Indiana Jones En De Verloren Ark

141 Pages·2016·0.52 MB·German

by  Black Campbell

1. Zuid-Amerika, 1936
Het oerwoud lag er diep donkergroen bij: geheimzinnig en dreigend. Het beetje
zonlicht dat door de hoge hindernis van takken en ineengestrengelde lianen viel,
was bleek en bijna melkachtig van tint. De lucht met zijn plakkerige zwaarte
vormde een tastbare muur van vochtigheid. De vogels krijsten in paniek, alsof zij
onverwacht in een groot net waren gevangen. Glanzende insekten schoten weg
over de grond; viervoetige dieren kwetterden of piepten in het gebladerte. Het
geheel maakte een zo primitieve indruk dat het een totaal onbetreden en nooit in
kaart gebracht stuk van de wereld had kunnen zijn.
Acht mannen werkten zich met moeite vooruit langs een smal pad, nu en dan
halt houdend om op een loshangende haan in te hakken of op een dwarstak los te
slaan. Aan het hoofd van de stoet liep een man met een leren jas en een
breedgerande vilthoed. Achter hem kwamen eerst twee schichtig rondkijkende
Peruanen, gevolgd door vijf nerveuze Quechua-indianen, die hun handen vol
hadden aan de twee ezels die met pakken en proviand waren beladen. Die man
aan het hoofd heette Indiana Jones. Hij was gespierd, zoals dat het geval is bij
een atleet die zijn topjaren nog niet achter de rug heeft. Hij had een blon de
baard van een paar dagen en wat vegen vuil zweet over zijn knap gezicht. Maar
toch kon je fijne lijntjes van vermoeidheid rond de ogen zien, evenals bij de
mondhoeken, wat aan dat knappe gezicht toch een trek van wilskracht en
karakter verleende. Het leek wel of achter hem liggende jaren van ervaring bezig
waren hun stempel op dat knappe gezicht te drukken. Indy Jones bewoog zich
niet zo voorzichtig als de twee Peruanen die achter hem liepen; hij liep met een
zelfvertrouwen alsof hij - en niet zij - in dit oerwoud was geboren. Maar toch
deed dat uiterlijk vertoon van zelfverzekerdheid geen afbreuk aan zijn
voorzichtigheid. Hij was ervaren genoeg om, zonder dat dat opviel, voortdurend
opzij te kijken alsof hij verwachtte dat er elk moment vanuit de jungle een
dreiging, een gevaar kon opdoemen. Het plotselinge breken van een tak, het
onverwacht ritselen van bladeren: dat waren de mogelijke tekenen van gevaar
waar hij op lette. Zo nu en dan stond hij even stil om zijn hoed af te nemen, het
zweet van zijn voorhoofd te wissen en zich af te vragen wat hem nu het meest
hinderde: de verstikkende vochtigheid of de schrikachtigheid van de Quechua-
indianen. Keer op keer hoorde hij de opgewonden toon van hun snel
uitgesproken zinnen in die onbegrijpelijke taal, een taal die Indy deed denken
aan de geluiden van oerwoudvogels.
Hij keek even om naar de beide Peruanen, Barranca en Satipo, en realiseerde
Hij keek even om naar de beide Peruanen, Barranca en Satipo, en realiseerde
zich hoe weinig hij hen vertrouwde en hoezeer hij desondanks op hen moest
rekenen om in dit oerwoud de plaats te bereiken waar hij wilde zijn.
Mijn god - wat een stelletje! schoot door hem heen. Twee schichtige Peruanen,
vijf schrikachtige indianen en twee weerspannige ezels. En ik als leider van dat
stel... die misschien nog beter af zou zijn geweest met een groepje padvinders.
Indy wendde zich tot Barranca en vroeg hem, hoewel hij er zeker van was dat hij
het antwoord al kende: 'Waar hebben die indianen het toch alsmaar over?'
Barranca leek geïrriteerd.
'Waar ze het altijd over hebben, senor Jones: de vervloeking. Altijd maar weer
over die vervloeking.
