Artemis Fowl 1

171 Pages·2001·1 MB·German

by  Colfer Eoin

Artemis Fowl
Eoin Colfer
Artemis Fowl
Uit het Engels vertaald door Mireille Vroege
Van Goor
Van de Artemis Fowl-reeks verschenen bij Van Goor:
Artemis Fowl
De Russische connectie
De eeuwige code
Het Bedrog van Opal
De Verloren Kolonie
ISBN 978 90 475 0044 5
NUR 284
© 2007 Uitgeverij Van Goor
Unieboek BV, postbus 97, 3990 DB Houten oorspronkelijke titel Artemis Fowl oorspronkelijke uitgave ©
2001, Puffin Books, Penguin Group www.van-goor.nl
www.unieboek.nl
tekst Eoin Colfer
vertaling Mireille Vroege omslagillustratie Tony Fleetwood omslagtypografie Marieke Oele zetwerk
binnenwerk MatZet, Soest
PROLOOG
Hoe zou je Artemis Fowl moeten beschrijven? Diverse psychiaters hebben
dat vergeefs geprobeerd. Het grootste probleem is Artemis’ eigen intelligentie.
Hij saboteert elke test die ze hem laten doen. Hij heeft de knapste medische
koppen voor raadsels gesteld en vele van hen bazelend hun eigen ziekenhuis
weer in gejaagd.
Artemis is een wonderkind, dat staat buiten kijf. Maar waarom wijdt iemand
die zo briljant is zich aan criminele activiteiten? Dat is een vraag die maar door
één persoon kan worden beantwoord. En die houdt liever zijn mond.
Misschien kun je nog het best een nauwkeurig beeld van Artemis schetsen
door het inmiddels beroemde verhaal te vertellen van zijn eerste schurkenstreek.
Ik heb dit verslag samengesteld aan de hand van vraaggesprekken met
slachtoffers uit de eerste hand, en naarmate het verhaal zich ontvouwt zul je je
gaan realiseren dat dat nog niet zo eenvoudig was.
Het verhaal begon een tijdje geleden, aan het begin van de eenentwintigste
eeuw. Artemis Fowl had een plan uitgedacht om het familiefortuin in ere te
herstellen. Een plan waardoor hele beschavingen omvergeworpen zouden
kunnen worden en de aarde verwikkeld zou kunnen raken in een oorlog tussen
verschillende levensvormen.
Hij was toen twaalf jaar oud…
HET BOEK
Ho Chi Minh Stad in de zomer. Naar ieders maatstaven bloedheet. Het
spreekt voor zich dat Artemis Fowl zo’n onprettige toestand niet zomaar voor
lief zou nemen als er niet iets uiterst belangrijks op het spel stond. Iets wat
belangrijk was voor ‘het plan’.
Artemis hield niet zo van zon, dan zag hij er beroerd uit. Lange uren
binnenshuis voor het beeldscherm van zijn computer hadden de gloed uit zijn
huid gebleekt. Bij daglicht was hij zo wit als een vampier en bijna net zo
prikkelbaar.
‘Ik hoop dat dit niet weer een onzinnige onderneming is, Butler,’ zei hij
zacht en afgeknepen. ‘Vooral niet na Caïro.’
Artemis was daar nog steeds een beetje pissig over. Ze waren naar aanleiding
van iets wat Butlers informant had gezegd naar Egypte gereisd.
‘Nee, meneer. Dit keer weet ik het zeker. Nguyen is een goeie vent.’
‘Hm,’ bromde Artemis, niet erg overtuigd.
Voorbijgangers zouden verbaasd zijn geweest als ze die grote man ‘meneer’
tegen de jongen hadden horen zeggen, dit was immers het derde millennium.
Maar dit was geen gewone relatie, en zij waren geen gewone toeristen.
Ze zaten op het terras van een café aan de Dong Khaistraat te kijken naar de
lokale tieners die op hun brommer over het plein reden.
Nguyen was laat, en de miezerige schaduwvlek van de parasol hielp niet erg
om Artemis’ humeur te verbeteren. Dit was gewoon zijn dagelijkse pessimisme.
Onder dat chagrijn zat een sprankeltje hoop. Zou deze reis dan echt resultaten
opleveren? Zouden ze het Boek vinden? Hij durfde er bijna niet op te hopen.
Er dribbelde een ober naar hun tafeltje. ‘Nog thee, heren?’ vroeg hij, waarbij
zijn hoofd wild op en neer danste.
Artemis zuchtte. ‘Bespaar me die vertoning en ga zitten.’
De ober draaide zich instinctief naar Butler, die immers de volwassene van
de twee was. ‘Maar meneer, ik ben de ober.’
Artemis tikte op het tafeltje om aandacht te vragen. ‘U draagt met de hand
gemaakte schoenen, een zijden hemd en drie gouden zegelringen. U spreekt
Engels met een licht Oxford-accent en aan de zachte glans van uw nagels te zien
bent u onlangs nog gemanicuurd. U bent geen ober. U bent onze contactpersoon
Nguyen Xuan, en u hebt zich dit zielige vermomminkje aangemeten om discreet
te kunnen controleren of we een wapen dragen.’
Nguyen liet zijn schouders zakken. ‘Dat is zo. Ongelooflijk.’
‘Niet echt. Met een slonzig schort voor wordt iemand nog geen ober.’
Nguyen ging zitten en schonk wat muntthee in een piepklein porseleinen
kopje.
‘Ik zal u even op de hoogte brengen van de stand van zaken wat betreft
wapens,’ ging Artemis verder. ‘Ik ben ongewapend, maar Butler hier – mijn…
eh… butler – heeft een Sig Sauer in zijn schouderholster, twee vlindermessen in
