Klechdy sezamowe Ali-Baba i czterdziestu zbójców

110 Pages·2017·0.96 MB·Polish

Talektura,podobnie(cid:3095)aktysiąceinnych,(cid:3095)estdostępnaon-linenastronie
wolnelektury.pl.
Utwóropracowanyzostałwramachpro(cid:3095)ektuWolneLekturyprzezfun-
dac(cid:3095)ęNowoczesnaPolska.

BOLESŁAW LEŚMIAN
Klechdy sezamowe
Ali-Baba i czterdziestu zbójców
W (cid:3095)ednym z pomnie(cid:3095)szych miast perskich mieszkali dwa(cid:3095) bracia. Starszy nazywał się
Kassim, a młodszy — Ali-Baba. O(cid:3095)ciec, umiera(cid:3095)ąc, zostawił im w spadku szmat ziemi
niewielki dla równego podziału¹. Każdy z braci swo(cid:3095)ą część otrzymał i na nie(cid:3095) osiadł,
abyziemięuprawiaćinakawałekchlebażmudnie,wpocieczołapracować.Obydwa(cid:3095)żyli
wubóstwieiwspomagalisiebienawza(cid:3095)em.Aleniedługotrwałamiłośćpomiędzybraćmi.
Odmienny bowiem mieli charakter i różne dusze. Kassim był zły, pochmurny, zawistny Obrazświata,Bieda,Dom
i na dukaty łakomy, Ali-Baba zaś był łagodny, wesoły, nikomu bogactw nie zazdrościł
iniepragnąłzłota.Kassimnarzekałnalos,naludziinaswo(cid:3095)eubóstwo,Ali-Babazaśna
losnienarzekał,ludzikochałiniewstydziłsięswegoubóstwa.Kassimpomalowałswo(cid:3095)ą
chałupęnaczarnoirzekłdoAli-Baby:
— Życie (cid:3095)est czarne, los (cid:3095)est czarny i dusze ludzkie są czarne, więc niechże i mo(cid:3095)a
chałupabędzieczarna(cid:3095)aknoc.
Ali-Babazaśswo(cid:3095)ąchałupępiękniei(cid:3095)asnopobieliłirzekłdoKassima:
—Życie(cid:3095)estbiałe,los(cid:3095)estbiałyiduszeludzkiesąbiałe,więcniechżeimo(cid:3095)achałupa
będziebiała(cid:3095)akdzieńoświcie.
Ikażdymiałtakąchałupę,(cid:3095)akie(cid:3095)samzapragnął.
KiedyKassimzeswo(cid:3095)e(cid:3095)czarne(cid:3095)chałupywchodziłdobiałe(cid:3095)chatyswegobrata,wzruszał
ramionamiimówiłzzazdrością:
— Jakże tu (cid:3095)asno i biało i wesoło! Widocznie Bóg się tobą bardzie(cid:3095), niż mną, opie-
ku(cid:3095)e…Omniezupełniezapomniał.Smutnominaświecieiczarnoimarkotnie.
NatoAli-Babaodpowiadał:
—Nieskłada(cid:3095)winynaBoga,botonieJego,lecztwo(cid:3095)awłasnawina.Bógciniekazał
chałupynaczarnomalowaćismucićsięw(cid:3095)e(cid:3095)wnętrzu.Przemalu(cid:3095)(cid:3095)ąnabiało,azobaczysz,
(cid:3095)aksięoczytwo(cid:3095)erozweselą.
AleKassimnieusłuchałradymłodszegobratainadalmieszkałwczarne(cid:3095)chałupie.
Pewnego poranku postanowili obydwa(cid:3095) bracia ożenić się i tegoż dnia wieczorem (cid:3095)uż
byliżonaci.Ali-BabawziąłzażonęubogąZobeidę,córkęswegosąsiada,Kassimzaśwziął
zażonębogatąAminę,córkęsłynnegowmieściekupca.NatychmiastKassimspaliłswo(cid:3095)ą
czarnąchałupę,któramutakobrzydła,izamieszkałrazemzpięknąAminąwolbrzymim
pałacuwsamymśrodkumiasta.
Ali-Babaudałsięwrazzeswo(cid:3095)ąubogąZobeidądopałacuKassima,żebymupowin-
szowaćbogategoożenku.Drzwipałacubyłyzamknięte,więcAli-Babalaskądodrzwiza-
pukał.Kassimusłyszałpukanieidomyśliłsię,żetoAli-Babaprzyszedłwodwiedziny.Nie Pycha
kazał (cid:3095)ednak drzwi otworzyć, (cid:3095)eno² sam wybiegł na krużganek pałacu i stamtąd dumnie
iwynioślespo(cid:3095)rzałnaAli-Babę,którywrazzżonąstałnaulicyi,radośnieuśmiechnięty,
witałbratapokłonem.
Nie odkłonił mu się Kassim, (cid:3095)eno się sztywnie wyprostował, pusząc się i nadyma(cid:3095)ąc
odnadmierne(cid:3095)pychy.
¹dlarównegopodziału—dziśpopr.:dorównegopodziału.[przypisedytorski]
²jeno(daw.)—tylko.[przypisedytorski]
— Kassimie, bracie kochany! — zawołał Ali-Baba, podnosząc ku niemu głowę —
przychodzę wraz z mo(cid:3095)ą żoną Zobeidą, aby ci powinszować bogatego ożenku i życzyć
szczęściaipowodzenia!
—Jakśmiesznazywaćmniebratem?—krzyknąłgniewnieKassim.—Nieznamani Bieda,Brat
ciebie, ani two(cid:3095)e(cid:3095) żony! Chodzisz w łachmanach i masz minę nędzarza, więc nie możesz
byćbratemtakiego,(cid:3095)ak(cid:3095)a,bogacza!
—Kassimie,bracierodzony!—zawołałznowuAli-Baba—Czycisięrozumpomie-
szał?Czyteżuda(cid:3095)esztylko,żemnieniepoznałeś?Nieżądamodciebiezłotychdukatów,
(cid:3095)eno pragnę miłości braterskie(cid:3095)! Nie przychodzę z prośbą o wsparcie, lecz z życzeniami
szczęścia i powodzenia! Czemu ze wstrętem odwracasz się od moich łachmanów? Prze-
cieżtełachmanystarannieiprzychylnieosłania(cid:3095)ąciałotwegobrataoddeszczuichłodu!
