EIyssa Friedland

474 Pages·2016·10.69 MB·Turkish

"Emojiler olmadan da hayatta kalabileceğimizi hatırlatan çok komik bir
hikâye. #akıllıkitap!" USA Today
EIyssa Friedland
Tam bir internet bağımlısı olan €vie bu yüzden çok sevdiği işinden
kovulur. Hemen ardından, evliliğe karşı olan eski sevgilisinin
İstanbul'da rüya gibi bir düğünle evlendiğini Facebook'tan öğrenir ve
çok önemli bir karar alır: İnterneti bırakacaktır!
Artık €vie için Google'do insanları stalk'lamak yok.
Facebook'ta eski sevgililerin profillerine bakmak yok.
Tuuitter'da tuuit okumak yok.
Binlerce selfie çekip kaç beğeni alacağını görmek için beklemek yok.
Anlamsız kelimelerden hashtag oluşturmak yok.
Her an Instagram'da gezinmek yok.
FourSquare'den yer bildirimi yapmak yok.
VouTube'da Beyonce şarkılarıyla çılgınca dans eden çocukları izlemek yok.
Hepsinden de iyisi artık sevgili bulma siteleri yok.
Şimdi sen de sakin ol ve o elindeki akıllı telefonu yavaşça bir kenara
bırak, çünkü bu #okıllıkitap sona bambaşka bir aşk masalı anlatıyor!
NOVELLA
O /novellayayinlari 9 78605 1 8601 14
/novellayayinlari t 33
“Teknoloji hiçbir şeydir. Asıl önemli olan insanların özünde
iyi ve zeki olduklarına, onlara gerekli araçlar verildiği tak­
dirde mükemmel işler başaracağına duyduğunuz inançtır.”
Steve Jobs
GİRİŞ
Tuvalet masasına iliştirdiği, siyah ve gümüş renklerinde
parlak davetiyeyi çekip aldı. Elyazısıyla minicik yazılmış
“resmi kıyafetle gelinmelidir” ibaresini okudu. Bu da ne de­
mekti ki? İma edilen şey her neyse, bir cumartesi günü on
saat çalışmanın ardından başarılması imkânsız bir görev gi­
biydi. Tıklım tıkış dolu olan gardırobunun katlanır kapısını
açtı, tutucu iş kıyafetleri çoğu yeri kapladığından resmi kı­
yafet seçeneklerini pek göremiyordu. Dolabın arkalarından,
en son büyük halasının cenazesinde giydiği lacivert, krep ku­
maştan elbisesini çekip çıkarttı. Bantlı sandaletlerin yerine
platform topuk ayakkabılar giyip sallantılı küpeler taktı mı
kıyafet rahatlıkla cenaze görünümünden çıkıp bir davet giy­
sisi havasına bürünebilirdi. Küpelerin inatçı klipsleriyle ve
neredeyse belini incitmesine sebep olan yan fermuarıyla bo­
ğuştuktan sonra, gerçekten de “davet şıklığı” sağlanmış gibi
görünüyordu. Kapıdan çıkmadan önce boy aynasında kendi­
sine bir göz atınca gülümsemeden edemedi. Saçlarına fon
7
Eîyssa Friedland
çektirmesi ya da kaşlarını aldırması hiç fena olmayabilirdi,
ama yine de acelesi olduğu düşünülünce aynadan görünen
yansıması hiç de fena sayılmazdı. Neyse ki havadaki nem
kumral saçlarına hoş bir dalga katmıştı. Pürüzsüz, esmer teni
sayesinde ne fondöten ne de allık gerekliydi ki her ikisi için
de zamanı olmadığından bu iyi bir şeydi.
Rujunu ve göz kalemini aceleyle sürmeye çalışırken
BlackBerry’si kitaplıkta çöreklendiği yerde bir çıngıraklı
yılan gibi tıslamaya başladı. Telefonun çiftleşme çağrısını
duymazdan gelmeye çalıştı. Telefona yanıt vermek yerine
onu kaptığı gibi aylardır kullanmadığı, elbisesiyle uyumlu
minik, pullu bir dikdörtgen şeklindeki gece çantasına yerleş­
tirmeye çalıştı. Bunu başarmak için hiçbir şansı yoktu.
Lanet olsun. Ne yapacağını bilmiyordu. Hiçbir fizik ya
da geometri kanunu BlackBerry’sini o çantaya sığdıramazdı.
