Doğu Ekspresinde Cinayet - Agatha Christie PDF
Preview Doğu Ekspresinde Cinayet - Agatha Christie
Doğu Ekspresindekiler Mary Debenham: Genç bir İngiliz kızı. Sakin ve soğukkanlıydı. Albay Arbuthnot: Bir İngiliz subayı. Mary'le ilgileniyordu. Samuel Ratchett: Zengin bir Amerikalı. Yüzünden kötülük akıyordu. Prector MacQueen: Ratchett'in sekreteri. Adamın içyüzünü bilmiyordu. Prens Natalia Dragomiroff: Yaşlı bir kadın. Son derecede çirkindi. Caroline Hubbard: Orta yaşlı Amerikalı bir yolcu. Çok gevezeydi. Edward Masterman: Ratchett'in uşağı. Terbiyeli ve sessiz bir adamdı. Pierre Michel: Yıllardan beri aynı hatta çalışıyordu. Greta Ohlsson: İsveçli bir kadın. Tıpkı bir koyuna benziyordu. Kont Andrenyi: Genç bir Macar, ilk bakışta İngiliz’e benziyordu. Kontes Andrenyi: Kontun karısı. Dikkati çeken değişik bir güzelliği vardı. Cyrus Hardman: Tipik bir Amerikalı. Olayla yakından ilgileniyordu. Antonio Foscarelli: Bir İtalyan. Neşeli ve konuşkan bir adamdı. Mösyö Bouc: Yataklı Vagonlar Şirketinin müdürlerindendi. Dr. Constantine: Bir yolcu. Cesetteki yaralar ilgisini çekmişti. Hildegarde Schmidt: Alman oda hizmetçisi. Prenses Dragomiroff'a çok bağlıydı. ve HERCULE POIROT Poirot'nun Elinde Şu İpuçlari Vardı · Kırmızı bir kimono · Bir kondüktör üniforması · Kanlı bir hançer · Bir sünger torbası · Tehdit mektupları · Yanık bir kâğıt parçası · Madeni bir düğme · Pipo temizleyicisi · On iki bıçak yarası · Bir mendil Poirot’nun Şu Soruları Yanıtlaması Gerekiyordu · Ratchett aslında kimdi? · Kurban katilini tanıyor muydu? · Kırmızı kimonolu kadın nereye gitmişti? · Bayan Hubbard'ın kompartımanına giren kimdi? · Poirot'nun kapısına ne çarpmıştı? · Tehdit mektuplarını yazan kimdi? · Mary'nin derdi neydi? · Esrarlı kondüktör nereye gizlenmişti? · Poirot'nun Konya istasyonunda duyduğu konuşma ne anlama geliyordu? · Kısa boylu, esmer kadınsı sesli adam kimdi? Toros Ekspresinde Önemli Bir Yolcu Suriye'de bir kış sabahıydı. Saat beşe gelmişti. Toros Ekspresi Halep istasyonunda, peronda bekliyordu. Yataklı vagonun basamaklarının önünde üniformalı genç bir Fransız subayı durmuş, kulaklarına kadar sıkıca örtünmüş bir adamla konuşuyordu. Adamın kızarmış burnuyla, pos bıyıklarının yukarı doğru kıvrılan sivri uçlarından başka hiçbir tarafı görünmüyordu. Dondurucu bir ayaz vardı. Bu tanınmış yabancıyı geçirme işi de öyle imrenilecek bir şey değildi. Ancak Teğmen Dubosc görevini gereği gibi yerine getirmeye çalışıyordu. Dudaklarından nazik Fransızca sözcükler dökülmekteydi. Olayın içyüzünü bilmiyordu aslında. Emrinde bulunduğu generalin hiddeti gün geçtikçe artmıştı. Sonra bu Belçikalı yabancı kalkıp gelmişti. Hem de tâ İngiltere'den. Aradan gerginlikle dolu bir hafta geçmişti. Sonra garip bazı şeyler olmuştu. Çok tanınmış biri intihar etmiş, bir diğeri birdenbire işten ayrılmıştı. Yüzlerdeki o endişeli ifadeler kaybolmuş, alınan bazı önlemlerden vazgeçilmişti. Dubosc'un emrinde olduğu general de adeta birdenbire on yaş gençleşivermişti. Dubosc onunla yabancının yaptıkları konuşmanın birazını duymuştu. General heyecanla, "Bizi kurtardınız moncher," demişti. Konuşurken gür, beyaz