Chrzest Ognia

257 Pages·2004·0.85 MB·Polish

by  Andrzej Sapkowski

A S
NDRZEJ APKOWSKI
C
HRZEST OGNIA
Tom trzeci sagi o wiedz´minie
´
SPIS TRESCI
SPISTRES´CI. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
Rozdziałpierwszy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
Rozdziałdrugi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Rozdziałtrzeci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
Rozdziałczwarty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Rozdziałpia˛ty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
Rozdziałszósty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 176
Rozdziałsiódmy. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
Throughthesefieldsofdestruction
Baptismsoffire
I’vewantedallyoursuffering
Asthebattlesragedhigher
Andthoughtheydidhurtmesobad
Inthefearandalarm
Youdidnotdesertme
Mybrothersinarms...
DireStraits
Wówczasrzekławróz˙kadowiedz´mina:„Taka˛cidamrade˛:obujz˙elaznebuty,
wez´dore˛kikosturz˙elazny.Idz´wz˙elaznychbutachnakoniecs´wiata,adroge˛ przed
soba˛kosturem macaj, łzami skraplaj. Idz´ przez ogien´ i wode˛, nie ustawaj, wstecz
sie˛ nie ogla˛daj. A gdy juz˙ zedra˛sie˛ chodaki, gdy zetrze sie˛ kostur z˙elazny, gdy juz˙
od wiatru i z˙aru wyschna˛ twe oczy tak, z˙e juz˙ ni jedna łza z nich wypłyna˛c´ nie
zdoła, wówczas na kon´cu s´wiata odnajdziesz to, czego szukasz i to, co kochasz.
Byc´ moz˙e.” I wiedz´min poszedł przez ogien´, i wode˛, wstecz sie˛ nie ogla˛dał. Ale
niewzia˛łnibutówz˙elaznych,nikostura.Wzia˛łtylkoswójmieczwiedz´min´ski.Nie
posłuchałsłówwróz˙ki.Idobrzezrobił,botobyłazławróz˙ka.
FlourensDelannoy,Bajkiiklechdy
Rozdział pierwszy
Wkrzakachdarłysie˛ ptaki.
Zbocze parowu porastała ge˛sta, zbita masa jez˙yn i berberysów, wymarzone
miejsce do gniazdowania i do z˙eru, nic tedy dziwnego, z˙e roiło sie˛ tam od ptac-
twa.Zawzie˛cietrylowałydzwon´ce,s´wiergotałyczeczotkiipiegz˙e,cochwilaroz-
brzmiewałotez˙ dz´wie˛czne„pink-pink”zie˛by.Zie˛badzwoninadeszcz,pomys´lała
Milva,odruchowospogla˛daja˛cnaniebo.Niebyłochmur.Alezie˛byzawszedzwo-
nia˛nadeszcz.Przydałobysie˛ nareszcietroche˛ deszczu.
Miejsce na wprost wylotu kotlinki było dobrym mys´liwskim stanowiskiem,
daja˛cym niezłe szanse˛ na udane polowanie, zwłaszcza tu, w Brokilonie, matecz-
nikuzwierzyny.Władaja˛cepote˛z˙nymobszaremlasudriadypolowałyniezmiernie
rzadko, a człowiek jeszcze rzadziej odwaz˙ał sie˛ tu zapuszczac´. Tutaj z˙a˛dny mie˛-
sa lub skór łowca sam stawał sie˛ obiektem łowów. Brokilon´skie driady nie miały
litos´cidlaintruzów.Milvaprzekonałasie˛ kiedys´ otymnawłasnejskórze.
Czegojakczego,alezwierzawBrokilonieniebrakowało.JednakMilvatkwiła
wzasadzcejuz˙ ponaddwiegodzinyinadalnicniewychodziłonastrzał.Polowac´
z marszu nie mogła — panuja˛ca od miesie˛cy susza wysłała poszycie chrustem
i lis´c´mi, trzeszcza˛cymi przy kaz˙dym kroku. W takich warunkach tylko bezruch
wzasadzcemógłzaowocowac´ sukcesemizdobycza˛.
Na gryfie łuku usiadł motyl admirał. Milva nie płoszyła go obserwuja˛c, jak
składairozkładaskrzydełka,patrzyłarównoczes´nienałuk,nowynabytek,którym
wcia˛z˙ jeszcze nie przestała sie˛ cieszyc´. Była zawołana˛łuczniczka˛, kochała dobra˛
bron´.Ata,która˛trzymaławdłoni,byłanajlepsza˛znajlepszych.
