Coördinaten Aan De Andere Kant

99 Pages·2011·1 MB·German

by  Kant Coördinaten Aan De Andere

ANDERE KANT

CLARK DARLTON Door de vernietiging van de centrale zender
van Andromeda, wordt de vloot van Perry Rhodan tot terugtrekken
gedwongen. Alleen Gucky en een handjevol Terranen blijven nog in
het centrum van Andromeda. Zij bereiken de wereld van de zonne ‐
ingenieurs en komen in contact met de raadselachtige energiewezens.
De muisbever wil bewerkstelligen, dat de zonne ‐ ingenieurs, die voor
de Meesters van de Eilanden werken, hun de dienst opzeggen en
met de Terranen gaan samenwerken, maar de gedachten van de
zonne ‐ ingenieurs zijn gericht op de COÖRDINATEN AAN DE
ANDERE KANT ... HOOFDPERSONEN IN DEZE ROMAN:
Perry Rhodan ‐ Hij stuurt de Crest weer in het centrum van
Andromeda. Gucky ‐ De muisbever stelt een ultimatum. Schi, Mo
en Rel ‐ Drie zonne ‐ ingenieurs. Don Redhorse ‐ De majoor heeft
zich vrijwillig in de macht van de vijand begeven. Rakel en
Tronar Woolver ‐ De tweelingen zoeken naar een
ontstekingsmechanisme. Kapitein Helmut Vita ‐ Een goed toneelspeler
en een goede ruimtepiloot. Miharos ‐ Bevelhebber op de wereld
van de zonne ‐ ingenieurs.
2
1. De gevangenis bevond zich diep onder de grond en was
hermetisch van de buitenwereld afgesloten. Het oppervlak van de
planeet Eyehoe II was echter allesbehalve aanlokkelijk, en niemand
zou er zonder technische hulpmiddelen hebben kunnen leven.
Niemand, behalve de zonne ‐ ingenieurs. Deze ongeveer een meter
grote bolvormige wezens leefden van de energie van hun drie
blauwe reuzenzonnen, baadden in de meren van gesmolten lood en
vervingen hun ontbrekende ledematen door teleportatie en telekinese.
Zij waren het ook, die meer dan 50.000 jaar geleden de zenderbrug
tussen de Andromedanevel en de Melkweg in opdracht van de
Meesters van de Eilanden hadden gebouwd, de brug, die Perry
Rhodan drie weken geleden had onderbroken. Daarbij waren majoor
Don Redhorse en zes overlevenden van zijn korvetbemanning in
gevangenschap geraakt. Zij bevonden zich nu op Hoel in de macht
van de Centercommandant Miharos, een op Tefa geboren Tefroder.
De onschuldige zonne ‐ ingenieurs waren ontzet, toen ze dit vernamen.
Zij hadden de Tefroders altijd als hun bondgenoten beschouwd, en
nu moesten ze constateren, dat ze niets meer dan ruwe cipiers
waren. Daar had majoor Redhorse nu echter niet veel aan. Hij zat
op de primitieve brits, die hem sinds dagen als stoel, bed en
rustplaats diende. Hier, in deze nauwe cel, bracht hij de uren door,
waarin hij niet aan een verhoor werd onderworpen. De gedachte
aan vluchten kwam niet meer bij hem op, want Miharos had hem
zijn veiligheidspak afgenomen. Zonder dat zou hij buiten op Hoel,
dat was de eigen naam van Eyehoe II, geen seconde in leven
blijven, want de temperatuur bedroeg daar zo'n 340 graden Celsius.
Zijn zes mannen zaten ook in afzonderlijke cellen opgesloten.
