Kılıçların Fırtınası - George R.R. Martin

792 Pages·2015·4.67 MB·Turkish

KILIÇLARIN
FIRTINASI

KISIM I
Orijinal Adı: A Storm of Swords
Yazarı: George R. R. Martin
Genel Yayın Yönetmeni: Meltem Erkmen
Çeviri: Sibel Alaş
Editör: Yasin Özdemir
Düzelti: Fahrettin Levent
Düzenleme: Ceyda Çakıcı
Baş Kapak Uygulama: Berna Özbek Keleş
7. Baskı: Eylül 2013
ISBN: 9789944825337
YAYINEVİ SERTİFİKA NO: 12280
© 2000 George R. R. Martin
Türkçe Yayım Hakkı: Akçalı Ajans aracılığı ile © Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd. Şti.
Baskı ve Cilt: Sonsuz Basım
Davutpaşa Cd. Güven San. Sit. C Blok No: 291 Topkapı / İstanbul
Sertifika No: 28487
Tel : [phone] 04 95
Faks : (0212) 674 85 29
Yayımlayan:
Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd. Şti.
Osmanlı Sk. Osmanlı İş Merkezi No: 18 / 45 Taksim / İstanbul
Tel: [phone] pbx Faks: 252 63 98
İnternet adresi: www.epsilonyayinevi.com
email: [email protected]
KILIÇLARIN
FIRTINASI

KISIM I

GEORGE R. R. MARTİN

Çeviri
Sibel Alaş
KRONOLOJİ ÜZERİNE BİR NOT

Buz ve Ateşin Şarkısı, bazen birbirlerinden yüzlerce hatta binlerce mil uzakta olan
karakterlerin gözünden anlatılır. Bazı bölümler bir günü, bazı bölümler sadece bir saati
kapsarken, diğerleri on beş günlük, bir aylık ya da yarım yıllık bir zamana yayılabilir. Bu çeşit
bir yapı söz konusu iken, anlatıcı kesin surette dizisel olamaz; bazen, önemli olaylar eş
zamanlı bir şekilde, birbirlerinden binlerce fersah uzakta gerçekleşmektedir.
Şu an elinizde bulunan ciltten bahsedilecek olursa, okuyucu, Kılıçların Fırtınası’nın açılış
bölümlerinin, Kralların Çarpışması’nın kapanış bölümlerini takip etmediğini, hatta o
bölümlerle örtüşmediğini idrak etmelidir. Açılışı, Kral Toprakları’ndaki Karasu Savaşı
sırasında ve savaştan sonra, İlk İnsanların Yumruğu’nda, Nehirova’da, Harrenhal’da ve Üç Dişli
Mızrak’ta yaşanmakta olan olayların bazılarına yönelik bir bakışla yaptım.
George R.R. Martin
GİRİŞ
Gün griydi, acı soğuktu ve köpekler kokuyu almıyordu.
İri siyah dişi, ayı izlerini kokladı, geri çekildi ve kuyruğunu bacaklarının arasına kıstırıp
sürünün yanına döndü. Köpekler se(cid:976)il halde, nehrin kıyısında toplanmıştı; rüzgâr bedenlerini
kamçılıyordu. Chett de hissediyordu; kat kat kara yünün ve kaynatılmış derinin içine sızıp onu
da ısırıyordu rüzgâr. Lanet hava hem insanlar hem de hayvanlar için korkunç derecede
soğuktu ama buradaydılar işte. Ağzı çarpılmış haldeki Chett yanaklarındaki ve boğazındaki
çıbanların ö(cid:976)keyle kızardığını hissedebiliyordu. Sur’da, uğursuz kuzgunlarla ilgilenip ihtiyar
Üstat Aemon’un şöminesini yakarken güvende durdum. Bu rahatlığı piç Jon Kar almıştı elinden;
o ve şişman arkadaşı Sam Tarly. Burada, er bezleri donarken bir tazı sürüsüyle birlikte
Tekinsiz Orman’ın derinliklerinde olması onların suçuydu.
“Yedi cehennem.” Köpekleri harekete geçirebilmek için tasmaları sertçe çekti. “İz sürün
piçler. Bu bir ayı izi. Biraz et istiyor musunuz, istemiyor musunuz? Bulun!” Ama köpekler,
birbirlerine daha da yaklaşıp inlemekten başka bir şey yapmadı. Chett, kısa kamçısını
hayvanların başının üstünde şaklatınca siyah dişi hırladı. “Köpek eti de ayı eti kadar lezzetli
olabilir,” diye uyardı Chett hayvanı, her kelimede nefesi donuyordu.
