De Aquitaine samenzwering

251 Pages·2011·1.05 MB·German

by  LUDLUM Robert

Van dezelfde auteur verschenen:
De Scarlatti erfenis
Het Osterman weekend
Het Matlock document
Het Rhinemann spel
De Fontini strijders
Het Hoover archief
Het Holcroft pact
Het Matarese mysterie
Het Bourne bedrog
Het Parsifal mozaïek
Het Jason dubbelspel
Robert Ludlum
DE
AQUTIAINE
SAMENZWERING
Roman van een
wereldwijd komplot
L
Uitgeverij Luitingh - Utrecht
Boek een
Genève. Een stad van flonkerend zonlicht. Van bollende, witte zeilen op het
meer tegen een achtergrond van solide, ongelijksoortige gebouwen op de oever
die zich rimpelend spiegelen in het water eronder. Van een weelde aan bloemen
rond blauwgroene fonteinbekkens, duetten in een explosie van kleuren. Van
pittoreske bruggetjes die zich spannen boven hun spiegelbeeld op het rimpelloze
oppervlak van aangelegde vijvers naar eilandjes met kunstmatige schuilhoeken
voor minnende paartjes en vrienden, voor gedempte, vertrouwelijke gesprekken.
Weerspiegelingen. Genève, waar oud en nieuw elkaar ontmoeten. Stad van hoge,
middeleeuwse wallen en glanzend getint glas, van gewijde kathedralen en
minder geheiligde instituten. Van terrasjes en concerten aan de oever, van
miniatuur steigers en vrolijk gekleurde boten die puffend hun route varen langs
de uitgestrekte boorden, terwijl gidsen de grootsheid bezingen - en de geschatte
waarde opsommen - van de landhuizen aan de oever die duidelijk uit een ander
tijdperk stammen, daarbij gretig aangegaapt door toeristen die helemaal van
onze tijd zijn.
Genève. Stad met een doel voor ogen, waar toewijding hoog in het vaandel
staat, waar frivoliteit alleen maar wordt getolereerd wanneer ze op de agenda
staat of tot de besprekingen behoort. Er wordt slechts onderdrukt, beheerst
gelachen; blikken zijn welwillend voor wat binnen de perken blijft of keuren
zwijgend uitspattingen af. Het kanton aan het meer weet wat het wil. Zijn
schoonheid gaat samen met zijn nijverheid: het evenwicht wordt niet alleen als
normaal gezien maar ook angstvallig bewaard. Genève. Een stad ook waar
onverwachte dingen gebeuren, waar het voorspelbare in strijd is met wat
onverwacht en ongewenst wordt prijsgegeven, waar het machtsvertoon van de
geest vergezeld gaat van de felle flitsen van de daarbij behorende
bliksemschichten. Donderslagen volgen; de lucht betrekt en de regen klettert
neer. Een stortbui die onverwacht het woelige water geselt, het uitzicht
belemmert en neerbeukt op de enorme fontein, het handelsmerk van Genève op
het meer, de Jet d'eau, de geiser die door mensen werd ontworpen om mensen te
overdonderen. Wanneer dat onverwachte gebeurt dan sterft de gigantische
fontein. Alle fonteinen sterven en de bloemen verwelken zonder het zonlicht. De
heldere schitteringen zijn verdwenen en de geest verkilt tot ijs.
Genève. Een wispelturige stad.
