Kızım İçin Son Kez - Lisa Gardner

556 Pages·2013·1.78 MB·Turkish

by  Lisa Gardner

Kızım İçin Son Kez
Detective D.D. Warren Serisi [5]
Lisa Gardner
(2014)
Etiketler: Polisiye, Gerilim
Polisiyettt Gerilimttt
LISA GARDNER
KIZIM İÇİN SON KEZ
Detective D.D. Warren Serisi-5
KIZIM İÇİN SON KEZ
Tessa Leoni’nin evinde karşılaştığı manzara korkunçtur:
gözlerinin önünde eşinin kanlar içinde yerde yatan cesedi ve
hiç tanımadığı yabancı bir adam... Bir süre konuşamaz,
öylece donup kalır... Kendine geldiğinde ise en sevdiği varlığı
olan kızı Sophie’nin kaybolduğunu fark eder.
Akıl almaz bir cinayetten sıyrılmaya çalışan yalnız bir
kadının küçük kızını ararken gösterdiği olağanüstü çaba
muhteşem bir dille anlatılıyor. Kızım İçin Son Kez, Lisa
Gardner’ın deneyimli kalemiyle polisiye severleri yeni bir
heyecan dalgasına sürüklüyor.
GİRİŞ
Kimi seviyorsun?
Herkesin cevap verebileceği türden bir soruydu bu.
Hayata ışık tutan, geleceği şekillendiren, insanın geçirdiği
günlere yön veren cinsten. Gayet basit, zarif, herkesi etkisi
altına alan bir soru.
Kimi seviyorsun?
O sürekli bu soruyu sorup dururken ben cevabın belime
takılı olan polis kemerimde, bedenimi sımsıkı saran zırhlı
yeleğimin güven duygusunda, kaşlarımın üzerine kadar
indirdiğim polis şapkamın siperliğinde gizli olduğunu
biliyordum. Yavaşça ellerimi aşağı kaydırıp kalçamın
üzerindeki tabanca kılıfında gizlediğim silahıma uzandım.
"Kimi seviyorsun? " diye bağırdı bir kez daha. Bu kez
daha sert, daha sabırsızdı sesi.
Parmaklarım silahı teğet geçip silah kemerimin belime
tutunmasını sağlayan siyah deri muhafazayı buldu.
Sırasıyla birinci, ikinci, üçüncü, dördüncü şeritleri açarken
cırt cırtlı kemer sinir bozucu bir ses çıkarıyordu. Kemerimin
metal tokasını açtım ve dokuz kiloluk polis kemerimi
üzerindeki ateşli
tabanca, şok tabancası ve katlanabilen çelik copumla
birlikte söküp ikimizin arasındaki boşlukta havada asılı
bıraktım.
"Bunu yapma, " diyefısıldayarak şansımı bir kez daha
denedim.
O ise sadece gülümsedi. "Artık çok geç. "
"Sophie nerede? Ne yaptın ona? "
"Kemerini masanın üzerine bırak. Hemen şimdi. "
"Hayır."
"Sana SİLAHINI masanın üzerine bırak, dedim. ŞİMDİ!"
Bunun üzerine hâlâ sol elimde tuttuğum polis kemerim/e
daha güçlü bir duruş sergilemeye çalıştım. Mutfağın tam
orta yerinde ona gözdağı vermekti amacım. Ne de olsa dört
yılımı Massachusetfs 'in otobanlarında devriye gezerek,
insan/ara güven ve huzur vaat ederek geçirmiştim. Bunun
içinyeterince eğitimim ve deneyimim vardı.
Pekâlâ, silahıma uzanabilirdim. Harekete geçip, Sig S a-
uer 'imi kapıp ateş edebiHrdim.
Ama silahım şu anda öylesine garip bir açıyla duruyordu
ki, ona ulaşmak çok değerli birkaç saniyeme mal olabilirdi.
Tüm bunlar aklımdan geçerken, o her an yapacağım ani bir
hareketi kolluyordu. Her türlü başarısızlığım affedilmeden,
korkunç bir şekilde cezalandırılabilirdi.
Kimi seviyorsun?
Haklıydı. En sonunda geldiğimiz nokta tam da bu sorudan
geçiyordu. Kimi seviyorsun ve sevdiklerin için ne kadar risk
alabilirsin?
"SİLAHIN!" diyerek adeta kükredi. "Hemen şimdi dedim
sana, lanet olası!"
O an altı yaşındaki kızımı, saçlarının kokusunu, boynuma
doladığı o incecik kollarını, her gece onu yatağına ya-
tırırkenki sesini düşündüm. Her zaman, "Seni seviyorum,
anneciğim, " diyefısıldardı.
Ben de seni seviyorum, bebeğim, ben de seni seviyorum.
O an kararsız bir tavırla polis kemerime uzanıp, kılıftaki
tabancama davrandı.
Son bir şans daha...
Kocamın gözlerinin içine baktım. O an bir saniyeliğine de
olsa kalbimin çarptığını hissettim. Kimi seviyorsun?
Kararımı vermiştim. Polis kemerimi mutfak masasının
üzerine bıraktım.
Zaman kaybetmeden Sig Sauer marka tabancama uzanıp
ateş etti.
1. Bölüm
Çavuş D.D. Warren soruşturma yürütme becerisiyle her
zaman övünürdü. Boston Polis Teşkilatı'na çok uzun yıllardan
beri hizmet vermiş, bir cinayet soruşturmasının gidip olay
yerini görmek ve klasik konuşmaları yapmanın çok daha