Telefonunu bütün gece elinde taşıması söz konusu bile de­
ğildi. Arkadaşları “CrackBerry”* bağımlılığıyla ilgili acıma­
sız şakalar yaparlardı. Telefonu evde bırakması da düşünü­
lemeyecek bir seçenekti. Elinin altında BlackBerry’si bulun­
mayan kurumsal bir dava vekilinin, pazartesi günü işe gel­
meye de zahmet etmesine gerek kalmazdı. Çabucak ve ge­
cesinin kalanıyla ilgili olası sonuçları düşünmemeye çalışa­
rak elbisesini beline kadar kaldırdı ve hantal akıllı telefonunu
pamuklu külotunun içine kaydın verdi. Plastik, tenine serin
bir esinti gibi çarptı. Minik butonların tenine battığını hisse­
* Markanın adı benzeştirerek uyuşturucu ( Crack, kokainin sigara gibi içilebilir küçük
parçalar halindeki formudur) gibi bağımlılık yapmasına gönderme var. (ç. n.)
Aşk Burada Çekmiyor
diyordu. Evie, BiackBerry’sini o kadar sık kontrol ederdi ki
onun vücudunun bir parçası gibi olması aslında gayet uygun
görünüyordu. Günün birinde daha gelişmiş bir versiyonu, an­
nesinin kamından dahili bir akıllı telefonla doğacaktı. Aşağı
uzanıp tuş kilidini kapadı ki telefon aşağılardayken birisini
yanlışlıkla aramasın. Telefonu güvenli bir şekilde bedeninin
oyuklarıyla iç çamaşırının kumaşı arasına yerleştiğinde bul­
duğu çözümden gerçekten de tatmin olmuştu; derin bir nefes
aldı, bir süre tuttu ve ardından nefesini verdi. Her şey yo­
lunda gidecekti. Sadece ufak bir rahatsızlık duyacaktı o
kadar. Çok önemli bir şey değildi, gerçekten. Her zamanki
gibi geç kaldığından bunu tekrar düşünecek zamanı da yoktu
zaten.
9
Evie Rosen için bir düğün daha. Gerçi kendi düğünü değil.
Dünya evine girenler Evie’nin üniversiteden ve hukuk okulun­
dan arkadaşları Paul Kindling ve Geoide Mendez’di. Resmi ni­
kahlan birkaç gün önce hiç de romantik olmayan belediye
sarayında özel bir merasimle kıyılmıştı. Arkadaşlan ve ailele­
rinin daha hoşgörülü bireyleri, onlan şehir merkezinde lüks bir
parti eşliğinde daha ihtişamlı bir şekilde kutlamak için bekle­
mişti. Evie elbisesinin kann kısmını son bir kez düzelterek, on
altı yıl, diye düşündü. İşte Paul’u bu kadar zamandır tanıyordu.
Üniversitedeki ilk arkadaşıydı. Ama Evie şimdi onun düğününe
geç kalmıştı. Çok yavaşsın, diyecekti Paul.
Yavaşlığından daha kötü bir şey varsa o da düşündük­
leriydi. Ülke çapında milyonlarca insan Paul ve George’unki
gibi birliktelikleri engellemeye çalışıyordu, ama onlar bile
Evie’den önce dünya evine giriyorlardı. Onlar adına mutlu
olmak, imrenen iç sesini susturmak ve, “Neden ben değil de
onlar?” gibi gereksiz sorulan bastırmak için elinden geleni
yaptı. Çünkü Paul, birinci sınıf denen o korkunç dönemde
11
Elyssa Friedland
gerçek bir dost, yönünü bulmasında iyi bir yardımcıydı, şimdi
de New York’un çılgın yaşammda güvenilir bir ortaktı. Zaman
zaman düşüncesiz olsa da on altı yıllık ilişkileri boyunca önemli
hiçbir durumda onu hayal kırıklığına uğratmamıştı.
Yaşını fazlasıyla aşan sofistike bir havaya sahip olan
Paul, Yale’deki, sahil bölgelerinden gelen kolejli çocuklar ve
küçük kasabalardaki devlet okullarından gelen bölüm birin­
cilerinden oluşan çaylakların arasında sivrilmişti. Koyu renk
bir gömlek ve dar bir pantolon giymiş olan Paul, Evie’nin,
tuvaleti kullanmak için alışveriş taklidi yaptığı lüks bir buti­
ğin satış temsilcisi gibi görünüyordu. Okulun ilk gününde bi­
rinci sınıflar avlusunda sohbet etmişlerdi; bu avluda
öğrenciler, bir dizüstü bilgisayar ve yasak olan halojen ayaklı
lambalarının yanı sıra önceden hazırladıkları özgeçmişlerini
değiştokuş ederlerdi. Aynı yurda verildikleri ortaya çıkınca
Evie, hiçbir şeyden habersiz peşlerinden ağır ağır gelirken
Paul, kalacakları yeri bulmakta ona yardım etmişti. Paul’u
gerçekten de bu kadar uzun süredir tanıdığına inanmak
güçtü, okulun ilk günündeki o şans eseri sohbetten sonra
şimdi aceleyle onun düğününe yetişmeye çalışıyordu.