Joel Converse, van beroep advocaat, stapte vanuit het Richmond Hotel de
flonkerende ochtend in langs de Jardin Brunswick. Met half-dichtgeknepen ogen
sloeg hij linksaf en bracht zijn aktentas over naar zijn rechterhand. Hij was zich
bewust van de waardevolle inhoud, maar zijn gedachten waren vooral bij de man
die hij direct zou ontmoeten bij een kop koffie en croissants in Le Chat Botte,
een café met terras aan de oever van het meer. Opnieuw zou ontmoeten was
juister, dacht Converse, als de man hem tenminste niet had verward met iemand
anders. A. Preston Halliday was Joëls Amerikaanse tegenspeler in de
onderhandelingen waarmee hij bezig was, het afhandelen van de laatste details in
een Zwitsers-Amerikaanse fusie-overeenkomst waarvoor beide mannen in
Genève waren. Ofschoon er nog maar heel weinig werk te doen viel eigenlijk
ging het om niet meer dan wat formaliteiten, want het stond al vast dat de
afspraken voldeden aan de wetten van beide landen en aanvaardbaar waren voor
het Internationale Hof in Den Haag - was het vreemd Halliday hier te treffen. Hij
had niet behoord tot het Amerikaanse team van juristen dat door de Zwitsers was
ingeschakeld als tegenwicht voor Joëls firma. Op zich was dat geen reden om
hem erbuiten te houden
- onbevooroordeeld observeren was vaak een voordeel - maar om hem de
leiding te geven, hem aan te stellen als voornaamste zegsman, dat was op z'n
zachtst gezegd heel ongewoon. Het was ook verontrustend. Halliday had de
reputatie - volgens het weinige wat Converse van hem wist - een man te zijn
voor lastige klussen, een wettelijke knutselaar uit San Francisco. Hij kon een
loshangende draad vinden, die eruit rukken en zo iets dat op gang was gebracht
tot stilstand brengen. Door zijn aanwezigheid waren onderhandelingen die
maanden hadden geduurd en honderdduizenden dollars hadden gekost,
afgebroken, dat herinnerde Converse zich nog wel over A. Preston Halliday.
Maar verder ging zijn geheugen niet. Toch beweerde Halliday dat ze elkaar
kenden.
'Met Press Halliday,' zo had de stem geklonken via de telefoon in het hotel. 'Ik
vervang Rosen in de Comm TechBern fusie.'
'Wat is er gebeurd?' had Joel gevraagd, terwijl hij met een zacht zoemend
elektrisch scheerapparaat in zijn linkerhand probeerde de naam te plaatsen, en
precies op het moment dat Halliday antwoordde wist hij het.
'De arme kerel heeft een beroerte gehad, daarom hebben zijn partners mij erbij
gehaald.' Even was het stil geweest. 'Je moet hem stevig hebben aangepakt,
collega.'
'We hebben zelden met elkaar in de clinch gelegen, collega. Verrek, het spijt
me, ik mocht Aaron wel. Hoe is het met hem?'
'Hij haalt het wel. Ze hebben hem in bed gestopt en voeren hem allerlei
soorten kippesoep. Ik moest je zeggen dat hij het definitieve contract op
onzichtbare inkt gaat nakijken.'
'Dat wil zeggen dat jij die zaak gaat controleren, want Aaron noch ik hebben
ermee gewerkt. Dit is een huwelijk uit pure hebzucht, als je de stukken hebt
bekeken weet jij dat net zo goed als ik.'
'Diefstal door middel van investeringsafschrijvingen,' stemde Halliday in,
'gecombineerd met een fiks brok van een technologische markt. Geen
onzichtbare inkt. Maar omdat ik de nieuwe jongen in de klas ben heb ik een paar
vragen. Zullen we samen ontbijten?'
'Ik wilde juist ontbijt op mijn kamer bestellen.'
'Het is prachtig weer, waarom niet buiten? Ik zit in de President, zullen we de
afstand halveren? Ken je Ie Chat Botte?'
'Amerikaanse koffie en croissants. Quai du Mont Blanc.'
'Precies. Zullen we zeggen over twintig minuten?'
'Liever een half uurtje, goed?'
'Prima.' Halliday had weer gezwegen. 'Ik verheug me erop je weer een keertje
te ontmoeten, Joel.'
'O? Weer?'
'Misschien weet je het niet meer. Er is veel gebeurd sinds die tijd... meer met
jou dan met mij, ben ik bang.'
'Ik kan je niet meer volgen.'
'Nou ja, Vietnam bijvoorbeeld, waar jij een tijd gevangen hebt gezeten.'
'Dat bedoelde ik niet, dat was jaren terug. Waarvan kennen wij elkaar, welke
zaak?'
'Geen zaak, niet van ons werk. We waren studiegenoten.'
'Duke? Dat is een rechtenfaculteit.'
