Kılıçların Fırtınası - George R. R. Martin

1571 Pages·2012·5.21 MB·Turkish

Kılıçların Fırtınası
Buz ve Ateşin Şarkısı 3
George R. R. Martin
İngilizce aslından çeviren: Sibel Alaş
Epsilon Yayınevi
Kılıçların Fırtınası
Orijinal Adı: A Storm of Swords
Yazarı: George R. R. Martin
Genel Yayın Yönetmeni: Meltem Erkmen
Çeviri: Sibel Alaş
Editör: Yasin Özdemir
Düzelti: Fahrettin Levent
Düzenleme: Ceyda Çakıcı Baş
Kapak Uygulama: Berna Özbek Keleş
Kısım I: 4. Baskı, Kasım 2012
Kısım II: 2. Baskı, Mayıs 2012
E-kitap:
2. Sürüm, Eylül 2014
Kısım I’in Kasım 2012 tarihli 4. baskısı ve Kısım II’nin Mayıs 2012
tarihli 2. baskısı esas alınıp birleştirilerek hazırlanmıştır.
Yayınevi Sertifika No: 12280
© 2000 George R. R. Martin
Türkçe Yayım Hakkı: Akcalı Ajans aracılığı ile
© Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd. Şti.
Yayımlayan:
Epsilon Yayıncılık Hizmetleri Tic. San. Ltd. Şti.
Osmanlı Sk. Osmanlı İş Merkezi No: 18/4-5 Taksim/İstanbul
Tel: [phone] pbx - Faks: (0 212) 252 63 98
İnternet adresi: www.epsilonyayinevi.com
E-mail: [email protected]
Kronoloji Üzerine Bir Not
Buz ve Ateşin Şarkısı, bazen birbirlerinden yüzlerce hatta
binlerce mil uzakta olan karakterlerin gözünden anlatılır. Bazı
bölümler bir günü, bazı bölümler sadece bir saati kapsarken,
diğerleri on beş günlük, bir aylık ya da yarım yıllık bir
zamana yayılabilir. Bu çeşit bir yapı söz konusu iken, anlatıcı
kesin surette dizisel olamaz; bazen, önemli olaylar eş zamanlı
bir şekilde, birbirlerinden binlerce fersah uzakta
gerçekleşmektedir.
Şu an elinizde bulunan ciltten bahsedilecek olursa,
okuyucu, Kılıçların Fırtınası’nın açılış bölümlerinin,
Kralların Çarpışması’nın kapanış bölümlerini takip
etmediğini, hatta o bölümlerle örtüşmediğini idrak etmelidir.
Açılışı, Kral Toprakları’ndaki Karasu Savaşı sırasında ve
savaştan sonra, İlk İnsanların Yumruğu’nda, Nehirova’da,
Harrenhal’da ve Üç Dişli Mızrak’ta yaşanmakta olan
olayların bazılarına yönelik bir bakışla yaptım.
George R. R. Martin
Giriş
Gün griydi, acı soğuktu ve köpekler kokuyu almıyordu.
İri siyah dişi, ayı izlerini kokladı, geri çekildi ve
kuyruğunu bacaklarının arasına kıstırıp sürünün yanına
döndü. Köpekler sefil halde, nehrin kıyısında toplanmıştı;
rüzgâr bedenlerini kamçılıyordu. Chett de hissediyordu; kat
kat kara yünün ve kaynatılmış derinin içine sızıp onu da
ısırıyordu rüzgâr. Lanet hava hem insanlar hem de hayvanlar
için korkunç derecede soğuktu ama buradaydılar işte. Ağzı
çarpılmış haldeki Chett yanaklarındaki ve boğazındaki
çıbanların öfkeyle kızardığını hissedebiliyordu. Sur’da,
uğursuz kuzgunlarla ilgilenip ihtiyar Üstat Aemon’ın
şöminesini yakarken güvende olurdum. Bu rahatlığı piç Jon
Kar almıştı elinden; o ve şişman arkadaşı Sam Tarly. Burada,
er bezleri donarken bir tazı sürüsüyle birlikte Tekinsiz
Orman’ın derinliklerinde olması onların suçuydu.
“Yedi cehennem.” Köpekleri harekete geçirebilmek için
tasmaları sertçe çekti. “İz sürün piçler. Bu bir ayı izi. Biraz et
istiyor musunuz, istemiyor musunuz? Bulun!” Ama köpekler,
birbirlerine daha da yaklaşıp inlemekten başka bir şey
yapmadı. Chett, kısa kamçısını hayvanların başının üstünde
şaklatınca siyah dişi hırladı. “Köpek eti de ayı eti kadar
lezzetli olabilir,” diye uyardı Chett hayvanı, her kelimede
nefesi donuyordu.