'Indy haalde zijn schouders op en keek het rijtje indianen langs. Hij had begrip
voor hun bijgeloof - of misschien was het wel een geloof - en in zekere zin kon
hij met hen meevoelen. De vervloeking: de oude banvloek van de Tempel der
Chachapoyan-krijgers. Deze Quechuas waren daarmee opgegroeid - die vloek
vormde een onverbrekelijk deel van hun totale levenshouding. Hij zei: 'Zeg hun
dat ze ophouden met dat gekakel, Barranca. Overtuig ze ervan dat hun niets zal
overkomen.
'Terwijl hij dat zei, voelde hij zich als een kwakzalver die een dosis serum
toedient waarvan de werkzaamheid niet bewezen is. Want hoe, voor den duivel,
kon hij eigenlijk garanderen dat er hier niet iets onaangenaams zou gaan
gebeuren?
Barranca keek Indy enkele tellen lang aan, draaide zich daarna om en zei op
snauwende toon enkele zinnen tegen de indianen, die inderdaad daarna een tijdje
hun mond hielden - maar met de stilte van onderdrukte vrees. Opnieuw voelde
Indy die opwelling van sympathie voor hen: enkele loze opbeurende woorden
konden niet opwegen tegen eeuwen van ingehamerd bijgeloof. Hij zette zijn
hoed weer op zijn hoofd en ging weer voorwaarts langs het kronkelende pad,
met in zijn neus de stank van verrotting van verterende plantengroei en van
krengen in staat van ontbinding. Het was niet moeilijk om enkele oorden te
bedenken waar het prettiger toeven was dan hier. De gedachte aan Forrestal
drong zich op: hoe Forrestal jaren eerder over ditzelfde pad moest zijn gelopen
en hoe opgewonden hij moest zijn geweest toen hij wist dat hij de Tempel
naderde. Maar Forrestal mocht dan een eerste klas archeoloog zijn geweest, toch
was hij nooit van deze tocht naar de Tempel teruggekeerd en de geheimen die de
Tempel binnen zijn muren bewaarde lagen daar nog steeds. Arme Forrestal... om
te creperen in dit godvergeten stuk uithoek van de aarde was nu ook niet zo'n
spectaculair einde. Tenminste niet het soort einde dat Indy graag voor zijn eigen
leven wenste.
Het oerwoud lag hier verscholen in een dal tussen rotswanden en het pad leidde
Het oerwoud lag hier verscholen in een dal tussen rotswanden en het pad leidde
schuin langs een van die rotshellingen omhoog als een erin gesneden litteken.
Vanaf de bodem van het ravijn rezen sluiers mist omhoog, die dichter en dikker
zouden gaan worden naarmate de dag ouder werd. Die sluiers zouden in dit
ravijn blijven hangen alsof ze, evenals spinnewebben, van boomstam tot
boomstam waren gesponnen. Een enorme papegaai, zo veelkleurig als een
regenboog, vloog krijsend op uit de ondergroei en klapwiekte weg tussen de
bomen en daar schrok hij even van. Onmiddellijk begonnen de indianen weer te
kakelen, elkaar aanstotend en hevig met hun handen gebarend. Barranca keerde
zich om en bracht hen met een gesnauwd bevel tot zwijgen, maar Indy wist maar
al te goed dat het steeds moeilijker zou worden om hen onder de duim te houden.
Hij kon hun angst op zich af voelen komen, net zoals de vochtigheid van de
jungleatmosfeer om zich heen.
Trouwens... zijn wantrouwen jegens die indianen was nog niets, vergeleken bij
zijn afkeer van beide Peruanen. Vooral die Barranca... Er was niets bepaalds
waar hij de vinger op kon leggen - meer een soort van instinct, dat hij aan het
begin van de reis al had bespeurd. Maar het werd langzaamaan sterker, tot hij
ervan overtuigd was dat die beide knapen hem voor een handvol tabak de hals af
zouden snijden. Maar zijn reisdoel kon nu niet meer ver weg zijn, verzekerde hij
zichzelf.
En toen hij besefte hoe zeer hij de Tempel was genaderd; toen hij inzag hoe
dicht hij was gekomen bij het Afgodsbeeld van de Chachapoyanen, toen voelde
hij die bekende adrenaline-injectie weer in zijn aderen spuiten: de
verwerkelijking van een oude droom - een oude eed die hij zichzelf had
gezworen - een plechtige gelofte die hij had afgelegd toen hij nog maar een
groentje was in de archeologie. Het bracht hem meteen vijftien jaar terug in de
tijd, temidden van de grote verbazing en de obsessieve aandrang om de
verborgen geheimen der historie te gaan ontsluieren. Ja - een droom, dacht hij
nu. Een droom die nu langzaam vorm ging aannemen, en hij kon nu als het ware
de nabijheid van de Tempel voelen tot in het merg van zijn botten.