Kız Kardeşli Lark kollarını göğsünde kavuşturmuş, ellerini koltuk altlarına sokmuş
duruyordu. Siyah yünden yapılmış eldivenler giyiyordu ama sürekli parmaklarının
donduğundan şikâyet ediyordu. “Avlanmak için çok soğuk,” dedi. “Kahrolası ayı. Uğrunda
donmaya değmez.”
Yüzünün çoğunu saklayan kahverengi sakallarının altından, “Elimiz boş dönemeyiz
Lark,” dedi Minik Paul. “Lord Kumandan bundan hiç hoşlanmaz.” İri adamın ezilmiş burnunun
altında buz vardı. Sümüğü donmuştu. İnce kürk eldivenin içindeki eli bir mızrağın sapını sıkı
sıkı kavramıştı.
“Yaşlı Ayı da kahrolsun,” dedi Lark; keskin hatları, asabi gözleri olan sıska bir adamdı.
“Mormont gün doğmadan ölmüş olacak, unuttun mu? Onun neden hoşlandığı kimin
umurunda?”
Minik Paul, küçük siyah gözlerini kırpıştırdı. Belki de unuttu, diye düşündü Chett;
hemen her şeyi unutabilecek kadar aptal bir adamdı Paul. “Yaşlı Ayı’yı neden öldürmek
zorundayız? Neden sadece kaçıp onu rahat bırakmıyoruz?”
“Onun bizi rahat bırakacağını mı düşünüyorsun?” dedi Lark. “Peşimize düşer. Av olmak
mı istiyorsun seni koyun kafalı?” “Hayır,” dedi Minik Paul. “İstemem. İstemem.”
“Öyleyse onu öldüreceksin?” dedi Lark.
“Evet.” İri adam, mızrağının ucunu donmuş nehir kıyısına vurdu. ‘Yapacağım. Bizi
avlamamalı.”
Lark ellerini kollarının altından çıkarıp Chett’e döndü. “Rütbelilerin hepsini
öldürmeliyiz bence.”
Chett bunu duymaktan bıkmıştı. “Bunu konuşmuştuk. Yaşlı Ayı ve Gölge Kule’den Blane
ölecek. Grubbs ve Aethan da öyle, nöbet sırasındaki talihsizliklerinden; Dywen ve Bannen iz
sürebildikleri için; Sör Domuzcuk da kuzgunlar yüzünden. Hepsi bu kadar. Onları uykularında,
sessizce öldüreceğiz. Bir çığlıkla solucan yemi oluruz, hepimiz.” Chett’in çıbanları ö(cid:976)keden
kıpkırmızı kesilmişti. “Sen, sadece sana söyleneni yap ve kuzenlerinin de kendi işlerini
yaptıklarından emin ol. Ve sen Paul, unutma, üçüncü nöbet, ikinci değil.”
“Üçüncü nöbet,” dedi iri adam sakalların ve donmuş sümüğün arasından. “Ben ve
Sessizayak. Unutmam Chett.”
Ay bu gece ışığım esirgeyecekti. Kendi adamlarından sekizinin devriye nöbeti tutması
için kurada hile yapmışlardı. Atları kollayan iki adamları daha vardı. Bundan daha uygun bir
zaman bulamazlardı. Ayrıca, yabanıllar herhangi bir gün tepelerine binebilirdi artık. Bu
gerçekleşmeden önce buradan iyice uzakta olmaya niyetliydi Chett. Yaşamak istiyordu.
Gece Nöbetçileri’nin üç yüz yeminli kardeşi kuzeye at sürmüştü, Kara Kale’den iki yüz
ve Gölge Kule’den yüz adam. Hayatta olanların gördüğü en büyük keşif gezisiydi bu, Nöbet
kuvvetinin yaklaşık üçte biri. Ben Stark’ı, Waymar Royce’u ve kaybolan diğer korucuları
bulmak, yabanılların kasabalarını neden terk ettiğini öğrenmek için yola çıkmışlardı. Stark ve
Royce’a, Sur’dan ayrıldıkları zamankinden daha yakın değillerdi ama yabanılların nereye
gittiklerini öğrenmişlerdi: Tanrıların unuttuğu Ayazdiş’in buzlu tepelerine. Yabanıllar sonsuza
kadar orada çöküp kalabilirdi ve bu, Chett’in çıbanlarını hiç azdırmazdı.
