Kayıp Hayaller Kitabı - Hasan Ali Toptaş

289 Pages·1999·1.05 MB·Turkish

by  Hasan Ali Toptaş

HASAN ALI TOPTAŞ
Kayıp Hayaller Kitabı
ADAM YAYINLARI ©
Adam Yayıncılık ve Matbaacılık A.Ş.
Bu kitabın ilk basımı 1996 yılında yapılmıştır.
Birinci Basım: Kasım 1999
Kapak Tasarımı: Zeynep Ardağ
99.34.Y.0016.736
ISBN9754185905
YAZIŞMA ADRESİ: ADAM YAYINLARI,
KÜÇÜKPARMAKKAPI SOK. NO. 17.
80060 BEYOĞLU İSTANBUL
TEL: [phone] 09 47 (3 HAT)
email: [email protected]
FAKS: [phone]
Roman
Aynur’a
Dışarıda, Sinemacı Şerifin jeneratöründen yükselen pat pat
sesleri...
Hamdi, duyuyor musun dercesine gene yüzüme baktı
heyecanla. Başımı kaldırıp kitaptan ben de ona baktım. Bir
yandan da, herhalde anonslar kesildiğine göre artık film
başladı diye düşünüyordum. Yani, kasabalılar biletlerini alıp
keyifle yerlerine oturdular. Derken, bileğindeki fosforlu saate
baka baka, tıpkı bir başrol oyuncusu gibi yavaşça
sandalyesinden kalktı Şerif; gitti, merdiven basamaklarında
bekleyen beş parasız çocukların suratına kapıyı çat diye
kapattı.
Salonun ortasından sarkan, çevresi örümcek bağlamış tozlu
ampuller söndü sonra...
Sandalye gıcırtıları sustu...
Hamdi, “Filmin adı neydi?” dedi fısıltıyla.
“Bilmiyorum,” dedim ben.
Dede gözlerini dikmiş, duvar dibinden dikkatle bize
bakıyordu.
“Kesin sesinizi!” diye homurdandı birden.
Öyle şiddetli homurdandı ki, onun soluğuna yakalanan gaz
lambasının alevi hızla küçüldü şişenin içinde, büyüyeceğim
derken bir daha küçüldü, can havliyle çırpındı, bir süre pır pır
etti ve durulup ansızın eski halini aldı. O sırada kilimin
üstünde tembel tembel uyuklayan gölgeler de hareketlendi
tabii, silkinip doğruldular önce, belki sessiz sedasız yer
değiştirdiler, kıyasıya çarpıştılar, sonra hızlarını alamadılar ve
tavana doğru sıçrayıp orada, henüz hangi şekle girecekleri
kestirilemeyen tuhaf yaratıklara dönüştüler. Hatta, Hamdi’ye
ait olanı uzun süre inmedi yere, dedesinin yüzüne bakarak
ikide bir kıpırdandı durdu...
“Oturup efendi gibi dersinize çalışın,” dedi dede.
Bu sözlere Hamdi pis pis sırıttı tavandan.
Ben de, sırıtan benmişim de sanki dede bunu az sonra
görecekmiş gibi telaşlandım. Bir ara, telaşımın Hamdi’yi
etkileyerek belki onu bu saçmalıktan vazgeçireceğini bile
düşündüm, ama arsızlığına devam etti o, bacaklarını aşağıya
sarkıttı ve usul usul oynatmaya başladı. Anlaşılan bu
hareketiyle hem dedeye, hem de hayata karşı açıkça bir savaş
ilan etmişti de, ne pahasına olursa olsun sonuna kadar
direneceğini belirtmeye çalışıyordu. Doğrusu, benim nicedir
hayalini kurduğum ve ne yazık ki dedem yıllar önce öldüğü
için asla gerçekleştiremediğim cesur bir davranıştı onun
yaptığı; bir yandan hayranlık duyup içten içe takdir ediyor, bir
yandan bakışlarımın ışıltısıyla sessiz sessiz alkışlıyor, bir
yandan da dede görüp öfkelenecek diye hâlâ korkuyordum.
