Table Of Content

Buzyeli Vadisi Cilt3 Buçukluğun Mücevheri R. A. Salvatore UNUTULMUŞ DİYARLAR BUZYELİ VADİSİ ÜÇÜNCÜ KİTAP BUÇUKLUĞUN MÜCEVHERİ (c) [2002] TSR, Inc. All rights reserved. (c) 2002 Wizards of the Coast, Inc. All rights reserved. Yayın hakları 3D LicensiLtd. firması tarafından Arka Bahçe Yayıncılık ve Reklamcılık Ltd. Şti.' ne verilmiştir. This material is protected under the copyright laws of the United States of America. Any reproduction or unauthorized use of the material or artwork contained herein is prohibited without the express written permission of Wizards of the Coast, Inc. Forgotten Realms and the Wizards of the Coast logo are registered trademarks of Wizards of the Coast, Inc., a subsidiary of Hasbro, Inc. All Forgotten Realms characters and the distinctive likenesses thereof are trademarks of Wizards of the Coast, Inc. Dizgi: ALPIN GRAFİK STÜDYO HİZMETLERİ LTD. ŞTİ. Baskı: GÜZEL SANATLAR MATBAASI A.Ş. Birinci Baskı: Ocak 2003 ARKA BAHÇE YAYINCILIK VE REKLAMCILIK LTD. ŞTİ. Kalıpçı Sk. No : 111/1 Teşvikiye - İSTANBUL Tel: (0212) 291 06 89 (4 Hat) Fax : (0212) 291 06 75 www.gerekliseyler.com.tr -1- Büyücü, genç kadına kararsızlıkla baktı. Kız ona sırtı dönük duruyordu; Adam onun kestane rengi buklelerle dolu gür saçlarının omuzlarına dökülüşünü görebiliyordu, parlak ve yaşam doluydular. Ama büyücü, kızın gözlerindeki kederi de biliyordu. Öylesine gençti ki, neredeyse bir çocuktu ve bir o kadar hoş bir masumluğu vardı. Fakat bu hoş kız çocuğu, onun sevgili Sydney'inin kalbine bir kılıç saptamıştı. Harkle Harpel, ölmüş aşkının hatırlamak istemediği anılarını bir kenara itti ve tepeyi inmeye başladı. "Güzel bir gün," dedi neşeyle, genç kadının yanma vardığında. "Sence kuleye varmışlar mıdır?" diye sordu Cattibrie, bakışlarını güney ufkundan hiç ayırmadan. Harkle omuz silkti. "Henüz değilse bile yakında varacaklardır." Cattibrie'ı inceledi ve yaptığı şey yüzünden ona karşı hiçbir hiddet duygusu bulamadı içinde. Sydney'i öldürmüştü, bu doğruydu. Fakat Harkle ona sadece bir kez bakarak anladı ki, kızın kılıç tutan kolunu yönlendiren zorunluluktu, kötülük değil. Ve şimdi ona sadece acıyabiliyordu, o kadar. "Nasılsın?" diye kekeledi Harkle, onu ve dostlarını yakalayan feci hadiselerin tam ortasındayken göstermiş olduğu cesarete hayranlık duyarak. Cattibrie başını salladı ve büyücüye doğru döndü. Koyu mavi gözlerinde kesinlikle keder vardı fakat daha çok, her türlü zayıflık emaresini uzaklaştıran inatçı bir kararlılıkla yanıp tutuşuyorlardı. Bruenor'u, yani kendisini evlatlık edinen ve çocukluğunun en erken günlerinden beri onu kendi öz kızı gibi yetiştiren cüceyi kaybetmişti. Ve Cattibrie'ın diğer dostları şu anda, bir kiralık katilin peşinde bütün güney diyarı boyunca umutsuz bir takip üzerindeydi. "Her şey ne kadar da çabuk değişti," diye fısıldadı Harkle sessizce, genç kadına karşı bir acıma duygusu hissederek. Sadece birkaç hafta önce, Bruenor Battlehammer ve onun küçük grubunun Mithril Salonu'nun, yani cücenin kayıp anayurdunun arayışıyla Uzunsemer'e geldiği zamanı hatırladı. Hikâyelerin anlatıldığı ve Harpel klanıyla gelecekte kurulacak dostluk ilişkileri hakkında vaatlerin verildiği dostane bir buluşmaydı. İçlerinden hiçbiri, şeytan kalpli bir kiralık katil ile Harkle'ın sevgili Sydney'i tarafından yönetilen ikinci bir ekibin Cattibrie'ı esir tuttuğunu ve grubu takip etmek için toplanmakta olduğunu bilemezdi. Bruenor Mithril Salonu'nu bulmuş ve orada ölüp gitmişti. Ve Sydney, Harkle'ın delicesine sevdiği o kadın büyücü, cücenin ölümünde rol oynamıştı. Harkle kendini toplamak için derin bir nefes aldı. "Bruenor'un intikamı alınacak," dedi sert bir yüz ifadesi takınarak. Cattibrie adamın yanağına bir öpücük kondurdu ve Sarmaşık Konak'a doğru tepeyi