Ama hayır. Aşağı iniyorlardı. Sütnehri’nin aşağısına.
Chett gözlerini kaldırdı, işte oradaydı. Nehrin taşlı kıyıları buz saçaklarıyla
püsküllenmişti, süt gibi beyaz suları Ayazdiş’ten çıkıp durmaksızın aşağı akıyordu. Ve şimdi,
Mance Rayder ve yabanılları da aynı yoldan aşağı iniyordu. Thoren Smallwood üç gün önce eli
ayağına dolaşmış halde geri dönmüştü. Thoren keşif grubunun gördüklerini Yaşlı Ayı’ya
anlatırken, adamı Kedge Akgöz de diğerleriyle konuşmuştu. “Henüz dağ eteklerinin epey
yukarısındalar ama geliyorlar,” demişti Kedge ellerini ateşte ısıtırken. “Öncü kuvvetin
başında Köpekbaşlı Harma var, pis sürtük. Goady, Köpekbaşlı’nın kampına gizlice yanaştı ve
onu ateşin yanında gördü. Şu aptal Tumberjon kadına bir ok saplamaya niyetlendi ama
Smallwood aklıselim davrandı.”
Chett tükürmüştü. “Kaç kişiler, söyleyebilir misin?”
“Çok fazla. Yirmi ya da otuz bin, saymak için oyalanmadık. Harma’nın öncü kuvvetinde
beş yüz kişi var, hepsi atlı.”
Ateşin etrafındaki adamlar huzursuzca bakışmıştı. Bir düzine atlı yabanıl görmek bile
ender rastlanır bir şeydi ve beş yüz...
“Smallwood, beni ve Bannen’ı öncülerin etrafından dolaşıp ana ka(cid:976)ileye bakmamız için
gönderdi,” diye devam etmişti Kedge. “Sonları, sınırları yoktu. Donmuş bir nehir gibi ağır ağır
ilerliyorlar, günde dört ya da beş mil, ama kasabalarına geri dönmeye niyetliymiş gibi de
görünmüyorlar. Ka(cid:976)ilenin yarısından çoğu kadınlar ve çocuklardı, hayvanlarını önlerinde
yürütüyorlardı; keçiler, koyunlar, hatta kızak çeken yaban öküzleri. Kızakları kürk balyalarıyla,
et parçalarıyla, tavuk kafesleriyle, yağ yayıklarıyla, çıkrıklarla, sahip oldukları her lanet şeyle
doldurmuşlar. Katırlar ve atlar öyle yüklü ki, görseniz belleri kırılacak sanırsınız. Kadınlar da
öyle.”
“Ve Sütnehri’ni takip ediyorlar?” demişti Lark.
“Öyle dedim, demedim mi?”
Sütnehri, yabanılları İlk İnsanlar’ın Yumruğu’nun önünden, Gece Nöbetçileri’nin kamp
kurduğu kadim çemberkalenin dibinden geçirecekti. Bir zerre mantığı olan her adam, tası
tarağı toplayıp Sur’a geri dönme vaktinin geldiğini görebilirdi. Yaşlı Ayı, Yumruk’u kazıklarla,
çukurlarla ve mancınıklarla kuvvetlendirmişti ama böyle bir ordunun karşısında bütün bunlar
beyhudeydi. Burada kalırlarsa girdaba çekilip yutulacaklardı.
Ve Thoren Smallwood saldırmak istiyordu. Şeker Donnel Hill, Sör Mallador Locke’ın
yaveriydi ve Smallwood geçen gece Locke’ın çadırına gitmişti. Sör Mallador, yaşlı Sör Ottyn
Wythers’la aynı kanıdaydı, bir an önce Kara Kale’ye geri çekilmek için ısrar ediyordu fakat
Smallwood adamı aksine ikna etmek istiyordu. Thoren’in, “Şu, Sur’un Ötesindeki Kral, bizi
asla o kadar uzak kuzeyde aramaz,” dediğini rapor etmişti Şeker Donnel. “Ve o büyük
ordusu, ayaklarını sürüye sürüye ilerleyen bir hayvan sürüsü sadece, kılıcın hangi ucunu
tutacağını bile bilmeyen işe yaramaz ağızlarla dolu. Tek darbe bütün mücadele şevklerini
kırar ve uluyarak ağıllarına geri dönerler, bir elli sene daha çıkmamak üzere.”
Otuz bine karşı iiç yüz. Chett, buna rütbelilerin çılgınlığı demişti ama daha da çılgınca
olan Sör Mallador Locke’ın ikna olmasıydı ve iki adam Yaşlı Ayı’yı da ikna etmek üzereydi.