Milva miała w z˙yciu wiele łuków. Uczyła sie˛ strzelac´ ze zwykłych jesiono-
wych i cisowych, ale pre˛dko zrezygnowała z nich na rzecz refleksyjnych lamina-
tów, jakich uz˙ywały driady i elfy. Elfie łuki były krótsze, lz˙ejsze i pore˛czniejsze,
a dzie˛ki warstwowej kompozycji drewna i zwierze˛cych s´cie˛gien równiez˙ o wiele
„szybsze”odcisowych—wystrzelonaznichstrzaładosie˛gałaceluwczasieduz˙o
krótszym i po płaskim torze, co w znacznej mierze eliminowało moz˙liwos´c´ znie-
sienia przez wiatr. Najlepsze egzemplarze takiej broni, gie˛te poczwórnie, nosiły
ws´ródelfównazwe˛ zefhar,takibowiemrunicznyznaktworzyływygie˛teramiona
5
igryfyłuku.Milvauz˙ywałazefarówprzezładnychkilkalatiniesa˛dziła,bymógł
istniec´ łuk,któryjeprzewyz˙szał.
Alewreszcietrafiłanatakiłuk.Byłotooczywis´cienaMorskimBazarzewCi-
daris,słynnymzbogatejofertydziwnychirzadkichtowarówzwoz˙onychprzezz˙e-
glarzy najdalszych zaka˛tków s´wiata, zewsza˛d, doka˛d docierały fregaty i galeony.
Milva, gdy tylko mogła, odwiedzała bazar i ogla˛dała zamorskie luki. Tam wła-
s´nie nabyła łuk, o którym sa˛dziła, z˙e posłuz˙y jej przez wiele lat — pochodza˛cy
zZerrikaniizefarwzmacnianyszlifowanymrogiemantylopymiałazadoskonały.
Przez rok. Albowiem rok póz´niej, na tym samym straganie, u tego samego kupca
zobaczyłaistnecudo.
Łuk pochodził z dalekiej Północy. Miał łe˛czysko długie na szes´c´dziesia˛t dwa
cale, mahoniowy, dokładnie wywaz˙ony majdan i płaskie, laminowane ramiona,
sklejone z zeplataja˛cych sie˛ warstw szlachetnego drewna, warzonych s´cie˛gien
i kos´ci wielorybich. Od innych lez˙a˛cych obok kompozytów róz˙niła go nie tyl-
ko konstrukcja, ale i cena — i cena włas´nie zwróciła uwage˛ Milvy. Gdy jednak,
wzie˛ła łuk do re˛ki i wypróbowała go, zapłaciła bez wahania i bez targów tyle, ile
z˙a˛dał handlarz. Czterysta novigradzkich koron. Rzecz jasna, nie miała przy sobie
tej niebotycznej sumy — w targu pos´wie˛ciła swój zerrikan´ski zefar, pe˛k sobolo-
wych łupiez˙y i przecudnej roboty elfi medalionik, koralowa˛kamee˛ w wianuszku
rzecznychpereł.
Aleniez˙ałowała.Nigdy.Łukbyłniewiarygodnielekkiiwprostidealniecelny.
Choc´ niezbyt długi, krył w kompozytowych ramionach nielichego kopa. Zaopa-
trzony w wypie˛ta˛ na precyzyjnie podgie˛tych gryfach jedwabno-konopna˛ cie˛ci-
we˛, przy dwudziestoczterocalowym nacia˛gu dawał pie˛c´dziesia˛t pie˛c´ funtów mo-
cy. Prawda, bywały łuki które dawały nawet osiemdziesia˛t, ale Milva uwaz˙ała te
za przesade˛. Wystrzelona z jej wielorybiej pie˛c´dziesia˛tki pia˛tki strzała pokony-
wała odległos´c´ dwustu stóp w czasie pomie˛dzy dwoma uderzeniami serca, a na
sto kroków miała az˙ nadto impetu, by skutecznie porazic´ jelenia, człowieka zas´,
jes´li nie nosił zbroi, przeszywała na wylot. Na zwierze˛ta wie˛ksze od jelenia i na
cie˛z˙kozbrojnychMilvarzadkopolowała.
