Het platform van de angst

98 Pages·2016·1 MB·German

by  Diderich

Op Terra is het eind augustus 2435. Sinds de dood van
Mirona Thetin, die betoverend mooie vrouw die het bijna
gelukt was om het zonne-imperium van Perry Rhodan te
vernietigen, is er bijna dertig jaar verstreken. Voor de
mensheid waren het dertig jaren van vreedzame
opbouwwerkzaamheden en interne consolidatie.
Plotseling komt er een eind aan dit rustige tijdperk in de
geschiedenis van de mensheid, als de vrije
sterrenvaarders van Roi Danton achtervolgd worden door
Perry Rhodans mannen en een schijngevecht leveren op
de planeet Rubin.
Uit de diepten van het heelal duikt een gigantische robot
op. De gigant ziet het schijngevecht - en trekt de
verkeerde conclusies. hij stuurt zijn vloot van
ultraschepen op pad en begint een veldtocht tegen alle
Terraanse eenheden, die dat pad kruisen.
Bij de eerste confrontatie met de samengebalde
strijdkrachten van de gigant gaat ook de Black Hills, het
schip van Don Redhorse, verloren. Alleen Don Redhorse
en een paar van zijn mannen overleven de hel, die de
vreemde ultraruimteschepen ontketenden. Ze vluchten -
en bereiken HET PLATFORM VAN DE ANGST...
Hoofdpersonen van deze roman:
Overste Don Redhorse - Commandant van het solaire
slagschip Black Hills.
Captain Carruther - Scheepsofficier van de Black Hills.
Spinoza - Een robot met een testprogramma.
Burnett - Leider van de Walkers.
Zachery Parral, Cafana Velarde en Lujan - De laatsten van
Don Redhorse's mannen.
Perry Rhodan - Opperregent van het zonne-imperium.
1.

De dood naderde Nibur luid en snel.
Hij kwam in de vorm van een vuurzuil, die door het
koepelvormige plafond van de centrale van de Black Hills spoot
en zich gierend een weg baande, een vurige reuzentong van
tomeloze energie.
Nibur, die net bezig was met het sluiten van zijn veiligheidspak,
verdween in deze hel, alsof hij nooit had bestaan.
Zachery Parral, die onder de grote vluchtbuis stond, draaide
zich om. Overal in de Black Hills stierven op dit moment
bemanningsleden. Velen even snel als Nibur, anderen langza‐
mer en met veel meer pijn.
Alleen de mannen, die zich in de centrale van deze kruiser
bevonden, hadden een kans om aan de catastrofe te ontkomen.
De hoofdcentrale was de best beveiligde plek in een Terraans
oorlogsschip.
Toch verbaasde Zachery Parral zich erover, dat hij al weer op
de been was en een zwaar veiligheidspak droeg. Hij herinnerde
zich de klap, waarmee het witgloeiende schip tegen het
oppervlak van de planeet Rubin was geslagen. Door de schok
was Parral uit zijn stoel geslingerd. Hij gleed door de centrale.
Hij had zijn leven alleen te danken aan het feit, dat zijn
wanhopig naar houvast zoekende handen een poot van een
kaartentafel ontmoetten.
Liever gezegd had hij het aan dit feit te danken dat hij op dit
moment nog leefde, want de volgende seconde kon hij al dood
zijn.
Luitenant Zachery Parral had zich vaak afgevraagd, hoe het
was om in een ruimteschip te sterven. Hij was 23 jaar en had
nog nooit een ruimteslag meegemaakt. Hij moest toegeven, dat
de voorstelling, die hij had van het eind van een Terraans schip,
fout was.
De mannen hadden geen tijd meer voor heroïek en pathetische
woorden. Ze stierven voordat ze iets konden doen of zeggen.
