De Zaak Alzheimer

296 Pages·2011·1.31 MB·German

by  Geeraerts Jef

De zaak
Alzheimer
Nergens ter wereld produceren bijen
iets anders dan honig, was en stront.
ITALIAANS BOERENGEZEGDE
Wij schieten alleen maar op elkaar.
GANGSTER ‘BUGSY’ SIEGEL
Voor de meeste katholieken is het een
voordeel dat God niet bestaat.
LUDWIG FEUERBACH
Voor Annie en Antoine De Wulf
Inhoud
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 6
Hoofdstuk 7
Hoofdstuk 8
Hoofdstuk 9
Hoofdstuk 10
Hoofdstuk 11
Hoofdstuk 12
Hoofdstuk 13
Hoofdstuk 14
Hoofdstuk 15
I
In de nacht van maandag, 16 september 1985, om twintig voor twaalf verlieten
drie heren van middelbare leeftijd, geanimeerd Frans pratend, de bar van het
Antwerp Crest Hotel. Ze zaten goed in het vlees, gaven een energieke indruk en
hadden driedelige pakken aan met een gouden speldje op de revers waarin een
diamantje was gevat. Ze begaven zich uiterst langzaam, alsof ze met een touw
aan elkaar waren vastgemaakt, naar de lobby, waar hun conversatie opeens
stokte vanwege een bijzonder aantrekkelijke mevrouw met veel zuiders bloed,
die voorbij stapte in een duidelijk waarneembare halo van parfum. Omdat de
mevrouw hun niet de geringste aandacht had geschonken, maakten ze enkele
stereotiepe macho-opmerkingen, keken vervolgens met een belangrijk air rond
of ze toevallig niet een goeie kennis ontdekten, en toen dat niet het geval was,
schoven ze naar de uitgang, waar ze elkaar bij de glazen deuren uitgebreid
voorrang verleenden, een in puur narcisme ontaarde vorm van de etiquette.
Buiten stond een frisse westenwind, die de vlaggen van de traditionele reeks
bevriende naties deed wapperen. Het had net opgehouden met regenen, en de
nacht rook gezond naar ozon en afgevallen bladeren. Boven de stad was de
hemel fondantroze verkleurd. Op de Binnensingel reden de auto's met sissende
banden voorbij. Alvorens zich naar hun wagens te begeven, namen de heren
onder kluchtig kameraadschapsbetoon afscheid, ze schudden elkaars hand,
noemden elkaar joviaal bij de voornaam en verzochten elkaar de groetjes over te
maken aan de respectieve echtgenotes (mes hommages à madame n'est ce pas?).
Twee van hen stapten snel naar het parkeerterrein achter het hotel. De derde,
dermate corpulent dat zelfs een Italiaanse meesterkleermaker er niet in geslaagd
was zijn embonpoint te maskeren, liep naar een grote Mercedes, die vlak bij de
ingang stond in het licht van de halogeenschijnwerpers. Met de rode
contactsleutel schakelde hij de standaardalarminstallatie via het linkerportier uit
en keek dwingend naar de lucht alsof hij hierdoor iets aan het weer had kunnen
veranderen.
De heer heette Albert Arts en was de eigenaar plus directeur van de bekende
bouwonderneming SOBETRAV NV. Hij was een van die personen, wie het niet
ontbreekt aan sociale vaardigheid, die het realiseren van ambities
vergemakkelijkt. Vanzelfsprekend was hij een harde werker en een fervent
voorstander van de vrije markteconomie. Ook was hij veeleisend voor zijn
ondergeschikten en overtuigd van zijn eigen rechtschapenheid, gebaseerd op de
hartverwarmende overweging dat iedereen die het niet met hem eens was, wel
een schurk moest zijn. Geld als middel om vrijheid te kopen liet hem nagenoeg
onverschillig. Dit kostte hem vrijwel geen moeite: hij was immers puissantrijk.
Geld was voor hem kortweg het synoniem van macht. Zijn hoofdbezigheid
bestond er dan ook in, met alle min of meer geoorloofde middelen zijn ‘positie’
te verstevigen. Dit verschafte hem een aanzienlijk zelfbewustzijn, waarover
slechts door twee zorgen een schaduw werd geworpen: zijn genetische
weerstand tegen LDL cholesterol (die helaas gering was) plus zijn voorkomen.