Hij hield weer halt en luisterde naar het gekakel van de indianen. Ook zij
voelden het. Zij wisten maar al te goed hoe nabij ze waren... en het beangstigde
hen. Hij liep weer voorwaarts. Tussen de bomen door schemerde een breuk in de
wand van het ravijn. Het pad was nu bijna onzichtbaar: geheel overwoekerd door
kruipplanten, of verborgen onder dichte begroeiing van onkruid. Indy hakte erop
los, zijn arm zo bewegend dat het brede lemmet van zijn hakmes door de
belemmerende groeisels sneed of die niet meer waren dan vochtig papier. Die
vervloekte jungle ook! Je kon het toch zeker niet accepteren dat de natuur, hoe
pervers of wildgroeiend ook, je eronder zou kunnen krijgen. Als hij even ophield
met hakken liep het zweet hem van het lijf en deden al zijn spieren pijn. Maar als
met hakken liep het zweet hem van het lijf en deden al zijn spieren pijn. Maar als
hij dan omkeek naar de uiteengeslagen kruipplanten, dan voelde hij zich wat
beter... totdat hij zich bewust werd van het dichter worden van de mist - geen
kille mist, maar iets wat voortkwam uit de uitwaseming van het oerwoud zelf.
Hij hield zijn adem in en werkte verder aan een doorgang.
Toen hij het einde van het pad bereikte, voelde hij het opnieuw: daar ergens in
de verte, afgeschermd door dikke boomstammen, daar wachtte de tempel. Een
paar tellen was hij gegrepen door het besef van de wonderlijke verbanden in de
geschiedenis die hem een gevoel gaven van duurzaamheid, van een continuïteit
dat het voor een zekere Indiana Jones mogelijk maakte om in het jaar 1936 te
leven en dan een bouwwerk waar te nemen dat bijna tweeduizend jaar eerder
was gemaakt. Een gevoel van ontzag... dat iemand nederig kon maken. Maar
geen van deze woorden gaf eigenlijk precies weer wat hij ervoer. Er bestond
eenvoudig geen geschikt woord voor.
Een tijdlang was hij niet in staat één woord te uiten. Hij staarde naar de tempel
die tussen de bomen door schemerde en verbaasde zich over de energie die
nodig was geweest om een dergelijk immens bouwsel op te richten in het hart
van een genadeloos oerwoud. Tot hij ineens terug werd geworpen in het heden
door de kreten van de indiaanse dragers, en hij zich met een ruk omkeerde en
zag hoe drie van hen bezig waren, met achterlating van de ezels, terug te rennen
langs het pad dat hij voor hen had vrijgekapt. Barranca had zijn pistool al
getrokken en richtte het om op de vluchtende indianen te vuren, maar Indy greep
de man bij een pols en dwong hem tot een draai van 180° zodat hij hem recht in
het gezicht keek.
'Niet doen!' riep hij hem toe. Barranca staarde Indy beschuldigend aan en
verklaarde: 'Maar het zijn grote lafaards, senor Jones!'
'We hebben hen niet meer nodig, ' zei Indy. 'En het is onzinnig om hen dood te
schieten.
'De Peruaan liet zijn wapen zakken, wierp een zijwaartse blik op zijn metgezel
Satipo en keek vervolgens Indy weer aan.
'Als wij die indianen laten lopen, senor, wie zal dan onze voorraden dragen? Het
was toch zeker niet de bedoeling dat Satipo en ik dat zouden gaan klaren?' Indy
hield zijn blik strak op de Peruaan gevestigd en zag de donkere kilte diep in 's
mans ogen. Hij kon zich niet voorstellen dat deze knaap ooit vriendelijk zou
glimlachen... dat het milde daglicht ooit tot op de bodem van zijn ziel zou
kunnen doordringen. Indy herinnerde zich met een schok dat hij een dergelijke
kille, dode blik eerder had gezien: in de ogen van een haai. Hij onderdrukte een
rilling en beval kortaf: 'We laten de voorraden gewoon hier liggen. Zodra we ons
doel bereikt hebben, maken we rechtsomkeert en zijn we nog voor
zonsondergang terug bij het vliegtuig. En wat kunnen ons dan die voorraden nog
schelen?' Barranca speelde met zijn pistool. Typisch een knaap met schietgrage
schelen?' Barranca speelde met zijn pistool. Typisch een knaap met schietgrage
vingers, meende Indy. Drie dode indianen deden hem niets.
