Table Of Content

MODERNİTE I MUHAFAZAKÂRLIK Muhafazakârlar, On Dokuzuncu yüzyıl boyunca liberallerin tüm öneri ve politikalarına meydan okumuştur. Bu bölüm birbirinden farklı üç muhafazakârdan alıntıyla başlar: Avusturya Şansölyesi Prens Metternich, ünlü Fransız düşünürü Alexis de Tocqueville ve İngiliz hukukçu James Fitzjames Stephen. Bu şahsiyetlerden her biri, liberalizm tehdidi karşısında farklı bir tutum sergilemiştir. Muhafazakârlar, Sanayi Devrimi’nin ilk döneminde liberallerin “bırakınız yapsınlar” politikasının, İngiliz halkının geniş bir kesimine mal olduğuna inandıkları olumsuzluklara işaret eder. Parlamentodaki tanınmış muhafazakârlardan Michael Sadler (1831) ve Lort Ashley’in (1842) başkanlık ettiği iki ayrı araştırma komisyonunun reform önerilerine hazırlık mahiyetinde topladıkları işçi sınıfının duruma dair bilginin büyük bir kısmı, Thomas Carlyle tarafından “bırakınız yapsınlar” politikası yerine, patronların işçilerine karşı iyi davranmalarını mümkün kılacak, himayeci politikaların benimsenmesini önermek üzere değerlendirilir ve mutlu olduğu varsayılan Orta Çağ ser(cid:0)eri ile modern proletaryanın içinde bulunduğu gerçek sefalet arasındaki farka işaret eder. Bu görüşün ortodoks Hıristiyanlar tarafından teyidi, liberal kültürün din karşıtı unsurlarına meydan okuyan bir diğer vakıadadır. Ünlü Anglikan Piskopos Samuel Wilberforce, Darwin’in evrim teorisine karşı çıkan pek çok din adamından biridir. Papa IX. Pius, Syllabus of Errors’da{1} liberalizmi ve liberallerin tüm çalışmalarını kınar. Kardinal Newman, liberalizmin Protestanlığın altını oyarak Katolikliğe benzettiğini iddia eder. Kısacası, “din ile modern kültür arasındaki çatışma” On Dokuzuncu yüzyılda doruk noktasına ulaşır. A. SİYASET 1. Siyasal İnancın Teyidi* * Pierre Richard Metternich, Memoirs of Prince Metternich, ed. Charles Scribner’s Sons, 1881. Klemens Metternich Prens Klemens Metternich (1779-1859) 1809-1849 arasındaki kırk yıl boyunca, Habsburg Monarşisi’nin önde gelen devlet adamıdır. Usta bir diplomat olarak, Napolyon’un devrilmesi ve 1815 Viyana Anlaşması’nın koşullarının oluşturulmasında belirleyici rol oynar. Asıl amacı, Viyana Anlaşması’nı, liberalizmin ve milliyetçiliğin “tahripkâr” gücünden korumak için kullanmaktır. Bu güçlerin, Avrupa çapında, gizli bir ittifak içinde organize olduklarına inanır ve bu gelişmeye karşı koymak üzere, aynı derecede yaygın bir prensler birliği talep eder. Planı, herkesi tehdit eden radikalizm tehlikesine karşı ortak tedbir almak üzere hükümdarların düzenli bir biçimde istişarede bulunmalarını öngörmektedir. 1820’de Napoli’de bir devrim patlak verir ve Troppou’nun Çek kasabasında bir kongre çağrısı yapılır. Kongreye katılan Rus Çarı I. Aleksandr, Metternich’ten “inancını teyit eden” (bir tür günah çıkarmadan bahsetmektedir) bir siyasal müzekkere hazırlamasını ister. Ve Metternich, Avrupa’daki devrimsel nitelikli karışıklıkları kendince tavsif eden, bunların nedenleri ve çarelerini anlatan ayrıntılı bir rapor hazırlamak suretiyle çarın bu isteğin yerine getirir. Liberalizm Batı dünyasının hangi değerlerini tehdit eder? Meşhur bir yazar geçenlerde, “Avrupa,” dedi, “maneviyat sahibi insanda acıma, erdemli insanda korku uyandırır.” Durumun daha net bir resmini birkaç kelimeyle çizmek, bu satırların kaleme alındığı şu sıralarda kolay değildir! Krallar, yakın bir gelecekte