Gelukkig waren de muren ertussen niet erg dik, zodat Redhorse
door middel van klopsignalen contact met hen had. Ze moesten
daarbij erg voorzichtig te werk gaan, om het wantrouwen van de
bewakers niet te wekken, maar ze konden zo tenminste de
belangrijkste informaties uitwisselen en doorgeven. Redhorses
linkerbuurman was kapitein Helmut Vita, eerste officier van de
vernielde korvet KC ‐ 1. Rechts zat de telegrafist luitenant Kar
Björnsen in een cel. De overige vier mannen zaten verderop. Ze
zaten danig in de knoei en konden slechts hopen, dat Gucky,
Tronar en Rakal Woolver en misschien ook de zonne ‐ ingenieurs
kans zouden zien, hen te bevrijden. Die kans was echter uiterst
klein. De ondergrondse gevangenis en de bovengrondse stad van de
Tefroders waren beveiligd met paravallen. Gucky kon daardoor niet
eens teleporteren. Waar was Gucky eigenlijk? Redhorse had sinds
tien dagen niets meer van de muisbever gehoord. Ook van de
tweelingen niet, ofschoon het voor hen toch niet moeilijk kon zijn,
via een stroomimpuls in de stad van de Tefroders te komen. Ze
waren golfsprinters, een bijzondere soort mutatie. Ze konden bij een
energiebron dematerialiseren, de stroom als transportmedium gebruiken
en aan het andere eind van de leiding of de impuls weer
tevoorschijn komen ‐ of omgekeerd. Gucky en de tweelingen waren
Redhorses laatste hoop. Er werd zachtjes op de rechtermuur geklopt.
Redhorse liet zich verder achterover zakken en gaf het
antwoordsignaal. Kar Björnsen seinde: 'Ze. hebben Kid Bulmer voor
verhoor gehaald.
3
Het begint weer.' Het begon weer ... dat betekende de hel.
Centercommandant Miharos had zeer onprettige methoden, om zijn
onvrijwillige gasten aan het praten te krijgen. Als Redhorse daaraan
dacht, liepen hem de koude rillingen over de rug. 'Bulmer houdt
het niet lang meer vol,' seinde hij terug. 'Als ze hypno ‐ apparaten
hadden, wisten ze alles al en waren wij al geliquideerd. Zolang ze
niet alles van ons hebben vernomen, zijn we veilig.' 'Bulmer weet
niet veel,' seinde Björnsen weer. 'U bent de hoofdpersoon, majoor.
Ze vermoeden, dat u alles van de tactiek van Perry Rhodan weet.'
'Toch weet ik ook niet veel meer dan Bulmer,' antwoordde
Redhorse. 'Ik moet ophouden. Daar komen ze,' seinde Björnsen, en
toen werd het stil. Dan zullen ze ook gauw bij mij komen, dacht
Redhorse, en stelde zijn linkerbuurman, kapitein Helmut Vita, op de
hoogte. Ze zullen me weer in de ijzeren stoel persen, de kap op
m'n hoofd zetten en hun zinloze vragen stellen. Ik zal weer
dezelfde antwoorden geven en dezelfde elektrische schokken krijgen,
als ze denken, dat ik iets verzwijg. En ik heb hun toch bijna alles
verteld, wat ik weet. Maar die Miharos gelooft dat niet. Miharos
geloofde niet, dat Perry Rhodan zich uit de Andromedanevel wilde
terugtrekken. De zender bestond niet meer. De kosmische storm, die
door de vernietiging van de zender was ontstaan, was tot bedaren
gekomen. Er kwamen geen zonne ‐ explosies meer voor. De nova's
verbleekten al weer. Toch zou het gevaarlijk zijn, nog eens tot het
centrum van de tweede Melkweg door te dringen. 'Ik zou weleens
willen weten, waar Gucky blijft,' seinde Vita. 'Hij moet weten, dat
we niet in levensgevaar verkeren,' seinde Redhorse terug, en hoopte,
de kapitein daarmee gerust te stellen. 'Miharos heeft ons nog nodig.
Misschien heeft hij instructies van de Meesters .gekregen.' 'Mogelijk.'