'Doe dat pistool nou maar weg, ' gebood Indy hem. 'Ik ben helemaal niet zo gek
op schietwapens, Barranca.
Behalve dan als ik zelf de vinger aan de trekker houd.
'Barranca haalde de schouders op en keek weer even naar Satipo; het leek wel
alsof er een of andere geheimzinnige boodschap tussen hen werd overgebracht.
Ze zouden hun eigen tijdstip bepalen, wist Indy. Op een door hen gekozen
moment zouden ze tot actie overgaan.
'Stop het nou weer in je holster, ja?' drong Indy aan. Hij keek opnieuw even naar
de twee overgebleven indianen, die door Satipo op hun plaats werden gehouden.
Op hun gezichten was een intense uitdrukking van vrees te lezen... alsof zij een
soort zombies waren: levende doden. Indy wendde zich weer naar de Tempel in
de verte en genoot van de aanblik. De mist die het bouwwerk omgaf werd
gaandeweg dichter, alsof het oerwoud zijn geheimen langzaam inkapselde en
voor eeuwig wilde beschutten. Satipo boog zich voorover, trok iets uit de bast
van een boom en toonde Indy dat. In zijn handpalm lag een klein pijltje.
'Hovitos, ' zei Satipo kort. 'Het vergif op deze pijl is nog vers - niet ouder dan
drie dagen, senor Jones. Ik denk dat zij ons heimelijk volgen.
'Maar Indy antwoordde kalm: 'Als zij wisten dat wij hier waren, hadden ze ons al
lang gedood.'
Hij nam het pijltje van de ander over. Het zag er eenvoudig maar heel efficiënt
uit. Hij wist wel iets van de Hovitos af: van hun legendarische woestheid en hun
historische banden met de Tempel. Zij waren bijgelo vig genoeg om de Tempel
zelf met rust te laten, maar tevens dermate jaloers om iedereen te doden die zou
proberen er zelf heen te gaan. 'Kom, laten we op pad gaan, ' zei hij. 'Dan hebben
we dit tenminste snel achter de rug.
'Zij begonnen weer te hakken en te kloven en werkten zich op die manier verder
door de ineengestrengelde lianen, waarvan de lussen zich soms als valstrikken
om hun voeten slingerden. Weer veroorloofde de transpirerende Indy zich een
korte rustpauze en liet het kapmes aan zijn zij los naar beneden bungelen. Uit
een ooghoek nam hij, hoewel niet erg nauwkeurig, waar hoe een van de indianen
een tak naar achteren trok. Het was de plotselinge schreeuw die hem, met
opgeheven kapmes, om deed keren: de rauwe schreeuw van een indiaan die hem
naar de tak liet springen, juist toen de Quechua, nog steeds schreeuwend van
angst, al in het oerwoud was verdwenen. De andere nog overgebleven indiaan
volgde hem in volslagen paniek, op spookachtige wijze wegglippend tussen
doornige takken en verwarde slingerplanten. Even daarna waren ze allebei uit
het zicht verdwenen en Indy, nog steeds met geheven mes, trok de tak weg van
wat de indianen zo aan het schrikken had gebracht. Hij hield zijn machete gereed
wat de indianen zo aan het schrikken had gebracht. Hij hield zijn machete gereed
om de veroorzaker van zoveel angst aan te vallen. Het bleek half achter de
mistsluiers verborgen te zijn en was uit steen gehouwen, scheen tijdloos en had
een gezicht dat leek op dat van een verschijning uit een vage nachtmerrie: een
sculptuur van een duivel uit het Chachapoya-tijdperk. Hij stond er enkele tellen
lang naar te staren, zich bewust van de kwaadaardigheid op dat onbeweeglijk
gelaat en besefte dan dat het hier met opzet was geplaatst om een van de
toegangen tot de Tempel te bewaken, om iedereen af te schrikken die via dit pad
zou willen naderen. Een kunstwerk, zonder twijfel, en hij vroeg zich vaaglijk af,
wie de makers ervan konden zijn geweest, waar zij in geloofd moesten hebben
om zoiets schrikwekkends te kunnen vervaardigen als dit standbeeld. Hij dwong
zich om een hand uit te steken en de stenen duivel tegen de schouder te stoten.