yaşamlarında vuku bulacak değişiklikleri hesaba katmalıdır; gemi azıya almış ittifak, toplumun varlığının temeli olarak saygı duyduğu her şeyi yıkmak üzere tutkuyla harekete geçmiş; din, kamu ahlakı, yasalar, gelenekler, haklar ve ödevler saldırıya uğramış, allak bullak edilmiş veya sorgulanmaktadır. Halkın geniş bir bölümü bu saldırıların ve devrimlerin tepkisiz izleyicileridir ve her türlü savunma aracından yoksundur. Sel içlerinden bazılarını alıp götürür belki ama çoğunluğun arzusu, artık mevcut olmayan ve hatta temel unsurlarının bile yok olduğu bir huzur ortamında yaşamaktır. Tüm bu kötülüklerin sebebi nedir? Bu kötülüğün tesisi hangi yöntemlerin ürünüdür ve sosyal bünyenin damarlarına nasıl nüfuz eder? Bu kötülüğün yayılmasını önleyecek yollar hâlâ mevcut mudur ve bunlar nelerdir? Şüphesiz, bunlar düzen dostu ve toplumsal huzur arayan -ki bu iki unsur ilkesel olarak birbirinden ayrılamaz ve insanlığın en temel ihtiyacı olarak kutsalıdır- her iyi insanı endişelendiren hususlardır. Bugüne dek dünyaya adını hak eden, gerçekten hak eden bir kurum bahşedilmedi mi hiç? Toplum, doğru ile yanlışı ayırt edebildiğine inandığı günden beri, hakikat hep hatalarla mı gölgelendi? Her yerde belirli aralıklarla ve tekrar tekrar sayısız fedakârlık karşılığı kazanılan tecrübe yanılgıdan mı ibarettir? Toplum bir anda aydınlığa çıkabilecek mi? Bilgiye vahiy yoluyla mı ulaşılacak? Eğer bunların mümkün olduğunu düşünüyorsak, o halde bunların gerçekleşeceğine inançla başlamak gerekir. Hiçbir şey hata kadar ölümcül değildir; hata yapmaya niyetimiz yok, bunu istemiyoruz. Şimdi sorunu ele alalım! Kötülüğün Kaynağı İnsanın doğası değişmezdir. Toplumların öncelikli ihtiyaçları aynıdır ve aynı kalır; var gibi görünen ve toplumları etkileyen farklılıklar, iklim çeşitliliği, toprağın kısırlığı ya da zenginliği, coğrafi konum vb. doğal nedenlerle açıklanır. Bu yerel farklılıkların fiziksel ihtiyaçların çok ötesinde etkileri olduğu bir gerçektir. Daha yüksek düzeyde ve kendine has ihtiyaçlar yaratır, hatta belirler; yasaları etkiler ve din üzerinde bile etkin olurlar. Öte yandan, her şey gibi kurumlar da kökeni itibariyle muğlaktır; çeşitli gelişme aşamalarından geçip mükemmelliğe ulaştıktan sonra gerileme ya da çöküş yaşar; insan doğasıyla uyumlu olarak çocukluk, gençlik, güç ve aklın egemen olduğu dönemlerden sonra çürümeye başlarlar. Sahip oldukları güçten geriye sadece iki unsur kalır ve bu güçler kendini göstermekten asla vazgeçmez. Bunlar, maneviyat -dini ve toplumsal ahlak kuralları- ve yerel ihtiyaçlardır. İnsanlar bu iki esastan sapmaya başladıkları, kaderlerinin egemen unsurlarına başkaldırmaya kalkıştıkları andan itibaren toplum hastalanmaya başlar ve kaçınılmaz olarak sarsılır, çalkalanır. Her ülkenin tarih kitabı, benzer durumların yol açtığı sonuçları anlatan kanlı sayfalarla doludur ama biz çelişkiye düşmekten korkmaksızın iddia ediyoruz ki, insanoğlunun böylesi bir kötülüğün yıkıcı etkilerine bu kadar geniş bir alanda maruz bırakıldığı bir başka çağ olmamıştır. Nedenleri tabiidir. (…) Düşüncenin basım yoluyla iletilmesinin kolaylaşması, barutun icadıyla saldırı ve savunma yöntemlerinin tamamen değişmesi, Amerika’nın keşfinin devreye soktuğu metal (para) miktarı sayesinde mülkün değerinin farklılaşması, yeni kıtada servet edinme imkânının kışkırttığı maceracı ruh, kısaca çok sayıda ve çok önemli