Β I Β L I Ο Τ H E C A SCRIPTORVM GRAECORVM ET ROMANORVM T E V B N E R I A NA BACCHYLIDES CARMINA CVM FRAGMENTIS EDIDIT HERWIG MAEHLER EDITIO VNDECIMA MONACHII ET LIPSIAE IN AEDIBVS K.G. SAUR MMIII Bibliographie information published by Die Deutsche Bibliothek Die Deutsche Bibliothek lists this publication in the Deutsche Nationalbibliografie; detailed bibliographic data is available in the Internet at http://dnb.ddb.de. © 2003 by K. G. Saur Verlag GmbH, München und Leipzig Printed in Germany Alle Rechte vorbehalten. All Rights Strictly Reserved. Jede Art der Vervielfältigung ohne Erlaubnis des Verlages ist unzulässig. Satz, Druck und Bindung: Druckhaus „Thomas Müntzer" GmbH, Bad Langensalza ISBN 3-598-71116-6 PRAEFATIO1 de papyro A P· V de ceteris papyris Ρ· XVII de librariis pap. A P· IX de Bacchylidis studiis de papyro Β P· XII quae inveniuntur apud de papyro C P· XIII scriptores veteres Ρ· XVII de papyro D P-XIII de dialecto Ρ· XIX de papyro Η P· XIV de prosodia Ρ· XXI de papyro L P· XIV de poetis quos B. imitatus de papyro M P· XIV est Ρ· XXIII de papyro O P· XIV de metris Bacchylidis Ρ· XXIV de papyro Ρ P· XV de singulis carminibus Ρ· XL de papyro Q P· XV conspectus studiorum de papyro R P· XVI quae in notis ad textum de papyro S P· XVI pertinentibus de papyro Τ P· XVI laudan tur Ρ· LVII de papyro U P· XVII conspectus siglorum Ρ· LX DE PAPYRIS QVIBVS BACCHYLIDIS CARMINA CONSERVANTVR DE PAPYRO A Bacchylidis epinicia et dithyrambi continentur clarissimis illis duobus voluminibus quae in sepulchro apud vicum, ') Praefationem prions editionis doctam et utilissimam a F. Blass primo conscriptam, deinde a Β. Snell renovatam et auc- tam immutare nolui nisi illis locis qui propter papyros aut postea repertas aut accuratius exquisitas, in primis autem ex eorum qui de Bacchylidis carminibus indagaverunt eiusque poeticen attin- gere studuerunt cognitionibus retractandi esse videbantur. cete- rum quae ipse de eius arte carminibusque cogitem uberius expli- care conatus sum in libro qui Die Lieder des Bakchylides inscri- bitur, cuius prima pars 1982, altera 1997 edita est. VI PRAEFATIO qui Meïr vocatur, prope Al-Kussîyah situm inventa1) anno 1896 in Museum Britannicum pervenerunt et nunc in Bibliotheca Britannica asservantur2). Fridericus Kenyon, editor princeps, ex ducentis fragmentis ita composuit Volu- mina ut apparent in ectypo quod una cum editione prima publici iuris factum est sub fine anni 18973). post Kenyo- nem haud pauca perfecit F. Blass, cum parvula fragmenta collocarci4), et postquam nonnullis frustulis J. M. Ed- monds5) locos adsignavit, omnia fere quae in restituenda papyro perfici poterant facta esse videbantur, sed mira quadam fortuna duo nova fragmenta ad has papyros perti- nentia, cum plus quadraginta annos in taberna Aegyptiaca latuissent, in lucem prodierunt, quae Medea Norsa papyro- loga Fiorentina invenit agnovit publici iuris fecit6), duo autem fragmenta ab editoribus nondum recte inserta ad carmen 14B pertinere perspexit E. Lobel cum papyrum L huius epinici versus continentem detexisset. restant nunc tria fragmenta minima (frr. 14 et 16a et 9K.) quae in hac editione post c. 21 inveniuntur in p. 70 (frr. a, b, c). Sunt igitur nunc quidem duae partes magnae, quarum altera paginas triginta septem complectitur, si quidem recte initii ambitum definivit Blass lacunasque carminis 12 subtiliter ad cálculos vocavit Snell, altera paginas decern, quae illa continentur, omnia sunt carmina epinicia, quorum unum volumen antiquitus fuisse e veterum aucto- ') Ε. A. Wallis Budge, By Nile and Tigris 2, 345-355. 2) H. J. M. Milne, Catalogue of the Literary Papyri in the Bri- tish Museum (1927) no. 46, inv. no. 733. 3) F. G. Kenyon, Bacchylides (London 1897). 4) Cf. quae ipse disserit in editione sua Bacchylidis secunda p. Illsq. et quae apparent ex indice p. 126 huius editionis affixo. 5) J. M. Edmonds, CR 37 (1923) 148sq. 6) M. Norsa, Annali della R. Scuola Normale Superiore di Pisa 10 (1941) 155-163; cf. Β. Snell, Hermes 76 (1941) 208; C. Galla- votti, RFClass. 