Vita was vandaag erg zwijgzaam. 'Zouden de zonne ‐ ingenieurs al
met het herstel van de grote zender zijn begonnen?' Dat zou
Redhorse zelf ook graag hebben geweten. Het doel van zijn ietwat
onvrijwillige missie was geweest, de energiewezens van verdere steun
aan de Meesters en Tefroders te weerhouden. 'Ze komen mij
halen,' seinde Redhorse enige ogenblikken later, toen hij het gonzen
van het positronische veiligheidsslot hoorde. 'Je hoort van me, als ik
terug ben.' De metalen deur vloog open. Buiten in de gang
stonden twee gewapende Tefroders met uitdrukkingloze gezichten. Men
zag op het eerste gezicht, dat ze van mensen afstamden. Het
waren mensen. Maar ze spraken in elk opzicht een andere taal. De
communicatie vond plaats met behulp van kleine vertaalapparaten, die
ze voor hun borst droegen. 'Kom mee, Terraan.' Redhorse stond op
en stapte in de gang. Dit ging zo al tien dagen. Hij kreeg alleen
tijd om te eten en te slapen, en dat was ook al niet veel. De
bovenmenselijke inspanning was duidelijk aan Redhorses gezicht te
zien. Diepe plooien hadden zijn trekken verhard en niet alleen zijn
trekken. Centercommandant Miharos ontving hem onvriendelijk. Hij
scheen vandaag in een bijzonder slecht humeur te zijn. 'Je gaat me
nu ook de rest vertellen, Redhorse,' zei hij met een ijskoude stem.
'Anders zie ik me genoodzaakt, mijn dreigement waar te maken. Ik
zal een van je mannen voor je ogen laten fusilleren.' 'Dat zou je
niet verder helpen, Miharos. Integendeel.' 'Wat is er gebeurd? Hoe
heeft Rhodan de zeshoekzender vernield?' Redhorse zuchtte. Hij had
het al tien keer verteld, maar misschien rekende Miharos er op, dat
hij zich zou verspreken en hij daardoor
4
iets nieuws zou vernemen. Maar hij zou zijn zin hebben. Liever
praten, dan weer in de martelstoel komen. 'We hebben door middel
van energie een soort kunstmatige zon doen ontstaan, die we naar
de zender stuurden. Toen die energiebol de eerste van de zes
sterren trof, volgde er een verschrikkelijke explosie. De hoekster
werd een nova. De ene ster na de andere explodeerde, tot ze zich
alle zes hadden opgeblazen. Wat we niet wilden, gebeurde echter.
De kettingreactie beperkte zich niet tot de sterrenzeshoek. De
schokgolf plantte zich voort en greep de naburige stelsels. Het ging
allemaal veel sneller dan het licht. We konden onze schepen slechts
door een overhaaste vlucht redden. De werking van de lineairmotor
werd door de vijfdimensionale schokgolven beïnvloed. We zagen drie
zonne ‐ ingenieurs vluchten voor de alles verwoestende schokgolf en
wilden hen redden. Ze noemden ons de positie van dit stelsel en
wij volgden hen. Dat is alles.' Miharos knikte langzaam. 'Zo, is
dat alles?' Hij staarde enige tijd voor zich uit en keek toen
Redhorse aan. 'En hoe staat het met de twee mannen, die gelijk
met jullie gevangen genomen werden? Ze verdwenen hier vóór mijn
ogen. En ze kwamen bij de zonne ‐ ingenieurs terug, dat heb ik met
mijn eigen ogen op het beeldscherm gezien. Hoe kan dat? Tussen
de steden van de zonne ‐ ingenieurs en ons zijn versperringen, waar
zelfs teleporteurs niet door kunnen komen. En toch hebben ze het
gedaan. Hoe?' Redhorse was niet van plan, Miharos daarover in te
lichten. De tweelingen waren zijn laatste hoop. Zij waren de enigen,
die zich niets van paravallen behoefden aan te trekken. Zij hadden
genoeg aan een radioverbinding. 'Misschien hebben ze een opening
in jullie verdedigingsstelsel gevonden.' 'Die is er niet.' 'Dan weet ik
het ook niet.' Miharos keek in de richting van de bewakers en de
tweede deur. Daarachter was de eigenlijke verhoorkamer. Maar hij
bedacht zich. Met een koele glimlach zei hij: 'Ik zal nog wachten.