Więc powinieneś szanować i cenić mo(cid:3095)e łachmany za to, że są dla mnie tak przy(cid:3095)azne
itakopiekuńczoprzylega(cid:3095)ądomegociała.
ZaśmiałsięnatoKassim—iśmiechnatychmiastrozweselił,rozpogodziłiroz(cid:3095)aśnił
(cid:3095)egoduszę.Udobruchanyśmiechem,rzekłKassimzkrużgankadoAli-Baby:
—Śmie(cid:3095)ęsięztego,żetakszczerzewychwalaszswo(cid:3095)ełachmany.Ponieważwidzę,że
mnienaprawdękochasz,więcustępu(cid:3095)ętwoimżądaniom.Pozwalamciodwiedzaćsiebie,
alebardzorzadkoitylkowieczorem.Wieczorembowiemświatsięściemniaiściemnia(cid:3095)ą
się postacie przechodniów. W zmierzchu wieczornym możesz niepostrzeżenie we(cid:3095)ść do
mego pałacu. Nie chcę, aby ktokolwiek zauważył, że taki (cid:3095)ak ty nędzarz odwiedza mnie
wmoimpałacu.Iwte(cid:3095)chwiliniemogęcięprzy(cid:3095)ąć,bomambogatychgości.Wstydbymi
było,gdybygościemoidowiedzielisię,żemambratanędzarza.Wraca(cid:3095)więcrazemzswo(cid:3095)ą
żonąZobeidądochałupy.Odwiedziszmniekiedyindzie(cid:3095),wczasieodpowiednie(cid:3095)szym.
Pokłonił się Kassimowi Ali-Baba i pokłoniła się Zobeida. Wzięli się obo(cid:3095)e za ręce
i podybali³ do swo(cid:3095)e(cid:3095) białe(cid:3095) chałupy. Odtąd Kassim spędzał życie w pałacu, na ucztach
nieustannych.Ali-Babazaścodzieńpędziłdolasudwamuły,rąbałwlesiedrwa,narąba-
nymdrzewemob(cid:3095)uczałswo(cid:3095)emuły,wracałznimidomiastaisprzedawałdrzewonatargu.
W ten sposób zarabiał na kawałek chleba. Lecz ów ciężko zarobiony chleb przy(cid:3095)emnie
mubyłospożywaćwbiałe(cid:3095),(cid:3095)asne(cid:3095),wesołe(cid:3095)chałupie.
SmakowałchlebAli-BabieismakowałZobeidzie.Obo(cid:3095)ebyliszczęśliwiiwieczorem
poukończone(cid:3095)pracyśpiewalipieśnirozmaite.Kassim(cid:3095)adłdużoispałnałożupuchowym,
ależadnychpieśninieśpiewał.
*
RazupewnegopopędziłAli-Babaswemułydolasu,abyswoimzwycza(cid:3095)emwiązkami
narąbanegodrzewaob(cid:3095)uczyćichpracowitegrzbiety.Dzieńbyłpogodny.Słońceświeciło
tak(cid:3095)asnoizłociście,żetrzebabyłomrużyćoczy.Ali-Babiesięzdawało,żeptaki,śpiewa(cid:3095)ąc,
teżmrużąnasłońcuswo(cid:3095)ebłękitneiczerwoneoczywżółtychiczarnychobwódkach.A Ptak
wlesieroiłosięodptaków.
Papugi pąsowe, zielone i białe napełniały powietrze krzykiem, podobnym do szcze-
kania.
Jedna olbrzymia papuga pąsowa, zwana Arą pąsową, mówiła w (cid:3095)ęzyku papuzim do
swo(cid:3095)e(cid:3095)zielone(cid:3095)sąsiadki:
— Jak możesz ciągle chodzić w zielone(cid:3095) sukni! Ja bym za żadne skarby świata nie
przywdziałanietylkozielone(cid:3095)sukni,lecznawetzielonegostanika.Nieznoszękoloruzie-
lonego.Na(cid:3095)ładnie(cid:3095)sza(cid:3095)estsukniapąsowazpąsowymogonem.—I,mówiącto,poruszyła
zlekkaswoimpąsowymogonem.
Natorzekłazielonapapuga:
—Nieznoszękolorupąsowego!Animo(cid:3095)amatka,animo(cid:3095)ababka,animo(cid:3095)aprabab-
ka nie nosiły sukien pąsowych. Kolor pąsowy od dawna wyszedł z mody, przyna(cid:3095)mnie(cid:3095)
w nasze(cid:3095) rodzinie. Kto mieszka w lesie, powinien być zielony, (cid:3095)ak las! Na(cid:3095)ładnie(cid:3095)sza (cid:3095)est
sukniazielonaz zielonym ogonem. — I, mówiąc to, poruszyła z lekka swoim zielonym
ogonem.
Wówczas(cid:3095)ednazbiałychpapugwtrąciłasiędorozmowy.
³podybać(reg.)—pó(cid:3095)ść,udaćsię.[przypisedytorski]
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
—Niekłóćciesię,mo(cid:3095)ekochane!—zawołałaześmiechem.—Bo(cid:3095)ęsię,żekłótnia
pobudziwasdozłości,azłośćmożeodmienićwaszekolory!…Samanawłasneoczywi-
działam miesiąc temu, (cid:3095)ak (cid:3095)edna pąsowa papuga ze złości zzieleniała, a druga zielona —
spąsowiała. Co do mnie, nie znoszę ani pąsowe(cid:3095), ani zielone(cid:3095) sukni. W mo(cid:3095)e(cid:3095) rodzinie
istnie(cid:3095)eprzysłowie:
Wżyciu(cid:3095)edentylkocel:
Białymbyćikochaćbiel.
Tak,mo(cid:3095)epąsoweizielonekumoszki!Na(cid:3095)ładnie(cid:3095)sza(cid:3095)estsukniabiałazbiałymogonem.
—I,mówiącto,zlekkaporuszyłaswoimbiałymogonem.
Ali-Baba nie rozumiał (cid:3095)ęzyka papuziego. Zdawało mu się, że papugi tylko szczeka-
(cid:3095)ą bez sensu i bez związku. Szedł dale(cid:3095), pogania(cid:3095)ąc swe muły. W oczach migały mu co
chwila kolibry — ptaszki małe, (cid:3095)ak chrabąszcze, z dziobkami cienkimi, niby igły. Na
gałęziach tu i ówdzie siedziały małpki drobne i płochliwe. Małpki te w dziób układały
swe pyszczki i głośno gwizdały, zupełnie, (cid:3095)ak kanarki. Gdyby Ali-Baba znał (cid:3095)ęzyk tych
małpek,zrozumiałbypiosenkę,którągwizdały:
„Lasdokołaszumi,gwarzy,
Opowiadaba(cid:3095)ki-straszki.