Het einde was brutaal en onmenselijk. Nu begreep Zachery
plotseling, dat alle verhalen, die hij had gelezen over de grote
ruimteoorlogen van de vloot van het zonne-imperium, de
waarheid spraken. Maar de laatste grote ruimteslag had dertig
jaar geleden plaatsgevonden in de Andromedanevel - en toen
leefde luitenant Parral nog niet.
Zachery besefte, dat alleen het toeval ervoor had gezorgd, dat
het hem niet vergaan was als Nibur. De laatste twee jaar had
hij Nibur goed leren kennen, had hij de jovialiteit van deze man
leren waarderen. Nibur, een man, die met zijn grove handen
ongelooflijke elektronische reparaties had verricht. Nibur, een
man, die nooit over zijn verleden sprak, maar nooit zijn
voorliefde voor weidse en eenzame landschappen had verheeld.
Dat alles was in één klap weggevaagd.
Iemand schudde Zachery door elkaar en bracht hem terug naar
de werkelijkheid. Parral keek op. Hij zag overste Don Redhorse,
de commandant van de Black Hills, ook gekleed in een zwaar
veiligheidspak voor zich staan. Dat wil zeggen, de Cheyenne
was nu alleen nog maar commandant van een uitgedoofd wrak
en - als ze geluk hadden – van een paar Space-Jets, die op tijd
door het ramprelais naar buiten waren geslingerd.
'Waar wacht u nog op, luitenant?' schreeuwde Redhorse. 'Naar
boven!'
Zachery knikte beduusd. Hij rechtte zijn schouders en pakte de
katapultschakelaar van de vluchtbuis. Hij zag in de vlammen en
de rook, die het dichtst was in het centrum van de centrale,
nog meer mannen in veiligheidspakken opduiken. Sommigen
wankelden, anderen werden door vrienden ondersteund.
Wat gebeurde er nu? schoot het door Zachery's hoofd.
Hij voelde de schakelaar in zijn hand, maar zijn arm leek
verlamd.
'Kom maar, jongen!' riep Redhorse en haalde Zachery's
verstijfde hand van de schakelaar. 'Laat mij dat maar doen.'
Bijna op het zelfde moment voelde Zachery Parral dat hij naar
boven werd gesleurd. Hij werd misselijk. De luitenant wist, dat
de vluchtbuizen gemaakt waren van een speciale legering,
waarvan het smeltpunt extreem hoog lag. Toch kon hij de af‐
grijselijke gedachte, dat de buis ergens verstopt zou zijn, niet
uit zijn hoofd zetten. Hij hoorde een dof geruis, dat vermengd
werd met het geluid van snel opeenvolgende explosies.
Zachery kreeg het benauwd. Rond hem was het duister, en hij
kon niet naar zijn helm tasten om de schijnwerper aan te doen.
Toen hij al dacht, dat hij het niet meer zou uithouden, werd het
plotseling licht om hem heen. Met grote tegenwoordigheid van
geest zette hij de vliegmotor van zijn veiligheidspak aan. In de
rook doemde een gestalte op, zonder veiligheidspak, die met
zwembewegingen op hem af kwam. Het gladde gezicht kwam
Parral bekend voor. Even later zag hij, wie het was.
'Spinoza!' riep hij verrast. 'Hoe kom jij hier terecht?'
'Op dezelfde manier als u, Sir,' zei de experimentele robot van
de Whistler-Company. 'Met de Black Hills.'
'Ik wist niet, dat jij kon vliegen,' zei Parral verbluft. 'Bovendien
verbaast het me, dat je zonder veiligheidspak in leven kunt
blijven.'
'Ik ben de beste robot, die Whistler ooit heeft gebouwd,'
reageerde Spinoza. 'Vergeet dat niet, Sir. Ik heb een
ingebouwde antizwaartekrachtmotor. Bovendien is mijn
lichaam bestand tegen extreme temperatuursverschillen. Ik
ben blij, dat deze catastrofe ervan gekomen is. Nu kan ik
eindelijk onder de juiste omstandigheden getest worden.'
