Een Verstilde Hardloper En Andere Verhalen

160 Pages·2010·0.49 MB·German

by  Hiddema Maarten

een verstilde hardloper…
en andere verhalen
Maarten Hiddema
Inhoud
- een verstilde hardloper
- een verborgen patroon
- een leeg bestaan
- en klein einde
Een verstilde hardloper
1
Het lijk lag er vreemd bij, uitgespreid als het ware. Half op zijn zij. Een
hardloper maar dan verstilt, bevroren tijdens het rennen. Neergelegd in een
greppel, op de schuine kant ervan om precies te zijn. Een naakte hardloper, met
twee kogels in het lichaam. Hij keek om zich heen. Een lange zandweg,
weilanden, bomen. In de verte een kerktoren en wat kleine boerderijen. Het was
stil. Opvallend stil. Een mooie lenteochtend. Hij stak een sigaret op. Zou hij ooit
ook nog wel eens mee stoppen maar pas na zijn pensioen waarschijnlijk. Of,
misschien in een andere baan. Daar zat hij de laatste tijd vaker over na te
denken. Maar, in een realistischer bui wist hij dat dat ook geen optie was. En zijn
pensioen was nog ver weg. Dan maar doorroken.
Wachten… Op Suzanne en op de lokale politie om de boel op te ruimen. Het
was nog vroeg. Hij was toevallig in de buurt geweest. Een begrafenis van een
vriend die hij al meer dan tien jaar niet had gezien. Daarna overnachten bij een
andere ouwe vriend die hij al bijna net zo lang niet gezien had.
De begrafenis deed hem niet veel. De dood van de vriend eigenlijk ook niet.
Tien jaar is een lange tijd, genoeg tijd om niet meer te raken. Maar hij had
behoefte aan een snipperdag…
en ook om gewoon even stil te staan bij de dingen. Niets beters dan
begrafenissen om stil te staan. Wachten, wachten, verplichte gesprekken en
stilstaan. En nu was er dus dit lijk. Een vrouw, mid-dertig. Een hardloopster
eigenlijk, maar was dat een woord? Een mooie vrouw ook, ondanks de lijkkleur.
En volledig naakt. Dat was vreemd. Hij keek nog eens nauwkeurig naar het lijk.
Geen ketting, geen ringen, oorbellen of piercings. Helemaal niets. Dat was
minder gewoon. Gestript, zo leek het. Hij hoorde een auto aankomen,
waarschijnlijk lokale politie of de fotograaf. Een ouwe Daihatsu, lichtblauw
metallic, kwam de bocht omgereden. Eind jaren 80 gokte hij. Een man stapte uit,
de fotograaf. Exorbitant type: Lange zwarte jas, zwarte hoed… kunstenaarstype.
Niet aan de bak gekomen waarschijnlijk en nu bijverdienend. Hij zwaaide even
en wees naar de plek waar het lijk lag terwijl hij wegliep om met Suzanne te
bellen. Suzanne nam niet op, onderweg waarschijnlijk of geen zin. Het systeem
was in werking, ze zou zo wel komen, hij draaide zich om en zag hoe de
fotograaf al weer naar zijn auto terugliep. Hij zwaaide opnieuw maar de man zag
hem niet. Hij had dringend behoefte aan koffie. Misschien dat Suzanne koffie bij
zich had, zo attent was ze wel. De fotograaf reed weg, op naar de volgende klus.
Hij wachtte, opnieuw. Wat wist hij over het lijk? Ongeveer tien uur dood, een
grove gok, één a twee uur verschil mogelijk. Dus gisteravond, rond 23.00
vermoord. Als het moord was natuurlijk, nooit te vroeg conclusies trekken. Maar
dit lag er wel heel dik bovenop. Geen sporen van verkrachting, althans op het
eerste gezicht. Geen strepen of blauwe plekken. Sectie zou later wel meer
vertellen. Opnieuw een auto. Hij herkende het geluid van de Volkswagen.
Suzanne parkeerde haar auto netjes langs de kant van de weg en stapte uit met
twee koppen koffie. Starbucks.
‘Goedemorgen Marcel.’
God, wat zag ze er weer goed uit. Altijd precies goed. Sensueel maar niet te,
zakelijk maar niet te. Hij dacht even terug aan de laatste keer dat ze met elkaar
naar bed waren geweest. It goes with the job: spanning, stress, verveling… en
nogal problematisch als haar man er achter zou komen. Leuke vent trouwens,
haar man. Dat maakte het wat vreemd, handiger als het gewoon een hufter was
geweest.