Motyl odleciał. Zie˛by nadal darły sie˛ w krzakach. I nadal nic nie wychodziło
nastrzał.Milvaoparłasie˛ barkiemopien´ sosny,zacze˛ławspominac´.Ottak,z˙eby
zabic´ czasu.
* * *
Do jej pierwszego spotkania z wiedz´minem doszło w lipcu, dwa tygodnie po
wydarzeniach na wyspie Thanedd i wybuchu wojny w Dol Angra. Milva wróciła
doBroklionupokilkunastodniowejnieobecnos´ci,przyprowadziłaresztkikoman-
da Scoia’tael, rozbitego w Temerii podczas próby przedostania sie˛ na teren obje˛-
tego wojna˛Aedirn. Wiewiórki chciały przyła˛czyc´ sie˛ do powstania wznieconego
6
przez elfy w Dol Blathanna. Nie powiodło im sie˛, gdyby nie Milva, byłoby po
nich.AleznalazłyMilve˛ iazylwBrokilonie.
Zaraz po przyjez´dzie poinformowano ja˛, z˙e Aglais pilnie oczekuje jej w Col
Serrai.Milvazdziwiłasie˛ troche˛.
Aglais była przełoz˙ona˛brokilon´skich uzdrowicielek, a głe˛boka, pełna gora˛-
cychz´ródełijaskin´ kotlinaColSerraibyłamiejscemuzdrowien´.
Usłuchałajednakwezwania,be˛da˛cprzekonana,z˙echodziłojakiegos´ leczone-
go elfa, pragna˛cego za jej pos´rednictwem skontaktowac´ sie˛ ze swym komandem.
A gdy zobaczyła rannego wiedz´mina i dowiedziała sie˛, w czym rzecz, wpadła
w istny szał. Wybiegła z groty z rozwianym, włosem i cała˛złos´c´ wyładowała na
Aglais.
—Widziałmnie!Widziałmoja˛twarz!Czypojmujesz,czymmitogrozi?
— Nie, nie pojmuje˛ — odrzekła chłodno uzdrowicielka. — to Gwynbleidd,
wiedz´min, Przyjaciel Brokilonu. Jest tu od czternastu dni, od nowiu. I jeszcze
jakis´ czas upłynie, zanim be˛dzie mógł wstac´ i normalnie chodzic´. Pragnie wies´ci
zes´wiata,wies´ciojegobliskich.Tylkotymoz˙eszmuichdostarczyc´.
— Wies´ci ze s´wiata? Chybas´ rozum straciła, dziwoz˙ono! Czy ty wiesz, co te-
raz dzieje sie˛ na s´wiecie, za granicami twojego spokojnego lasu? W Aedirn trwa
wojna!WBrugge,wTemeriiiwRedaniizame˛t,piekło,wielkiełowy!Zatymi,co
rebelie˛ wszcze˛li na Thanedd, gonia˛wsze˛dy! Wsze˛dy pełno szpiegów i an’givare,
jednosłowonierazwystarczyuronic´,ustaskrzywic´,gdynietrza,ijuz˙ katciwlo-
chu czerwonym z˙elazem zas´wieci! A ja na przeszpiegi mam chodzic´, dopyty-
wac´ sie˛, wies´ci zbierac´? Karku nadstawiac´? I dla kogo? Dla jakiegos´ półz˙ywego
wiedz´mina?—Acotoonmi,bratalboswat?Is´cierozumuzbyłas´,Aglais!
— Jes´li masz zamiar wrzeszczec´ — przerwała spokojnie driada — to idz´my
dalejwlas.Jemupotrzebnyjestspokój.
Milvaobejrzałasie˛mimowolinawylotjaskini,wktórejprzedchwila˛widziała
rannego.Kawałchłopa,pomys´lałaodruchowo,choc´ chudy,alejednaz˙yła... Łeb
biały,alebrzuchpłaskinibyumłodzika,widno,z˙etrudmuzauchem,niesłonina
ipiwo...
—OnnaThaneddbył—stwierdziła,niezapytała.—Rebeliant.
— Nie wiem — wzruszyła ramionami Aglais. — Ranny. Potrzebuje pomocy.
Resztamnienieobchodzi.