'Verder terug. Misschien weet je het wanneer we elkaar zien. Als het niet zo is
breng ik het je wel bij.'
'Je houdt zeker van spelletjes... Over een halfuur. Chat Botte.'
Terwijl Converse naar de Quai du Mont Blanc wandelde, de drukke boulevard
langs de oever, probeerde hij Halliday's naam in de tijd te plaatsen, de jaren te
verbinden aan een studietijd, een vergeten gezicht dat moest passen bij een
vergeten studiegenoot. Het lukte niet, maar Halliday was geen gewone naam en
de afkorting Press nog minder... die was eigenlijk heel ongewoon. Als hij
iemand had gekend die Press Halliday heette dan kon hij zich niet voorstellen
dat hij die zou vergeten. Toch had er iets bekends, iets vertrouwds in de klank
van de stem gelegen. Ik verheug me erop je weer te ontmoeten, Joel. De
woorden hadden hartelijk geklonken, evenals de verwijzing zonder aanleiding
naar Joëls krijgsgevangenschap. Maar zulke woorden sprak je eigenlijk altijd
zacht; je impliceerde medeleven en drukte het soms openlijk uit. Converse
begreep ook waarom Halliday onder de omstandigheden het onderwerp Vietnam
moest aanroeren, al was het maar terloops. Niet-ingewijden namen altijd aan dat
iedereen die voor enige tijd in Noordvietnamese kampen had gezeten alleen
daarom al mentaal had geleden, dat een deel van hun geest door de ervaring v/as
veranderd, dat bepaalde dingen in hun gedachten waren vervaagd. Tot op zekere
hoogte was dat ook wel zo, maar het ging niet op voor je geheugen.
Herinneringen werden versterkt omdat je er constant mee bezig was, uit
noodzaak, vaak genadeloos. Zoals de meeste mannen die het grootste deel van
hun gevangenschap geïsoleerd hadden doorgebracht, had Converse elke periode
van zijn leven minutieus nageplozen, had hij geprobeerd het verband te zien, de
samenhang te begrijpen... en er vrede mee te hebben. Er was veel dat hij niet
begreep en waar hij geen vrede mee kon hebben, maar het resultaat van die
intensieve naspeuringen was voor hem wel aanvaardbaar geweest. Als het moest
kon hij rustig sterven; dat was de rust die hij voor zichzelf had moeten vinden.
Zonder die rust was de angst ondraaglijk. En omdat dat zelfonderzoek nacht na
nacht was doorgegaan, omdat er een discipline van nauwgezetheid voor vereist
was, vond Converse het gemakkelijker dan de meeste anderen om hele stukken
van zijn leven terug te roepen. Zoals een rondwentelende computerschijf die
plotseling stopt, kon zijn geest een plaats, een persoon of een naam isoleren op
grond van enkele summiere gegevens. Herhaling had dat proces versneld en
vereenvoudigd, en dat zat hem dwars. Tenzij Halliday doelde op een tijd die zo
ver terug lag dat het slechts een korte, vergeten jeugdherinnering was, had er in
zijn verleden niemand van die naam bestaan.
Ik verheug me erop je weer te ontmoeten, Joel. Vormden die woorden een list,
een advocatentrucje?
Converse sloeg de hoek om; de koperen leuning van Ie Chat Botte lag
glinsterend voor hem en weerkaatste spettert j es zonlicht. De boulevard
wemelde van glanzende kleine auto's en brandschone bussen; de trottoirs waren
vlekkeloos schoon en de voorbijgangers zochten gehaast maar ordelijk hun weg.
De ochtend in Genève was een tijd voor toegewijde energie. Zelfs de kranten
boven de tafeltjes op de terrassen werden zorgvuldig opengeslagen, niet
verfrommeld of verminkt tot gemakkelijk leesbare delen. Terwijl Joel door het
koperen hek het terras van Le Chat Botte opliep, werd direct links van hem een
krant zorgvuldig dichtgeslagen en vervolgens neergelegd, zodat er een gezicht te
voorschijn kwam dat Converse kende. Het was een... regelmatig gezicht, niet
zoals dat van hem, met gelaatstrekken die elkaar aanvulden, alles op zijn plaats.