bıyığı titriyordu. "Fransız Ordusunun şerefini kurtardınız. Kan dökülmesine engel oldunuz! Çağrıma uyduğunuz için size nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum. Kalkıp buralara kadar gelme..." Bu sözlere adı Hercule Poirot olan yabancı uygun bir şekilde cevap vermiş ve o arada şunu da eklemişti: "Bir keresinde hayatımı kurtardığınızı unuttuğumu sanmıyorsunuz ya?" Sonra Fransa ve Belçika, şeref ve ün gibi şeylerden söz ederek kucaklaşmışlardı. Teğmen Dubosc, olayın içyüzünü hâlâ bilmiyordu. Ama Mösyö Poirot'yu Toros Ekspresine bindirmek görevi kendisine verilmişti. O da bunu geleceği parlak genç bir subaya yakışacak bir heyecanla ve şevkle yerine getiriyordu. Teğmen Dubosc, "Bugün pazar," dedi. "Yarın, yani pazartesi akşamı İstanbul'da olacaksınız." Bu sözleri ilk kez söylemiyordu. Ama bir tren kalkmadan önce istasyonda yapılan konuşmalarda hep aynı şeyler tekrarlanırdı. Mösyö Poirot, "Orası öyle," diye cevap verdi. "Orada birkaç gün kalmak niyetindesiniz sanırım." "Evet. İstanbul'u hiç görmedim. Oradan şöyle çabucak geçmek yazık olur." Geçişin hızını anlatmak için parmaklarını şaklattı. "Önemli bir işim yok. Orada turist gibi birkaç gün geçireceğim." Teğmen Dubosc, "Ayasofya çok güzeldir," dedi. Aslında İstanbul'u görmemişti ya, o da başka. Soğuk bir rüzgâr ıslık çalarak peronda dolaştı. Beşe beş vardı. Yani sadece beş dakika kalmıştı artık! Diğerinin saatine baktığını fark ettiğini sanıp yine telaşla konuşmaya başladı. "Bu mevsimde pek az yolcu oluyor." Arkalarındaki yataklı vagonun pencerelerine bakıyordu. Mösyö Poirot aynı fikirde olduğunu açıkladı. "Gerçekten öyle." "Toroslarda kar fırtınasına tutulmayacağınızı umarım." "Böyle şeyler oluyor mu?" "Evet. Ama bu yıl henüz olmadı." Mösyö Poirot, "Yine de olmayacağını umarım o halde," dedi. "Avrupa'dan gelen hava haberleri kötü." "Çok kötü. Balkanlarda müthiş kar yağmış." "Duyduğuma göre Almanya'da da öyleymiş." Yine bir sessizlik olmak üzereyken Teğmen Dubosc telaşla, "Neyse," dedi. "Yarın akşam yediyi kırk geçe İstanbul'da olacaksınız." Mösyö Poirot, "Evet," diye mırıldandı. Sonra da çabucak sözlerine devam etti. "Ayasofya... Duyduğuma göre harikaymış." "Evet, öyleymiş..." Arkalarındaki yataklı vagon kompartımanlarından birinin perdesi açıldı ve genç kadın dışarı baktı. Mary Debenham perşembe günü Bağdat'tan ayrıldığından beri pek az uyumuştu. Ne Kerkük'e giderken trende, ne Musul' daki Dinlenme Evi'nde doğru dürüst uyuyabilmişti. Bir gece önce trende de öyle. Şimdi fazla ısıtılmış olan kompartımanın boğucu sıcağında uyanık yatmaktan sıkılarak kalkıp dışarı bakmıştı. Burası Halep olmalı. Ama görülecek bir şey yok. Sadece uzun, iyi aydınlatılmış bir peron, diye düşündü. Penceresinin hemen aşağısında iki adam Fransızca konuşuyorlardı. Bunlardan biri Fransız subayı, diğeriyse kocaman bıyıklı, ufak tefek bir adamdı. Mary Debenham hafifçe gülümsedi. Şimdiye kadar böyle sıkıca sarınıp bürünmüş birini görmemişti. Herhalde dışarısı çok soğuktu. Treni de bu yüzden fazla ısıtıyorlardı. Pencereyi aşağıya indirmeye çalıştı ama beceremedi. Yataklı vagon kondüktörü iki adama yaklaştı. Tren kalkmak