‘Vrouw, mid-dertig, twee kogels. Ongeveer tien uur dood… bedankt,’ zei hij
terwijl hij de koffie aanpakte.
2
Hij dronk zijn koffie terwijl Suzanne van een afstandje het lijk bekeek
‘De fotograaf is net geweest,’ zei hij.
Suzanne draaide zich om en keek hem aan. ‘Arnold? Dat kan niet, die zit nog
vast op de A10. Ik had hem net aan de telefoon.’
‘Er is hier net een fotograaf geweest! Nog geen 15 minuten geleden.
Misschien de lokale pers?’
‘Dat lijkt me sterk. Het is nog niet naar buiten gebracht. Of er heeft iemand
mee geluisterd… Kende je hem?’
‘Nou nee, ik dacht dat het iemand was van de lokale afdeling, een freelancer
of zo. Beetje exorbitant type, lange zwarte jas, zwarte hoed…’
Suzanne keek hem wat meewarig aan. ‘Zwarte jas en zwarte hoed? En jij
dacht niet dat hij iets te verbergen had?’
‘Ik was bezig jou te bellen. Toen ik ophing was hij al weer weg.’ Verdomme,
waarom had hij niet beter opgelet. ’s Ochtends was hij nooit op zijn sterkst.
Natuurlijk was dat verdacht. Sinds wanneer zijn fotografen zo snel?
Suzanne liep de greppel in en bekeek het lijk van dichtbij. Hij liep haar
achterna. Zo heel goed had hij ook nog niet gekeken. Ze draaide zich naar hem
om. ‘Het lijkt bijna alsof ze is neergelegd. Uitgespreid, een pose.’
‘Dat dacht ik ook. Een marathonloper, een hardloper of iemand op de vlucht.
Maar dan verstilt.’
‘Ach, de kunstenaar is wakker geworden! Dat zie je dan weer wel!’ Ze zei
het met een glim, goddank. Hij voelde zich al slecht genoeg. ‘Een mooi meisje,
maar dat had jij vast ook al gezien.’ Suzanne sprak in op haar memorecorder.
‘Twee kogels. Rechtsboven, in de borst en linksonder, rondom het hart.
Slachtoffer, vrouw, mid-dertig, circa 11 uur dood.’
Hij bekeek het lijk nog eens. Grote kogelgaten, een oud pistool
waarschijnlijk. Of van heel dichtbij geschoten. En weinig bloed. Hij zei het
hardop. Anders zou hij weer het verwijt krijgen dat hij te weinig informatie
deelde. ‘Grote kogelgaten.’
‘Ja…. van dichtbij geschoten waarschijnlijk.’
‘Of, een oud pistool,’ vulde hij aan. ‘… en weinig bloed.’
‘Ik denk dat ze ergens anders vermoord is en later hier is neer gelegd.’
‘Moord is zeker?’
‘Ken jij mensen die zo zelfmoord plegen? En dan ook nog twee kogels?’
‘Ik doe officieel, schat. Even controleren of we het eens zijn.’
‘We zijn het eens.’
Een rode Fiat Punto kwam aangereden, Arnold. Hij parkeerde zijn auto
achter de Volkswagen van Suzanne en stapte uit. ‘Dag luitjes. Weer een perfecte
dag voor een moord, anders zouden jullie ook maar werkloos zijn hè.’ Jolige
Arnold. Mooie Arnold. Arnold knipoogde naar Suzanne.
‘Dag stuk. Nog steeds getrouwd? Ah, ik wacht wel.’
Suzanne speelde mee. ‘Dag lieverd, fijn om te weten.’
‘Wat hebben we hier…’ Arnold liep naar de greppel en floot zachtjes. ‘Zo…
een mooi meisje. Bijna kunstzinnig dit. Ik denk dat ik wat extra foto’s maak voor
mijn privécollectie.’
Suzanne stond op. ‘Leef je uit Arnold, als dat je blij maakt.’