Kız Kardeşli Lark kollarını göğsünde kavuşturmuş,
ellerini koltuk altlarına sokmuş duruyordu. Siyah yünden
yapılmış eldivenler giyiyordu ama sürekli parmaklarının
donduğundan şikâyet ediyordu. “Avlanmak için çok soğuk,”
dedi. “Kahrolası ayı. Uğrunda donmaya değmez.”
Yüzünün çoğunu saklayan kahverengi sakallarının
altından, “Elimiz boş dönemeyiz Lark,” dedi Minik Paul.
“Lord Kumandan bundan hiç hoşlanmaz.” İri adamın ezilmiş
burnunun altında buz vardı. Sümüğü donmuştu. İnce kürk
eldivenin içindeki eli bir mızrağın sapını sıkı sıkı kavramıştı.
“Yaşlı Ayı da kahrolsun,” dedi Lark; keskin hatları, asabi
gözleri olan sıska bir adamdı. “Mormont gün doğmadan
ölmüş olacak, unuttun mu? Onun neden hoşlandığı kimin
umurunda?”
Minik Paul, küçük siyah gözlerini kırpıştırdı. Belki de
unuttu, diye düşündü Chett; hemen her şeyi unutabilecek
kadar aptal bir adamdı Paul. “Yaşlı Ayı’yı neden öldürmek
zorundayız? Neden sadece kaçıp onu rahat bırakmıyoruz?”
“Onun bizi rahat bırakacağını mı düşünüyorsun?” dedi
Lark. “Peşimize düşer. Av olmak mı istiyorsun seni koyun
kafalı?”
“Hayır,” dedi Minik Paul. “İstemem. İstemem.”
“Öyleyse onu öldüreceksin?” dedi Lark.
“Evet.” İri adam, mızrağının ucunu donmuş nehir kıyısına
vurdu. “Yapacağım. Bizi avlamamalı.”
Lark ellerini kollarının altından çıkarıp Chett’e döndü.
“Rütbelilerin hepsini öldürmeliyiz bence.”
Chett bunu duymaktan bıkmıştı. “Bunu konuşmuştuk.
Yaşlı Ayı ve Gölge Kule’den Blane ölecek. Grubbs ve Aethan
da öyle, nöbet sırasındaki talihsizliklerinden; Dywen ve
Bannen iz sürebildikleri için; Sör Domuzcuk da kuzgunlar
yüzünden. Hepsi bu kadar. Onları uykularında, sessizce
öldüreceğiz. Bir çığlıkla solucan yemi oluruz, hepimiz.”
Chett’in çıbanları öfkeden kıpkırmızı kesilmişti. “Sen, sadece
sana söyleneni yap ve kuzenlerinin de kendi işlerini
yaptıklarından emin ol. Ve sen Paul, unutma, üçüncü nöbet,
ikinci değil.”
“Üçüncü nöbet,” dedi iri adam sakalların ve donmuş
sümüğün arasından. “Ben ve Sessizayak. Unutmam Chett.”
Ay bu gece ışığını esirgeyecekti. Kendi adamlarından
sekizinin devriye nöbeti tutması için kurada hile yapmışlardı.
Atları kollayan iki adamları daha vardı. Bundan daha uygun
bir zaman bulamazlardı. Ayrıca, yabanıllar herhangi bir gün
tepelerine binebilirdi artık. Bu gerçekleşmeden önce buradan
iyice uzakta olmaya niyetliydi Chett. Yaşamak istiyordu.
Gece Nöbetçileri’nin üç yüz yeminli kardeşi kuzeye at
sürmüştü, Kara Kale’den iki yüz ve Gölge Kule’den yüz
adam. Hayatta olanların gördüğü en büyük keşif gezisiydi bu,
Nöbet kuvvetinin yaklaşık üçte biri. Ben Stark’ı, Waymar
Royce’u ve kaybolan diğer korucuları bulmak, yabanılların
kasabalarını neden terk ettiğini öğrenmek için yola
çıkmışlardı. Stark ve Royce’a, Sur’dan ayrıldıkları
zamankinden daha yakın değillerdi ama yabanılların nereye
gittiklerini öğrenmişlerdi: Tanrıların unuttuğu Ayazdiş’in
buzlu tepelerine. Yabanıllar sonsuza kadar orada çöküp
kalabilirdi ve bu, Chett’in çıbanlarını hiç azdırmazdı.
Ama hayır. Aşağı iniyorlardı. Sütnehri’nin aşağısına.
Chett gözlerini kaldırdı, işte oradaydı. Nehrin taşlı kıyıları
buz saçaklarıyla püsküllenmişti, süt gibi beyaz suları
Ayazdiş’ten çıkıp durmaksızın aşağı akıyordu. Ve şimdi,
Mance Rayder ve yabanılları da aynı yoldan aşağı iniyordu.