“Eğer daha fazla beklersek bu şansı kaybederiz ve bir daha asla bulamayız,” diyordu
Smallwood onu dinleyen herkese. Buna karşılık Sör Ottyn Wythers, “Biz, diyar halkını koruyan
kalkanız. İyi bir amaca hizmet etmeyecekse kalkanını çıkarıp atmazsın,” demişti ama Thoren
Smallwood, “Bir kılıç dövüşünde en iyi savunma, düşmanını katledecek, hızlı bir darbe
indirmektedir, bir kalkanın arkasına büzüşmek değil,” diye karşılık vermişti.
Ama komuta ne Smallwood’da ne de Wythers’taydi. Komuta Lord Mormont’taydı ve
Yaşlı Ayı diğer keşifçilerin dönmesini bekliyordu; Jarman Buckwell’i ve Dev Merdiveni’ne
tırmanan adamları, Çığlık Geçidi’ni araştırmaya giden Qhorin Yarımel’i ve Jon Kar’ı. Fakat
Buckwell ve Yarımel’in dönüşü gecikmişti. Büyük ihtimalle öldüler. Jon Kar’ı, o piç kıçına
saplanmış bir yabanıl mızrağıyla birlikte, çıplak bir dağ tepesinde masmavi kesilmiş ve
donmuş halde yatarken hayal etti Chett. Bu düşünce onu gülümsetti. Umarım pis kurdunu da
öldürmüşlerdir.
“Burada ayı (cid:976)ilan yok,” dedi aniden. “Bu izler eski. Yumruk’a dönüyoruz.” Geri dönmeye
en az onun kadar hevesli olan kopekler Chett’in ayaklarını neredeyse yerden kesiyordu. Belki
de kanlılarının doyurulacağım düşünmüşlerdi. Chett güldü. İyice kızgın ve saldırgan olmaları
için hayvanları üç gündür beslememişti. Bu gece, karanlığa karışıp kaçmadan önce, köpekleri
at sıralarının ırasına salacaktı, Şeker Donnel Hill ve Düztaban Kari hayvanların iplerini
kestikten sonra. Yumruk’un her tarafında, hırıldayan tazılar ve ürkmüş atlar olacak, ateşlerin
arasında koşup çemberduvara atlayacaklar ir çadırları çiğneyecekler. Bütün o karmaşanın
içinde, herhangi biri on dört kardeşin yokluğunu fark edene kadar saatler geçebilirdi.
Lark bu sayının iki katını getirmek istemişti ama nefesi balık kokan aptal bir Kız
Kardeşli’den ne beklenebilirdi ki? Yanlış kulağa tek kelime fısılda ve daha ne olduğunu
anlayamadan boyun bir baş kısalsın. Hayır, on dört iyi bir sayıydı; gerekeni yapmak için
yeterli fakat sırlarını saklayamayacak kadar çok değil. Adamların çoğunu bizzat Chett
toplamıştı. Minik Paul onunkilerden biriydi, bir salyangozdan daha ağır hareket etmesine
rağmen Sur’daki en kuvvetli adam oydu. Sıkıca kucaklayarak bir yabanılın omurgasını
kırmıştı. Adını, en sevdiği silahtan alan Kama da onların arasındaydı. Kardeşlerin Sessizayak
dediği küçük, saçları kırlaşmış adam da vardı; gençliğinde yüz kadına tecavüz etmişti, aletini
içlerine sokana kadar kadınların onu ne gördüğünü ne de duyduğunu anlatıp böbürlenmekten
hoşlanıyordu.
Plan, Chett’e aitti; zeki olan oydu. Piç Jon Kar, yerine şişko domuz arkadaşını
yerleştirmek için onu işinden etmeden evvel dört mutlu yıl boyunca yaşlı Üstat Aemon’ın
kâhyalığını yapmıştı. Bu gece Sam Tarly’yi öldürürken, “Jon Kar’a sevgilerimi ilet,” diye
fısıldamayı planlıyordu kulağına, Sör Domuzcuk’un boğazını, kanını kat kat yağın arasından
dışarı akıtmak için kesmeden hemen önce. Chett kuzgunları tanıyordu, orada Tarly’yle
yaşacağından fazla bir sorun olmayacaktı. Bıçağın tek dokunuşu, ödleğin pantolonuna
pisleyip hayatı için zırlamasına yetecekti. Bırak yalvarsın, hiç işine yaramayacak.