tırmanmaya başladı. Büyücünün duyduğu samimi ıstırabı anlıyordu ve Mithril Salonu'na dönüp orayı Battlehammer Klanı için geri alma yeminini yerine getirmesi konusunda, adamın kendisine yardım etme kararını içtenlikle takdir ediyordu. Ama Harkle için başka bir seçenek yoktu. Sevmiş olduğu Sydney yalancı bir maskeden ibaretti; güç delisi, duygusuz bir canavarın üzerine kaplanmış tatlı bir maske. Ve Bruenor'un grubunun nerede olduğunu kasıtsız olarak Sydney'e açıkladığı için kendisi de bu felakette bir rol oynamıştı. Harkle, Cattibrie'ın gidişini izledi, dertlerinin ağırlığı kızın yürüyüşünü yavaşlatıyordu. Ona karşı hiçbir kızgınlık besleyemezdi -Sydney kendi ölümünü hazırlayan senaryoyu kendisi yazmıştı ve Cattibrie'ın da oynamaktan başka seçeneği olmamıştı. Büyücü bakışlarını güneye doğru çevirdi. Kendisi de, drow elfi ile koca barbar oğlan için endişeleniyor ve onları merak ediyordu. Uzunsemer'e bitkin bir hâlde sadece üç gün önce gelmişlerdi, dinlenmeye çok ciddi şekilde ihtiyaç duyan, ıstırap dolu ve bitkin bir gruptu onlar,. Ama dinlenmek diye bir şey söz konusu değildi. Şimdi olamazdı, çünkü karanlık kiralık katil, yanında gruplarının son üyesi olan buçukluk Regis'i de alıp kaçmıştı. Şu son birkaç haftada çok şey yaşanmıştı; Harkle'ın bütün dünyası, Buzyeli Vadisi diye adlandırılan uzak ve mahzun bir diyardan gelen garip kahramanlar ve hiç suçlayamayacak hoş bir genç kadın tarafından tepetaklak edilmişti. Ve, aslında bir yalandan ibaret olan en derin aşkı tarafından. Harkle tekrar çimlerin üzerine sırt üstü uzandı ve pofuduk yaz sonu bulutlarının gökyüzü boyunca salınışını seyretti. Bulutların ötesinde, yıldızların ebediyen parladığı yerde, panterin varlığı olan Guenhwyvar heyecanla volta atıyordu. Sahibinin, yani Drizzt Do'Urden adındaki drow elfinin onu madde düzleme son çağırışından bu yana birçok gün geçmişti. Guenhwyvar, sahibi ve diğer dünyayla arasındaki bağlantı olan oniks heykelciğe karşı hassastı; sahibi heykelciğe sadece hafifçe dokunsa bile, o kadar uzaktaki bir yerden dahi içinde heyecan kıpırtıları hissederdi. Fakat Guenhwyvar, Drizzt ile arasındaki o bağlantıyı bir süredir hissetmemişti ve kedi şimdi tedirgindi. Dünya dışı aklıyla, Drowun artık heykelciği elinde bulundurmadığını her nasıl oluyorsa anlıyordu. Guenhwyvar, Drizzt'ten önceki zamanları hatırladı, başka bir Drowun, şeytani bir Drowun kendisine sahip olduğu zamanları. Özü bakımından bir hayvan olsa dahi Guenhwyvar'ın bir şerefi vardı, önceki sahibinin ondan çalıp götürmüş olduğu bir vasıftı bu. Guenhwyvar, efendisinin zevklerini tatmin etmek uğruna çaresiz düşmanlara karşı acımasızca ve alçakça hareketler sergilemeye zorlandığı o zamanları hatırladı. Ama Drizzt Do'Urden heykelciğe sahip olduğundan beri her şey epey farklıydı. Şimdi bir vicdan ve güven duygusu söz konusuydu ve Guenhwyvar ile Drizzt arasında dürüst bir sevgi bağı gelişmişti. Kedi, kenarları yıldızla çevrelenmiş bir ağacın üzerine yattı ve bu astral olayı izleyenlerin, boyun eğmiş bir iç geçiriş olarak algılayacağı bir şekilde hafifçe hırıldandı. Eğer şimdi heykelciğe sahip olanın katil Artemis Entreri olduğunu bilseydi, kedi daha da derin bir iç geçirirdi. "Bir günden daha fazla zaman kaybettik," diye homurdandı barbar, atının dizginlerini çekip omzunun üzerinden geriye bakarak. Güneşin en alt perçemi ufuk çizgisinin altına henüz düşmüştü. "Kiralık katil şu anda bile bizden uzaklaşıyor!" "Harkle'ın tavsiyesine kulak verirsek iyi etmiş oluruz," diye yanıtladı kara elf Drizzt Do'Urden. "Bizi yanlış yola sürüklemez." Güneş batmakta olduğundan, Drizzt kara pelerininin kapüşonunu omuzlarının üstüne düşürdü ve düz beyaz saçlarını silkeledi. Wulfgar bir takım uzun çam ağaçlarını işaret etti. "Bu Harkle'ın sözünü ettiği koru