Op dat ogenblik werd hij zich gewaar van iets anders - iets wat veel
verontrustender was dan dat onbeweeglijke stenen gelaat: de stilte. De
onverklaarbare, plotselinge stilte. Geen enkel geluid was nu hoorbaar: geen
vogelgetjilp, geen gezoem van insekten. Geen zuchtje wind zelfs deed het
bladerdek bewegen. Het leek erop of alles in en om deze plaats plotseling van
alle leven was ontdaan. Alsof alles hier door een destructieve duivelse macht tot
zwijgen was gebracht. Hij veegde over zijn voorhoofd... en vond dat bedekt met
zweet - koud zweet. Spoken of geesten dacht hij - dit oord wordt bewoond door
spoken. Hier heerste het soort van absolute stilte zoals er op aarde moest zijn
geweest voordat de schepping begon. Hij draaide het stenen beeld de rug toe,
daarin gevolgd door de beide Peruanen, die opvallend onderdanig waren
geworden. 'Wat was dat eigenlijk voor een ding?' vroeg Barranca.
Indy haalde even de schouders op. 'Een of ander onbelangrijk afgodsbeeld. Wat
anders had je gedacht? Elk huishouden van de oude Chachapoyas had zoiets
thuis staan, wist je dat niet?' Barranca keek grimmig.
'Zo nu en dan doet u toch wat al te luchtig over dit soort van zaken, senor Jones.
''Zozo. Hoe had je dan gewild dat ik zou doen?' Rondom hen wervelde de mist
zich in nu eens doorschijnende, dan weer dichte sluiers. Indy tuurde naar de
ingang van de Tempel, naar de gebeeldhouwde maar door woeste vegetatie
verhulde friezen die de donkere ingang omlijstten. Wat hem het meest van al
fascineerde was de donkere en ronde, geopende ingang zelf, die hij kon zien
liggen, als de gapende mond van een lijk. Hij dacht aan Forrestal, die deze
donkere opening was binnengegaan en daarmee de drempel naar de dood had
overschreden. Arme man. Barranca staarde naar de duistere toegang en vroeg:
'Hoe kunnen wij u vertrouwen, senor Jones? Niemand is ooit levend
teruggekomen. Waarom zouden wij aannemen dat dat voor u ook niet gold?'
Indy lachte de beide Peruanen toe: 'Beste Barranca - je zult gewoon moeten
aanvaarden dat ook een Noordamerikaanse gringo soms wel eens gelijk heeft.
aanvaarden dat ook een Noordamerikaanse gringo soms wel eens gelijk heeft.
'Meteen daarop haalde hij een opgevouwen stuk perkament uit het borstzakje
van zijn shirt, zijn blik nog steeds gericht op de gezichten van de beide
Peruanen. Daar was nu zulk een duidelijk aflees bare trek van hebzucht op
verschenen, dat Indy zich afvroeg hoeveel halzen zij al in het verleden hadden
doorgesneden om wat meer winst te vergaren. 'Kijk hier dan, Barranca, ' zei hij
en spreidde het stuk perkament op de bodem uit. 'Misschien geeft dit je dan wat
meer vertrouwen.'
Satipo haalde een soortgelijk stuk perkament uit zijn zak en legde het naast
datgene wat Indy te voorschijn had gehaald. Beide delen pasten op de scheurlijn
perfect aan elkaar. Een tijdlang zei er niemand iets en Indy wachtte eerst af of er
iemand iets zou gaan zeggen voordat hij zelf het woord nam. 'Het ziet er dus
naar uit, amigos, dat wij partners zijn. Wij hebben elkaar nodig. Te zamen
beschikken we hier over een complete kaart van de plattegrond van de Tempel.
Die heeft niemand ooit eerder in zijn bezit gehad. Kijk eens: als we aannemen
dat deze pilaar hier, de hoek aangeeft, dan...