Olup bitenler karşısında ben değildim de artık ben, biraz
Hamdi, biraz dedeydim sanki... Gerçi dede henüz hiçbir şeyi
fark etmemişti ve anladığım kadarıyla torununu hâlâ kilimin
üstüne uzanmış, benim yanı başımda ders çalışıyor sanıyordu.
“Şu lambanın fitilini de açın biraz,” dedi bu yüzden,
“gözlerinize yazık!”
Uzanıp açtım fitili.
Bu kez Hamdi düpedüz kahkaha attı yukarıda. Ama dede
duymadı onu; hiç kuşkusuz, bir çift film bobinine benzeyen
gözbebeklerinin neredeyse incecik bir cırıltı çıkararak fırıl
fırıl dönmeye başladığını da görmedi. Görmüş olsaydı,
herhalde asasını kaptığı gibi ayağa fırlardı hemen ve; in ordan
hergele, derdi sakalını titreterek, insene ulan! Tabanca
çekercesine sırıtırdı Hamdi... İnsene ulan hergele, bak dersin
seni bekliyor! Kıkırdardı Hamdi bu sefer, yani dedesinin
alnına nişan alıp acımasız bir gangster gibi takır takır
boşaltırdı da tabancasını, dedenin suratında kırışıklık halinde
biriken yıllar tuzla buz olurdu. Gene de o, in dedim sana, diye
diretirdi; insene ulan!
“Hadi sen de gel!”
Başımı kaldırıp yukarıya baktım; Hamdi, Hamdi kılığına
bürünmüş karanlık bir kuş gibi çatıya tünemiş, elini yıldızlara
çarpa çarpa beni yanına çağırıyordu.
“Kaçak mı gireceğiz?” diye sordum aşağıdan.
“Para mı var?” dedi öfkeyle, “tabii kaçak gireceğiz!”
“Ben çıkamam,” dedim duvarın yüksekliğini gözlerimle
ölçerek.
Tünediği yerde, “Amma da pısırıksın ha!” diye
homurdanırken dönüp sağına soluna bir şeyler arandı. Bir ara,
yerinden kalkıp belki kiremitleri tıkırdatmadan kedi adımlarla
çatıda gezindi. Kimi zaman dengesini sağlamak için kollarını
iki yana açmış, yıldızların uzak parıltılarına tutuna tutuna
ilerliyor görüyordum onu; kimi de, hangi yöne gittiğini bile
bilemeden kaşla göz arasında ansızın kaybediyordum.
Gerçekte yaşamayan, ancak benim hayal edebildiğim acayip
bir kuştu sanki, çatının üstünde bakışlarımla birlikte oradan
oraya sekip duruyordu. Sonunda, nereden bulduysa upuzun
bir sırık bulup aşağıya uzattı da, duvar dibine yığılmış kırık
dökük sandalyelerin tepesine çıkıp onun ağartısına tutundum
ben ve ağır ağır içimi saran korkuyla birlikte tırmanmaya
başladım.
“Şerif bizi yakalayacak,” dedim çatıya ulaşınca.
Çok hoş bir şey söylemişim gibi gene sırıttı Hamdi; bir
yandan da eğilmiş, kiremitleri söküp söküp bir kenara
yığıyordu.
“Yıllardır bunu yapmayı hayal ediyordum işte ben,” dedi
duraksayarak, “Şerif kapıyı suratımıza kapattıkça hep için için
öfkelenip bunu hayal ediyordum.”
Elindeki kiremiti bırakıp dikkatle bir başkasına yöneldi.
“Hiç korkma sen,” dedi, “birazdan iki gangster gibi tavan
arasına süzüleceğiz.”
Söküp onu da bıraktı ötekilerin yanına ve hayal ede ede
artık epeyce ustalaşmışçasına; “Üst üste koymayacaksın bu
mübarekleri,” diye söylendi.
Söylenirken de doğrulup çevresine hızla göz atıyordu ki,
birden kayboldu. Çatının üstünde yalnızca pis pis sırıtan
kafası kaldı yani, o da Erol Taş gibi yüzüme bakıp duruyordu.
