht zo, dan kan ik met je praten wanneer ik wil. Want die recorder zit in mijn handtas. Ik hoef dat snoer alleen maar even uit mijn blouse te trekken en vast te zetten. Er zitten nieuwe batterijen in. Maar die vrouw die mij overal ging bevoelen heeft gezegd dat het beter is om die microfoon ook gewoon in mijn handtas te doen. Anders ga ik overal moeilijkheden krijgen bij de controle. Ik heb het direct gedaan. Zodoende kon ik in het vliegtuig niet tot je praten. Ze hadden mijn handtas ergens bovenaan opgesloten. En ik zat in het midden vast met riemen.
· · · Ik heb soms geslapen. Soms heb ik met open ogen liggen dromen. Aan van alles heb ik moeten denken. Zelfs aan vader Julius en moeder Hermine. En aan Dearest. Zelfs de olifant kwam weer in mijn gedachten. Maar ik ben veilig aangekomen. Ik heb gewoon steeds aan mensen gevraagd wat ik moest doen en waar ik moest zijn. Ik heb niemand aangekeken toen ik naar buiten ging. Ik wou niet worden opgehouden. Ik wou me ook niet verlegen voelen zo alleen. Ik heb snel een taxi gevonden. Die chauffeur was vriendelijk. Hij heeft me naar mijn hotel gereden. Hij heeft zelfs mijn bagage naar binnen gedragen. Ik heb een mooie kamer gekregen van die mensen. Mooi en echt schoon. Er staan twee bedden naast elkaar. Een koelkast.
· · · Een kluis. Telefoon. Als ik honger heb kan ik de roomservice bellen. Ik ben eerst uitgebreid gaan baden. Ik zit in mijn roze nachtjurk. Een nieuwe. Maar je zuster heeft hem net als die andere gemaakt: lang en recht met zes koperen knopen.
· · · Ik ben een beetje bang van dat dubbele bed. Ik zal je missen naast me. Ik houd je hand vast. In mijn gedachten. In mijn slaap. Overal.

♦
· · · Hotel Sheraton Rotterdam
· · · Kamer 435
· · · Cora