Dionysii Halicarnasei antiquitatum Romanarum quae supersunt. Vol. I Libri I–III

412 Pages·1995·11.528 MB·Ancient Greek, Latin

by  Dionysius Halicarnaseus, Karl Jacoby (editor)

DIONYSII HALICARNASEI
ANTIQVITATVM ROMANARYM
QVAE SVPERSVNT
EDIDIT
C A R O L V S J A C O BY
VOL. I
EDITIO STEREOTYPA EDITIONIS
PRIMAE(MDCCCLXXXV)
STVTGARDIAE IN AEDIBVS B. G. TEVBNERI MCMXCV
Die Deutsche Bibliothek — CIP-Einheitsaufnahme
Dionysius <Halicarna8eeneie>:
[Antiquitates Romanae]
Dionysii Halicamasei Antiquitatum Romanorum quae supersunt
/ ed. Carolus Jacoby. - Ed. stereotypa. - Stutgardiae : Teubner.
(Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana)
NE: Jacoby, Carl [Hrsg.]
Ed. stereotypa
Vol. 1. - Ed. stereotypa ed. 1. (1885). - 1995
ISBN 3-519-01285-5
Das Werk einschließlich aller seiner Teile ist urheberrechtlich geschützt.
Jede Verwertung außerhalb der engen Grenzen des Urheberrechtsgesetzes ist oh
Zustimmung des Verlages unzulässig und strafbar. Das gilt besonders für Vervie
fältigungen, Übersetzungen, Mikroverfilmungen und die Einspeicherung und
Verarbeitung in elektronischen Systemen.
© B. G. Teubner, Stuttgart 1967
Printed in Germany
Druck und Bindung: Druckhaus Beltz, Hemsbach/Bergstraße
PRAEFATIO.
Spatium viginti quinqué annorum prope est ela-
psum, postquam Adolphus Kiesslingius Dionysi Hali-
carnasensis antiquitatum romanarum volumen primum
in lucem edidit. Qui tamen sit factum, ut vir ille
clarissimus, cuius merita in Dionysium summa esse
inter omnes constat, banc editionem alteram non cu-
raverit, hoc loco exponere alienum videtur esse. Id
unum igitur commemorare mihi liceat, cum ante bi-
ennium a Teubnero appellarer, ut novam editionem
Dionysi antiquitatum ego pararem, ea quae Kiesslin-
gius ad volumen primum edendum contulisset a bi-
bliopola honestissimo, cuius in manibus erant, mihi
esse tradita. His vero subsidiis multisque, quae ipse
magno labore collegi, instructus ad libros eius scri-
ptoris edendos aggressus sum, cui operam studiumque
multos annos navabam. Ad Dionysium autem ut me
applicarem fuit olim auctor Fridericus Ritschelius
praeceptor mihi carissimus, a quo primo simul cum
Athanasio Ambrosio ab inferís ut ita dicam hoc qui-
IV PRAEFATIO.
dem saeculo revocatum esse ilium scriptorem antiqui-
tatum romanarum quis est quin sciat?
Quantum ex anno 1838, quo emisit in lucem Fr.
Ritschelius commentationem illam, quae inscribitur
'Dionysii Halicarnassensis Prooemium antiquitatum ro-
manarum e codicibus mss., de quorum indole et usu
disputatur, emendatum' viri doctissimi in contextu, qui
est non raro valde corruptas, emendando sint consecuti,
hoc loco recognoscere supersedeo, praesertim cum in
Philologi tomo xxxvi p. 129 seq., p. 529 seq. et tomo
XXXVII p. 325 seq. omnes libros libellosque ex anno
1774 usque ad annum 1876 examinaverim. Ex ilio
autem tempore usque ad hunc diem praeter C. G. Co-
betum, cuius Observationes criticas et palaeographicas
ad Dionysi Halicarnasensis antiquitates romanas pro-
grammate meo Gedanensi a. 1877 recensui, non mul-
tum viri docti ad libros emendandos contulerunt.
Inter omnes quidem vel maxime G. Meutznerus a cor-
ruptelarum sordibus hunc scriptorem purgavit dis-
putationibus duabus, quae in Fleckeiseni annalibus
philologis torn. 115 p. 809 seq. a. 1877 et torn. 125
p. 249 seq. a. 1882 vulgatae ad librum primum et
sextum pertinent, quamquam ne ille quidem vir doc-
tus, ut hodie saepe fit, curam agit litterarum. Atque
idem primus postquam Ritschelius de codice Urbinate
Dionysi Halicarnasensis disputatione, quae edita est
Bonnae anno 1847, perlustravit, qua ratione inter se
codices praestantissimi Chisianus (A) et Urbinas sive
Vaticanus (Β) essent coniuncti, denuo hanc quaestio-
nem magnani movit, non absolvit. Consentio igitur
PRAEFATIO. V
cum Schenkelio, qui in librorum annali breviario
Bursiani p. 32 dicit: Es ist also die ganze Art und
Weise, wie Meutzner die Frage angreift, nicht die
richtige, und zwar um so mehr, als er dabei Ritschis
Abhandlung, was er doch thun musste, nicht zu Grunde
gelegt hat. Spero me quidem alio tempore alioque
loco de codicum Dionysianorum ratione plus melius-
que esse prolaturum, nunc vero in ea sententia sum,
quam Ritscheliuss) et Sintenis3) firmarunt. Uli enim
promiscuam esse virtutem Chisiani et Urbinatis co-
dicum et ex coniuncto utriusque libri usu cauto et
iusto quodam quasi temperamento instituto rem
agendam esse intellexerunt. Quod iudicium ut olim
in Observationibus meis criticis in Dionysi Halicar-
nasensis antiquitates romanas (Acta societ. philol.
Lipsiensis ed. Frid. Ritschelius torn. I. p. 287—314),
in Philologo tom. xxxvi p. 152 aliisque locis sum
secutus, ita hodie probo, ñeque Schenkelius, qui
nuper de ratione codicum quamvis paucis verbis egit,
aliter sentit.
Ut autem illos libros suppleam, quos in Philo-
logo recensui, hoc loco nomina quidem proferam eo-
rum, qui ex anno 1876 usque ad hunc diem sunt
editi :
1) Jahresbericht über die späteren griechischen Geschichts-
schreiber 1873 —1884 (Separatabdruck aus dem Jahresbericht
über die Fortschritte der class. Alterthumswissenschaft).
2) Fr. Ritschelius de codice Urbinate Dionysii Hal. dispu-
tatio = Opuse, phil. torn. I p. 616 seq.
3) C. Sintenis Emend. Dionysiac. speeim. II p. 1 seq.
VI PRAEFATIO.
1) Carl Jacoby, die griechischen Historiker der
späteren Zeit. I. Dionysius von Halikarnass.
Philologue Bd. XXXVI p. 129—164, 529-561,
XXXVII p. 325—342.
2) C. G. Cob et, Observationes criticae et palaeo-
graphicae ad Dionysii Halicarnassensis antiqui-
tates romanas. Leiden, E. J. Brill, 1877,
p. XV, 272.
3) C. Jacoby, Cobet neuestes Werk: Observationes
criticae et palaeographicae ad Dionysii Halic.
antiquitates romanas. Danzig 1877, p. 15.
4) G. Meutzner, zu Dionysios von Halikarnasos
Fleckeis. Jahrb. Bd. 115 (1877) p. 809-834.
5) C. Th. Ph. Schwartz, Dionysii Halicarnassensis
reliquias, collegit et illustravi! Utrecht, 1877,
p. XL Ii, 164.
6) A. H. Garrer, Observationes ad Dionysii Hali-
carnassensis antiquitates romanas. Lugduni-Ba-
tavorum 1877, p. 77.
7) R. T. F. Reudler, Tirocinia critica in Dionysii
Halicarnassensis antiquitates romanas. Lugduni-
Batavorum 1878, p. 72.
8) P. J. Smit, Observationes ad Dionysii Halicar-
nassensis antiquitates romanas. Lugduni-Bata-
vorum 1879, p. 80.
9) G. Meutzner, zu Dionysios von Halikarnasos.
Fleckeis. Jahrb. Bd. 125 (1882) p. 249-271.
10) L. Mendelssohn, Handschriftliches zu Dionysios
von Halicarnassos und Appianos. Rhein. Mus.
XXXVIII (1883) p. 126—131.
PBAEFATIO. VII
11) C. Jacoby, zu Dionysios von Halikarnasos.
Fleckeisens Jahrbücher Bd. 127 (1883) p. 841
— 851.
12) Fr. Krebs, die Präpositionsadverbien in der spä-
teren historischen Gräcität. Heft I. München
1884, p. 62; Heft II. München 1885, p. 63.
13) Fr. Krebs, zur Rection der Casus in der spä-
teren historischen Gräcität. Regensburg 1885,
p. 33.
14) C. Schwartz, ad Dionysii Halicarnassensis anti-
quitates romanas lib. I. Mnemosyne Bd. xiii
(1885) p. 112—114.
15) Κ. Schenkl, Jahresbericht über die späteren
griechischen Geschichtsschreiber. 1873—1884.
(Separatabdruck aus dem Jahresbericht über die
Fortschritte der classischen Alterthumswissen-
schaft) 1885, p. 80.
Restât, cum spatium disputandi exiguum mihi
datum sit, ut sigla, quibus usus sum in adnotatione
critica, proferam et explicem; sunt autem haec:
A = Chisianus 58
Β = Urbinas 105
C = Coislinianus 150
D = Regius Parisinus 1654 et 1655
E = Vaticanus 133
F = Urbinas 106
O = omnes
R = reliqui.
vin PRAEFATIO.
Addenda in contextu scriptoris his signis <( )> si-
gnificavi, eicienda uncis quadratis [ ] inclusi, asterisco
* rnea notavi; * in contextu indicat lacunam, . spa-
tium unius litterae in lacuna.