Domuzcuk’un boğazını kestikten sonra kuşların kaçması için kafesleri açacaktı, böylece Sur’a
hiç haber uçmayacaktı. Sessizayak ve Minik Paul, Yaşlı Ayı’yı öldüreceklerdi. Kama, Blane’in
işini bitirecekti ve Lark’la kuzenleri, daha sonra izlerini sürmemeleri için Banncn’ı ve yaşlı
Dywen’i susturacaklardı. On beş gündür erzak biriktiriyorlardı. Şeker Donnel ve Düztaban
Kari atları hazır edecekti. Mormont’un ölümüyle, komuta yaşlı ve zayıf bir adam olan Sör
Ottyn Wyhters’a geçecekti. Wyhters daha güneş batmadan Sur’a dönmek için koşturacak,
arkamızdan binlerini yollayarak adam da ziyan etmeyecek.
Onlar Chett’i çekiştirirlerken, köpekler ağaçların arasında koşuşturuyordu. Yeşilliğin
ardında yukarı uzanan Yumruk’u görebiliyordu Chett. Gün öyle karanlıktı ki Yaşlı Ayı
meşaleleri yaktırmıştı, taşlı ve dik tepenin zirvesini taçlandıran çemberduvarın etrafında
kocaman bir meşale halkası yanıyordu. Üç kişi küçük bir derenin karşısına geçtiler. Su çok
soğuktu ve yüzeyde buz tabakaları yayılıyordu. “Ben deniz kıyısına doğru gideceğim,” dedi
Kız Kardeşli Lark. “Ben ve kuzenlerim. Kendimize bir tekne yapacağız ve Kız Kardeşler’e,
evimize döneceğiz.”
Ve evde, sizi kaçak olarak belleyip o aptal kafalarınızı uçuracaklar, diye düşündü Chett.
Yemini ettikten sonra Gece Nöbetçileri’nden ayrılmanın yolu yoktu. Seni Yedi Krallık’ın
herhangi bir yerinde yakalar ve öldürürlerdi.
Ollo Kesikel de Tyrosh’a yelken açmaktan bahsediyordu; orada insanın basit bir
hırsızlık yüzünden elini kaybetmediğini ya da yatakta bir şövalyenin karısıyla birlikte basıldı
diye, hayatını donarak heba etmek üzere uzaklara gönderilmediğini iddia ediyordu. Chett
onunla birlikte gitmeyi düşünmüştü ama Tyroshlar’ın kadınsı ve ağdalı dillerini
konuşamıyordu. Hem, Tyrosh’ta ne yapabilirdi ki? Cadı Bataklığı’nda büyürken herhangi bir
zanaat edinmemişti. Chett’in babası bütün hayatını başka adamların tarlalarını belleyip sülük
toplayarak geçirmişti. Kalın deri ayakkabıları dışında çırılçıplak soyunur, çamurlu suların
içine girerdi. Sudan çıktığında ayak bileklerinden göğsüne kadar sülükle kaplanmış olurdu.
Vücudundaki hayvanları Chett’e çıkarttırırdı bazen. Bir keresinde, sülüklerin bir tanesi
Chett’in avucuna yapışmıştı, Chett de elini tiksintiyle duvara vurup hayvanı ezmişti. Bu
yüzden babasından fena bir dayak yemişti. Üstatlar bir düzine sülüğü bir meteliğe satın
alıyordu.
Lark canı istiyorsa memleketine gidebilirdi, o kahrolası Tyroshlu da öyle ama Chett
gitmeyecekti. Cadı Bataklığı’nı bir kez daha görmek istemiyordu. Kendi adına, Craster
Kalesi’nin görünüşünden hoşlanmıştı. Orada büyük bir lord olarak yaşamıştı Craster, Chett
neden yaşayamasındı? İşte bu komik olurdu. Sülükçü’nün oğlu Chett, kale sahibi bir lord.
Sancağı, pembe zemin üstünde bir düzine sülük olabilirdi. Ama neden sadece lordlukta
kalacaktı? Belki de bir kral olmalıydı. Mance Rayder bir karga olarak başladı. Ben de tıpkı onun
gibi kral olabilirim ve birkaç kadınım olur. Craster’ın on dokuz karısı vardı, üstelik henüz
yatağına almaya fırsat bulamadığı küçük kızları hesaba katılmadan. Karılarının yarısı Craster
kadar çirkin ve yaşlıydı ama bu sorun değildi. Chett, yaşlı olanları yemek ve temizlik işlerinde
kullanır, onlara havuç toplatıp domuzları besletirdi. Genç kızlar da yatağını ısıtır ve onun
çocuklarını doğururdu. Minik Paul’un bir kucaklayışından sonra Craster itiraz etmezdi.
