De extremisten van Amsterdam

184 Pages·2016·0.75 MB·Dutch

by  Gerard de Villiers

Gérard de Villiers
De extremisten van Amsterdam
Origineel 1985 / Gescand dec. 2012
Oorspronkelijke titel Les enragés d' Amsterdam © 1984, Librairie Plon/Gérard
de Villiers Vertaling
All Trans Vertaalbureau, Bussum © 1985 Bruna Pockethuis b.v. Utrecht
Omslagillustratie Librairie PIon Druk
Tulp, Zwolle ISBN 9044921630
D/1985/0939178
UGI420
Zwarte Beertjes worden in de handel gebracht door: A.W. Bruna & Zoons
Uitgeversmij. b.v., Postbus 8411, 3503 RK Utrecht en
A.W. Bruna en Zoon n.v., Antwerpsesteenweg 29A, 2630 Aartselaar
1
Tientallen automobilisten die wilden afslaan naar het centrum van Amsterdam,
minderden vaart bij het zien van het bord boven de E 10 met het steeds
opflitsende woord 'FILE'.
Tom Wonder omzeilde de opstopping door snel zijn stuur om te gooien en rustig
over de vluchtstrook langs de rij stilstaande auto's tot de afslag te rijden, hetgeen
onmiddellijk een storm van verontwaardigd getoeter ontketende. Een woedende
automobilist draaide zelfs zijn raampje naar beneden om hem toe te schreeuwen:
'Klootzak!'
In Nederland nam men de verkeersregels serieus, en de tot en met de bumpers
witte Golf van de jonge Amerikaan was in de ogen van de gemiddelde Hollander
duidelijk een vreemde snoeshaan op de weg.
Tom Wonder wuifde vrolijk naar zijn protesterende medeweggebruikers en reed
de afrit af naar de Haarlemmerweg. Hij was nog slechts enkele kilometers
verwijderd van een orgasme waarvan hij nu al wist dat het verrukkelijk zou zijn.
Dat maakte het de moeite waard om twee keer per dag de naargeestige snelweg
tussen Amsterdam en Rotterdam af te jakkeren. Nederland mocht dan drie keer
zo klein zijn als Indiana, maar alles was er zo gedecentraliseerd dat je de halve
dag achter het stuur zat.
Toen sergeant Tom Wonder drie maanden tevoren bij de NATO in Nederland
was geplaatst, had hij gedacht dat-hij zijn vrije tijd zou moeten doorbrengen met
het luisteren naar popmuziek en met joggen. De eerste weken hadden zijn
pessimistische verwachtingen overtroffen ...
Om te beginnen werkte hij op een triest industrieterrein in een noordelijke
uithoek van Rotterdam, waarheen opslagplaatsen en kantoren waren verbannen.
Om het hele complex stond een ijzeren hek, wat hem vaag de indruk gaf van een
concentratiekamp.
Wat Rotterdam betreft, Tom was al heel snel opgehouden met zich illusies te
maken over deze havenstad: er was zelfs geen hoerenbar. In de cafés bij de
enorme haven hingen alleen wat heroïnehoertjes rond, die zich voor een paar
stuivers verkochten. Niet bepaald om seksuele verlangens op te roepen. En dan
dat voedsel. Als je niet van Indonesisch eten hield, was je veroordeeld tot
hamburgers, want de parel van de Hollandse keuken was de gekookte aardappel
...
Op een ochtend, toen Tom Wonder zijn verveling trachtte te verdrijven met zijn
dagelijkse joggen, was hij, niet ver van zijn kantoor, met een ruk stil blijven
staan bij het zien van een totaal ongebruikelijke verschijning in deze sobere
omgeving. Een jonge vrouw met opgestoken haar, gekleed in een chique, zwarte
blouse waaronder een stevige boezem naar voren stak, een rok met een hoge
split en daaronder zwarte kousen met naad. Ze stond bij een bushalte, ongevoelig
voor de nieuwsgierigheid die ze wekte. Totdat Tom Wonder naderbij kwam en
naar haar glimlachte. Met zijn zwarte snor, zijn open gezicht en zijn brede
schouders had de jonge Amerikaan ontegenzeglijk charme. Dat was het eind van
het joggen voor die dag geweest. En het begin van een heerlijke tijd die nog
steeds voortduurde. Plotseling was sergeant Wonder gaan vinden dat het
Amerikaanse leger ook goede kanten had.
Uit angst zijn verovering te moeten delen, had hij tegen niemand iets gezegd.
Alleen zijn jongere broer John, die nog in Indiana woonde, had hij per brief
ingelicht.
Tom Wonder was geen militair uit roeping: hij was in het Amerikaanse leger
gegaan omdat hij niet was afgestudeerd in de informatica en geen werk had
kunnen vinden. Zijn familie had altijd op de Democratische Partij gestemd en
bezag zijn militaire loopbaan met een kritische blik.