Je weet evengoed als ik, dat de elektronische verhoormethode niet
de zachtzinnigste is. Mettertijd ontstaan er gezondheidsstoornissen,
waarvan geen genezing mogelijk is. Dat wil ik vermijden.' 'Erg
vriendelijk,' zei Redhorse een beetje spottend. Miharos keek hem
koel aan. 'Dat is helemaal niet vriendelijk, majoor Redhorse. Ik wil
je alleen, als je zo halsstarrig blijft, op een goede dag in volle
gezondheid voor het executiepeloton kunnen zetten. Dat is je gegund.
Men sterft maar één keer in zijn leven.' Redhorse besefte huiverend
hoe grenzeloos wreed deze Tefroder was. Hij kon van Miharos
geen genade verwachten. Hij zou hen allemaal doden, als het zo
ver was. En niemand zou hen dan kunnen redden, zelfs de
tweelingen of Gucky niet. 'Wat gaat Rhodan nu doen?' vroeg
Miharos na een korte pauze. 'Hij heeft de zender toch niet vernield,
om zich terug te trekken? Dat zou tegen de tot nu toe door hem
gevolgde tactiek zijn. Spreek, de Meesters willen het weten.' 'Ze
willen meer weten, dan ik weet.' Miharos gooide het over een
andere boeg. 'Luister goed, majoor. Je situatie is hopeloos en je
brengt jezelf en je mannen onnodig in gevaar. Wees verstandig en
spreek, vóór ik je weer naar hiernaast laat brengen. Als je me
alles vertelt, laat ik je verder met rust. Ik zal de Meesters op de
hoogte stellen, en misschien word je dan vrijgelaten. Je krijgt een
schip en kunt daarmee doen en laten wat je wilt. Het is goed, de
Meesters tot vrienden te hebben.' 'Dat is zeker goed, voornamelijk
voor jou. Maar
5
ik geloof niet, dat je opdrachtgevers erg blij zullen zijn, als je ons
vermoordt. Dat is beslist tegen hun bedoeling.' Miharos knikte
rustig. 'Dat is waar, anders zou je al dood zijn.' De deur ging
open en er verscheen een Tefroder in officiersuniform. Miharos keek
ongeduldig op. De storing paste hem niet. 'Wat is er?' vroeg hij.
'De centrale, Centercommandant. Factor I wil u spreken.' 'Ik kom,'
antwoordde hij. En tegen de bewaker zei hij: 'Let goed op hem.'
Factor I, dat was de hoogste van de Meesters. De grote baas. Hij
gaf de bevelen en een hele Melkweg moest hem gehoorzamen. Hij
was de heerser over de Andromedanevel. Wat had hij Miharos te
zeggen? Toen de Centercommandant terugkwam, was er niets aan
hem te zien. Aan zijn gezicht was niet te zien, of hij een
pluimpje, een berisping, of nieuwe instructies had gekregen. Hij
sprak met geen woord over het onderhoud. Hij bleef staan en zei:
'Voor vandaag is het genoeg geweest. Je hebt tot morgen tijd om
je te bedenken. Dan is mijn geduld ten einde. Breng hem weg!' .
Redhorse stond op. Hij was blij, voor vandaag aan het
parapsychologische verhoor te zijn ontkomen. Zonder zich te
verzetten, liet hij zich naar zijn cel terugbrengen en stelde eerst
Vita op de hoogte, die deze keer niet verhoord was. Daarna seinde
luitenant Björnsen. 'Bulmer is aan het eind van zijn krachten, sir.
Ze hebben hem flink onder handen genomen, omdat ze geloven, dat
een motortechnicus wel iets moet weten. Nog één verhoor en
Bulmer wordt gek. Hij kan eenvoudig niet meer.' 'Hadden we
tenminste de telecom nog maar, om met Gucky in contact te
komen. Waar zou hij toch zitten? En de tweelingen?' Sinds
tienduizenden jaren leefden de zonne ‐ ingenieurs in hun ondergrondse
steden, die niets met de steden van de mensen gemeen hadden. Ze
bestonden slechts uit kilometerslange gangen en zijgangen met kale
muren, want de teleporteurs hadden geen deuren nodig, om in hun
woningen te komen. Aan de zoldering van de gang waren de
verschillende woningen gemerkt met het geloofssymbool van dit