Beş Küçük Domuz - Agatha Christie PDF
Preview Beş Küçük Domuz - Agatha Christie
www.netevin.com Agatha Christie Beş Küçük Domuz TÜRKÇESİ GÖNÜL SUVEREN CİNAYET ÇOK USTACA İŞLENMİŞTİ. AMA POİROT ELİNDEKİ ŞU İPUÇLARINI DEĞERLENDİRMEYE ÇALIŞIYORDU. Baldıran otu... Boş bir esans şişesi... İki mektup... Bir tablo... Bir mürekkep şişesi... Kediotu... Buzlu bira... Bir damlalık... 'Sokratın Ölümü' adlı yazı... Yaseminler... - 5- I BAŞLANGIÇ Carla Lemarchant Hercule Poirot odaya giren genç kızı dikkatle süzdü. Kızın yazdığı mektupta pek de ilgi çekecek bir şey yoktu. Sadece Belçikalı dedektiften randevu istiyordu, işte o kadar. Bu isteğinin sebebini açıklamak gereğini bile duymamıştı. Mektup kısa ve son derece ciddiydi. Sadece el yazısının sert hatlarından Carla Lemarchant'ın genç olduğu anlaşılıyordu. Ve işte şimdi genç kız Hercule Poirot'nun karşısındaydı. Yirmi bir, yirmi iki yaşlarındaydı Carla. İnce ve uzun boyluydu. İnsanın rastladığı zaman tekrar tekrar dönüp baktığı tiplerdendi. Kıyafeti şık ve kibardı. İyi bir terzinin elinden çıktığı anlaşılan bir etekle ceket ve pahalı bir kürk giymişti. Biçimli başını gururla kaldırmıştı. Alnı dört köşe, burnu biçimliydi. Çenesinin şeklinden bir hayli azimli bir insan olduğu anlaşılıyordu. Son derecede canlı, hayat dolu bir görünüşü vardı. Zaten güzelliğinden çok bu durumu insanın dikkatini çekiyordu. Hercule Poirot o gün kendisini epeyce yaşlı hissetmekteydi. Fakat Carla içeri girer girmez birdenbire canlanıverdi. O da gençleşmişti sanki. Belçikalı, genç kızı karşılamak için ilerledi. Bu arada Car-la'nın koyu gri gözleriyle kendisini dikkatle süzdüğünün de farkındaydı. Genç kız bunu saklamak gereğini de duymuyordu. Hercule Poirot'nun gösterdiği koltuğa oturarak, uzattığı tabaka- — 7 — dan bir sigara aldı. Belçikalı bunu yaktıktan sonra da birkaç dakika sessiz sedasız sigarasını içti. Fakat hâlâ düşünceli bakışlarla Hercule Poirot'yu inceliyordu. Poirot şefkatle, "Evet," diye mırıldandı. "Emin olmanız gerek. Öyle değil mi?" Kız irkildi. "Efendim?" Sesi tatlı ve hafifçe boğuktu. "Hakkımda karar vermeye çalışıyorsunuz değil mi? İşinize yarayacakmıyım, yoksa şarlatanın birimiyim." Carla gülümsedi. "Şey... evet, öyle. Anlayacağınız Mösyö Poirot hiç de tahmin ettiğim gibi değilsiniz." "İhtiyarım değil mi? Düşündüğünüzden daha yaşlıyım?" "Evet, o da var." Genç kız bir an durakladı. "Sizinle açık konuşmak istiyorum. Bu işi yapanların en iyisi... en ustası gerekli bana." Hercule Poirot, "Merak etmeyin," diye cevap verdi. "Ben bu işin en ustasıyım." Carla, "Hiç de alçakgönüllü değilsiniz," dedi. "Buna rağmen sözlerinize inanıyorum." Poirot sakin sakin başını salladı. "İnsanın bu işte adalelerini kullanması şart değil. Eğilip ayak izlerini ölçmeme, izmaritleri toplamama, yatmış otları incelememe gerek yok. Koltuğumda oturup, düşünmem yeter." Parmaklarını yumurta biçimindeki kafasına vurdu. "Bunun çalışması yeterli." Carla Lemarchant mırıldandı. "Biliyorum. İşte o yüzden kalkıp size geldim. Çünkü sizden pek acayip bir şey yapmanızı isteyeceğim." Hercule Poirot, "İşte bu çok hoşuma gitti," dedi. Şimdi kıza cesaret vermek istermiş gibi dikkatle bakıyordu. Carla Lemarchant derin bir nefes aldı. "Asıl adım Carla değil Caroline. Anneminki de öyleydi. Bana onun adını vermişler." Bir an durdu. "Kendimi bildim bileli Lemarchant soyadını kullanıyorum. Ama aslında bu gerçek adım değil. Asıl adım Crale." Hercule Poirot bir an kaşlarını çattı. Sonra da. "Crale." diye mırıldandı. "Bu isim bana yabancı