Het sluike en donkere haar was in een keurige scheiding geborsteld; de neus was
fijn-gesneden boven een scherp getekende mond. Hij kende dat gezicht van
vroeger, dacht Joel, maar de naam die hij zich herinnerde hoorde er niet bij.
De man die hem bekend voorkwam keek op, hun blikken ontmoetten elkaar
en A. Preston Halliday ging staan. Zijn lichaam was kort, gedrongen en
opvallend gespierd onder het dure kostuum.
'Joel, hoe is het met jou?' klonk de stem die hij nu herkende. Boven het tafeltje
werd een hand uitgestoken.
'Hallo... Avery,' antwoordde Converse terwijl hij hem aanstaarde, aarzelend
een paar stappen zette en zijn aktentas opnieuw verwisselde om de hand te
kunnen grijpen: 'Jij bent toch Avery, nietwaar? Avery Fowler. Taft, begin zestig.
Je kwam niet meer opdagen voor je laatste jaar en niemand wist waarom; er
werd veel over gekletst. Je deed aan worstelen.'
'Twee keer in de New England-ploeg,' zei de jurist lachend, en hij gebaarde
naar de stoel tegenover hem. 'Ga zitten, dan kunnen we wat bijpraten. Ik
vermoed dat dit een verrassing voor je is. Daarom wilde ik je ontmoeten vóór de
vergadering van deze morgen. Ik bedoel maar, het zou nogal vreemd zijn als jij
opstond en schreeuwde: "Indringer!" wanneer ik binnenkwam, waar of niet?'
'Misschien doe ik toch wel zoiets, maar ik zal niet schreeuwen.' Converse ging
zitten, hij zette de aktentas aan zijn voeten en nam zijn tegenspeler in
rechtszaken op. 'Wat is dat voor een geintje met die Halliday? Waarom zei je er
niets over aan de telefoon?'
'Kom nou, wat had ik moeten zeggen? Tussen haakjes, ouwe jongen, je kende
me vroeger als Tinkerbell Jones? Dan was je nooit gekomen.'
'Zit de oude Fowler ergens in de bak?'
'Daar had hij gezeten als hij zich niet voor zijn kop had geschoten,'
antwoordde Halliday zonder te lachen.
'Je zit vol verrassingen. Ben je soms een kloon?'
'Nee, de zoon.'
Converse zweeg even. 'Ik zou me moeten verontschuldigen.'
'Niet nodig, je kon het ook niet weten. Daarom bleef ik weg voor mijn laatste
jaar... en, verdomme, ik wilde die beker. Ik zou de enige worstelbink zijn
geweest die hem drie jaar achter elkaar had gewonnen.'
'Het spijt me. Wat is er gebeurd... of kom ik daarmee op prive-terrein, collega?
Wat is er gebeurd, Avery?'
Een kelner naderde en verbrak even het contact. Beide mannen bestelden
Amerikaanse koffie met croissants; ze sloten zich aan bij de plaatselijke
gewoonten. De kelner vouwde twee servet j es tot hoedjes en zette die voor ieder
van hen neer.
'Wat er is gebeurd?' zei Halliday retorisch en met zachte stem toen de kei-'
ner weg was. 'Die fijne klootzak van een vader van mij drukte
vierhonderdduizend achterover van de Chase Manhattan terwijl hij daar een
vertrouwenspositie had; hij werd gesnapt en toen, pang! Wie had ook kunnen
weten dat een gerespecteerde, zij het overgeplante forens uit Greenwich,
Connecticut, er twee vrouwen in de stad op na hield, een aan de noordkant van
East Side en de andere in Bank Street. Mooie meneer.'
'Hij had het druk. Maar ik begrijp nog steeds niets van die Halliday.'
'Toen het was gebeurd - de zelfmoord in de doofpot was gestopt - ging mijn
moeder als de bliksem terug naar San Francisco. We kwamen uit Californië, zie
je... maar dat kon je natuurlijk niet weten. Ze maakte nog meer haast om mijn
stiefvader te trouwen, John Halliday, en in de daaropvolgende maanden werden
alle sporen van Fowler zorgvuldig uitgewist.'