olmalı," dedi, "fakat ben bir kule, ya da bu unutulmuş bölgede herhangi bir yapının inşa edilmiş olduğuna dair bir işaret falan göremiyorum." Derinleşen karanlıkta lavanta renkli gözleri daha rahat gören Drizzt, genç dostuna itiraz edebilmek için kullanacağı bir delil arayışı içinde dikkatle ileri doğru baktı. Burası kesinlikle Harkle'ın tarif ettiği mekân olmalıydı, çünkü az ötelerinde küçük gölcük duruyordu ve onun da ötesinde Neverwinter Korusu'nun gür ağaçları uzanıyordu. "Endişelenme," diye hatırlattı Wulfgar'a. "Büyücü, Malchor'un evini bulmak için insana sağlanan en büyük yardımın sabır olduğunu söylemişti. Yalnızca bir saattir buradayız." "Yol hep daha da uzuyor," diye mırıldandı barbar. Drowun keskin kulaklarının tek bir kelimeyi bile kaçınmadığının farkında değildi. Drizzt, Wulfgar'ın bu şikâyetlerinde haklılık payı olduğunu biliyordu, çünkü Uzunsemer'deki bir çiftçinin hikâyesine -bir atın üstündeki karanlık, pelerine bürünmüş bir adam ve bir de buçukluk hakkındaki hikâyesine— bakılırsa, kiralık katil en azından on günlük mesafe önlerindeydi ve hızla ilerliyordu. Ama Drizzt, Entreri ile daha önce de yüzleşmişti ve kendisini bekleyen sınavın büyüklüğünü anlıyordu. Regis'i o ölümcül adamın pençesinden kurtarma konusunda görebileceği her türlü yardımı edinmek istiyordu. Çiftçiye bakılırsa Regis hâlâ hayattaydı ve Drizzt, Calimport'a varmadan önce Entreri'nin buçukluğa bir zarar vermeye hiç niyeti olmadığından emindi. Eğer iyi bir sebebi olmasaydı Harkle Harpel onları bu yere yollamazdı. "Bu gece kamp kuracak mıyız?" diye sordu Wulfgar. "Bana kalırsa, yola geri dönüp güneye doğru at sürelim derim. Entreri'nin atı iki kişi taşıyor ve şimdi yorulmuş olmalı. Bütün gece at sürersek mesafeyi kapatabiliriz." Drizzt dostuna gülümsedi. "Şimdiye kadar Derinsu şehrinden geçmişlerdir," diye açıkladı. "Entreri en kötü ihtimâlle kendisine yeni atlar tedarik etmiştir." Drizzt meseleyi bu kadarıyla bıraktı ve daha derin olan korkularını, yani Entreri'nin denize açılmış olduğu hakkındaki korkularını kendisine sakladı. "Öyleyse beklemek daha da aptalca!" diye çabucak tartıştı Wulfgar. Ama barbar konuşurken, Harpeller tarafından yetiştirilmiş olan atı, küçük gölcüğe doğru ilerlemeye başladı. Sanki adım atabileceği bir .yer arıyormuş gibi suyun üstündeki havaya doğru toynağını sallıyordu. Hemen sonra, güneşin en son perçemi de batı ufuk çizgisinin altına indi ve gün ışığı solup gitti. Ve alaca karanlığın tılsımlı loşluğu içinde, gölcüğün üzerindeki küçük bir adacıkta büyülü bir kule görünür oldu. Her bir noktası sanki yıldız ışığı gibi parıldıyordu ve çok sayıdaki kıvrımlı minareleri akşam göğüne doğru uzanıyordu. Zümrüt yeşiliydi ve sanki yaratılışına cinler ve periler yardım etmiş gibi mistik bir şekilde davetkârdı. Derken suyun üzerinde, Wulfgar'ın atının toynağının hemen altında, yeşil bir ışıkla parıldayan bir köprü beliriverdi. Drizzt atından indi. "Alaca Karanlık Kulesi," dedi Wulfgar'a, sanki bu bariz mantığı ta başında anlamışçasına. Koluyla yapıya doğru bir yay çizerek, dostunu başı çekmeye davet etti. Ama Wulfgar kulenin ortaya çıkışıyla birlikte afallayıp kalmıştı. Atının dizginlerine daha da sıkıca asıldı ve hayvanın şaha kalkıp kulaklarını kafasına doğru yatırmasına sebep oldu. "Büyü hakkındaki şüphelerini . aşmış olduğunu zannediyordum," dedi Drizzt iğneleyici bir şekilde. Wulfgar hakikaten, bütün Buzyeli Vadili barbarlar gibi, büyücülerin zayıf düzenbazlar olduğu ve onlara güvenilmemesi gerektiği

Description:

Soğuk diyarlarda başlayıp cehennem sıcağındaki çöllere uzanan öykümüz sonuna geldi... Kiralık katil Artemis Entreri, kaçırdığı buçukluk Regis'i ve Guenhwyvar'ın heykelciliğini güneye, çöl şehri Calmport'a, yani Pook Paşa'nın ellerine doğru hızla götürüyor. Drizz ile Wu