Choćnamniebrakmałpie(cid:3095)twarzy,
Chcemygwizdać,nibyptaszki.
Po(cid:3095)eziorzepłyniewoda,
Śpiewnaszpłyniehen—poświecie.
Cozaszkoda,cozaszkoda,
Żenamskrzydełbraknagrzbiecie!”
Takśpiewałymałpki.
Słońce świeciło coraz mocnie(cid:3095). Cienie od gałęzi padały na ziemię i poruszały się na
nie(cid:3095),nibyżywe.Kwiaty,zagrzanesłońcem,pachniały.Ali-Babaszedłdale(cid:3095),pędzącprzed Las
sobąswo(cid:3095)emuły.
W ten sposób zaszedł w głąb lasu — w na(cid:3095)dalsze szumy i gąszcze. Tam u(cid:3095)rzał skałę
olbrzymią.Odskałycieńpadałnapolanęleśną.Leczcieńskałynieporuszałsięzawia-
trem,(cid:3095)akcieniedrzew.Leżał nieruchomoi zasłaniałtrawęi kwiaty.A żecień skałybył
błękitny,więcitrawaikwiatynabrałyodtegocieniabłękitnawe(cid:3095)barwy.
— Odpocznę sobie w cieniu te(cid:3095) skały — pomyślał Ali-Baba — a potem zabiorę się
dorąbaniadrzewa.
Ali-Babaprzysiadłwcieniuskały.ObydwamułyprzystanęłyobokAli-Babyizaczęły
szczypaćsoczystą,wysoką,wonnątrawę.
Ali-Babapatrzałnasłońce,nadrzewa,naptakiimówił:
—Żadenpałacnie(cid:3095)esttakpiękny,(cid:3095)aklas.Wpałacupłonąświecealbolampy,awlesie
płoniesamosłońce.Wpałacusto(cid:3095)ąmartwemeble,piętrząsięmartweściany,anadnimi
trwazawsze(cid:3095)ednakimartwysufit.Wlesiezaśszumiążywedrzewa,śpiewa(cid:3095)ążyweptaki,
brzęczążyweowady,pachnążywekwiaty—iponadtymwszystkim,zamiastmartwego
sufitu, (cid:3095)aśnie(cid:3095)e żywe niebo, które się wiecznie zmienia, napełnia(cid:3095)ąc się coraz to nowymi
blaskami i obłokami. Żaden ptak, żaden obłok, żaden wicher nie zamieszkałby nawet Więzienie
wna(cid:3095)pięknie(cid:3095)szympałacu.Tylkoczłowieklubiwięzićsiebiewczterechścianach.I(cid:3095)eżeli
teścianysązłote,wówczasnazywaswo(cid:3095)ewięzieniepałacem.Imwięzienie(cid:3095)estmnie(cid:3095)sze,
tymmnie(cid:3095)zabieramie(cid:3095)scanaświecie.Aświat(cid:3095)estpięknyidlakażdegodostępny.Pełno Cisza,Ta(cid:3095)emnica,Modlitwa
na świecie ba(cid:3095)ek — ale na(cid:3095)pięknie(cid:3095)sze ba(cid:3095)ki kry(cid:3095)ą się w lesie. Ba(cid:3095)ki cza(cid:3095)ą się w gęstych
krzakach, szumią w rozchwianych gałęziach, dzwonią w powietrzu wtedy właśnie, kiedy
iciszadzwoni.Boktosięciszydługoprzysłuchiwał,tenwie,żeciszawuszachdzwoni.
Mówiąctesłowa,Ali-Babazacząłsiętakdługoprzysłuchiwaćciszyleśne(cid:3095),ażzadzwo-
niłamuwuszach.PotemAli-Babaukląkłiszepnął:
—Boże!Zróbtak,żebymniewlesiezaskoczyłanagłainiespodzianaba(cid:3095)ka!Niechta
ba(cid:3095)kabędziestrasznaigroźna,bylebybyłaciekawaipiękna.
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
Muły,widząc,żeAli-Babaklęczy,teżpoklękałynaprzednichnogach,(cid:3095)akbymodliły
sięoba(cid:3095)kę.
Wte(cid:3095)chwiliwgęstwinieleśne(cid:3095)cośzaszumiało,zachrzęściło,zatętniłoizadudniło.
Obydwamuły(cid:3095)ednocześniepodniosłysięzziemii,zlęknione,przytuliłysięnawza(cid:3095)em
dosiebie.Ali-Babaprzypadłuchemdoziemiinasłuchiwał…PonieważAli-Babaprzywykł
dowsłuchiwaniasięwciszęleśną,więcmiałuchowprawneiczu(cid:3095)nenawszelkieodgłosy.
Toteżnatychmiastrozróżniłtętentkopytkońskich.Tętentzbliżałsięizbliżał,izbliżał…
Ali-Babiezdawałosięnarazie,żepędządwakonie.Potemzgadywał,że(cid:3095)estichdziesięć.
Potem zrozumiał, że tak głośny tętent może pochodzić co na(cid:3095)mnie(cid:3095) od dwudziestu albo
iwięce(cid:3095),niżdwudziestu,rumaków.Wówczasskoczyłnarównenogiipomyślał,żelepie(cid:3095)
się ukryć, bo nie wiadomo, kto na tych rumakach nad(cid:3095)eżdża. Przede wszystkim ukrył
obydwa swo(cid:3095)e muły w krzaku i przywiązał do krzaka tak, aby się nie mogły poruszyć.
Następnie sam wdrapał się na drzewo, które rosło obok skały. Drzewo było tak gęste,
żezasłoniłoAli-Babęswymigałęźmi.Mógłwięcspoko(cid:3095)niesiedziećnadrzewieipatrzeć
poprzezliścienapolanę.
Tętentkońskiwciążsięzbliżał.Ziemiadrżałaigrzmiałaodtegotętentu,aechoniosło Złodzie(cid:3095)
gopolesie.Wreszciezgęstwinyleśne(cid:3095)wynurzyłasię(cid:3095)ednamordakońska,zaniądruga
i trzecia… Po chwili kilkudziesięciu (cid:3095)eźdźców wpadło na polanę. Wszyscy byli brodaci
iwąsaci.Wszyscybylizbro(cid:3095)niwmiecze,siekieryiłuki.Wszyscy,pochyleninakoniach,
strasznieigroźniemruczelipodwąsami:
—Jestnasczterdziestu…(cid:3095)estnasczterdziestu…(cid:3095)estnasczterdziestu!