Sonra bana, “Peşimden gel!” diyerek kafa da kayboldu.
Ben de' indim hemen, toz kokulu kalın bir karanlığın
içinden, aman Şerif ayak tıpırtılarımızı duymasın diye parmak
uçlarımıza basa basa ilerledik. Hiç konuşmadığımız halde iki
kişilik bir kişi gibi aynı anda, aynı yöne doğru yürüyorduk ki,
“İnşallah filmin birinci yarısı bitmemiştir,” diye fısıldadım
ben Hamdi’ye.
“Şimdi bunu bilemeyiz,” dedi karanlık bir kapağı
kaldırırken.
Ardından da yavaşça aşağıya indik.
“Çök çök,” dedi Hamdi, “sakın kıpırdama.”
Çöktüm...
Perdede, üç dört yaşlarında sarışın bir çocuk vardı.
Bahçedeydi ve tek başına ağır ağır geziniyor, gezinirken de
oyun oynamak istercesine eğilip arada bir domateslerle
fasulyelere dokunuyordu. Domatesler hiç kıpırdamıyordu
tabii, sırıklardan sarkan dil dil fasulyeler hiç konuşmuyordu.
Çocuk, kıpırdayıp konuşmayan koskoca bir bahçenin
ortasında, daha o yaşta yapayalnızdı. Bu yüzden ve bu yüzden
sürekli kıpırdanıp bir şeyleri kendine ya da kendini bir şeylere
bulaştırmaya çalışıyor; sözgelimi gidip çitlere tırmanmayı
deniyor, gidip kapının sürgüsüyle oynuyor, sonra gelip
köşedeki biberlere musallat oluyor, ya da hâlâ konuşmamakta
direnen sarkmış dil kılığındaki fasulyeleri koparıp koparıp içli
birer kelime gibi domateslerin suratına fırlatıyordu.
Fırlatıyordu fırlatmasına ya, o böyle koşuşturup durdukça
bahçenin kıpırtısızlığı da büsbütün derinleşiyordu... Derken
önce sebze yapraklarına, sonra güneşli bir gökyüzüne,
ardından da geri planda gördüğümüz tahta evlere benzeyen
tuhaf bir kelebek havalandı bu kıpırtısızlığın içinden ve
devreye giren kıvrak bir mandolin sesi eşliğinde, alçala
yüksele dans etmeye başladı. Çocuk onu görüp ansızın
durmuş, irileşen gözleriyle hayran hayran seyrediyordu. Sonra
koştu yakalamak için, biri yerde biri havada, dakikalarca
döndüler bahçenin yeşilliğinde; dakikalarca soluk soluğa
koşup soluk soluğa uçtular. Öyle ki, artık koşan arada bir
uçmaya, uçan da koşmaya başlamıştı.
İşte o zaman kulağıma eğilip; “Çok saçma,” diye fısıldadı
Hamdi.
Sesimi çıkarmadım ben, çocukla birlikte durmuş, çitleri
aşıp giden kelebeğe bakıyordum. Güneşin altında pırıl pırıl
yanıyordu önce, boşluğa çivilenip kalmış da onca kanat
vuruşuna karşın bir türlü uzaklaşamıyormuş gibi hep aynı
yerde ve aynı büyüklükteydi. Sonra, gökyüzünün maviliğine
karışıp birden kayboldu derken çıktı maviden masmavi, şöyle
bir göründü ve köyü çevreleyen çamların uğultusuna dalıp
gene kayboldu da çocuk çok üzüldü buna, altdudağını bir
karış sarkıttı ve her şeye küstü. Sonra, bahçenin öteki
köşesine yürüdü başını önüne eğip. Sonra, biberlere baktı
orada ve biberler ona yeşil yeşil göründü. Sonra, çitlere baktı
işte ve biberler ona gene göründü. Sonra onlardan birini
koparıp ısırdı bu çocuk ve bar bar bağırıp ağlamaya başladı
da, biberin acısı ta arka sıranın ardına kadar gelip
burnumuzun direğini sızlattı.