ötesinde duyusal bir güdü gerektirdiğini tecrübeyle
sabit kılmıştı. Duvarda henüz açılan kusursuz bir deliğin
varlığını hemen hissedebilirdi. İncecik duvarların ardında
dedikodu yapan komşuların seslerini dinlemeye çalışırdı.
Çünkü eğer kendisi komşuları duyabilirse, komşuların da
pekâlâ burada yaşanan tatsız olayları duymuş olacaklarını
düşünürdü.
D.D. her zaman bir cesedin yere nasıl düştüğüne dikkat
ederdi; öne doğru mu, sırtüstü mü, yoksa tek tarafına mı
düşmüş? Onun için önemliydi. Havada asılı kalan keskin
barut kokusunun izini sürerdi çünkü barut kokusu silahın
ateşlendiği son andan itibaren yirmi, otuz dakika sonrasına
dek dağılmazdı. D.D.'nin birkaç kez de kan kokusundan yola
çıkarak tahmini ölüm zamanını belirlemişliği vardı. Kan
kokusu da tıpkı et kokusu gibi geçen her saatle birlikte havada
ağırlaşırdı.Oysaki bugün, D.D. tüm bunlardan uzak bir gün
geçirecekti. Bugün, tüm gününü gri renkli eşofmanı ve
Alex'in ona birkaç beden büyük gelen kırmızı pamuklu
gömleğiyle, pazar tembelliği yaparak geçirecekti. Elindeki
seramik kahve kupasıyla yavaşça yirmiye kadar sayalken
Alex'in mutfak masasına adeta mıhlanıp kalmıştı.
Tam on üçe gelmişti ki, Alex nihayet kapının önünde
gölündü. Şimdi de durmuş boynuna lacivert bir atkı sanyordu.
D.D. on beşe gelmişti.
Alex atkısını sarmayı bitirdiğinde bu kez siyah yün
şapkasına ve astarlı deri eldivenlerine yöneldi. Dışarıda hava
yaklaşık eksi altı dereceydi. Yerde yirmi santimlik bir
kar vardı ve hafta sonuna doğru on beş santimlik bir yağışm
daha beklendiği duyurulmuştu. Martın gelişi New England
için hiç de bahann müjdecisi sayılmazdı.
Alex, Polis Akademisi'nde pek çok dersin yam sıra, olay
yeri inceleme dersleri veriyordu. Bugün yeni sınıflarıyla
tanışacaktı. Yann hem D. D. hem de Alex için tatil
günüydü. Çalışmadıkları ortak bir gün yakalamak aslmda
epey zordu, bu nedenle de yarın yapacak eğlenceli bir şeyler
bulmalılardı. Belki Boston Commons'a buz pateni yapmaya
giderlerdi ya da Isabella Stewart Gardner Müzesi'ni ziyaret
ederlerdi. Ya da belki de tüm günü sadece ellerindeki
tereyağlı mısır patlaklarıyla kanepede uzanıp eski filmleri
izleyerek geçirirlerdi.
D.D. parmaklarını avuçlarınm arasındaki kupaya daha sıkı
sardı. Pekâlâ, mısır olmasa da olurdu.
D.D. saymaya devam etti; on sekiz, on dokuz, yirm...
Alex eldivenlerini giyip siyah deri çantasım alarak D.
D.'ye doğru yürüdü.
"Sakın beni çok özleme," dedi.
D.D.'nin alnına bir öpücük kondurdu. D.D. gözlerini
kapadı. Yirmiye kadar saymıştı, şimdi artık yirmiden geriye
sayma vaktiydi.
"Sana gün boyunca, i harflerinin noktasımn yerine küçük
kalpler çizeceğim aşk mektupları yazacağım," dedi D.D.
"Lisedeki klasöründen mi çıkaracaksın?"
"Eh, öyle de denebilir."
Alex bir adım geri çekildi. D.D. geri sayımda on dörde
gelmişti. Elindeki kupa hafiften titremeye başladıysa da, Alex
farkına varmış gibi görünmüyordu. D.D. derin bir nefes alıp
renk vermemeye devam etti. On üç, on iki, on bir...
D.D. ve Alex birlikteliklerinde altı ayı geride
bırakmışlardı. Artık D.D.'nin Alex'in küçük evinde kendine
ait bir çekmecesi, Alex'in de D.D.'nin North End'deki
dairesinde dolabının bir köşesinde yeri vardı. Alex'in
akademide ders verdiği zamanlarda burada kalmak ikisi için
de daha kolay oluyordu. D.D. çalışırken de, Boston'da olmak
daha rahattı. Uymak zorunda oldukları belirli bir takvim
yoktu. Öylesi daha sıkı bir planlama ve ilişkilerinde henüz
hazır olmadıkları bir ciddileşmenin temellerini atmak
anlamına gelirdi.
Birlikte vakit geçirmekten hoşlanıyorlardı. Alex, D.D.' nin
bir cinayet dedektifi olarak baş döndüren programına saygı
duyuyordu. D.D. de Alex'in üçüncü kuşak bir İtalyan olarak
mutfaktaki becerilerine hayrandı. Beraber geçirebildikleri her
geceyi iple çekiyorlardı ama beraber olmadıkları gecelerde de
yalnızlığı göğüsley ebilm ek zor olm uy ordu. Ne de olsa ikisi
de farklı fikirlere sahip birer yetişkindiler. D.D. çoktan
kırkına merdiven dayamış, Alex ise o merdiveni çıkalı birkaç