'Hou je brutale mond!' riep een nieuwe stem.
Sergeant Cafana Velarde kwam uit de rookwolken op ze
afgevlogen. Zijn dikke gestalte vulde het veiligheidspak
ruimschoots.
'Een robot met gelukgevoelens!' knorde Velarde. 'En de reden
van zijn geluk is het einde van de Black Hills met bijna de hele
bemanning.'
'Mijn geluk is volkomen egocentrisch,' verklaarde Spinoza
neutraal. 'Zelfs als ik droefheid voel, dan zouden de
ruimtevaarders daardoor niet tot leven gewekt worden.'
'Op een goede dag sla ik je schedel in!' voorspelde de sergeant.
'Ik ben bang, dat dat niet zal lukken, Sir,' zei Spinoza. 'Mijn
schedeldak bestaat uit een Rumalinplaat.'
Sergeant Cafana Velarde stootte een vloek uit en verdween
weer uit Zachery's ogen.
Parral lette niet langer op de robot, maar begon zijn
vliegaggregaat te bedienen. Hij zweefde de dikke rookwolken
uit. Nu kon hij het wrak van de Black Hills onder zich zien
liggen. Het verbaasde hem, dat hij uit deze puinhoop had
kunnen ontsnappen. Een eindje verderop vlogen nog zeven
mannen. Hun doel waren de beide Space-Jets, die op twee
kilometer afstand van de Black Hills geland waren. Het
ramprelais had kennelijk niet meer naar buiten kunnen
slingeren dan deze twee kleine ruimteschepen.
Waarschijnlijk zijn de Jets beschadigd, dacht Parral moedeloos,
maar hij bleef doorvliegen.
Toen hij omkeek, zag hij een paar mannen uit de rookwolken
opdoemen.
'Hier Redhorse!' dreunde de kalme stem van de commandant in
zijn ontvanger. 'We vliegen dadelijk naar de beide jets. We
hoeven niet bang te zin voor de inboorlingen van Rubin. Ze zijn
waarschijnlijk van angst weggekropen, toen de Black Hills
landde. Wel bestaat het gevaar, dat wij worden aangevallen
door de schepen die ons neergeschoten hebben.'
Zachery Parral dacht aan de ultrareuzen, die hen hadden
aangevallen. Op de beeldschermen hadden ze eruit gezien als
Terraanse schepen, maar dat kon slechts toeval zijn. De
mannen aan boord van de Black Hills hoopten al, dat ze de linie
van de vreemde schepen ongedeerd konden doorbreken, maar
daarna was de moderne slagkruiser op verschillende plaatsen
geraakt en was neergestort.
Hoewel dit alles pas was gebeurd, had Zachery het gevoel, dat
deze gebeurtenissen al dagen achter hem lagen. Hij kon zich
nauwelijks meer details van de val herinneren, maar hij wist,
dat hij volkomen automatisch had gereageerd. Hij had precies
gedaan, wat hij op de heelalacademie had geleerd.
De Black Hills was aan de rand van een woestijn te pletter
geslagen en had zich diep in de grond geboord. Stukken
gepantserd terkoniet waren losgeslagen en hadden zich als
bommen ingegraven in het woestijnzand. Zachery zag de
meterslange voren, die de brokstukken van de kruiser in het
zand hadden geploegd.
Nu schonk de luitenant pas aandacht aan zijn omgeving. Aan
de andere kant van de woestijn lag een lage bergrug. In de
zone tussen woestijn en bergen waren een paar oases,
donkerbruine vlekken tussen het monotone geel van de
woestijn. Als Parral naar links keek, kon hij aan de horizon een
donkere muur zien. Waarschijnlijk was dat een woud.
In de bergen woonden de inboorlingen van Rubin. De vrije
handelaars hadden zaken met ze gedaan. Deze wezens stonden
op het peil van mensen uit het stenen tijdperk. Hun uiterlijk
deed in de verte denken aan de kangoeroes op aarde.
