Avcı'nın Kaderi - Wilbur Smith

631 Pages·2009·2.1 MB·Turkish

by  Wilbur Smith

WILBUR SMITH
AVCININ KADERİ
TÜRKÇESİ
PINAR ÖCAL
Bu kitabı başıma gelen en güzel şey olan
sevgili karım MOKHINISO'ya ithaf ediyorum.
9 Ağustos 1906, Birleşik Krallık ve Britanya Dominyonları
[Eskiden Britanya İmparatorluğunla ya da Commonwealth'e
bağlı ülkeleri belirten terim.] Kralı ve Hindistan İmparatoru
VII. Edward'ın tahta çıkışının dördüncü yıl dönümüydü.
Tesadüfen, aynı zamanda majestelerinin sadık
hizmetkârlarından Kraliyet Afrika Piyadeleri ya da daha
popüler adıyla KAR Birliği'nin 1. Alay, 3. Tabur, C
Bölüğü'nden Teğmen Leon Courtney'in de on dokuzuncu yaş
günüydü. Leon doğum gününü, imparatorluğun mücevheri
olan İngiliz Doğu Afrika'sının sarp Great Rif Vadisi
yamaçlarında Nandi asilerini kovalayarak geçirmekteydi.
Nandi'ler otoriteye başkaldıran savaşçı bir ulustu. Yüce
büyücü doktorları, büyük bir siyah yılanın kabile topraklarını
ateş ve dumanla sarsacağı, kabileye felaket ve ölüm getireceği
kehanetinde bulunduğundan bu yana, on yıldır ara ara
ayaklanıyorlardı. İngiliz Koloni Yönetimi, Hint Okyanusu
kıyısındaki Mombasa Limanı'ndan, yaklaşık bin kilometre
içeride kalan Victoria Gölü kıyılarına ulaşmak üzere
demiryolu hattı döşemeye başlayınca, Nandi'ler o feci
kehanetin gerçekleşmekte olduğunu gördüler ve için için
yanan isyan yeniden alevlendi. Demiryolunun ucu Nairobi'ye
ulaşıp, Rift Vadisi ve Nandi kabile topraklarından geçerek.
Victoria Gölü'ne doğru inmeye başlayınca isyanın coşkusu
daha da arttı.
KAR Birliği'nin komutanı olan Albay Penrod Ballantyne
koloni valisinden kabilenin yeniden ayaklandığı ve
demiryolunun geçeceği hattaki tenha ileri karakollara
saldırılarda bulundukları haberini alınca öfkeyle, "Eh, sanırım
bunlara yine iyi bir kötek atmanın zamanı geldi,” yorumunu
yaptı. Sonra da Nairobi'de bulunan 3. Tabur'una kışlasından
çıkıp bu görevi yerine getirmeleri emrini verdi.
Bu emir gelmeseydi, Leon Courtney o gün başka bir işle
meşgul olacaktı. Kısa süre önce koloninin yeni başkenti
Nairobi'den birkaç kilometre ötedeki Ngong Tepelerinde
bulunan kahve shamba'larında kocası öfkeli bir aslan
tarafından öldürülmüş olan genç bir hanım tanıyordu.
Korkusuz bir binici ve olağanüstü bir forvet olan Leon, genç
hanımın eşinin polo takımında bir numarada oynaması için
davet edilmişti. Elbette genç bir subay olarak pony [Dünyanın
en küçük ve en cesur atları olarak bilinen bir at türü.]
yetiştirecek gücü yoktu, ama kulübün daha varlıklı
üyelerinden bazıları ona seve seve sponsorluk ediyorlardı.
Hanımın müteveffa eşinin takımının bir üyesi olarak Leon'un
belli ayrıcalıkları vardı ya da kendisi öyle olduğuna
inanıyordu. Aradan uygun bir süre geçip, dul hanım
mateminin en keskin acılarını atlatınca, atına atlayıp
saygılarını ve başsağlığı dileklerini sunmak üzere shamba'ya
gitti. Genç hanımın kendisini iyice toparlamış olduğunu
keşfedince de memnun oldu. Matem kıyafeti içinde bile onu
tanıdığı diğer hanımlardan çok daha cazip bulmuştu.
Verity O'Hearne, yani dul genç hanım, başını kaldırıp da
üzerinde en iyi üniforması, başında alayın aslanı ve fildişi
arması, bulunan yana yatmış şapkası ve pırıl pırıl çizmeleriyle
boylu boslu delikanlıyı görünce şaşırmış; gencin yakışıklı
hatlarına, masum ve hevesle bakan içten gözlerine bakınca da
önce anaçlıkla karıştırdığı kadınsı bir duyguya kapılmıştı.