Tenzaś,co(cid:3095)echałnaprzedzie,(cid:3095)eszczestrasznie(cid:3095)i(cid:3095)eszczegroźnie(cid:3095)pomrukiwał:
—Jam(cid:3095)est⁴kapitanzbó(cid:3095)ów…(cid:3095)am(cid:3095)estkapitanzbó(cid:3095)ów…(cid:3095)am(cid:3095)estkapitanzbó(cid:3095)ów!…
Ali-Babapoprzezliścieszumiącegodrzewapoliczyłzbó(cid:3095)ów—irzeczywiściebyłoich
czterdziestu.Oczyichbłyszczały,(cid:3095)akrozżarzonewęgle,asumiastewąsyporuszałysięod
ciągłegogniewu.Wszyscypod(cid:3095)echalidoskałyizsiedlizrumaków.WówczasAli-Babaza-
uważył,żerumakizbó(cid:3095)eckiebyłyob(cid:3095)uczonekuami,napełnionymipobrzeginiezliczoną
ilością dukatów. Zbó(cid:3095)cy bowiem grabili ludzi po drogach i po rozsta(cid:3095)ach i zagrabionym
złotemładowaliswo(cid:3095)ekuy.
— Ciekawy (cid:3095)estem, gdzie oni pochowa(cid:3095)ą swo(cid:3095)e skarby? — pomyślał Ali-Baba na Czary
drzewie.
Tymczasemkapitan,trzyma(cid:3095)ąckoniazauzdę,spo(cid:3095)rzałsurowonaswoichpodwładnych
izapytał:
—Czywszyscy(cid:3095)esteście?Czyżadnegozwasniebrak?
—Jestnasczterdziestuwrazztobą!Żadnegoniebrak—żadnegoniebrak—żadnego
niebrak!—zawołalichóremzbó(cid:3095)cy.
Wówczaskapitanzbliżyłsiędoskałyirzekłgłosemgrzmiącym:
„Jesttubramawskale,
Isączarywbramie!
Kuswe(cid:3095)własne(cid:3095)chwale
Otwórzsię,Sezamie!”
Pod wpływem tych słów magicznych i zaklętych na gładkie(cid:3095) ścianie skalne(cid:3095) z(cid:3095)awiła
się brama, (cid:3095)akby (cid:3095)ą narysowała nagle ręka niewidzialna. Rysunek bramy stawał się coraz
wyraźnie(cid:3095)szy,ażwreszciezgrzytnęłyzawiasy,ibramarozwarłasięnaoścież.Kapitanstanął
uwe(cid:3095)ścia,azbó(cid:3095)cy,dźwiga(cid:3095)ącswekuy,kole(cid:3095)nowchodziliprzezbramędownętrzaskały.
Gdy wszedł ostatni zbó(cid:3095)ca, kapitan za nim wsunął się do wnętrza. Wówczas brama się
zamknęła i zaczęła się stawać coraz mnie(cid:3095) wyraźna, coraz bardzie(cid:3095) mglista, aż wreszcie
pozostałnaskalezaledwowidocznyrysunekbramy.Pochwiliirysunekzniknąłbezśladu.
Nikt by teraz nie poznał, patrząc na skałę, że tai się w nie(cid:3095) czarodzie(cid:3095)ska brama. Skała
wyglądała(cid:3095)akdawnie(cid:3095),nibyzwykłaiwcaleniezaklętaskała.
Ali-Babasiedziałnadrzewie,pełenstrachu,podziwuiciekawości.Terazzrozumiał,że
zbó(cid:3095)cyukrywa(cid:3095)ąswo(cid:3095)eskarbywewnętrzuskały,zwane(cid:3095)Sezamem.Izrozumiał,żeSezam
⁴jamjest—dziś:(cid:3095)a(cid:3095)estem.[przypisedytorski]
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
otwieraswąbramętylkoprzedtym,ktozaklętyczterowierszwgłos⁵powie.Słowazaklę-
tego czterowiersza brzmiały mu w myśli raz po raz i tak (cid:3095)e często powtarzał, aż wreszcie
nauczyłsięichnapamięć.
Nieschodził(cid:3095)ednakzdrzewa,gdyżbałsię,żezbó(cid:3095)cycochwila⁶mogąwy(cid:3095)śćzwnętrza
skały na polanę. Siedział więc cierpliwie wśród gałęzi, pomiędzy ptakami, które wprost
douchaśpiewałymuswo(cid:3095)epieśni.
Upłynęłoczasuanimało,aniwiele,(cid:3095)enotylewłaśnie,ileupłynęło.Narazzgrzytnęły
niewidzialne zawiasy i skała znowu się rozwarła na oścież. Zbó(cid:3095)cy wyszli z (cid:3095)e(cid:3095) wnętrza
kole(cid:3095)no, (cid:3095)eden po drugim. Każdy dźwigał pusty kufer, aby go w ponownych grabieżach
napełnićdukatami.Naostatkuwynurzyłsięzrozwarte(cid:3095)bramysamkapitanibramana-
tychmiastzanimsięzamknęła.Miałaonabowiemodwiekówtakizwycza(cid:3095),żezamykała
się sama w chwili, gdy właśnie powinna się była zamknąć. Lecz otwierała się tylko pod
ta(cid:3095)emniczymnakazemzaklętegoczterowiersza.
Kapitan spo(cid:3095)rzał groźnie na swych podwładnych, zmarszczył brwi, błysnął oczami,
zgrzytnąłzębami,poruszyłwąsem,tupnąłnogąoziemięizawołał:
—Czygotowi(cid:3095)esteściedonowychgrabieży,donowychnapadówidonowychczynów
krwiożerczych?
—Jesteśmygotowi—(cid:3095)esteśmygotowi—(cid:3095)esteśmygotowi!—odkrzyknęlichórem
zbó(cid:3095)cy.
—Czyżadnegozwasniebrak?—zapytałznowukapitan.
—Żadnegoniebrak—żadnegoniebrak—żadnegoniebrak!—odkrzyknęlichó-
remzbó(cid:3095)cy.