'Eer hij zijn zin nog kon afmaken zag hij, als in een vertraagde film, hoe
Barranca naar zijn pistool greep. Hij zag hoe de magere, bruine hand zich
kromde rond de greep van het blanke wapen... en kwam bliksemsnel in
beweging. Indiana Jones bewoog zich sneller dan de Peruaan voor mogelijk had
gehouden. Hij sprong achterwaarts, van Barranca weg, ondertussen met de ene
hand op zijn rug onder zijn jasje tastend en die weer tevoorschijn brengend met
een opgevouwen zweep, die hij zich met een buitenwaartse slag liet ontvouwen.
Met soepele bewegingen, één hand stevig geklemd rond het handvat, zwaaide hij
de zweep zijwaarts uit en toen bliksemsnel terug, zodat het dunne uiteinde zich
in een vaste greep om de pols van Barranca's pistoolhand kronkelde. De korte
ruk aan de zweep zorgde ervoor dat de loop van het pistool naar beneden werd
gericht zodat de kogel zich in de grond boorde. Een kort moment stond de
Peruaan aan de grond genageld van verbazing, Indy ongelovig aanstarend met
een mengeling van verbijstering, pijn en haat die duidelijk toonde hoezeer hij
getroffen was dat de ander sneller en slimmer bleek te zijn en hem op die wijze
had vernederd. Toen kwam Barranca in beweging en rende achter de indianen
aan het oerwoud in. Indy wendde zich tot Satipo, maar die stak zijn handen in de
lucht.
'Vergeef me, senor, ' smeekte hij. 'Ik wist van niets -ik wist echt niet was hij van
plan was. De man moet gek geweest zijn, heus. Geloof me, senor.
'Indy keek hem enkele ogenblikken strak aan, knikte toen en raapte de beide
helften van de kaart op. 'Laat je handen maar zakken, Satipo.
'De Peruaan gaf met een uitdrukking van opluchting gehoor aan deze opdracht.
'Wij hebben nu een volledige plattegrond, ' zei Indy. 'Dus waar wachten we
'Wij hebben nu een volledige plattegrond, ' zei Indy. 'Dus waar wachten we
eigenlijk op?' Met beide stukken van de kaart in de hand liep hij naar de ingang
van de tunnel.
De geur die hen daar tegemoet kwam was eeuwenoud: een mengeling van vocht
dat vanuit het omringende oerwoud naar binnen was gedrongen en het alom
aanwezige aroma van plantengroei. Water drupte van de zoldering naar beneden
of kroop tussen de bodemmossen heen die zich hier in de loop der eeuwen
hadden gevormd. In de donkere gang waren de snelle vlucht-bewegingen van
knaagdierpootjes. De lucht die zij inademden was opvallend koud: onverwarmd
door zonlicht... een lucht die eeuwig in schaduw verkeerde. Indy wandelde
voorop, luisterend naar de verre echo van hun voetstappen. Vreemde geluiden,
meende hij, alsof zij de eeuwenoude rust der doden konden verstoren, en een
moment lang had hij last van het idee dat hij hier helemaal niet thuishoorde...
een verkeerde man op een verkeerde plaats... iemand als een plunderaar of rover,
met de bijbedoeling om eenvoudigweg dingen te vernielen die eeuwenlang
ongestoorde en vredige rust hadden gekend.
Hij kende dat gevoel goed: dat gevoel van wangedrag. Het was niet zijn meest
geliefde ervaring, het was zoiets als een onaangename gast uitnodigen voor een
genoeglijk etentje. Hij zag zijn schaduw bewegen in het licht van Satipo's
lantaren. De gang slingerde van links naar rechts terwijl zij zich dieper in het
binnenste van de Tempel boorden. Zo nu en dan stond Indy even stil om de kaart
te bestuderen bij het licht van de lantaren en probeerde zich dan de details van de
plattegrond voor de geest te halen. Hij zou eigenlijk wel wat willen drinken want
zijn tong was droog en zijn keel half verstikt, maar hij wilde niet langer halt
houden dan strikt nodig was. Hij kon binnen in zijn schedel een klok horen
tikken en elke tik waarschuwde hem: 'Je hebt geen tijd meer... je hebt geen tijd
meer...