De luitenant had medelijden met deze barbaren. Ze waren in
een oorlog verwikkeld geraakt, waar ze niets van begrepen.
Toch, dacht hij met een grimmige glimlach, was het verschil
met hem zelf niet zo groot. Want wat wist hij eigenlijk van deze
oorlog af? Wie had hem ontketend? Wat waren de redenen voor
de aanval van de mysterieuze reuzenschepen?
Luitenant Zachery Parral geloofde net als de meeste jonge
officieren aan de onoverwinnelijk-heid van de solaire vloot. Dit
geloof was hem niet aangepraat. Integendeel, zijn leraren aan
de heelalacademie hadden zich voortdurend ingespannen om
hem en zijn kameraden er op te wijzen, dat het bestaan van het
zonne-imperium bedreigd werd.
Zachery had altijd gelachen om zulke angsten. Wie zou de
mensheid nog willen bedreigen? Welk volk uit de
Andromedanevel zou het wagen, om de geweldige kloof tussen
de melkwegen te overbruggen, om een oorlog tegen Terra te
voeren?
In de atmosfeer van de planeet Rubin, 2917 lichtjaren van het
zonnestelsel verwijderd, had Zachery Parrals geloof in deze
onoverwinnelijkheid voor het eerst een klap gekregen.
Nu hij de beide Space-Jets naderde, was hij zijn angst al weer
bijna kwijt. Vol vertrouwen dacht hij aan de versterking, die
spoedig zou arriveren in het stelsel van Roi en de vijand zou
overwinnen.
Luitenant Zachery Parral was lang en slank. Het meest
opvallende uiterlijke kenmerk was zijn verkreukelde linkeroor.
Tot nu toe had hij altijd geweigerd, het operatief mooier te
laten maken. Parral liet zijn stroblonde haar groeien, zo dat er
bijna altijd pieken voor zijn ogen hingen. Een vreemde gril van
de luitenant vormde zijn verzameling oude zakhorloges, die hij
op alle expedities meenam.
Verlangend dacht hij aan de kostbare horloges, die nu
gesmolten in de puinhopen van de Black Hills lagen. Van de
meer dan 200 exemplaren, die hij had gehad, had hij alleen nog
maar dit ene exemplaar over.
Zachery landde tussen de mannen, die al gedaald waren naast
de Space-Jets. Hij luisterde nauwelijks naar hun gesprekken.
Een blik op de beide scheepjes, en hij wist dat de beschieting
en de hevige schokken hun uitwerking ook hier niet hadden ge‐
mist.
Zachery was bang, dat alle gevoelige instrumenten, vooral de
peil-en hyperradioinstallaties, een forse dreun hadden gehad.
Een lange gestalte daalde, landde, en liep met vaste tred op
een Space-Jet af. Het was overste Redhorse.
'Hoeveel overlevenden?' vroeg de commandant van de Black
Hills.
'Vijftien, ' antwoordde iemand.
'En ik, Sir,' zei Spinoza vriendelijk.
Redhorse draaide zich om en keek naar de slanke gestalte van
de robot, die er uit zag als een goedverzorgde jonge man.
'Ik heb verbazingwekkende resultaten bereikt,' rapporteerde
Spinoza energiek. 'Het moet u interesseren, dat ik zeer hoge
hittegraden heb geregistreerd bij het verlaten van het wrak.
Bovendien bevond ik mij in het centrum van een explosie. Dat
was vlak voor de botsing. Ik weet niet, wat er explodeerde,
maar de schok kon mijn computer niet deren. De test verloopt
naar tevredenheid. Ik. zou erg dankbaar zijn, als we nog een
keer met een Jet naar de linies van de vijand konden vliegen.
De uitwerking van een rechtstreekse beschieting van mijn
lichaam interesseert me mateloos.'
'Onze vijanden zullen zich sneller met ons gaan bemoeien, dan
ons lief is,' onderbrak Redhorse de spraakwaterval van