Wówczas kapitan skinął dłonią — i wszyscy natychmiast i (cid:3095)ednocześnie dosiedli
swych rumaków. Rumaki ruszyły z kopyta, ziemia zadudniła, las zahuczał, echo rozle-
głosiępolesie.Zbó(cid:3095)cy,od(cid:3095)eżdża(cid:3095)ąc,mruczelistrasznieigroźniepodwąsem:
—Jestnasczterdziestu—(cid:3095)estnasczterdziestu—(cid:3095)estnasczterdziestu!
Akapitanpomrukiwał(cid:3095)eszczestrasznie(cid:3095)igroźnie(cid:3095):
—Jam(cid:3095)estkapitanzbó(cid:3095)ów—(cid:3095)am(cid:3095)estkapitanzbó(cid:3095)ów—(cid:3095)am(cid:3095)estkapitanzbó(cid:3095)ów!
Po chwili wszyscy zanurzyli się w gęstwę leśną i tętent kopyt końskich począł się
oddalać.Oddalałsięioddalał,ażwreszciezamilkłiucichłzupełnie.
WówczasdopieroAli-Babazsunąłsięzdrzewanaziemię,odwiązałmuły,wywiódł(cid:3095)e
zkrzakówiwrazznimizbliżyłsiędoskały.
—Nigdyniewiadomo,gdziesięba(cid:3095)kakry(cid:3095)e!—zawołałAli-Baba,ogląda(cid:3095)ącskałę.— Przyrodanieożywiona,
Zdawałomisiędotąd,żeba(cid:3095)kina(cid:3095)częście(cid:3095)kry(cid:3095)ąsięwstrumieniach,kwiatach,gwiazdach Czary
iwobłokach.Naskałyzaśpatrzyłemzazwycza(cid:3095)(cid:3095)aknarzeczymartwe,pusteibezba(cid:3095)ek.
Tymczasempierwszaba(cid:3095)ka,doktóre(cid:3095)wżyciusięzbliżam,ukryłasięwskale.
Powiedziawszytesłowa,Ali-Babapogłaskałrękąskałętwardąizimnąizawołał.
„Jesttubramawskale,
Isączarywbramie!
Kuswe(cid:3095)własne(cid:3095)chwale
Otwórzsię,Sezamie!”
Natychmiast na gładkie(cid:3095) ścianie skalne(cid:3095) z(cid:3095)awił się nie(cid:3095)asny i mglisty rysunek bramy.
Rysunek stawał się coraz wyraźnie(cid:3095)szy i dokładnie(cid:3095)szy. W końcu rysunek zamienił się
wprawdziwąolbrzymiąbramę.Wówczaszgrzytnęłyzawiasyibramarozwarłasięnaoścież.
Ali-Babastanąłwbramieiza(cid:3095)rzałdownętrza(cid:3095)askini.Spodziewałsięzobaczyćciemność
zupełną—alesięomylił.Jaskiniawcaleniebyłaciemna,lecz,przeciwnie—(cid:3095)asna,anawet
bardzo(cid:3095)asna.
—Nigdyniewiadomo,gdziepanu(cid:3095)eciemność,agdzie(cid:3095)asność!—pomyślałAli-Baba. Czary,Cud
—Byłempewien,żewłaśniewewnętrzute(cid:3095)skałypanu(cid:3095)eciemność,i(cid:3095)użżałowałem,że
nie mam przy sobie latarni albo świecy. Tymczasem nigdy (cid:3095)eszcze nie oglądałem takie(cid:3095)
dziwne(cid:3095),cudowne(cid:3095)ita(cid:3095)emnicze(cid:3095)(cid:3095)asności(cid:3095)akwgłębite(cid:3095)(cid:3095)askini.
Mówiąc to, popędził przed siebie muły do wnętrza (cid:3095)askini i sam wszedł za muła-
mi. Brama natychmiast zamknęła się za nim. Co za cuda, co za dziwy u(cid:3095)rzał Ali-Baba Bogactwo
⁵wgłos—dziś:nagłos.[przypisedytorski]
⁶cochwila—tu:wkażde(cid:3095)chwili.[przypisedytorski]
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
wewnętrzuzaklęte(cid:3095)(cid:3095)askini!U(cid:3095)rzałkuy,napełnionedukatami;u(cid:3095)rzałcałestosykamie-
ni drogocennych; u(cid:3095)rzał drzewa koralowe i olbrzymie pnie zielonego malachitu. Ale to
wszystko żyło i poruszało się nieustannie. Brylanty same przesypywały się z brzękiem
i szmerem z (cid:3095)edne(cid:3095) szkatuły do drugie(cid:3095). Turkusy, niby krówki boże, zręcznie i zwinnie
wpełzały na drzewa koralowe i suwały potem z gałązki na gałązkę. Rubiny razem z to-
pazami kręciły się i wirowały po ziemi w (cid:3095)akimś dziwnym rubinowo-topazowym tańcu.
Dukaty, dzwoniąc w kuach, bawiły się nawza(cid:3095)em w orła i reszkę: same podrzucały się
wgóręi samespadałydoswoichkuów,ukazu(cid:3095)ącorłaalboreszkę.Olbrzymiezaśpnie
zielonegomalachitumówiłydosiebiebasem:
—Jakaszkoda,żeimyniemożemysiębawićworłaireszkęalbowirowaćpoziemi
w tańcu rubinowo-topazowym, albo na kształt turkusów wpełzać na drzewa koralowe,
albowreszcieprzesypywaćsięzbrzękiemiszmeremzeszkatułydoszkatuły,(cid:3095)akbrylanty!
Możemyzatowywrócićsięitoczyćpoziemi,nibybeczki.
Ipniemalachitowe,wywróciwszysięztrudem,potoczyłysięnatychmiastpoziemi,
nibybeczki.
Terazdopieropo(cid:3095)ąłAli-Baba,skądtaka(cid:3095)asnośćpanu(cid:3095)ew(cid:3095)askini.Brylanty,turkusy, Światło
topazy, korale i dukaty, rozgrzane tańcem i zabawą, iskrzyły się i płonęły oślepia(cid:3095)ącym
blaskiem.Zbrylantówwydobywałsięblaskbrylantowy,zturkusów—turkusowy,zto-
pazów—topazowy,zkorali—koralowy,azdukatów—dukatowy.Iwszystkieteblaski
napełniały (cid:3095)askinię. Widno tu było i tęczowo, i złociście, i cudownie! Nawet pnie mala-
chitowe,toczącsięażdozmęczeniapoziemi,nabrałyzielonegopołyskuiteżroz(cid:3095)aśniały
wnętrze(cid:3095)askinisłabymzielonawymświatłem.