Thoren Smallwood üç gün önce eli ayağına dolaşmış halde
geri dönmüştü. Thoren keşif grubunun gördüklerini Yaşlı
Ayı’ya anlatırken, adamı Kedge Akgöz de diğerleriyle
konuşmuştu. “Henüz dağ eteklerinin epey yukarısındalar ama
geliyorlar,” demişti Kedge ellerini ateşte ısıtırken. “Öncü
kuvvetin başında Köpekbaşlı Harma var, pis sürtük. Goady,
Köpekbaşlı’nın kampına gizlice yanaştı ve onu ateşin yanında
gördü. Şu aptal Tumberjon kadına bir ok saplamaya
niyetlendi ama Smallwood aklıselim davrandı.”
Chett tükürmüştü. “Kaç kişiler, söyleyebilir misin?”
“Çok fazla. Yirmi ya da otuz bin, saymak için
oyalanmadık. Harma’nın öncü kuvvetinde beş yüz kişi var,
hepsi atlı.”
Ateşin etrafındaki adamlar huzursuzca bakışmıştı. Bir
düzine atlı yabanıl görmek bile ender rastlanır bir şeydi ve beş
yüz...
“Smallwood, beni ve Bannen’ı öncülerin etrafından
dolaşıp ana kafileye bakmamız için gönderdi,” diye devam
etmişti Kedge. “Sonları, sınırları yoktu. Donmuş bir nehir gibi
ağır ağır ilerliyorlar, günde dört ya da beş mil, ama
kasabalarına geri dönmeye niyetliymiş gibi de görünmüyorlar.
Kafilenin yarısından çoğu kadınlar ve çocuklardı,
hayvanlarını önlerinde yürütüyorlardı; keçiler, koyunlar, hatta
kızak çeken yaban öküzleri. Kızakları kürk balyalarıyla, et
parçalarıyla, tavuk kafesleriyle, yağ yayıklarıyla, çıkrıklarla,
sahip oldukları her lanet şeyle doldurmuşlar. Katırlar ve atlar
öyle yüklü ki, görseniz belleri kırılacak sanırsınız. Kadınlar
da öyle.”
“Ve Sütnehri’ni takip ediyorlar?” demişti Lark.
“Öyle dedim, demedim mi?”
Sütnehri, yabanılları İlk İnsanlar’ın Yumruğu’nun
önünden, Gece Nöbetçileri’nin kamp kurduğu kadim
çemberkalenin dibinden geçirecekti. Bir zerre mantığı olan
her adam, tası tarağı toplayıp Sur’a geri dönme vaktinin
geldiğini görebilirdi. Yaşlı Ayı, Yumruk’u kazıklarla,
çukurlarla ve mancınıklarla kuvvetlendirmişti ama böyle bir
ordunun karşısında bütün bunlar beyhudeydi. Burada
kalırlarsa girdaba çekilip yutulacaklardı.
Ve Thoren Smallwood saldırmak istiyordu. Şeker Donnel
Tepe, Sör Mallador Locke’ın yaveriydi ve Smallwood geçen
gece Locke’ın çadırına gitmişti. Sör Mallador, yaşlı Sör Ottyn
Wythers’la aynı kanıdaydı, bir an önce Kara Kale’ye geri
çekilmek için ısrar ediyordu fakat Smallwood adamı aksine
ikna etmek istiyordu. Thoren’in, “Şu, Sur’un Ötesindeki Kral,
bizi asla o kadar uzak kuzeyde aramaz,” dediğini rapor etmişti
Şeker Donnel. “Ve o büyük ordusu, ayaklarını sürüye sürüye
ilerleyen bir hayvan sürüsü sadece, kılıcın hangi ucunu
tutacağını bile bilmeyen işe yaramaz ağızlarla dolu. Tek darbe
bütün mücadele şevklerini kırar ve uluyarak ağıllarına geri
dönerler, bir elli sene daha çıkmamak üzere.”
Otuz bine karşı üç yüz. Chett, buna rütbelilerin çılgınlığı
demişti ama daha da çılgınca olan Sör Mallador Locke’ın
ikna olmasıydı ve iki adam Yaşlı Ayı’yı da ikna etmek
üzereydi. “Eğer daha fazla beklersek bu şansı kaybederiz ve
bir daha asla bulamayız,” diyordu Smallwood onu dinleyen
herkese. Buna karşılık Sör Ottyn Wythers, “Biz, diyar halkını
koruyan kalkanız. İyi bir amaca hizmet etmeyecekse
kalkanını çıkarıp atmazsın,” demişti ama Thoren Smallwood,
“Bir kılıç dövüşünde en iyi savunma, düşmanını katledecek,
hızlı bir darbe indirmektedir, bir kalkanın arkasına büzüşmek
değil,” diye karşılık vermişti.
Ama komuta ne Smallwood’da ne de Wythers’taydı.
Komuta Lord Mormont’taydı ve Yaşlı Ayı diğer keşifçilerin
dönmesini bekliyordu; Jarman Buckwell’i ve Dev
Merdiveni’ne tırmanan adamları, Çığlık Geçidi’ni araştırmaya
giden Qhorin Yarımel’i ve Jon Kar’ı. Fakat Buckwell ve