Voor het eerste nam hij dagelijks allerlei wondermiddelen en onderging hij
geregeld behandelingen tot in Zwitserland toe. Aan zijn voorkomen was echter
weinig of niets te doen. Net zoals zijn vader (die als aannemer tijdens
Wereldoorlog II een gigantisch fortuin had vergaard en zo slim was geweest het
voornamelijk in goudstaven te beleggen, waar de Belgische justitie na de
bevrijding naast had gegrepen) had hij een zogenaamd Beiers boerengezicht:
hoogrood, massieve kaken, aanzienlijke vervetting van de nekspieren, een
pukkelige mopsneus, kleine ogen, kaal. Hij was achtenvijftig en zijn tweede
vrouw, die hem in vaudevilleske omstandigheden voor het geld had gestrikt, was
vijfentwintig jaar jonger, waardoor bepaalde potentieproblemen zijnerzijds soms
de aanleiding waren van pijnlijke woordenwisselingen. Desondanks was zestien
september negentienhonderd vijfentachtig op zakelijk gebied een geslaagde dag.
De veertiendaagse maaltijd van de World Service Club Antwerp (WSCA), een
tamelijk bekende coterie van de bovenlaag uit de Antwerpse maatschappelijke
kringen, had de heer Arts in de bar van het Crest Hotel afgerond met een ‘zinvol
compromis’ in het gezelschap van twee ‘valabele gesprekspartners’, de heren
Van der Mensbrugghe en Pilaet, de respectieve kabinetschefs van het
gewestelijk ministerie van Huisvesting en Ruimtelijke Ordening, Landinrichting
en Natuurbehoud. Een reeds maandenlang aanslepende zaak van ‘Ontplooiing
van Groene Zone naar Opdeling in Prestigebouwgronden’ in de Kempische
gemeente Poederlee was tot tevredenheid der beide partijen afgehandeld tijdens
het degusteren van enkele glazen cognac. Een en ander had zich afgespeeld in de
traditionele Angelsaksische mannenclubsfeer, waarbij de enigszins pathetische
zinspreuk van de WSCA ‘Service Above Interest’ tot bruikbare proporties werd
terug gebracht. De onderhandse transactie die plaats had gegrepen, zou men het
best kunnen omschrijven met de term ‘dienst-wederdienst’.
De heer Arts liet discreet een boertje ontsnappen, verdrong de bedenking dat hij
ter bestrijding van zijn hoge bloeddruk eigenlijk beter te voet hierheen was
gekomen (hij woonde vlakbij in de residentiële wijk van het Nachtegalenpark),
maar haalde berustend zijn schouders op. Hij opende het portier van zijn wagen
die prettig naar leer rook, liet zich kreunend neer achter het stuur (kreeg een
lichte hartfibrillatie die na enkele seconden weer over ging), aarzelde even maar
haalde een havanna uit een zilveren buisje, dat op het dashboard klaar lag, beet
op z'n Amerikaans de kop van de sigaar, stak ze zorgvuldig aan en liet met
genoegen de rook uit zijn neus komen. Toen startte hij de motor en reed
voorzichtig achteruit.
Op ongeveer een kilometer in vogelvlucht daarvandaan, in de Seringenlaan,
stond een man in de brede dreef recht tegenover nummer 15 B in de schaduw van
een dikke beuk te wachten. Hij was klein van postuur, maar opvallend breed
gebouwd. Hij was van kop tot teen in het zwart gekleed en zijn gestalte versmolt
zo volmaakt met de omgeving, dat zelfs voorbijgangers hem met moeite zouden
kunnen onderscheiden, maar daarvoor was geen gevaar: op dat uur lag de
omgeving er als uitgestorven bij. De bewoners van wat zijzelf een exclusieve
buurt noemden maar wat in werkelijkheid een enclave van nouveaux riches was,
sliepen of zaten gezellig in hun comfortabele huizen, omgeven met grote tuinen,
meestal voorzien van een stil alarmsysteem, een peperdure modetrend waar
weinigen van wat in het jaar vijfentachtig voor de elite doorging, aan konden
weerstaan. Telkens als er een wagen aan kwam rijden, keek de man met een
katachtig rukje van zijn hoofd in die richting, maar bewoog verder niet. De
wagens reden voorbij en dan werd het, afgezien van het drukke verkeer op de E3
Ring die vlakbij was, opnieuw relatief stil.