Hij schraapte zijn keel. ‘Zeg Arnold, weet jij iets van een lokale afdeling? Je
weet wel invallers of freelance fotografen die we af en toe gebruiken?’
‘Lokale fotografen? Nee, we werken nooit met buitenstaanders. Zeker niet
wat betreft moordzaken.’
Natuurlijk niet, idioot. Wakker worden, wakker worden! ‘Zou jij eens
kunnen rondvragen wat hier in de omgeving zit aan fotografen?’
‘Tuurlijk, hoezo?’
‘Zomaar…’ Hij zei het zo neutraal mogelijk. Suzanne hield haar mond,
goddank.
3
Hij staarde over zijn bureau naar Suzanne. ‘Niets?’
‘Vingerafdrukken doen niets, foto’s doen niets. Ze is volkomen onbekend.’
Suzanne keek op van het beeldscherm. ‘Wat doen we nu?’
‘Koffie drinken,’ mompelde hij en stond op.
Hij kwam terug met twee kopjes automaten koffie. ‘Een verloren lijk dus.’
‘Nou, in ieder geval geen lijk uit het criminele circuit.’
‘De lokale politie weet ook niets?’
‘Nee, ze is ook bij hun onbekend.’
‘En geen aangiftes van vermissing?’
‘Niets.’
‘Dan moeten we zelf maar op zoek.’ Hij stond op en liep naar het raam, het
was rustig op straat. Hij dacht even na en draaide zich toen om. ‘Ik denk dat we
beter daar kunnen gaan werken, vanuit de omgeving dus. We zitten hier te ver
weg om goed zicht te krijgen. Een hotel dus. Telkens op en neer reizen gaat ook
niet echt. Die onkosten worden wel vergoed.’
Hij keek Suzanne vragend aan. Dacht hij direct aan seks? Nee, niet direct
maar, nou ja…
bijna direct. De gedachte aan twee weken samen met Suzanne in een hotel
was bijzonder aantrekkelijk. Bovendien was het ook gewoon logischer om in de
omgeving zelf te gaan zitten. De afstand was behoorlijk groot en twee a drie
weken zou genoeg informatie op kunnen leveren.
Suzanne keek hem aan, vanachter haar bureau. Een lichte frons in haar
voorhoofd. ‘Eén van ons twee zou ook genoeg zijn. Dat zou jij dan moeten zijn.’
Ze stopte even en dacht na.
‘Ik kan vanaf hier wat informatie verzamelen, en ook af en toe langs komen
natuurlijk. Ik moet hier sowieso nog twee zaken afronden.’
Ah, toch nog enige hoop. Hij knikte. Natuurlijk was hij de aangewezen
persoon voor het veldwerk. Geen gezin, partner, huisdieren of andere
verplichtingen. Geen punt, hij hield wel van het veldwerk: weg van het bureau,
de handen in de modder. Uitvinden wie wie kent, uitzoeken hoe verbanden
lopen, een rol aannemen... en dronken worden. Gelegitimeerd dronken worden
want cafés waren toch vaak de plek om informatie te verkrijgen. Bovendien
hield hij van hotelkamers. Ruimtes, niet op hem aangepast die daardoor gek
genoeg ook vrijer voelden. Hij kon natuurlijk ook een vastenmaand invoeren.
Dat was geen slecht idee. Een soort Ramadan: geen alcohol, minder roken. Dat
ging vaak ook een stuk beter buiten zijn eigen omgeving. Gewoon puur focussen
op het werk, hij kreeg er eigenlijk wel zin in.
‘Oké, dat is dan duidelijk. Ik functioneer als vooruitgeschoven post en
verblijf daar ergens in een dorpje.’
Suzanne stond op en kwam naast hem staan. ‘Waar begin je? We hebben niet
echt een richting.’
‘Bij nul? Eerst maar eens een hotel vinden. Dat lijkt me het beste begin.’