Długostałwmie(cid:3095)scuAli-Baba,olśnionywidokiemtychdziwówicudów.Idwa(cid:3095)ego
mułyteżstałynieruchomeiwpatrzonewtęczoweświatłata(cid:3095)emnicze(cid:3095)(cid:3095)askini.
Upłynęło czasu ani mało, ani wiele, (cid:3095)eno tyle, ile właśnie upłynęło. Ocknął się Ali-
-Babazeswegozachwytuioczarowaniaipomyślał,że,pókiczas,trzeba(cid:3095)askinięopuścić,
bozbó(cid:3095)cykażde(cid:3095)chwili⁷mogąpowrócićizastaćgowśródswoichskarbów.Ponieważte
skarbystałysię(cid:3095)użzaklęteizamieniływba(cid:3095)kę,więcnależałydokażdego,ktokolwiekdo
ba(cid:3095)ki zbliżyć się i przedostać potrafił. Toteż Ali-Baba postanowił cząstkę tych skarbów
zabraćzsobądoswo(cid:3095)e(cid:3095)ubogie(cid:3095)chaty.Znalazłw(cid:3095)askinidwaworki,napełnił(cid:3095)edukatami,
ob(cid:3095)uczyłworkamiswemuły,skierowałsiękuwy(cid:3095)ściu(cid:3095)askiniiznówzawołał:
„Jesttubramawskale,
Isączarywbramie!
Kuswe(cid:3095)własne(cid:3095)chwale
Otwórzsię,Sezamie!”
Sezamsięnatychmiastotworzył.Ali-Babawrazzmułamiwyszedłz(cid:3095)askininapolanę
leśną.Sezamsamzamknąłsięzanim.
Był(cid:3095)użwieczór.Chłodnawywieczornywiatrwiałpolesie.Wiałipachniałkwiatami
i wilgotną ziemią. Słońce zachodziło, a ponieważ słońce zachodzące świeci purpurowo,
więcpomiędzypniamidrzewnymiwidaćbyłopurpuroweblaskizachodzącegosłońca.
Ali-Babazerwałkilkagęstychgałęziizasłoniłnimiworkinagrzbietachmułów.Nikt
byterazniezgadł,żemułydźwiga(cid:3095)ąworki,pełnedukatów.Każdybypomyślał,żeAli-Baba
wracadodomuzwiązkamichrustunapodpałki.
Słońcezachodziłocorazszybcie(cid:3095).Naświeciebyłocorazciemnie(cid:3095)icorazwieczornie(cid:3095).
Ro(cid:3095)ekomarówkrążyływpowietrzuitaknieustanniebrzęczały,(cid:3095)akgdybygrałynabardzo
małych,lilipucichskrzypeczkach.
Ali-Baba,wesołopogwizdu(cid:3095)ąc,wracałdodomu.Gdysięzbliżyłdoswo(cid:3095)e(cid:3095)białe(cid:3095)cha-
łupy, wziął na plecy obydwa wory, pełne dukatów. Z (cid:3095)ednego wora garść dukatów wy-
sypała mu się na ziemię. Ali-Baba pozbierał dukaty i, nie mogąc sobie inacze(cid:3095) poradzić,
włożył (cid:3095)e wszystkie do ust, tak że mu się policzki odęły⁸. Z odętymi policzkami wszedł
Ali-Baba do chałupy. Zobeida była właśnie za(cid:3095)ęta gotowaniem wieczerzy. W chałupie
płonęłalampaoliwnaiświatłoodlampymigałonabiałychścianachinabiałymsuficie.
Zobeida,u(cid:3095)rzawszyswegomężazdwomaworaminaplecach,zawołała:
⁷każdejchwili—dziś:wkażde(cid:3095)chwili.[przypisedytorski]
⁸odąć—dziśczęście(cid:3095):wydąć.[przypisedytorski]
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
— Pewno kartofle w workach przywiozłeś? Zaraz (cid:3095)e ugotu(cid:3095)ę na wieczerzę, bo mi
właśniekartoflizabrakło.
PonieważAli-Babamiałgębępełnądukatów,więcnicniemógłZobeidzieodpowie-
dzieć.Zsunąłobydwaworkizplecównaziemięipatrzyłnażonęzuśmiechem.
Zobeidaprzy(cid:3095)rzałamusięuważnie(cid:3095),klasnęławdłonieizawołała:
—Policzkicispuchły!Trzebawodyzimne(cid:3095)przyłożyć!
Ali-Baba uśmiechał się, lecz nie odpowiadał, tylko dłonią poklepał swo(cid:3095)e odęte po-
liczki.ZniecierpliwiłotoZabeidę,żeAli-Babanicniemówi,tylkouśmiechasięiodyma
policzki,więcrzekła:
—Czemusiętakuśmiechasz,(cid:3095)akbyśmiałgębępełnądukatów?
PonieważAli-Babanaprawdęmiałgębępełnądukatów,więcniemógłsiępowstrzy-
maćodśmiechu,słysząc,(cid:3095)akżonaniechcącyodgadłapowód(cid:3095)egomilczenia.Nozdrzamu
zadrgały,wargizaczęłysięrozchylaćirozszerzać,iparsknąłnagletakgłośnymśmiechem,
żewszystkiedukatywyskoczyłymuzgębynaziemięizbrzękiempotoczyłysiępoizbie.
ZdziwiłasięZobeidanawidokdukatówinatychmiastza(cid:3095)rzaładoworków.Blaskzłota Bogactwo,Pieniądz
oślepił(cid:3095)ąioszołomił.
—Skądwziąłeśtyledukatów?—spytałauśmiechniętegoAli-Babę.
Ali-Babaopowiedział(cid:3095)e(cid:3095)wszystko,comusięwlesieprzytrafiło,apotemdodał:
—Zachowa(cid:3095)towszystkowta(cid:3095)emnicyiprzednikimsłówkiemsię(cid:3095)ednymnieprze-
gada(cid:3095)⁹!Gdybysięludziedowiedzielioobecnościwnasze(cid:3095)ubogie(cid:3095)chałupietyludukatów,
posądzilibymnieokradzieżiwtrącilidowięzienia.
NatorzekłaZobeida:
—Muszępoliczyćnaszedukaty.