'Tot aan jouw voornaam toe?'
'Nee, in San Francisco had ik altijd "Press" geheten. In Californië houden we
nu eenmaal van opvallende namen. Tab, Troy, Crotch... Het syndroom van
Beverly Hills in de jaren vijftig... Op Taft stond op mijn studentenkaart Avery
Preston Fowler, zodat jullie me allemaal Avery gingen noemen, of dat
afschuwelijke "Ave". Omdat ik van een andere universiteit kwam heb ik het zo
maar gelaten. Als je in Connecticut bent doe je alles volgens het evangelie van
Holden Caulfield.'
'Dat is allemaal goed en wel,' zei Converse, 'maar wat als je zo iemand als mij
tegenkomt? Dat moet een keer gebeuren.'
'Je zou versteld staan hoe zelden. Het is tenslotte lang geleden, en de mensen
die ik van vroeger in Californië kende begrepen het. Kinderen laten daar hun
namen veranderen als hun moeders dat leuk vinden, en ik was maar een paar jaar
in het Oosten, net lang genoeg voor de vierde en vijfde klas op school. Ik kende
in Greenwich niemand speciaal en de vaste club op Taft zei me eigenlijk niks.'
'Je had daar vrienden. Wij waren ook vrienden.'
'Ik had er niet zoveel. Zeg nou eerlijk, ik was een buitenstaander en jou kon
het niet veel schelen. Ik hield me nogal op de vlakte.'
'Op de matten anders niet.'
Halliday lachte. 'Er zijn niet veel worstelaars die advocaat worden. Ze zeggen
dat je van de mat schaafwonden op je hersens krijgt... Hoe dan ook, om je vraag
te beantwoorden, het is misschien vijf of zes keer in de afgelopen tien jaar
gebeurd dat iemand tegen me zei: "Hé, jij bent toch die-en-die en niet wie je net
zei dat je was?" Als dat gebeurt dan vertel ik de waarheid. Dat mijn moeder
hertrouwde toen ik zestien was, en dan houdt het vanzelf op.'
De koffie en de croissants werden gebracht. Joel brak de zijne in tweeën.
'En jij dacht dat ik die vraag op het verkeerde moment zou stellen, met name
wanneer ik je op de vergadering zag. Is dat het?'
'Beroepsmatige beleefdheid. Ik wilde niet dat jij zou gaan piekeren over mij of
over die naam, terwijl je je gedachten bij de cliënt moest houden.'
'Je hebt dus je studentenkloffie verwisseld voor het oranje shirt en de gouden
medailles?'
'Helemaal. Eerst Berkeley, daarna aan de overkant van de straat naar
Stanford.'
'Goeie school... Hoe ben je in het internationale recht verzeild geraakt?'
'Ik hield van reizen en ik dacht dat dit de beste manier was om het voor niks te
doen. Zo is het eigenlijk begonnen... En hoe zit het met jou? Ik dacht dat jij
onderhand je buik wel vol had van reizen.'
'Vroeger droomde ik over de diplomatieke dienst, als rechtskundig adviseur.
Zo is het allemaal begonnen... in feite.'
'Na al dat reizen dat je achter de rug had?'
Converse richtte zijn lichte blauwe ogen op Halliday, en hij was zich bewust
van zijn kille blik. Je kon er niet omheen, al had niemand er iets mee te maken,
maar zo ging het meestal. 'Ja, na al dat reizen. Er werd te veel gelogen en daar
heeft niemand ons iets van verteld, tot het te laat was. We zijn belazerd en dat
had niet mogen gebeuren.'
Halliday leunde voorover met zijn ellebogen op het tafeltje, zijn handen
ineengevouwen, zijn blik op Joel gericht. 'Ik begreep het niet,' begon hij zacht.
'Het was een rotervaring toen ik jouw naam in de krant las en je later in die rij
zag lopen op de televisie. Ik kende je eigenlijk niet zo goed, maar ik mocht je
wél.'
'Het was een natuurlijke reactie. Ik zou hetzelfde hebben gevoeld als jij het
was geweest.'