Leon'a çiftlik evinin geniş, gölgeli verandasında çayla üzerine
marmelat sürülmüş sandviçler ikram etti. Başlangıçta Leon,
onun karşısında beceriksiz ve utangaçtı, ama genç kadın
sıcakkanlı davranışları ve Leon'u mest eden yumuşak İrlanda
aksanıyla konuşarak konuğunu ustalıkla rahatlattı. Bir saat,
insanı irkilten bir hızla geçmişti. Leon gitmek üzere kalkınca
Verity de ön merdivene kadar ona eşlik etti ve vedalaşmak
üzere elini uzattı. "Yolunuz düşerse lütfen yine uğrayın
Teğmen Courtney. Bazen yalnızlık ağır bir yük oluyor." Sesi
yumuşak ve tatlıydı, minik eli ise ipek gibi pürüzsüz.
Taburun en genç subayı olarak Leon'un görevleri oldukça
fazla ve yorucuydu, bu nedenle davete karşılık verme fırsatım
ancak iki hafta sonra bulabildi. Çay ve sandviç servisi
bittikten sonra Verity, Leon'u içeri davet edip kocasının av
tüfeklerini gösterdi, bunları satmak istiyordu. "Kocam fazla
bir gelir bırakmadı, o yüzden maalesef bunlara bir alıcı
bulmak zorundayım. Subay olduğunuz için değerleri
hakkında bir fikir verebileceğinizi umuyorum."
"Mümkün olan her şekilde size yardımcı olmaktan zevk
duyarım Bayan O'Hearne."
"Çok naziksiniz. Dostum olduğunuzu ve size tamamen
güvenebileceğimi hissediyorum."
Leon verecek cevap bulamadı. Onun yerine, mahzun
mahzun artık kölesi olduğu iri mavi gözlere baktı.
Verity, "Size Leon diyebilir miyim?" diye sordu ve daha o
cevap veremeden hıçkırıklarla sarsılmaya başladı. "Ah, Leon!
Öyle perişan ve yalnızım ki," dedikten sonra da kollarına
yığıldı.
Leon, genç kadını göğsüne bastırdı. Onu rahatlatmanın tek
yolu buymuş gibiydi. Bebek gibi narindi ve o güzel başını
omzuna yaslayarak Leon'un kucaklamasına hevesle karşılık
veriyordu. Leon, olanları sonradan tekrar gözünün önünde
canlandırmaya çalıştı ama her şey mest edici bir sisten
ibaretti. Genç kadının odasına nasıl gittiklerini
hatırlayamıyordu. Pirinç karyola kocamandı, kuştüyü şilteye
uzandıkları anda genç dul, ona cenneti göstermiş ve Leon'u
tümden değiştirmişti.
Şimdi aylar sonra Leon, Rift Vadisi'nin ışıltılı sıcağında,
yerel kabilelerden derlenmiş yedi askari'den oluşan
müfrezesinin başındaydı. Süngü takmış olarak Niombi'deki
bölge karargâhı binalarını çevreleyen bereketli muz
plantasyonunda ilerlerken, kendisini bekleyen görevlerini
Verity O'Hearne'nin kucağını düşündüğü kadar
düşünmüyordu.
Sol tarafındaki Çavuş Manyoro dilini şaklattı. Leon da
Verity'nin yatak odasından gerçeğe döndü ve bu hafif uyarıyla
donup kaldı. Düşüncelere dalmış ve görevini ihmal etmişti.
Bedenindeki tüm sinirler Pemba Kanalı'nın derin mavi
sularında ağır bir kılıçbalığını çeken misina gibi gerilmişti.
Sağ elini kaldırarak dur emri verdi ve iki yanında dizili
askari'ler durdu. Gözucuyla çavuşuna baktı.
Manyoro, Masai kabilesinden bir moran'yâı. Kabilenin
saygın bir üyesiydi, boyu bir seksenin üstünde olmasına
rağmen bir boğa güreşçisinin zarif ve ince hatlarına sahipti.
Üstünde haki üniforma, başındaysa püsküllü, sorguçlu fes
vardı. Tam bir Afrikalı savaşçıydı. Leon'un ona baktığını
hissedince çenesini kaldırdı.
Leon bu hareketi takip edince akbabaları gördü. Sadece
boma'nın, yani Niombi'deki resmi yönetim binasının
çatısından çok yüksekte, kanat kanada dönüp duran iki tane
akbaba vardı.
Leon alçak sesle, "Dert ve pislik," diye fısıldadı. Bir sorunla
karşılaşmayı beklemiyordu: Ayaklanmanın yüz yirmi
kilometre daha batıda olduğu bildirilmişti. Bu ileri karakol,
Nandi kabile topraklarının bilinen sınırlarının dışında
kalıyordu. Burası Masai Bölgesi'ydi. Leon'a sadece olur da
isyan kabile sınırlarını aşarsa diye birkaç adamıyla bu
hükümet boma'sını takviye etmesi emredilmişti. Şimdi de
sınırların aşıldığı anlaşılıyordu.
Niombi'deki bölge komiseri, Hugh Turvey'di. Leon, onu ve
karısını geçen Noel arifesinde düzenlenen Göçmen Kulübü
balosunda tanımıştı. Turvey, Leon'dan olsa olsa dört, beş yaş
büyüktü ama İskoçya büyüklüğünde bir bölgeden
sorumluydu. Şimdiden sıkı biri olarak ün yapmıştı, bir avuç
asinin boma'sına sürpriz baskın yapmasına göz yumacak biri
değildi. Fakat havada dönüp duran kuşlar bir uğursuzluk
işareti ve ölüm habercisiydi.