Przykucnęłanaziemiprzyworkachizabrałasiędoliczeniadukatów.
— Kobieto! — zawołał zrozpaczony Ali-Baba. — Czyż nie masz nic lepszego do
roboty? Przecież może kto we(cid:3095)ść do nasze(cid:3095) chaty i zastać cię przy liczeniu dukatów! Na
domiarzłegonieznaszrachunkuiumieszliczyćtylkodostu!
Zobeidazałamaładłonieirzekła:
—Jestemnieszczęśliwa!Zapomniałam,żeumiemliczyćtylkodostu,więcniemogę
nawet policzyć wszystkich dukatów, które do mnie należą!… Ale wiem, co zrobię! Jest
właśniewieczór,awieczoremwolnomiwe(cid:3095)śćdopałacuKassima.Pó(cid:3095)dędopałacuipo-
życzę od Aminy garnca do mierzenia zboża. Garncem potrafię zmierzyć ilość dukatów.
Będzie to dla mnie radość nie lada, gdy się dowiem, ile garnców złota mam w swo(cid:3095)e(cid:3095)
chałupie!
IZobeidapobiegładopałacu.
Kassima w domu nie było, bo wyszedł na miasto, żeby sobie kupić nowego konia,
nową fa(cid:3095)kę i nową lunetę, gdyż Kassim lubił z krużganku swego pałacu patrzyć przez
lunetęnamiasto.
ZobeidazastałatylkoAminę.
—Amino!— rzekła—mążmó(cid:3095)przyniósłdzisia(cid:3095)dochałupydwaworkizboża,ale
niemamgarnca,abyzmierzyćilośćzboża.Pożyczmiswegogarnca,abędęcizatobardzo
wdzięczna.
Aminapode(cid:3095)rzliwiespo(cid:3095)rzałanaZobeidęiodparła:
—Todziwna¹⁰,żetakpóźnymwieczoremprzychodziszpogarniec.Czyśniemogła
do(cid:3095)utraranazaczekać?
—Niemogłam—odrzekłaZobeida.
—Śpiesznociwidaćipilno?—spytałaznowuAmina.
—Śpiesznomiipilno—odpowiedziałaZobeida.
—Niecierpliwiszsięicałapłoniesznatwarzy—zauważyłaAmina.
—Niecierpliwięsięicałapłonęnatwarzy—powtórzyłaZobeida.
—Dlaczego?—spytałaznowuAmina.
—Dlatego,żemiśpieszno—odrzekłaZobeida.
—Adlaczegociśpieszno?—pytaładale(cid:3095)Amina.
—Dlatego,żemipilno—odpowiedziałaZobeida.
⁹przegadaćsię—dziśracze(cid:3095):wygadaćsię.[przypisedytorski]
¹⁰todziwna(daw.)—todziwne.[przypisedytorski]
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
Aminauśmiechnęłasiępode(cid:3095)rzliwieirzekła:
—Zaczeka(cid:3095)tuchwilęwpoko(cid:3095)u,zarazcisamagarniecprzyniosę.
Aminaposzłasamadokuchnipogarniec.Zd(cid:3095)ęłagarnieczpółkiiposmarowałaspód
smołą.Smaru(cid:3095)ączaśspódsmołą,mówiła:
„Cokolwiekwtymgarncudziśmabyćibędzie,
Niechzarazodspodunasmoleosiędzie”.
Poczymwróciładopoko(cid:3095)uioddałagarniecZobeidzie.
Zobeidapochwyciłaradośniegarniecirzekła:
— Dzięku(cid:3095)ę ci, Amino, za pożyczenie garnca! Jak tylko zboże swo(cid:3095)e odmierzę, na-
tychmiastcigarniecodniosę.
—Odnieśmidziś(cid:3095)eszcze,bomi(cid:3095)estpotrzebny—odparłaAmina.
Zobeida wróciła do chałupy i poczęła garncem dukaty z worów wygarniać. Co wy-
garnęła z wora, to wysypała na podłogę. Wysypu(cid:3095)ąc zaś, liczyła: „(cid:3095)eden garniec — drugi
garniec—trzecigarniec”.—InaliczyłaZobeidagarncówanimało,aniwiele,(cid:3095)enotyle,
ilewłaśniebyło.
Worki (cid:3095)uż były puste, a cały stos dukatów leżał na ziemi. Zobeida, zmęczona swo(cid:3095)ą
robotą, postawiła garniec na stosie dukatów. Wówczas (cid:3095)eden dukat przylgnął do smoły
odspodu.
— Wróć do pałacu — rzekł Ali-Baba — i odda(cid:3095) Aminie garniec, boś dziś (cid:3095)eszcze
oddaćprzyrzekła,a(cid:3095)atymczasemdwadoływnaszymogrodziewykopięiworkizdukatami
wtychdołachpochowam.
PobiegłaZobeidaznowudopałacu,oddałaAminiegarnieciwróciładochałupy.Ali-
-Babatymczasemzdążyłworkizdukatamiwogrodzieukryć.
*
Amina,otrzymawszygarnieczpowrotem,natychmiastspodemgodogóryodwróciła
iażkrzyknęłazpodziwu!Naczarne(cid:3095)smolezłociłsięipołyskiwałokrągływspaniałydukat.
Właśnie w te(cid:3095) chwili Kassim wrócił do domu z nowym koniem, z nową fa(cid:3095)ką i z nową
lunetą. Konia zostawił na podwórzu, a sam wszedł do pałacu, trzyma(cid:3095)ąc w (cid:3095)edne(cid:3095) ręce
fa(cid:3095)kę, w drugie(cid:3095) — lunetę. Amina pokazała mu garniec z dukatem, przylepionym do
smołyizawołała:
— Twó(cid:3095) brat Ali-Baba uda(cid:3095)e tylko nędzarza, a w rzeczy same(cid:3095) (cid:3095)est daleko bogatszy
odnas!Tyswo(cid:3095)edukatytylkoliczysz,aonswo(cid:3095)edukatymierzynagarnce!
Słyszącto,Kassimzbladłzezdumienia,poczerwieniałzezłościipozieleniałzzazdrości.
Zadrgał mu podbródek, zachwiały się pod nim nogi i zatrzęsły mu się ręce. Nowa fa(cid:3095)ka
inowalunetawypadłymuzrąknaziemię.Zgrzytnąłzębamiizawołał:
—JakśmienędzarzAli-Bababyćbogatszymodemnie?Pó(cid:3095)dęnatychmiastdoniego
izmuszęgo,abysięprzyznał,skądmaowedukaty.