değişikliklerin yol açtığı toplumsal ilişki değişikliklerinin hepsi Reformasyon’un ahlak dünyasında yarattığı devrimle taçlanarak daha da gelişmiştir. İnsan aklı son üç yüzyıl içinde son derece hızlı gelişmiş, ne var ki, bilgelik (tutku ve yanlışı dengeleyebilecek mekân unsur) aynı hızla gelişmemiştir. Sahte sistemlerin hazırladığı devrim, On Sekizinci yüzyılın ikinci yarısında şanlı hükümdarların çoğunun içine düştüğü ölümcül yanlışlar, bilgide ilerlemiş ve fakat keyfe kapılıp güçten düşmüş ve olayları değerlendirmekten aciz, önemsiz denilebilecek insanların yaşadığı bir ülkede, sonunda patlak verdi. Toplumun şu an içinde bulunduğu durumun birincil nedenlerine hızla göz attığımıza göre, şimdi onu bir vuruşta sahip olduğu her şeyden etmekle tehdit eden kötülüğün kendine has özelliklerine daha ayrıntılı bir biçimde işaret ederek keyfini kaçırmamız gerekir. Bu kötülük tek bir kelimeyle tanımlanabilir: küstahlık. Yani insan aklının birçok şeyi mükemmelleştirme yönündeki hızlı gelişiminin tabii sonucu! Küstahlığın neredeyse evrensel bir özellik haline gelmiş olması nedeniyle, bugün pek çok insan baştan çıkmış, kötü yola düşmüştür. Din, ahlak, yasama, ekonomi, siyaset, yönetim, bunların hepsi herkes için ortak ve ulaşılabilir hale gelmiştir. Ne var ki, söz konusu insan bilgiyi sanki vahiy yoluyla elde eder, deneyimin hiçbir değeri yoktur, iman bir şey ifade etmez, yeri sözde bir görüşle ikame edilir ve bu görüş uğruna araştırma ve çalışmadan vazgeçilir. Bunlar bir bakışta her şeyi, tüm sorunları ve gerçekleri kavrayabileceğine inanan sıradan bir aklın işidir. Yasalar ona bir şey ifade etmez, değersizdir, çünkü onların yapılmasına katkısı olmamıştır; ona göre kaba ve cahil nesillerin çizdiği sınırları kabul etmek, onun gibi bir insana yakışmaz. Güç ondadır; sadece aydınlanmadan ve bilgiden nasibini almamış insanlar için gerekli olan güce teslim olmanın ne anlamı vardır? Ona göre akıl ve coşku çağında evrensel mükemmeliyete ulaşmak için gerekli olan, Alman yenilikçilerin tanımladığı üzere, ki saçmalıktır, Halkların Özgürleşmesi’dir! Ahlak kavramına açıkça saldırmaz, çünkü o olmadan kendi varlığından bir an olsun emin değildir ama onun esaslarını kendine göre yorumlar ve kendisini öldürmemesi ya da soymaması şartıyla, başka insanların da aynı şekilde yapmasına göz yumar. İnanıyorum ki, küstah bir insanın özelliklerini tanımlamak suretiyle günümüz toplumunun özelliklerini de tanımlamış olduk. Küstahlık, her insanı kendi inancının rehberi, kendisi için memnun olduğu ya da bir başkasının onu ve çevresindekileri yönetmesi için razı olduğu yasaların belirleyicisi, kısacası, onu kendi inancının, kendi eylemlerinin ve kendi ilkelerinin yargıcı yapar. (...) Kötülüğün İzlediği ve Halen İzlemekte Olduğu Yol Toplumun üzerine çökmüş bulunan bu kötülüğün üzücü yoğunluğunun bize göre iki tür nedeni var. Birinci türde olanlar şeylerin doğasıyla öylesine bağlantılı ki, bunlara hiçbir insani öngörü engel olamazdı. İkinci türdekiler, etkileri itibariyle her ne kadar benzer görünse de iki alt gruba ayrılmalıdır. Bu nedenlerden birinci türde olanlar olumsuz, ikinci türde olanlar olumludur. Birinci türdekilerin arasına hükümetlerin güçsüzlüğünü ve eylemsizliğini koyacağız. Bu hükümetlerden hiçbirinin toplumun bir krize veya kötülüğe yönelmiş olduğundan bihaber olmadığını görmek için On Sekizinci yüzyıl boyunca izlenen yola