Milva z˙achne˛ła sie˛. Uzdrowicielka znana była z nieche˛ci do gadania. Ale Mi-
lva zda˛z˙yła juz˙ wysłuchac´ podobnych relacji driad ze wschodniej rubiez˙y Broki-
lonu, wie˛c działa juz˙ wszystko o wydarzeniach sprzed dwóch tygodni. O kasz-
tanowłosej czarodziejce, która zjawiła sie˛ w Brokilonie w błysku magii, o przy-
wleczonym przez nia˛ kalece ze złamana˛ re˛ka˛ i noga˛. Kalece, który okazał sie˛
wiedz´minem,znanymdriadomjakoGwynbleidd,BiałyWilk.
Pocza˛tkowo, opowiadały driady, nie wiadomo było, co czynic´. Pokrwawiony
wiedz´minnaprzemiankrzyczałimdlał,Aglaisnakładałaprowizoryczneopatrun-
7
ki, czarodziejka kle˛ła. I płakała. W to ostatnie Milva absolutnie nie wierzyła —
a bo to widział kto kiedy płacza˛ca˛magiczke˛? A póz´niej przyszedł rozkaz z Duen
Canell, od Srebrnookiej Eithné, Pani Brokilonu. Czarodziejke˛ odprawic´, brzmiał
rozkazwładczyniLasuDriad.wiedz´minaleczyc´.
Leczono go. Milva widziała. Lez˙ał w jaskini, w niecce pełnej wody z ma-
gicznych brokilon´skich z´ródeł, jego unieruchomione w szynach i na wycia˛gach
kon´czyny spowite były ge˛stym koz˙uchem lecza˛cych pna˛czy conynhaeli i darni
purpurowego z˙ywokostu. Włosy miał białe niby mleko. Był przytomny, choc´ le-
czeniconynhaela˛zwyklebezduchalez˙a˛,bredza˛,magiaprzeznichgada...
— No? — beznamie˛tny głos uzdrowicielki wyrwał ja˛z zzadumy. — Jak tedy
be˛dzie?Comammupowiedziec´?
— Z˙eby do wszystkich biesów poszedł — warkne˛ła Milva, podcia˛gaja˛c ob-
cia˛z˙onysakwa˛imys´liwskimnoz˙empas.—Itytez˙ idz´ dobiesa,Aglais.
—Twojawola.Nieprzymusze˛ cie˛.
—Prawas´.Nieprzymusisz.
Poszławlas,pomie˛dzyrzadkiesosny,nieogla˛daja˛csie˛.Byłazła.
O wydarzeniach, jakie miały miejsce w pierwszy lipcowy nów ksie˛z˙yca na
ostrowie Thanedd, Milva wiedziała, Scoia’tael mówili o tym bez przerwy. Pod-
czas zjazdu czarodziejów na wyspie doszło do rebelii, polała sie˛ krew, poleciały
głowy. A armie Nilfgaardu, jakby na sygnał, uderzyły na Aedirn i Lyrie˛, zacze˛ła
sie˛ wojna. A w Temerii, Redanii i Kaedwen skrupiło sie˛ wszystko na Wiewiór-
kach.Raz,bopodobnozbuntowanymczarodziejomnaThaneddprzyszłowsukurs
komando Scoia’tael. Dwa, bo te podobno jakis´ elf czy tez˙ półelf z˙gna˛ł sztyletem
izabiłVizimira,redan´skiegokróla.Rozws´cieczeniludziewzie˛lisie˛ wie˛costroza
Wiewiórki.Wrzałowsze˛dzienibywkotleelfiakrewpłyne˛łarzeka˛...
Ha, pomys´lała Milva, moz˙e i prawda to, co kapłani baja˛, z˙e koniec s´wiata
i dzien´ sa˛du bliski? S´wiat w ogniu, człowiek nie tylko elfowi, ale i człowiekowi
wilkiem, brat na brata nóz˙ podnosi... A wiedz´min do polityki sie˛ miesza — i do
rebelii staje. wiedz´min, któren przecie tylko od tego jest, by s´wiat przemierzac´
i szkodza˛ce ludziom monstra ubijac´! Jak s´wiat s´wiatem, nigdy wiedz´min z˙aden
ni do polityki, ni do wojaczki wcia˛gac´ sie˛ nie dawał. Toc´ nawet taka bajka jest,
ogłupimkrólu,coprzetakiemwode˛ nosił,zaja˛cachciałgon´cem,awiedz´minawo-
jewoda˛uczynic´. A tu masz, wiedz´min w rokoszu przeciw królom poszczerbiony,
wBrokilonieprzedkara˛kryc´ sie˛ musi.Is´cie,koniecs´wiata!