Net nadat hij op de verlichte wijzerplaat van zijn kwartshorloge had gezien dat
het tien voor middernacht was, draaide een zware wagen geruisloos vanuit de
Acacialaan de Seringenlaan in, vertraagde, stak zijn knipperlamp aan en stopte
op twee meter van het hek. De man in de schaduw stak snel de straat over, bracht
intussen de rechterhand omhoog, trok de ritssluiting van zijn jack open en haalde
iets te voorschijn. Het portier van de wagen ging open en een zwaargebouwde
man die een sigaar rookte, stapte uit en zocht naar de sleutel om het hek te
openen. De man in de schaduw naderde. Net toen de andere zich vooroverboog
om naar het sleutelgat te zoeken, was hij vlakbij en richtte het voorwerp dat hij
zopas uit zijn jack had gehaald (en dat mat glansde in de straatverlichting) op het
hoofd met de sigaar, dat zich abrupt omdraaide, hevige angst uitdrukte en iets
uitstootte met een euh-klank erin. Op dat ogenblik spoot een helwitte gloed uit
het glanzende voorwerp tegelijk met een oorverdovende explosie, het hoofd
kreeg een klap als van een voorhamer en het lichaam viel zonder een kik te
geven als een blok tegen het hek, één arm ging in een stuiptrekking omhoog,
waarna het lichaam gekromd bleef liggen. Kort na elkaar volgden nog vijf
explosies die als kanonschoten door de nacht scheurden. De man in het zwart
deed toen (rustig, accuraat, snel) het volgende: zijn wapen weer onder het jack
steken, zich voorover buigen, nauwkeurig toekijken, knikken, naar de wagen
lopen, waarvan de motor stationair draaide, instappen, het portier dichtslaan,
achteruitrijden, zachtjes, heel zachtjes in de richting van de Eglantierlaan
verdwijnen.
De volgende minuten gebeurde er volstrekt niets. Het kon niet anders dan dat de
explosies in de omgeving werden gehoord, maar nergens werd een raam
geopend, nergens ging er licht aan, geen mens kwam op straat kijken. Af en toe
reed een wagen voorbij het lichaam dat toch vrij goed zichtbaar tegen het hek
aan lag. Het enige wat beweging veroorzaakte, was de wind die af en toe door de
kruinen van het Nachtegalenpark blies.
Aan het verkeerslicht van de De Keyserlei stopte hij. Enige mensen liepen
gehaast door de regen. Paraplu's. Voorbijrijdende auto's. Verlichte etalages.
Cafés. Bioscopen. Rechts de contouren van het centraal station. Snel reed hij
naar het kruispunt van het Franklin Rooseveltplein, dat er uitgestorven bij lag,
één autobus stond met aangedampte ruiten te wachten op het vertrekuur. Hij
sloeg linksaf en parkeerde de wagen in een impuls bij het linker trottoir in de
Jezusstraat, vlakbij het stationeerverbodsteken, zette de motor af, deed de
koplampen uit, bleef enkele minuten als wezenloos voor zich uit kijken,
onderging het gesuis in zijn oren (de zes explosies), probeerde de gebeurtenissen
van de laatste uren chronologisch op een rij te zetten, slaagde er niet in, haalde
een agenda uit zijn binnenzak en bladerde erin. Toen hij op datum van zestien
september een in code geschreven tekst ontcijferde, werd zijn geheugen
langzaam weer min of meer helder. Hij keek geïnteresseerd rond, grinnikte,
haalde een envelop uit zijn binnenzak en legde 'm onder de voorbank, haalde een
tissue te voorschijn en veegde het stuur af, trok de contactsleutel uit het stuurslot
en stapte uit. Het had net opgehouden met regenen. Er woei een frisse wind die
de plassen deed rimpelen. Snel liep hij de Jezusstraat uit, stak de Meir over en
liep de Otto Veniusstraat in, keek schichtig rond, fixeerde een auto die langzaam
voorbijreed. Welk merk? Renault. Dat was een goed teken. Daarstraks herkende
hij geen enkel merk. Dacht dat hij door voorsteden van New York reed. Een
bewijs dat zijn hersens weer signalen verwerkten tot bruikbare informatie. Hoe
heette de straat waar hij in uit kwam? Het Hopland. Bij de hoek keek hij naar het
straatnaambordje. Juist. Vanaf dat ogenblik liep hij door honderd procent bekend
gebied, privé-eigendom als het ware. Het begon hevig te regenen. Hij trok zijn
schouders op en liep dicht tegen de huizen aan, begon met korte pasjes te rennen,
waardoor zijn gedrongen gestalte nog meer opviel. In de Schuttershofstraat hield
hij stil voor een winkeltje, waarvan de verveloze rolluiken waren neergelaten.