'Dat weet ik nog niet zo zeker. Zie je, ik was een van die stoere jongens van de
protestbeweging.'
'Jij verbrandde je oproepkaart voor de dienst,' zei Converse zacht, en zijn ogen
stonden niet langer kil. 'Zo flink was ik niet.'
'Dat was ik ook niet. Het was een bibliotheekkaart uit een andere staat.'
'Ik ben teleurgesteld.'
'Dat was ik ook... in mezelf. Maar ik viel tenminste op.' Halliday ging recht
zitten en pakte zijn koffiekop. 'Hoe kwam het dat jij zo opviel, Joel? Ik vond jou
daar geen type voor.'
'Dat was ik ook niet. Ik werd gedwongen.'
'Ik dacht dat je zei belazerd.'
'Dat kwam pas later.' Converse bracht zijn kop naar zijn mond en nam een
slok zwarte koffie. Hij voelde zich ongemakkelijk bij de wending van het
gesprek. Hij sprak niet graag over die jaren, en hij moest het maar al te vaak
doen. Ze hadden van hem iemand gemaakt die hij niet was. 'Ik was tweedejaars
op Amherst en niet zo'n beste student... Niet zo'n beste, verrek, ik kwam
nauwelijks met mijn hakken over de sloot, en het uitstel voor dienst dat ik nog
had was zowat opgebruikt. Maar ik had al gevlogen vanaf mijn veertiende jaar.'
'Dat wist ik niet,' viel Halliday hem in de rede.
'Mijn vader was dan misschien niet zo'n uitschieter en hij kon zich niet
verheugen over twee maïtresses, maar hij was wel verkeerspiloot en later had hij
een hoge baan bij Pan Am. In ons gezin was het normaal dat je kon vliegen
voordat je je rijbewijs haalde.'
'Broers en zusters?'
10
'Een jongere zus. Ze vloog eerder solo dan ik en dat heeft ze me altijd
ingepeperd.'
'Dat weet ik nog. Ze is op de televisie geweest.'
'Maar twee keer,' interrumpeerde Joel glimlachend. 'Ginny zat in hetzelfde
schuitje als jij en het kon haar geen barst schelen of iemand dat wist. De haviken
in het Witte Huis gaven opdracht haar met rust te laten. Haal de zaak niet door
het slijk, maar controleer wel even haar post.'
'Daarom herinner ik me haar,' zei Halliday. 'Dus een slechte student gaf zijn
studie op en de marine kreeg er een enthousiast piloot bij.'
'Niet zo enthousiast, dat waren we geen van allen. Maar er was niet zoveel om
fel tegen te zijn. Meestal waren we bitter.'
'Toch moet je de pest hebben gehad aan lui in Amerika, zoals ik. Maar niet
aan je zus natuurlijk.'
'Aan haar ook,' verbeterde Converse. 'Ik haatte haar, vond het walgelijk,
verachtte haar... woedend was ik. Maar alleen wanneer er iemand was
gesneuveld of gek werd in de kampen. Niet om wat jullie zeiden we kenden
Saigon allemaal - maar omdat jullie het zeiden zonder echt angst te kennen.
Jullie zaten veilig en wij kregen het gevoel stomme zakkenwassers te zijn.
Stomme, bange zakkenwassers.'
'Dat kan ik begrijpen.'
'Heel aardig van je.'
'Het spijt me, het klonk misschien anders dan ik het bedoelde.'
'Hoe klonk het dan, collega?'
Halliday fronste de wenkbrauwen. 'Neerbuigend, geloof ik.'
'Niks te geloven,' zei Joel. 'Precies raak.'
'Je bent nog steeds kwaad.'
'Niet op jou, alleen op wat er naar boven wordt gehaald. Ik heb de pest aan het
onderwerp en het komt steeds maar weer terug.'
'Dat is de schuld van de FR-jongens van het Pentagon. Een tijdje was jij een
echte held, elke avond op het nieuws. Wat was het ook alweer, drie
ontsnappingen? Bij de eerste twee werd je gepakt en gefolterd, maar bij de
laatste zag je kans helemaal alleen weg te komen, nietwaar? Je kroop door een