Derken, sütbeyaz bir at göründü perdede; köpüre köpüre,
topuklarının dibinden havalanan minnacık toz bulutlarıyla
birlikte köye girdi ama çocuk onu görmedi. Çünkü, nicedir
akan gözyaşlarının ve kendi sesinin içinde kaybolmuştu artık
ve onu onun sesini aralayıp biz bile güç seçebiliyorduk. At,
gele gele gelip çitlerin dibinde durdu sonra; sırtında, kimbilir
kaç gecenin karanlığından geçip gelmiş sarı bıyıklı bir adam
vardı olanca heybetiyle ve gözlerini bir çift namlu gibi
dikmiş, bahçedeki çocuğa bakıyordu. Sonra adam baktığını
unuttu herhalde, bakışlarının rengini koyulaştırıp alelacele
tekrar baktı. Sonra bu da yetmedi ona ve eyerin üstünde
kıpırdana kıpırdana, sanki oraya tekrar gelip durmuş gibi bir
daha baktı. Artık biz çocuğu adamın yüzünü okuyarak
görebiliyorduk. Derken kulaklarını dikip at da baktı çocuğa,
neredeyse binicisi kadar derin baktı bakmasına ya çocuk onun
yüzünde görünmedi nedense; bahçenin bir köşesinde gözlerini
oğuştura oğuştura ağlıyordu. Biz filmi baştan
seyredemediğimiz için o sırada, çitlerin arkasında duran bu
adam kimin nesiydi bilmiyorduk. Köyden gelip geçen yufka
yürekli bir yolcu olabilirdi de artık filmin bundan sonraki
sahnelerinde bir daha görünmeyebilir miydi, bilmiyorduk.
Yolu o orman köyüne düşmüş bir garip yolcuysa bu adam,
neden dursundu ağlayan bir çocuk görünce, bilmiyorduk.
Yoksa sürekli kanayıp duran gizli bir yarası vardı da içinde
rastladığı her ağlayış onu durduruyor muydu ve durduruyorsa
dura dura nereye varılabilirdi böyle, bilmiyorduk. Zaten
bilmediğimizi biliyormuş gibi adam, çocuğa bakıyorum
bahanesiyle biraz da bize bakıyordu. Sonra hiç umulmadık bir
anda ağzını perde boyunca açarak üstümüze doğru; neden
ağlıyor bu çocuk lan, diye kükredi.
Hamdi’yle birlikte neye uğradığımızı şaşırmıştık
çöktüğümüz yerde, soluğumuzu tutmuş, öylece bakıyorduk.
Ama pek uzun sürmedi bu; evin köşesinden eli yüzü una
belenmiş bir kadın çıktı ve gözlerini bir çocuğa, bir adama
çevirip; ne bileyim ben neden ağlıyor, dedi. Adam bu sözlere
öfkelenip atından indi hemen ve körüklü çizmelerini gırç gırç
öttürerek kadına doğru yürüdü de kadın, gelme üstüme benim
ne günahım var dedi ama adam gene yürüdü hışımla ve kadın,
ben yufka açıyordum ne günahım var diye tekrarladı ve öteki,
başlarım lan senin yufkana da dedi ve beriki dedi,
başlayacaksan başla ve adam, gözlerini nah şu kadar belertip
şaaak diye okkalı bir tokat attı kadının suratına ve yere boylu
boyunca yıkıldı kadın; sonra çocuk kadım gördü ve o ona
göründü; sonra başını çevirip başka yöne baktı çocuk ve işte
kadın ona gene göründü; üstelik her görünüşünde bir tokat
daha yiyordu zavallı ve yere boylu boyunca tekrar tekrar
yıkılıyordu ki artık daha fazla dayanamayıp çocuk koştu onu
kurtarabilirim umuduyla; sonra sarı bıyıklı adam adamakıllı
öfkelendi buna ve dişlerinin arasında ıslık çekirdeğine
benzeyen keskin bir hıh sesi çıkartarak olanca gücüyle tekme