Hij keek hijgend rond. Toen hij er zeker van was dat niemand hem had gezien,
haalde hij een sleutel uit zijn zak en opende merkwaardig snel, in één enkele
beweging, de winkeldeur, sloot ze onmiddellijk achter zich en deed ze op slot.
Blindelings liep hij door de kille winkel naar een kamer, waar een gasradiator op
een laag pitje brandde. Hij stak het licht aan en keek voor zich uit met nerveuze,
donkere, vochtige hondeogen, de typische blik van mensen met een
oppervlakkige intelligentie, die zich vasthaakt aan concrete dingen en die
meestal een ongevoelige, materialistische natuur verbergt. Op zijn voorhoofd
stond zweet. Met zijn breed, vlezig, geelbruin gezicht en dicht zwart haar
(kortgeknipt, een lok modieus over het voorhoofd gekamd) kon hij doorgaan
voor een Italiaan of een Tunesiër. Het meubilair van de kamer bestond uit een
massieve eikehouten ladenkast, stoelen plus een tafel van hetzelfde garnituur,
waarvan de ene helft vol stond met allerlei zogenaamd antieke sierstukken,
hoofdzakelijk in porselein die vaak voorkomen op veilingen in kleine
verkoopzalen. De andere helft was bedekt met een stuk gebloemd plastic,
waarop een grote kop besmeurd met koffievlekken en een stokbrood. Op de
vloer lagen stapels oude boeken, bijeengebonden jaargangen van tijdschriften,
een serie Duitse helmen uit Wereldoorlog II, Hitler Jugenddolken, Pruisische
officierssabeltjes, decoraties, militaire kentekens uit de naziperiode, bajonetten,
koppelriemen, alles ordeloos door elkaar. In een hoek stond een etalagepop, op
een knalrood slipje na bloot, een Amerikaanse helm schuins op het hoofd. De
man deed zijn jack uit, legde het op een stapel boeken en haalde opnieuw zijn
agenda te voorschijn. Hij had een zwart T-shirt aan, waardoor de bicepsen,
schouder-en borstspieren extra uitkwamen. Onder de oksels waren
zweetvlekken. Zijn zware voorarmen waren dicht behaard. Uit de
schouderholster met door het gebruik donkerbruin geworden riemen kruiselings
over de borst stak de geribde houten kolf van een zware revolver. Hij fixeerde
een punt in de ruimte, legde de agenda voorzichtig op de tafel alsof het een
kostbaar kleinood was. Hij kreeg een schok. Zijn blik veranderde, zijn
bewegingen werden opvallend gecoördineerd, het was alsof hij uit een narcose
was ontwaakt. Hij begon te neuriën en er verscheen een verstard grijnslachje op
zijn gezicht, een perfecte nabootsing van ‘de buiten de wet gestelde cowboy’.
Hij liep naar de kast, trok bruusk de onderste la open, haalde een lange sleutel
met een ingewikkelde baard vanonder een hoop bric-à-brac, liep naar de
etalagepop, verplaatste ze, haakte een schilderijtje, een slecht gemaakt stilleven