IKassimpobiegłdobiałe(cid:3095)chałupyswegobrata.
Zdziwił się Ali-Baba, u(cid:3095)rzawszy Kassima, wchodzącego do chałupy. Zobeida wyszła
przedchwilądoogrodu,więcKassimmógłsamnasamzAli-Babąsięrozmówić.Tupnął
odrazunogąoziemięizawołał:
—Gdzieśukryłswo(cid:3095)edukaty?
Ali-Babaodpowiedział:
—Niemamżadnychdukatów.
—Wiem,żemasz!—odparłKassim.—Żonamo(cid:3095)aposmarowałaspódgarncasmołą
i(cid:3095)edendukatprzylgnąłdosmoły.Masztyledukatów,że(cid:3095)enagarncemierzysz.
— Żona two(cid:3095)a (cid:3095)est mądra, a mo(cid:3095)a — głupia! — odpowiedział Ali-Baba. — Widać
i(cid:3095)a(cid:3095)estemgłupszyodciebie,bomniepotrafił¹¹ta(cid:3095)emnicyzachować.Trudnarada!Muszę
ciwyznać,żemamdukatyiżemierzę(cid:3095)enagarnce.
—Tozamało!—wołałdale(cid:3095)Kassim.—Musisz(cid:3095)eszczewyznać,skądmaszdukaty.
—Znikąd—odrzekłAli-Baba.
¹¹bomniepotrafił—dziś:boniepotrafiłem.[przypisedytorski]
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 
—Jakto:znikąd?—spytałKassim.
— Jeśli ci się nie podoba słowo: znikąd, to w takim razie powiem, że mam dukaty
skądciś—rzekłAli-Baba.
—Niebawsięwgłupiesłówka,leczmówwyraźnie!—wrzasnąłKassim.
—Otóżmówięciwyraźnie,żeniewyznam,skądmamdukaty—odpowiedziałAli- Szantaż
-Baba.
WówczasKassim,rozgniewany,krzyknął:
—Jeśliminatychmiastniewyznaszwszystkiego,tozaskarżęciędosądu!Sąddukaty
odbierze,aciebie,(cid:3095)akozłodzie(cid:3095)a,wtrącidowięzienia!
PrzestraszyłytegroźbyAli-BabęiwyznałwszystkoprzedKassimem.Opowiedziałmu
nie tylko o czterdziestu zbó(cid:3095)cach i o skarbach, ukrytych w Sezamie, ale nawet nauczył
gozaklętegoczterowiersza,podktóregowpływemskałaczarodzie(cid:3095)skaotwierałanaoścież
swo(cid:3095)ąbramę.KassimkilkarazyzrzędukazałAli-Babieówczterowierszzaklętypowtarzać,
ażeby go dobrze zapamiętać; po czym, nie pożegnawszy się nawet z Ali-Babą, wybiegł
zchałupyiwróciłdoswegopałacu.
Ali-Babapowy(cid:3095)ściuKassimawychyliłgłowęprzezoknodoogroduizawołał:
—Zobeido,Zobeido!
Zobeidanawołaniemężapodeszładooknaispytała:
—Czemutakgłośnowykrzyku(cid:3095)eszmo(cid:3095)eimię?
Ali-Babachwyciłsięoburączzagłowęiznowuzawołał:
—Kobieto!Nieszczęścieściągnęłaśnamo(cid:3095)ągłowę,którąwłaśnietrzymamoburącz,
żebymiczasemzkarkuniespadła!KassimiAminawykrylinasząta(cid:3095)emnicędziękitwo(cid:3095)e(cid:3095)
niecierpliwościichęcizliczeniadukatów!—IAli-BabaopowiedziałZobeidziewszystko,
coprzedchwiląwchałupiepomiędzynimaKassimemzaszło.
—Coterazbędzie?—spytałazatrwożonaZobeida,gdyAli-Babaskończyłsweopo-
wiadanie.
—Albo(cid:3095)awiem?—rzekłAli-Babazrozpaczony.—Wkażdymraziestokroćlepie(cid:3095)
byś zrobiła, ucząc się rachunku, którego nie umiesz, niż rachu(cid:3095)ąc złoto, które posiadasz.
Kto zna dodawanie, ten przy liczeniu dukatów obe(cid:3095)dzie się bez garnca, posmarowanego
odspoduzdradliwąsmołą.
Zobeidabardzosięzawstydziłairzekłacichymgłosem:
— Natychmiast wrócę do chaty i dziś (cid:3095)eszcze w nocy zacznę się uczyć dodawania.
Umiem(cid:3095)użliczyćdostu,więcminaukapó(cid:3095)dziełatwo.
IrzeczywiścieZobeidacałąnocuczyłasiędodawania,anadranemumiała(cid:3095)użliczyć
dodwustu.
*
Kassim przez noc całą nie spał. Wciąż rozmyślał o dniu (cid:3095)utrze(cid:3095)szym, bo postanowił
zranapó(cid:3095)śćdolasuposkarbyzaklęte.
Skoro tylko świt roz(cid:3095)aśnił obłoki i pierwszy ptak, poruszywszy się w gnieździe nad
oknem,zaćwierkał,Kassimwstałiwyszedłnapodwórze.Samwyprowadziłzesta(cid:3095)nidzie-
sięćmułów,nakażdegomuładwapusteworkizarzuciłipośpieszyłdolasu,pędzącmuły
przedsobą.PonieważAli-BabadokładniemudrogędoSezamuopisał,więcKassimdro-
gę znalazł i wkrótce, opętany żądzą złota, zbliżył się do skały. Nie czeka(cid:3095)ąc ani chwili,
zokiemwskalezawistnieutkwionymzawołałszybkoiniecierpliwie:
„Jesttubramawskale,
Isączarywbramie!
Kuswe(cid:3095)własne(cid:3095)chwale
Otwórzsię,Sezamie!”
Sezam otworzył się na oścież. Kassim worki z mułów pościągał i z dwudziestoma
workamipodpachąwbiegłdownętrzaSezamu,zostawia(cid:3095)ącswo(cid:3095)emułynapolanieleśne(cid:3095)
podskałą.
Kassimwcalesięnieprzyglądałtańcowiizabawomturkusów,topazów,rubinówiko- Chciwość
(cid:3101) (cid:3103) Klechdysezamowe 