Hij stopte voor het rode stoplicht op de Prins Hendrikkade voor de brede brug
over het water voor het Centraal Station. Op de brug beloerde een onrustbarende
fauna bestaande uit drugsdealers, helers, zakkenrollers en bedelaars, de stroom
reizigers.
Tom deed zijn licht aan en sloeg rechtsaf het Damrak op, een straat vol
neonlicht, die naar de Dam leidde. Hij minderde vaart toen hij eenmaal op de
Dam was. In de Paleisstraat stond op het trottoir voor een bank een
doedelzakspeler zich buiten adem te blazen, maar niemand schonk aandacht aan
hem. De Amerikaan zocht met zijn ogen de open ruimte om het Nationaal
Monument af. Hij zag niet degene die daar op hem zou wachten en besloot nog
een rondje om het plein te rijden, omdat parkeren onmogelijk was en hij zich
niet in het doolhof van eenrichtingsverkeer in de Amsterdamse binnenstad wilde
wagen.
Hij was aan zijn derde rondje bezig toen er een figuur opdook uit de Nes, die
opgewekt naar hem zwaaide. Tom voelde een golf van adrenaline door zijn
lichaam gaan bij het zien van de lange benen in de nauwsluitende spijkerbroek
en de lange, loshangende haren. Erika's gezicht ging bijna geheel schuil onder de
brede rand van een zwarte vilthoed en ze liep diep weggedoken in een korte jas
van geborduurd fluweel. Tom stopte op de hoek van het Damrak.
Juist toen het licht op groen sprong, trok de jonge vrouw haastig het portier van
de witte Golf open en liet zich naast Tom vallen.
'Hallo!'
Dat was geen manier van gedag zeggen om over naar huis te schrijven. De volle,
uiterst fraai gevormde mond riep echter zo veel op dat Erika verder niets hoefde
te doen. Haar sterke tanden leken te blinken in de schemering.
'Je bent laat,' zie de jonge Amerikaan werktuiglijk. Erika draaide een beetje naar
hem toe, waardoor haar jasje open viel en haar borsten zichtbaar werden onder
de zijden blouse.
'Ben je niet blij om me te zien?'
Tom slingerde om een tram te ontwijken. Vervolgens liet zijn rechter hand het
stuur los om onder het opengevallen jasje te glijden en zich over één van de
borsten van de jonge vrouw te sluiten. Hij moest gewoon haar boezem aanraken.
Vanaf hun eerste ontmoeting had hij dat onweerstaanbare verlangen gevoeld. Hij
had nog nooit zulke borsten gezien, behalve dan in stripverhalen. Twee
piramiden waarvan men de scherpe randen had afgevijld. Spits, kegelvormig en
stevig, op een tenger bovenlichaam, waardoor ze nog groter leken. Erika liet
Tom een ogenblik haar linkerborst strelen, die nauwelijks bewoog, ondanks het
schokken van de auto.
Toen liet zij op haar beurt haar hand naar het dijbeen van de jonge Amerikaan
gaan; en met een beslist gebaar trok ze Toms ritssluiting naar beneden, waarop
haar hand als een aal naar binnen glipte. Haar vingers gleden over het naakte lid
tussen zijn dijen.
Er speelde een sensueel glimlachje om haar volle mond en ze kneep een beetje in
het nog kleine lid, alsof ze zich wilde overtuigen van de stevigheid ervan.
'Het is goed,' zei ze schertsend. 'Ik weet wat ik prettig vind ... Heb je aan de rest
gedacht?'
Tom knikte zwijgend en probeerde de Golf in het rechte spoor te houden. De
onverwachte aanraking had hem in de war gebracht. Erika trok haar hand terug
en leunde achterover. Ze was niet echt mooi. Ze had een te geprononceerde neus
en een lang gezicht waardoor ze op een bidsprinkhaan leek wanneer ze haar
lange lokken naar achteren trok. Haar ogen waren een tikkeltje te bol. Niettemin
had het geheel een charme waarvoor Tom onmiddellijk was gevallen.
Vervolgens had hij de zachtheid en de loomheid ontdekt waarvan ze blijk gaf in
bed. Iets dat hij nooit had gekend.
Ze reden langs een Chinees restaurant op het Rokin. 'Gaan we eten?' stelde Tom
voor.
Gewoonlijk aten ze bij een Chinees en bedreven dan de liefde in de kleine kamer
van de jonge vrouw in Amsterdam West. Tom bracht altijd een fles Moët et
Chandon mee, die hij goedkoop in Rotterdam kocht.
Erika schudde haar lange haar.
'Nee, niet daar, dat is burgerlijk. Bovendien moet ik nog een boodschap doen.
Laten we naar de Nieuwmarkt gaan.'