Köstebek Kasabası’nda parayla birlikte olduğu fahişelerden başka kadın tanımamıştı
Chett. Genç bir delikanlıyken, köylü kızlar yüzüne bir kez bakar, çıbanlarını ve yağ bezelerini
gördüklerinde tiksintiyle başlarını çevirirlerdi. İçlerinde en kötüsü o sürtük Bessa’ydı.
Bacaklarını Cadı Bataklığı’ndaki her delikanlı için açıyordu. O bacakların kendisi için de
açılacağını düşünmüştü Chett. Hatta, Bessa’nın kır çiçeklerini sevdiğini duyunca bütün bir
sabahı ona çiçek toplayarak harcamıştı ama kız sadece Chett’in yüzüne gülmüş ve onunla
yatağa girmektense, babasının sülükleriyle yatacağını söylemişti. Chett’in bıçağı içine girince
kesmişti kız kahkaha atmayı, yüzündeki ifade o kadar tatlıydı ki bıçağı çıkarıp tekrar kızın
içine sokmuştu. Chett’i, Yediçay’ın aşağısına yakın bir yerde yakalamışlardı. Lord Wälder Frey
yargılamayı yapmak için bizzat gelmeye tenezzül bile etmemişti, piçlerinden birini yollamıştı;
şu Wälder Nehir’i. Sonra, pis kokulu şeytan Yoren’le birlikte Sur’a doğru yürürken bulmuştu
Chett kendini. Bir tatlı anın karşılığını ödetmek için bütün hayatını elinden almışlardı.
Ama şimdi hayatını geri almaya kararlıydı Chett, Craster’ın kadınlarını da istiyordu. O
çarpık, yaşlı yabanıl işin doğrusunu biliyordu. Sana karılık yapmasını istediğin kadını alırsın ve
belki çıbanlarına dikkat etmez diye ona çiçek (cid:980)ilan vermezsin. Chett aynı hatayı tekrar yapmaya
niyetli değildi.
İşe yarayacak, diye söz verdi kendine yüzüncü kez. Temiz bir şekilde halledebilirsek. Sör
Ottyn, Gölge Kule’ye doğru güneye gidecekti; Sur’a varmanın en kısa yolu buydu. Bizimle
uğraşmayacak, Wythers yapmaz, bütün istediği tek parça halinde geri dönmek olacak. Öte
yandan Thoren Smalhvood saldırı için ilerlemek isteyecekti ama Sör Ottyn eskiden beri
ziyadesiyle ihtiyatlıydı ve rütbesi daha yüksekti. Bizim için hiçbir şey fark etmez, Smalhvood biz
gittikten sonra istediğine saldırabilir. Niye umursayalım ki? İçlerinden herhangi biri Sur’a
dönmeyi başarsa bile kimse bizi aramaya gelmez, diğerleriyle birlikte öldüğümüzü düşünürler. Bu
yeni bir düşünceydi ve Chett’i bir an için cezbetmişti. Ama yetkinin Smallwood’a geçmesi için
Sör Ottyn’i ve Sör Mallador Locke’ı da öldürmeleri gerekirdi ve iki adam da gece gündüz çok
iyi korunuyordu... hayır, risk çok büyüktü.
“Chett,” dedi Minik Paul, muhafız ağaçlarının ve asker çamların arasındaki av
patikasında güç bela yürürlerken, “kuş ne olacak?”
“Hangi kahrolası kuş?” diye sordu Chett. Bir kuş hakkında gevezelik eden bir koyun
kafalı, Chett’in istediği son şeydi şu an.
“Yaşlı Ayı’nın kuzgunu,” dedi Minik Paul. “Mormont’u öldürürsek kuşunu kim
besleyecek?”
“Kimin umurunda? İstiyorsan kuşu da öldür.”
“Bir kuşa zarar vermek istemiyorum,” dedi iri adam. “Ama bu konuşan bir kuş. Ya
yaptıklarımızı anlatırsa?”
Kız Kardeşli Lark güldü. “Minik Paul’un kafası, kalelerin kalası,” diye alay etti.
“Kes sesini,” dedi Minik Paul tehditkâr bir tonla.
İri adam iyice ö(cid:976)kelenmeden önce, “Paul,” dedi Chett, “yaşlı adamı boğazı kesilmiş bir