Leon, eliyle askari'lerine "doldur" emri verdi ve uzun
namlulu Lee- Enfield tüfeklerin .303 mermileri yüklenirken
mekanizmaların çıtırtısı duyuldu. Bir el hareketi daha yaptı ve
savaş pozisyonunda ilerlemeye başladılar.
Leon, sadece iki kuş, diye düşündü. Bunlar sürüden
kopanlar da olabilirdi. Başkaları da olmalıydı, tabii eğer... O
sırada tam karşıdan geniş kanatların sesini duydu ve muz
ağaçlarının ötesinden bir akbaba daha havalandı. Leon
ürperdiğini hissetti. Eğer bu canavarlar yere konmuşsa, orada
et var demekti, ölü et.
Tekrar dur işareti verdi. Manyoro'yu parmağıyla dürtüp tek
başına ilerledi, Manyoro da peşinden onu takip etti. Sessiz ve
temkinli yaklaştığı halde diğer devasa leş yiyicileri
ürkütmüştü. Onlar da tek tek veya gruplar halinde mavi
gökyüzünde kanat çırparak dönüp duran arkadaşlarına
katıldılar.
Leon son muz ağacını da geçip geniş tören alanının
kenarında durdu. İleride, boma’nın kireçle sıvanmış çamurdan
tuğla duvarları parlıyordu. Ana binanın ön kapısı ardına kadar
açıktı. Verandaya ve tören alanının pişmiş kil yüzeyine
parçalanmış mobilyalarla resmi hükümet evrakları saçılmıştı.
Boma'nın altı üstüne gelmişti.
Hugh Turvey'le karısı Helen, kolları iki yana açık olarak
meydanda çırılçıplak yatıyorlardı. Beş yaşındaki kızlarının
cesedi de az ötelerindeydi. Geniş ağızlı bir Nandi assegai'siyle
göğsünden tek darbe almıştı. Minik bedenindeki kan o koca
yaradan akıp gittiği için parlak gün ışığında teni tuz kadar
beyaz görünüyordu. Her iki ebeveyni de çarmıha gerilmişti.
El ve ayak bileklerine çakılan ucu sivri tahta kazıklarla kil
yüzeye sabitlenmişlerdi.
Leon üzüntüyle demek ki sonunda Nandi'ler misyonerlerden
bir şey öğrenmiş, diye düşündü. Saldırganların hâlâ orada
olabileceği düşüncesiyle dikkatle tören alanının etrafını
gözden geçirdi. Gittiklerinden emin olunca döküntülerin
arasında ilerlemeye devam etti. Cesetlere yaklaşınca Hugh'un
vahşice hadım edildiğini ve Helen'in ise göğüslerinin kesilmiş
olduğunu gördü. Akbabalar, vücutlarındaki yaraları
büyütmüştü. Her ikisinin de çeneleri tahta çivilerle sonuna
kadar açılmıştı. Leon yanlarına gelince durup cesetlere baktı.
Çavuşu yaklaşırken Kiswahili dilinde, "Neden ağızlarını
böyle açmışlar?" diye sordu.
Manyoro alçak sesle, "Onları boğmuşlar," diye cevap verdi.
Leon o zaman cesetlerin başlarının altındaki kilde kurumuş
sıvı izleri olduğunu fark etti. Sonra da cesetlerin burun
deliklerine kil topakları tıkıldığını gördü, son nefeslerini
ağızdan almaya zorlanmış olmalılardı.
"Boğmuşlar ha?" Leon şaşkın şaşkın başını sallıyordu.
Sonra birden, keskin sidik kokusunu algıladı. "Hayır!"
Manyoro, "Evet," dedi. "Nandi'lerin düşmanlarına yaptıkları
şeyler den biridir. Boğulana kadar açıkağızlarına işerler. Bu
Nandi'ler erkek değil, babun maymunu." Duyduğu tiksintiyi
ve feodal düşmanlığı anlamamak imkânsızdı.
Leon öfkesini belli etmemeye çalışarak, "Bunu yapanı
bulmak isterdim," diye söylendi.
"Ben bulacağım. Uzakta değildirler."
Leon mide bulandıran vahşetten başını kaldırıp üç yüz metre
yükseklikteki vadiye baktı. Şapkasını kaldırıp Webley beylik
tabancasını tutan elinin tersiyle kaşında biriken teri sildi.
Gözle görünür bir çaba harcayarak duygularını kontrol altına
alıp tekrar aşağı baktı.
Manyoro'ya, "Önce bu insanları gömmemiz lazım," dedi.
"Kuşlara bırakıp gidemeyiz."
Binaları dikkatle araştırıp durum belirlemesi yaptılar; belli
ki olaylar başlar başlamaz hükümet personeli kaçmıştı. Leon
daha sonra, Manyoro ile üç askarı’yi muz plantasyonunu