Scribebam Gedani Kal. Sext. a. 1885.
Carolus Jacoby.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΕίϊΣ
ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ
ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ.
Beiekianae
editioms
ρ. ι Τους είω&ότας άποδίόοα&αι τοις προοιμίοις τών
ίϋτοριών λόγους ηκιβτα βουλόμενος αναγκάζομαι περί
¿μαυτον προειπεΐν, οντ έν τοις ιδίοις μέλλων πλεο-
νάζειν έπαίνοις, ους έπαχ&εϊς οϊδα φαινομένους τοις
άκούονβιν, ο ντε διαβολάς κα&' ετέρων έγνωκώς ποι- s
2 εΐβ&αι Ονγγραφέων, ωΰπερ 'Αναμμένης και Θεό-
πομποί ¿ν τοις προοιμίοις των ίβτοριών έποίηΰαν,
άλλα τους έμαντοϋ λογιΟ μούς άποδεικνύμενος, οϊς
έχρηβάμην οτε έπΐ ταΰτην ωρμηϋα την πραγματείαν,
καί περί τών αφορμών άποδιδούς λόγον, έξ ων την ίο
έμπειρίαν ίλαβον τών γραφηβομένων. έπείΰ&ην γαρ 2
οτι δει τονς προαιρουμένονς μνημεία της εαυτών ψυ-
χής τοις έπιγιγνομένοις καταλιπεΐν, α μη ϋυναφανι-
AIONYCÍOY dAlKàPNàŒ'œC PQMàlKHC àPXàlOAOnàC
AÓrOC δ A. ΔΙΟΝΥΟ'ΟΥ àAlKàPNàŒQC PGOMàlKHC àPXàlO-
AOnàC άπό βιβλίον πρώτον. fiixQi· δεκάτου Β 1 iv τοις
C. Stephanus 3 tlnsîv Β 6 'Αναξιμίνης C. Müller
Fragm. Hist. Graec. II p. 84 Usener Quaest. Anaxim. p. 6,
'Avarilotos O 7 iv τοις προοιμίοις των ιστοριών expunxit
Cobet Obs. p. 19
DIONYS. HAL. I. ED. JACOBY. 1
2 — A -
σ&ήσεται τοις βώμαβιν αυτών υπό τον χρόνου, καϊ
πάντων μάλιβτα τους αναγράφοντας ιστορίας, ¿v αίς
κα&ιδρνβ&αι την άλή&ειαν [πάντες] υπολαμβάνομεν
άρχήν φρονήσεώς τε καϊ σοφίας ουσαν, πρώτον μεν
5 υποθέσεις προαιρεΐβ&αι χαλάς καϊ μεγαλοπρεπείς καί 3
πολλήν ώφέλειαν τοις άναγνωσομένοις φέρουσας,
έπειτα παραβκενάξεβ&αι τάς επιτηδείους ε ¿ς την
άναγραφήν της νπο&έσεως άφορμάς μετά πολλής έπι-
3 μελείας τε καϊ φιλοπονίας. ο[ μεν γαρ νπερ άδοξων
ίο πραγμάτων η πονηρών η μηδεμιας σπουδής άξιων
[βτορικάς καταβαλόμενοι πραγματείας, είτε τον προ-
ελ&εΐν εις γνώσιν όρεγόμενοι καϊ τνχείν οποιον-
δήποτε ονόματος, εϊτε περιονβίαν άποδείξασ&αι της
περί λόγους δννάμεως βονλόμενοι, ούτε της γνώσεως
is ξηλοννται παρά τοις έπιγιγνομένοις οϋτε της δννάμεως
επαινούνται, όόξαν έγκαταλιπόντες τοις άναλαμ-
βάνουβιν αυτών τ ας ιστορίας, οτι τοιούτους ¿ξήλωσαν
αυτοί βίονς, οϊας ¿¡¡έδωκαν τάς γραφάς' έπιεικώς γαρ
άπαντες νομίξονβιν εικόνας είναι της εκάστου ψυχής
fQ τους λόγους, οί de προαιρούμενοι μεν τάς κρατίστας
ΰπο&έσεις, εική δε και ρα&νμως αντας συντιϋ-έντες
εκ τών επιτυχόντων ακουσμάτων, ουδέν α νπερ της 4
προαιρέσεως επαινον κομίζονται' ου γαρ άξιου μεν
αυτοσχεδίους ονδε ρα&νμονς είναι τάς περί τε πόλεων
25 ενδόξων καϊ άνδρών εν δυναστεία γεγονότων άνα-
5 γραφομένας ιστορίας, ταϋτα δη νομίσας άναγκαΐα
3 κα&ιδρύα&αι AB I πάντες om. Β 10 μη δε μιας Α
11 καταβαλόμ,ινοι Bb καταβαλλόμενοι ABa 15 παρά των
επιγινομένων e. Stephanus 16 χαταλείποντες Α 18 επί-
εικοξ Α 23 αίρέαιως Β 26 αναγκαιότατα e. Reiske