üzereydi. Mösyönün kompartımanına gitmesi doğru olacaktı. Ufak tefek adam şapkasını çıkardı. Mary Debenham, başı da tıpkı yumurta gibi, diye düşündü. Kafasının karışık olmasına rağmen yine de dayanamayarak güldü. Gülünç halli, ufacık tefecik bir adam. Kimsenin ciddiye alamayacağı bir tip... Teğmen Dubosc son sözlerini söylüyordu. Bunları önceden hazırlamış ve son ana saklamıştı. Çok güzel, parlak, kısa bir söylevdi bu. Mösyö Poirot altta kalmamak için ona aynı şekilde cevap verdi. Yataklı vagon kondüktörü, "Trene binin lütfen," dedi. Poirot isteksiz bir tavırla basamaklardan çıktı. Kondüktör de onun peşinden geldi. Poirot elini salladı. Teğmen Dubosc selam verdi. Tren şiddetle sarsılarak hareket etti. Hercule Poirot, "Nihayet..." diye mırıldandı. Ayazın ne kadar keskin olduğunu hisseden Teğmen Dubosc, "Ooooff..." dedi. "İşte, mösyö." Kondüktör abartmalı bir hareketle Ppirot'ya kompartımanın güzelliğini ve bavullarının ne kadar düzenle yerleştirilmiş olduğunu işaret etti. "Mösyönün küçük valizini şuraya koydum." Elini anlamlı bir tavırla uzatmıştı. Hercule Poirot bu ele katlanmış bir banknot sıkıştırdı. "Teşekkür ederim, mösyö." Kondüktör ciddileşti. "Mösyönün biletleri bende. Şimdi pasaportunuzu da rica edeceğim. Anladığıma göre, mösyö yolculuğuna İstanbul'da ara verecekmiş." Poirot doğruladı. Sonra da, "Trende fazla yolcu yok sanırım," dedi. "Yok, mösyö. Sadece iki yolcum daha var. İkisi de İngiliz. Biri Hindistan'dan bir albay, diğeri ise Bağdat'tan genç bir İngiliz leydisi. Mösyönün bir şeye ihtiyacı var mı?" Mösyö küçük bir şişe maden suyu istedi. Trene binmek için sabahın beşi pek uygunsuz bir saatti. Şafağa daha iki saat vardı. Gece doğru dürüst uyuyamamış olan ve nazik bir işi başarıyla hallettiğine sevinen Poirot, bir köşeye büzülerek uykuya daldı. Uyandığı zaman dokuz buçuk olmuştu. Sıcak bir kahve içmek için vagon restoranına gitti. İçerde bir tek yolcu vardı o sırada. Kondüktörün sözünü ettiği genç İngiliz leydisinin o olduğu hemen anlaşılıyordu. Uzun boylu, ince ve esmerdi. Yirmi altısında vardı. Kahvaltısını sakin sakin etmesinden ve rahat hareketlerinden yolculuğa alışık olduğu ve birçok yeri görmüş olduğu belliydi. Arkasına trenin sıcağına çok uygun, koyu renkli bir yol elbisesi giymişti. Başka bir işi olmayan Hercule Poirot belli etmeden kızı inceleyerek oyalanmaya çalıştı. Nereye giderse gitsin rahatlıkla kendini korumasını bilen bir kız, diye düşündü. Sakin ve becerikli. Kızın ciddi ifadeli yüzünün hatları ve teninin beyazlığını beğenmişti. Dalgalı, parlak siyah saçları ve soğuk bakışlı gri gözlerini de. Ama bir jolie femme sayılmayacak kadar ciddi ve işini bile bir kız, diye karar verdi. Biraz sonra vagon restorana biri daha girdi. Yaşı kırkla elli arası, uzun boylu, yanık tenli, ince bir adamdı. Şakakları kırlaşmıştı. Poirot kendi kendine, Hindistan'dan gelen albay, dedi. Yeni gelen hafifçe eğilerek kızı selamladı. "Günaydın, Miss Debenham." "Günaydın, Albay Arbuthnot." Albay kızın karşısındaki iskemleye elini uzatmış duruyordu. "Bir sakıncası yok ya?" diye sordu. "Ne münasebet. Buyurun, oturun."
The list of books you might like