'De twee mannen passeerden nu inhammen die in de rots waren uitgehakt. Zo nu
en dan stopte Indy eventjes om kunstvoorwerpen te bekijken die in die
inhammen waren geplaatst. Hij selecteerde snel, zette sommige opzij, terwijl hij
andere, zoals munten, kleine medaillons en stukjes keramiek, haastig in de zak
stak. Hij wist heel goed wat waardevol was en wat niet. Maar dat alles viel
eigenlijk in het niet bij dat ene ding waarvoor hij hierheen was getrokken: het
Afgodsbeeld. Hij liep nu wat sneller, met de Peruaan op een drafje achter zich
aan, hijgend van de pogingen om hem bij te houden. Tot Indy plotseling stil
stond en de Peruaan bijna tegen hem opliep.
'Waarom staan we stil?' vroeg Satipo, met een ademhaling die gierde of zijn
longen in brand stonden. Indy antwoordde niet, maar bleef als aan de grond
vastgenageld staan, nauwelijks ademhalend. Satipo, die er niets van begreep,
deed een stap dichter naar Indy toe en maakte aanstalten zijn arm te grijpen,
deed een stap dichter naar Indy toe en maakte aanstalten zijn arm te grijpen,
maar vertraagde die beweging zodat zijn hand midden in de lucht bleef hangen -
als bevroren.
Een grote, zwarte tarantula klom langs Indy's rug naar boven, tergend, treiterig
langzaam. Indy kon zijn poten langzaam naar zijn nek voelen opklimmen. Hij
wachtte roerloos af tot hij het weerzinwekkende dier op zijn schouder voelde.
Hij was zich bewust van de paniek die in Satipo was opgeweld, en diens
behoefte om schreeuwend van angst weg te springen. Hij wist dat hij snel moest
zijn, en toch omzichtig, zodat Satipo kalm zou blijven staan. Met één
bliksemsnelle beweging sloeg Indy zijn hand naar zijn schouder, mepte het dier
eraf en deed het verdwijnen in de diepte van de schaduwen. Opgelucht deed hij
een stap naar voren toen hij achter zich Satipo's verschrikte gekreun vernam. Hij
draaide zich nog juist op tijd om om te zien hoe twee van die dodelijke beesten
zich op de arm van zijn metgezel hadden laten vallen. Indy's zweep kwam
aanflitsen vanuit de duisternis en het volgende moment waren beide dieren van
de arm afgezwiept en tegen de grond gesmeten. Snel zette Indy de hak van zijn
laars op de lichamen en verpletterde die totdat er alleen nog maar bloederige
pulp restte.
Satipo wankelde op zijn benen. Indy greep hem bij een arm beet en ondersteunde
hem tot hij weer bij zijn positieven was. Toen dat het geval was, wees de
archeoloog naar een kleine uitsparing in de gang die voor hen lag: een kleine
kamer die werd verlicht door een smalle schacht zonlicht dat door een gat in de
zoldering naar binnen viel. De tarantula's waren alweer vergeten: er lagen
nieuwe gevaren op de loer. 'Ik heb er genoeg van, senor, ' hijgde Satipo. 'Laten
we alsjeblieft teruggaan.'
Indy reageerde daar niet op, maar bleef naar de kamer voor hem uit staren,
terwijl zijn brein zich al concentreerde op de aanstormende problemen. Zijn
verbeeldingskracht kwam hem te hulp bij het zich verplaatsen in de denkwijze
van de mensen die dit gebouw zo lang geleden hadden geconstrueerd. Ze hadden
natuurlijk de kostbaarheden van deze Tempel willen beschermen, dat was wel
duidelijk. Ze zouden zeker hindernissen hebben bedacht en vallen opgesteld om
elke vreemdeling te beletten, ooit het ware hart van de Tempel te bereiken.
Hij schoof wat dichter naar de doorgang toe, zich voortbewegend met de
instinctieve voorzichtigheid van een jager die de lucht van naderend gevaar
opsnuift... die dat gevaar al aanvoelt nog voor hij er een tastbaar teken van heeft
opgemerkt. Indy bukte zich, tastte rond over de vloer, vond daar een dikke
stengel van een of ander soort onkruid, pakte hem stevig beet en wierp hem door
de opening de kamerruimte binnen. Een seconde of wat gebeurde er niets... toen
klonk er een zwak geluid als van lopende tandwielen, een krakend gerucht,
waarna de wanden van de kamer vaneen weken alsof de kaken van een