zijn laarzen, een klein pistool van groot kaliber met dubbel schot in zijn mouw,
een wurgdraad in zijn horloge en in verschillende zakken zitten drie
verdovingsgranaten verstopt. Verder nog iets, Butler?’
‘De ploertendoder, meneer.’
‘O ja. In zijn hemd zit nog een fijne ouderwetse ploertendoder met loden
knop.’
Nguyen bracht het kopje trillend naar zijn mond.
‘U hoeft niet te schrikken, meneer Xuan,’ zei Artemis glimlachend. ‘De
wapens zullen niet tegen u worden gebruikt.’ Nguyen leek niet erg gerustgesteld.
‘Nee,’ ging Artemis verder, ‘Butler zou u op honderd andere manieren
kunnen doden zonder zijn wapens te gebruiken. Hoewel ik zeker weet dat één
manier afdoende moet zijn.’
Nguyen had zich inmiddels behoorlijk de stuipen op het lijf laten jagen. Dat
effect had Artemis meestal op mensen. Een bleke puber die met het gezag en de
woordenschat van een machtige volwassen man sprak. Nguyen had de naam
Fowl al eerder gehoord – wie niet trouwens, in de internationale onderwereld? –
maar hij was ervan uitgegaan dat hij met Artemis senior van doen zou hebben,
en niet met deze jongen. Hoewel het woord ‘jongen’ deze naargeestige persoon
nauwelijks recht leek te doen. En die reus, Butler. Je zag zo dat hij met die
kolenschoppen iemands ruggengraat kon breken alsof het een takje was. Nguyen
wou eigenlijk voor geen goud nog een minuut in dit vreemde gezelschap
verkeren.
‘Ter zake nu,’ zei Artemis, terwijl hij een microrecorder op tafel legde. ‘U
hebt op onze advertentie op internet gereageerd.’
Nguyen knikte, en plotseling bad hij in stilte dat zijn informatie klopte. ‘Ja
meneer… meester Fowl. Wat u zoekt… ik weet waar dat is.’
‘Echt waar? En ik moet u op uw woord geloven? U zou me rechtstreeks in
een hinderlaag kunnen laten lopen. Mijn familie is er niet bepaald een zonder
vijanden.’
Butler griste naast het oor van zijn werkgever een mug uit de lucht.
‘Nee, nee,’ zei Nguyen, terwijl hij zijn portefeuille pakte. ‘Kijkt u maar.’
Artemis bestudeerde de polaroidfoto. Hij maande zijn hart rustig te blijven
slaan. Het leek veelbelovend, maar je kon tegenwoordig alles namaken met een
pc en een flatbedscanner. Op de foto was een hand te zien die uit de dichte
schaduw te voorschijn kwam. Een dooraderde, groene hand.
‘Hm,’ mompelde hij. ‘Leg uit.’
‘Een vrouw. Ze is genezeres, in de buurt van de Tu Dostraat. Ze werkt in ruil
voor rijstwijn. Voortdurend dronken.’
Artemis knikte. Dat klopte wel. Dat drinken. Een van de weinige steeds
terugkomende feiten die zijn onderzoek had blootgelegd. Hij stond op en streek
de vouwen in zijn witte poloshirt glad. ‘Heel goed. Ga verder, meneer Xuan.’
Nguyen veegde het zweet van zijn smalle snorretje. ‘Alleen informatie. Dat
was de afspraak. Ik wil geen vloek over mezelf afroepen.’
Butler greep de informant vakkundig in zijn nek.
‘Het spijt me, meneer Xuan, maar de tijd dat u nog iets te zeggen had is al
lang voorbij.’
Butler duwde de protesterende Vietnamees naar een gehuurde terreinwagen,
die nauwelijks nodig was in de vlakke straten van Ho Chi Minh Stad – of
Saigon, zoals de plaatselijke bevolking de stad nog steeds noemde – maar
Artemis wilde graag zo goed mogelijk van de burgers afgeschermd worden.
De jeep kroop in een pijnlijk langzaam tempo centimetertje voor
centimetertje vooruit, en dat werd door de gespannen verwachting die zich in
Artemis’ borst ophoopte alleen maar onverdraaglijker. Hij kon het niet langer
onderdrukken. Zouden ze dan eindelijk aan het eind van hun zoektocht zijn
gekomen? Na zes keer vals alarm, verspreid over drie continenten, zou deze met
wijn volgelopen genezeres dan het goud aan het eind van de regenboog zijn?
Artemis moest bijna grinniken. Goud aan het eind van de regenboog. Hij had een
grap gemaakt. Dat gebeurde bepaald niet elke dag.
De brommertjes gingen als vissen in een gigantische school uiteen. Er leek
geen einde aan de mensenmassa te komen. Zelfs de steegjes stonden bomvol
kooplui en afdingende kopers. Koks lieten vissenkoppen in een wok met
sissende olie vallen, en boefjes baanden zich een weg overal tussendoor, op zoek
naar onbewaakte waardevolle spullen. Anderen zaten in de schaduw hun duimen
op een gameboy te verslijten.
Nguyen zweette helemaal door zijn kaki hemd heen. Dat kwam niet door de
vochtigheid, want daar was hij wel aan gewend. Het kwam door deze hele
rotsituatie. Hij had beter moeten weten en zich niet met tovenarij en misdaad
moeten inlaten. Hij beloofde zichzelf in stilte dat als hij hier uit zou komen, hij
zijn leven zou beteren. Niet meer op schimmige verzoeken op internet reageren,