De Nieuwmarkt lag aan één van" de drie grachten die de 'warme' buurt van
Amsterdam vormden, waar het altijd wemelde van de toeristen en
nieuwsgierigen en waarin drugshandelaren de dienst uitmaakten. Vanwege het
eenrichtingsverkeer moest Tom een ingewikkelde omweg maken door het
doolhof van straatjes die zo nauw waren dat de spatborden van zijn auto de
gevels van de popperige huisjes bijna raakten. Hij reed de Gelderse Kade op, één
van de drie grachten waar hoeren achter de ramen zaten, en waar sexshops en
live-shows waren. Het geheel maakte een trieste indruk. Er slenterden zoveel
mensen dat ze stapvoets moesten rijden, ingeklemd tussen het zwarte water en
de etalages waarin de hoeren zich aangeboden in interieurs als bonbondozen.
Vlak voordat ze het plein met zijn Indische en Indonesische restaurants
bereikten, beval Erika:
'Wacht hier op me.'
Ze stapte uit en Tom zag haar de Zeedijk op verdwijnen, waarschijnlijk de
gevaarlijkste straat van Amsterdam met zijn groepen drugsdealers overal op het
trottoir.
Hij keek om zich heen. De Golf stond voor een paarse 'bonbonnière' waarin een
kleine Surinaamse zat met grote borsten en ronde billen in maagdelijk wit
ondergoed. Haar kinderlijke pruilmondje maakte haar bijna verleidelijk. Toms
blik bleef op haar rusten. Hij keek nog steeds naar haar toen Erika terugkwam,
die de uitdrukking op zijn gezicht opmerkte. Ze boog zich direct naar hem over
en haar hand ging recht naar de ritssluiting, die nog open stond.
'Windt ze je op,' vroeg ze op geamuseerde toon. Tom slikte genegeerd.
'Nee, maar ze ziet er goed uit ... Gaan we nu eten?'
Erika voelde dat hij geprikkeld was. Dit was niet het moment om hem boos te
maken. Toen hij aanstalten maakte om weg te rijden, zei ze zacht: 'Wacht! Kijk
nog eens naar haar.'
Haar vingers begonnen langzaam over zijn lid te glijden.
Met verrukte perversie keek Erika hoe haar minnaar opgewonden raakte.
Radeloos wierp Tom een blik op de voorbijgangers, maar die hadden slechts oog
voor de etalages. Erika had de penis van de jonge Amerikaan nu geheel te
voorschijn gehaald en masseerde hem langzaam. Hij schoof slecht op zijn gemak
heen en weer.
'Rij weg,' zei ze. 'Ga naar de andere kant.'
Hij reed het plein over naar de overkant van de gracht.
Snel maakte de menigte plaats voor een absolute leegte. De straat was somber en
verlaten, ze kwamen weer in een normale buurt.
'Stop,' blies Erika in zijn oor.
Tom gehoorzaamde en vond als een wonder een parkeerplaatsje langs het water.
Onmiddellijk gooide Erika haar zwarte hoed op de achterbank, en hij kon nu de
opmerkelijke zuiverheid van haar gezicht zien. Er verscheen een vaag glimlachje
om haar rode lippen. Werktuiglijk wierp de jonge Amerikaan een blik in de
achteruitkijkspiegel: er kwam niemand aan. Erika keek peinzend naar haar werk.
In haar grote, bruine ogen ontbrak iedere uitdrukking.
'Heb je echt alles meegebracht waarom ik had gevraagd?' informeerde ze met
zachte stem.
Tom had die vraag verwacht. Met verstikte stem zei hij: 'Ja, maar ik weet niet of
ik wel. '
De lange vingers knepen direct in zijn penis om hem pijn te doen en Erika vroeg
op harde toon:
'Ben je van mening veranderd, sta je niet meer aan onze kant?'
'Jawel, jawel,' haastte Tom zich haar te verzekeren.
'Maar ... ' 'Maar wat?'
'Als ze er achter komen, krijg ik moeilijkheden ... ' 'Maak je niet ongerust,
niemand komt er achter.'
Hij antwoordde niet. Hun blikken kruisten elkaar en ze begreep dat hij bij de
eerste ondervraging zou doorslaan, hetgeen haar sterkte in haar besluit. Tom was
geen held van de Vrede, maar gewoon een wat naïeve, jonge Amerikaan die
verliefd was op haar borsten. Plotseling scheen de spanning uit Erika weg te
ebben; ze boog zich voorover en streelde met haar puntige tong het lid van haar
minnaar.
'Je zult nooit moeilijkheden krijgen,' mompelde ze, 'dat zweer ik je.'
Tom maakte een lichte beweging toen haar mond zich om hem sloot. Erika nam
alle tijd, alsof ze in een slaapkamer was, en stopte en begon weer opnieuw,
totdat hij het niet meer hield. Vanaf hun eerste ontmoeting had ze hem op de
achterbank van zijn auto op deze manier laten genieten, wat dan bijna een uur
duurde. Alsof ze hem ervoor wilde bedanken dat hij met haar was meegegaan
naar Amsterdam. Ze schepte er zichtbaar een intens genoegen in een man in haar
macht te houden.