—Witaj,Mario.
Drgne˛ła. Oparta o sosne˛ niewysoka driada miała oczy i włosy w kolorze sre-
bra. Zachodza˛ce słon´ce otaczało aureola˛jej głowe˛ na tle pstrokatej s´ciany lasu.
Milvaukle˛kłanajednokolano,niskoskłoniłagłowe˛:
—Ba˛dz´ pozdrowiona.PaniEithné.
WładczyniBrokilonuzatkne˛łazałykowypasekzłotynoz˙ykokształciesierpa.
—Wstan´ —powiedziała.—Przejdz´mysie˛.Chce˛ ztoba˛porozmawiac´.
8
Długo szły razem przez pełen cieni las, mała srebrnowłosa driada i wysoka
płowowłosadziewczyna.Z˙adnanieprzerywałamilczenia.
—Dawnoniezagla˛dałas´ doDuenCanell,Mario.
— Czasu nie stało. Pani Eithné. Do Duen Canell daleka od Wsta˛z˙ki droga,
aja... Przeciez˙ wiesz.
—Wiem.Zme˛czonajestes´?
—Elfypotrzebuja˛pomocy.Ztwegorozkazuimprzedypomagam.
—Namoja˛pros´be˛.
—Is´cie.Napros´be˛.
—Mamjeszczejedna˛.
—Takemmys´lała.wiedz´min?
—Pomóz˙ mu.
Milva zatrzymała sie˛ i odwróciła, ostrym ruchem złamała zawadzaja˛ca˛gała˛z-
ke˛ wiciokrzewu,obróciłaja˛wpalcach,cisne˛łanaziemie˛.
— Od pół roku — powiedziała cicho, patrza˛c w srebrzyste oczy driady —
głowe˛ w hazard stawie˛, elfów z rozgromionych komand przeprowadzam do Bro-
kilonu... Gdy wypoczna˛i z ran sie˛ wylecza˛, nazad ich wywodze˛... Mało tego?
Nie dos´c´ uczyniłam? Co nów na szlak ciemna˛noca˛ruszam... Słon´ca sie˛ juz˙ le˛-
kamjaknietoperzalbopuszczykjaki...
—Niktnieznales´nychs´ciez˙eklepiejodciebie.
—Wknieiniedowiemsie˛ niczego.wiedz´minponoc´ chce,bymwies´cizbiera-
ła, mie˛dzy ludzi pojechała. To rebeliant, na jego imie˛ maja˛an’givare wyostrzone
uszy. Mnie samej tez˙ nijak w miastach sie˛ pokazywac´. A jak mnie kto rozpozna?
Pamie˛c´ otamtymz˙ywajeszcze,nieprzyschłajeszczetamtakrew... Boduz˙obyło
wtedykrwi.PaniEithné.
— Niemało — srebrne oczy starej driady były obce, zimne, nieprzeniknio-
ne.—Niemało,prawdato.
—Jes´limnierozpoznaja˛,napalnawleka˛.
—Jestes´ rozwaz˙na.Jestes´ ostroz˙naiczujna.
— By wies´ci, o które wiedz´min prosi, pozbierac´, trza sie˛ czujnos´ci wyzbyc´.
Trzapytac´.Aterazciekawos´c´ niebezpiecznieobjawiac´.Jes´limie˛ pochwyca˛...
—Maszkontakty.
—Ume˛cza˛.Zakatuja˛.Albozgnoja˛wDrakenborgu...
—Awobecmniemaszdług.
Milvaodwróciłagłowe˛,zagryzławargi.
—Ano,mam—powiedziałagorzko.—Niezapomniec´ miotym.
Przymkne˛ła oczy, twarz skurczyła sie˛ jej nagle, usta drgne˛ły, ze˛by zwarły sie˛
silnie. Pod powiekami blado zas´wieciło wspomnienie, upiornym, ksie˛z˙ycowym
blaskiem tamtej nocy. Wrócił nagle ból w kostce, ucapionej rzemienna˛pe˛tla˛pu-
łapki, ból w stawach, dartych szarpnie˛ciem. W uszach rozbrzmiał szum lis´ci pro-
stuja˛cegosie˛ gwałtowniedrzewa... Krzyk,je˛k,dzika,szalen´cza,przeraz˙onamio-
9