Evie, sonunda davet şıklığını yakalamış bir halde dai­
resinden çıkmak üzereyken tuhaf bir titreşimin bedenini sar­
dığını hissetti. Bu titreşim durup tekrar başladığında bunun,
külotunun içinde ritmik bir biçimde vızıldayan BlackBerry’si
olduğunu fark etti. Telefonu çıkarınca aramanın babaannesi
Bette’den geldiğini gördü. Önce sesli mesaja düşmesine izin
vermeyi düşündü. Ama Bette fazla zekiydi. Ta Boca’daki
12
Aşk Burada Çekmiyor
Century Village dairesinin balkonundaki beyaz plastik san­
dalyesinden torununun kendisini atlatmaya çalıştığını an­
lardı. Ayrıca babaannesi muhtemelen beş haberlerinde
dinlediği listeriya salgını hakkında onu uyarmak için arı­
yordu. Evie’yle ne kadar çok ilgilendiğini gösterme fırsatın­
dan onu neden mahrum bıraksındı ki?
Evie’nin babaannesi olan Bette seksenlik bir doğal
afetti; Yahudi soykırımından kurtulmuş, dilinin kemiği ol­
mayan bir kadındı. Evie’nin bekârlığından, “şu mesele” ola­
rak bahseder, sık sık, “Şu meseleyi ne yapacaksın bakalım?”
diye sorup dururdu. Evie’nin babaannesinin özel bir hareketi
bile vardı. Aradan uzun bir süre geçtikten sonra Evie’yi ilk
gördüğünde elini avucu aşağı bakacak şekilde uzatır ve sarı
altın bir halkanın üzerinde, pırlantalarla çevrili minik, safir
bir taşı olan evlilik yüzüğünü işaret ederdi. Bette, Evie’nin
dedesi Max yirmi beş yıl önce ölmüş olmasına rağmen yü­
züğünü hâlâ parmağından çıkarmıyordu. Sonra da gözlerini
beklenti dolu bir ifadeyle kocaman açarak, “M/?” (Doğu Av­
rupa’daki Yahudi kasabalarına özgü bir argoda “Ee?” anla­
mına gelir) diye sorardı. Bette, telefonda konuştuklarında da
cılız bir şekilde öksürerek, “Unutma, babaannen yaşlanıyor.
Yuvanı kurduğunu görmeyi çok istiyorum,” derdi. Ardından
da öldürücü darbe gelirdi: “Huzur içinde yatsın, baban da
bunu isterdi,” diyerek Evie’nin üniversitede birinci sınıftay­
ken ölen babası Henry’yi kullanırdı. Bette profesyonel bir iş­
güzardı ve muhtemelen Evie’yi en çok düşünen insandı.
Hayır, onun aramasını görmezden gelemezdi.
13
Elyssa Friedland
“Selam babaanne,” dedi soluk soluğa, eli hâlâ kapının
kolundaydı.
“Evie-le ne var ne yok?” diye sordu Bette, kadımn Doğu
Avrupa göçmenlerine özgü yoğun aksam şimdiden Evie’nin
telefonu kapamak için acele etmesinden suçluluk duymasına
sebep olmuştu. Bu aksan adeta suçlu hissettirme makinesi
gibiydi. Bette’nin kelimelerin üzerine bastıran aksanını du­
yunca Evie’nin içi yine sızladı.
“Pek bir şey yok. Bir düğüne gitmek üzereyim,” dedi
Evie. “Aslında geç kaldım, o yüzden de konuşmak için pek
zamanım yok.”
“Ah, ne hoş. Onlara benim adıma mazel tov* deyiver.
Babaannesi, Evie’nin tanıdığı herkesin Yahudi olmadığını
hâlâ anlayamamıştı. Bir de evlenen çiftte X kromozomunun
eksik olduğunu öğrendiğini düşünsenize. “Neyse, öylesine
aramıştım zaten. Ah, ama bak bu aklıma ne getirdi. Lauren
Moscovitz’in nişanlandığını öğrendim.”
Ah! İşte aramasının asıl sebebi.
“Aferin ona,” dedi Evie sakince. Telefonda geçirdiği bu
birkaç dakikayı hızlıca uyguladığı makyajına rötuş yapmak
için kullandı, asansöre binerse telefonun çekmeyeceğini bil­
diğinden hayıflanıyordu. Bağlantının kopması, Bette’yi New
York’a bir terör saldırısının yapıldığı düşüncesiyle alarma
geçirirdi.
“Oğlan, ortopedi cerrahıymış. LaurenTn anneannesi
* (İbr.) Tebrikler, (ç.n.)
14