gelmedi." www.netevin.com Kız, "Babam ressamdı," dedi. "Çok tanınmış bir ressam. Bazıları onun büyük bir sanatçı olduğunu söylüyor. Ben de aynı düşüncedeyim." Hercule Poirot sordu. "Amyas Crale mi?" "Evet." Genç kız bir an durdu, sonra devam etti. "Ve annem Caroline Crale'i babamı öldürmek suçuyla dava ettiler." Belçikalı dedektif, "Hah," dedi. "Şimdi hatırladım. Fakat bu olay hakkında fazla bir şey bilmiyorum. Osırada İngiltere'de değildim. Bu olay yıllar önce oldu, değil mi?" Kız, başını salladı. "On altı yıl önce." Yüzü bembeyaz kesilmişti, gözleri alev alev yanıyordu adeta. "Anlıyor musunuz?" Onu dava ettiler ve sonunda suçlu buldular. Fakat annemi asmadılar. Çünkü bazı hafifletici nedenler vardı. Bu yüzden onu müebbet hapse mahkûm ettiler. Annem davadan bir yıl sonra öldü. Anlıyor musunuz? Her şey yıllar önce olup bitti..." Poirot usulca, "O halde?..." diye mırıldandı. Carla Lemarchant ellerini birbirine bastırdı. Şimdi ağır ağır, kesik kesik, fakat acayip bir ısrarla konuşuyordu. "Bu işle benim ne ilgim olduğunu iyice anlamanız lazım. Bu olay... olduğu zaman ben beş yaşındaydım. Durumu anlayamayacak kadar küçüktüm. Tabii annemle babamı hatırlıyorum. Birdenbire evden ayrıldığım ve kırların ortasında bir çiftliğe götürüldüğümü de biliyorum. Çiftçinin şişman, güler yüzlü bir karısı vardı. Domuz yetiştiriyorlardı. Herkes bana çok iyi davranıyordu. Fakat herkesin bana usulca... yan yan baktıkları bugün bile hatırımda. İşin içinde bir karışıklık olduğunun farkındaydım. Çocuklar böyle şeyleri çabucak sezerler. Fakat ne olduğunu bilmiyordum... Sonra bir gemiye bindirildim. Heyecanlı bir yolculuktu bu. Günlerce sürdü. Sonra kendimi Kanada'da buldum. Beni Simon amcam karşıladı. Onunla ve Louise yengeyle Montreal'e yerleştim. Annemle babamı sorduğum zaman bana, 'Onlar da yakında gelecekler,' dediler. Sonra... sonra zannedersem annemle babamı unuttum. - 9- Sadece onların öldüğünü biliyordum. Bunu bana birinin söyleyip söylemediğini de hatırlamıyorum. Çünkü artık o sırada annemle babamı pek düşünmüyordum. Hayatımdan memnundum. Simon amcayla Louise yenge bana çok iyi davranıyorlardı. Okula gidiyordum, bir sürü arkadaşım vardı. Ayrıca asıl adımın Le-marchant olmadığını da unutmuştum. Çünkü Louise yengem bana Kanada'daki adımın bu olduğunu söylemişti. Bu da o sırada bana pek akıllıca bir şey gibi gelmişti sanırım. Evet, Kanada'daki adım buydu. Zamanla Lemarchant'ın asıl adım olmadığı kafamdan silindi..." Başını gururla kaldırdı. Meydan okurmuş gibi bir hali vardı. "Bana bakın... Bana sokakta rastlasaydınız herhalde, 'işte hiçbir derdi olmayan bir kız,' derdiniz değil mi? Halim vaktim yerinde, sağlığım mükemmel, çirkin değilim. Hayatın tadını çıkarabilirim. Yirmi yaşındayken yerinde olmayı isteyeceğim hiçbir kız yoktu... Fakat o sırada sorular sormaya başlamıştım. Annemle babam hakkında... Onlar kimdi? Ne yaparlardı? Sonunda işi öğreneceğim muhakkaktı tabii. Fakat amcamla yengem önce davranıp bana gerçeği söylediler. Yirmi bir yaşına basmıştım. Bu yüzden bana her şeyi açıklamak zorundaydılar. Reşit olduğum için artık servetimi istediğim gibi kullanabilecektim. Sonra o mektup sorunu vardı... Annemin bana ölürken bıraktığı mektup," Yüzünün ifadesi değişti. Gözlerindeki o acayip pırıltı da kaybolmuştu. "İşte o zaman gerçeği öğrendim. Yani... annemin cinayet yüzünden mahkûm olduğunu... Bu... korkunç bir şeydi..." Bir an durdu. "Size söylemem gereken bir şey daha var. Nişanlıyım.
Description:The list of books you might like