20 (1942) 34; PSI12 no. 1278 ed. A. Setti. PRAEFATIO VII ram commemorationibus apparet. ubi enim ex his carmini- bus afferunt, simplici formula utuntur Βακχυλίδον επινίκων. contra legimus εν Ίσθμιονίκαις Πινδάρου, Σιμωνίδης εν Πεντάθλοις. in Pindari epiniciis disponen- dis praecipuam differentiam faciebat locus ludorum, in Simonidis genus certaminum; at in Bacchylidis epiniciis ñeque loci ñeque generis ad ordinem constituendum ulla ratio habetur, sed acute et sollerter Kenyon monstravit et pri- mum carmen quod nunc est cum ratione quadam primum locum tenere (patriae enim insulae Cei antiquitates omnes poeta eo Carmine diligenter persecutus est), et ultimum quod nunc est (c. 14) non immerito in eum locum esse detrusum; solum enim victoriam célébrât non sacris ludis qui vocaban- tur partam, sed Petraeis Thessalicis adhuc piane ignotis. post haec quatuordecim epinicia non minus duas paginas perisse patefactum est papyro L (v. p. XIV) quae finem carminis cuiusdam (c. 14A) et initium carminis sequentis (c. 14B) servavit. quod carmen non victoriam ludis quibusdam par- tam sed magistratum munus ineuntem celebrare videtur ad instar carminis Pindari Nemeaei undecimi; ut hoc carmen ultimum libri Nemeaeorum fuit, ita Bacchylidis carmen 14B libri epiniciorum ultimum fuisse verisimile est. E fragmentis autem, quae ex epiniciis Bacchylidis no- minatim afferuntur, unum restât (fr. 1) quod respuitur nu- meris horum carminum, quos quidem cognitos habemus, sed potuit locum habere in c. 12 aliqua epodo aut in car- mine 14A vel 14B aut in carmine deperdito. haec autem carmina continebantur uno volumine versuum non minus mille trecentorum. Pindari libri tres priores (quartus enim extrema parte truncatus est) usque ad singula milia sesce- nos plus minus extenduntur; sed etiam mille trecentos uni volumini satis superque fuisse e longitudine voluminum ex Aegypto servatorum1) facile computatur. ') Cf. F. G. Kenyon, Books and Readers in Greece and Rome (Oxford 21951) 53-54. Vili PRAEFATIO In altera papyri A parte ab eadem manu scripta et una cum priore reperta dithyrambos Bacchylidis conservatos esse etiam e Servio statim apparebat, qui e Carmine 17 locum affert, et postea confirmabatur sillybo qui adfixus papyro O (Pap. Oxyrh. 1091) hanc inscriptionem adhi- buit: Βακχνλίδον διθύραμβοι; manu priore autem in eo scriptum erat, ut Edmonds1) sagacissime enucleavit: Άντηνορίδαι ή 'Ελένης άπαίτησις, quo probatur hune dithyrambum primum fuisse in horum carminum volumi- ne neque alium antecedentem perisse. Antenoridas autem sequuntur alii quinqué dithyrambi idemque in morem tragoediarum mythica exhibentes, velut [Ηρακλής], Ήΐθεοιή θησενς, θησεύς, Ίώ, Ίδας. patet hanc mate- riam ordine quodam temperali litterarum earum certe, a quibus tituli initia capiunt. Arionem primum dithyrambos titulis instruxisse et Corintho docuisse Herodotus (1.23) affirmat, quod et confirmatur ilio léxico quod Suda voca- tur: 'Αρίων... λέγεται... πρώτος χορόν στησαι και διθύραμβον δσαι και όνομάσαι το άδόμενον υπό τον χορον. quem secuti posteriores quoque poetae suos dithyrambos titulis inscripserunt quibus in sollemnium sacrorumque ludorum commissionibus facilius distingue- rentur. inter Bacchylidis Pindarique dithyrambos sunt qui títulos traxerint a civitatibus quae illa carmina mandave- rant. Alia dithyramborum fragmenta (c. 22-29) papyris Β C D continentur (v. infra pp. XII sq.). pauca ex eo genere praeterea afferuntur (frr. 7-9) quae certis dithyrambis attribuì non possunt. ') J. M. Edmonds, CR 36 (1922) 160. PRAEFATIO IX DE SCRIPTORIBVS PAPYRI A Elegantissime et luculentissime scripti sunt epinici et dithyrambi litteris magnis, latis paginis, in quibus singulis triceni quini quaternive versus esse soient, sed nunquam minus sunt XXXII neque plus XXXVI. papyrus scripta esse videtur exeunte saeculo secundo p. Chr. η. vel ineun- te tertio. Quae ratio intercederei inter primam librarii scripturam (A) et primam manum sui ipsius correctricem (A1), quae inter primum librarium et alteras manus correctrices (A2, A3, A4), diligentissime Jebb exsecutus est in editionis praef. 127 sqq. Librarius A saepissime, cum litteras exemplaris, quod ei ante oculos erat, depingeret sententiam nil curans, in voces delapsus est, quae litterarum atque soni similitudine cum recto coniungebantur (veluti 5,23 φοιβωι pro φόβφ, 117 αγγελον pro Άγέλαον, 11, 94 κατά καρδίαν pro κατ' Άρκαόίαν, 13, 87 νεκρός pro νεβρός), saepius et in rüdem quandam congeriem litterarum similium (9, 12 παρμεμορωι συν pro επ' Άρχεμόρφ τον), artis metri- cae non minus aut immemorem aut imperitum eum fuisse quam sententiae plurimis exemplis comprobatur (5, 121 ώλεσεν pro ώλεσε, 13, 62 πανροισι pro παύροις, aliis). nominum exitus casuum, verborum formas saepius pertur- bavit, poetarum aut dialectorum quicquid proprium erat, aut ad consuetam formam redegit aut falso loco immisit. non solum litteras, sed et syllabas vocesque aut omissas aut falso repetitas esse videmus. versus íntegros illius securitate neglectos postea adscripsit A3 (11, 106. 18, 55-57. 19,22) et A4 (18,16. 11,23). exstant et duae certe lacunae, nullius postea suppletae correctoris diligentia (13, 84 et 18, 48). Peccata inter scribendum admissa multa ipse sustulit (A1), plura intacta reliquit, sed pauca ipse in peius detorsit (18, 53. 11,287 5,56?).
Description: