Arie Roos Als Reserve

176 Pages·2010·0.65 MB·German

by  Evers Bob

ARIE ROSE ALS RESERVE-ACTEUR
BOB EVERS
door

PETER DE ZWAAN
Omslag Bert Zeijlstra
1e druk
De Eekhoorn

Copyright © 2000 bij Uitgeverij De Eekhoorn B.V., OudBeijerland

CIP-gegevens Koninklijke Bibliotheek, Den Haag
Zwaan, Peter de
Arie Rose als reserve-acteur / Peter de Zwaan Bob Evers-serie; BE 47
Internet: www.eekhoorn.com
Vormgeving: Bureau Maes & Zeijlstra, Oosterbeek
ISBN 90 6056 641 6 / NUGI 220
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd,
opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in
enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën,
opnamen, of enig andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming
van de uitgever.
Een filmklus voor Arie Roos
‘Snap je dat nou?’ vroeg Bob Evers en hij wees naar de menigte die door
Bourbon Street slenterde. ‘Snap je die uil van een Jan nou? Hebben we een hotel
aan de rand van het French Quarter, de beroemdste wijk van New Orleans, en
dan blijft hij in zijn kamer zitten priegelen op een geleende computer.’
Arie Roos schurkte een schouder tegen de muur van een van de tientallen cafés
die Bourbon Street rijk is en streek langs zijn voorhoofd. ‘Hij heeft het in elk
geval koeler dan wij. Hoe warm is het hier? Graad of dertig?’
Bob keek automatisch op zijn horloge. ‘Over een paar uur koelt het wel af. Niet
veel waarschijnlijk, echt koud wordt het in dit oord blijkbaar niet, maar hopelijk
genoeg om het uit te houden. Kom nou mee, dan lopen we deze straat af tot we
weten waar de beste bands spelen.’
Arie keek naar de honderden toeristen die door de nauwe straat schuifelden.
‘Gaan die allemaal naar een dixielandband?’ ‘Of een bluesband, of een
jazzrockband, of een winkel waar ze T-shirts verkopen en kopjes met het
opschrift Nawlins. Wat kan het je schelen waar ze naartoe gaan? Ik wil muziek.’
Arie gaf een ruk met zijn hoofd. ‘Uit elk gat in elke muur komt muziek.
Nawlins, wat is Nawlins?’
Bob grinnikte. ‘Zo spreken ze hier de naam New Orleans uit, dikke. Zeg, heb jij
ook zo’n dorst?’
Arie loosde een zucht die een wervelstorm van miniformaat veroorzaakte.
‘Nou zeg,’ zei een vrouw, ‘waar komt die wind ineens vandaan?’ ‘Van een
knoflookfabriek,’ zei een man met een zuur gezicht. ‘Loop maar gauw door. Ik
zei toch dat het zou stinken in die smalle straten?’
‘Dorst,’ zei Arie die het stel nakeek, ‘is niet het woord dat van toepassing is. Het
‘Dorst,’ zei Arie die het stel nakeek, ‘is niet het woord dat van toepassing is. Het
is iets meer dan dat. Honger heb ik ook, maar de dorst wint het met een
straatlengte. Houd me vast als ik in de buurt van cola kom, want ik sta niet voor
de gevolgen in.’ Bob wees naar een soortement uitsparing in een muur die vol
zat met gaten in plaats van ramen. Aan de linkerkant van de uitsparing klonk
cajunmuziek, aan de rechter iets wat op bluegrass leek. ‘Je treft het. Volgens mij
is daar een loket waar je drinken kunt bestellen.’
Arie gaf een knor en roeide zich door de stroom toeristen. ‘Cola,’ zei hij. ‘Veel
cola. Liters.’
De man achter het loket keek hem onbewogen aan, hief een hand en maakte een
beweging met de duim. ‘Moetje daar zijn,’ zei hij, met de duim naar links
wijzend. ‘Of daar.’ De duim zwiepte naar rechts. ‘Hier kun je alleen hurricanes
krijgen.’ De duim maakte een snelle beweging en het topje wees nu naar de borst
van de man die sprak zonder dat zijn gezicht leek te bewegen. ‘Lenige duim,’ zei
Arie. ‘Ik weet niet wat hurricanes zijn, maar ik wil er drie. Een voor mijn
vriendje Bob en twee voor mezelf. Dat is om de ergste dorst te lessen.
Waarschijnlijk kom ik met een nabestelling van een liter of vier.’
De man keek Arie strak aan, haalde bijna onmerkbaar zijn schouders op en pakte
een metalen beker van een paar decimeter lengte. Arie keek toe hoe de man er
iets oranjeroods ingooide en het stroperige spul aanlengde met limonade en iets
onbestemds uit een fles waarvan het etiket ontbrak. Naast hem maakte Bob
sputtergeluiden.
‘Loop je over Bobbie?’ vroeg Arie die elke beweging van de man volgde.
‘Weet jij watje hebt besteld, nijlpaard?’
‘Iets lekkers,’ zei Arie.
‘Iets sterks,’ zei Bob. ‘Een hurricane is het drankje van New Orleans. De
plaatselijke specialiteit, zogezegd. Vooral aanbevolen bij toeristen, zegt je dat
iets?’
‘Het zegt me dat het maar goed is dat we Jan niet bij ons hebben, want het zal
wel duur zijn.’
‘En sterk,’ zei Bob. ‘Vooral sterk. Drink er iets te veel van en je maakt een
radslag zonder je handen te gebruiken, zeker als je er niet grondig voor zorgt dat
radslag zonder je handen te gebruiken, zeker als je er niet grondig voor zorgt dat
er eerst een solide voedselbodem in je maag ligt.’
Arie keek naar de drie bekers die voor hem neer werden gezet en legde een biljet
van twintig dollar op de smalle toonbank. ‘Zolang ik hier nog wat van terugkrijg
valt het met de prijs wel mee. Ik heb dorst genoeg om salpeterzuur te drinken,
gegarneerd met een toefje peterselie. Voor voedsel zorg ik zodra we op een
plaats komen waar ze iets eetbaars verstrekken. In Bourbon Street zijn ze daar
niet zo goed in, krijg ik de indruk.’ Hij veegde de munten die de man naast de
bekers legde met een achteloos gebaar bij elkaar, haalde het rietje uit de meest
rechtse beker en dronk de hurricane op zonder tussentijds zelfs maar adem te
halen.
De man bewoog nog steeds geen spier te veel, maar kreeg wel iets van
bewondering in zijn ogen. ‘Doet hij dat vaker?’ vroeg hij.
‘Niet met hurricanes,’ zei Bob.
‘Hou hem dan maar goed in de gaten,’ zei de man. ‘Er zijn nogal wat
zakkenrollers in deze buurt.’
Bob pakte de twee volle bekers en gaf Arie een zet. ‘Wegwezen, jij. Straks
drinken we iets dat vrij is van alcohol. Ik weet precies hoe het gaat met dit soort
drankjes. Eerst denk je: wat lekker. Daarna: ik lust er nog wel drie. Maar als je
een slok te veel neemt dan gaan je oogballen draaien en zakt je maag naar je
bekkenbodem, zeker als het warm is.’
‘Lijkt me stug,’ zei Arie. Hij stak een hand uit, viste een beker uit Bobs hand en
slurpte een slok door het rietje.
Bob maakte een grijperige beweging, haalde zijn schouders op en gromde iets
dat leek op ‘eigenwijze rolronde zeekoe’. ‘Zelf weten,’ zei hij vervolgens
hardop.
‘Heus wel, mij gebeurt niets,’ zei Arie. ‘Wat zijn ze daarginds aan het doen?
Filmen?’
Dat waren ze inderdaad en als Arie het effect van twee hurricanes op een vrijwel
lege maag niet had onderschat, dan zou de rest van de dag ietwat minder bizar
zijn verlopen dan ze nu deed. En de dagen die volgden eveneens.
Arie verkeerde echter in een prettige onwetendheid en zuigend door het rietje
Arie verkeerde echter in een prettige onwetendheid en zuigend door het rietje
wandelde hij op zijn gemak naar de opstopping die werd veroorzaakt door een
filmploeg. Elke stap die hij zette bracht hem dichter bij verwikkelingen die lange
tijd volkomen onoverzienbaar zouden blijken.
De filmploeg was een stuk minder indrukwekkend dan ze van een afstand had
geleken, zag Bob al snel. In feite was het een filmploegje waaromheen zich
tientallen toeristen verdrongen die reikhalzend uitzagen naar actie. Die actie
beperkte zich voorlopig tot een meisje dat boven het geluid van een
dixielandorkest probeerde uit te schreeuwen en af en toe boos naar een balkon
keek waarop zich een man met een camera bevond en iemand die met zijn
handen om zijn mond gevouwen iets leek terug te brullen.
‘Heb jij enig idee wat ze duidelijk wil maken?’ vroeg Arie die zijn aandacht
verdeelde tussen het meisje en zijn beker waar nog een halve centimeter
hurricane in zat.
Bob hield zijn hoofd scheef en luisterde naar de dixielandgeluiden die door de
straat vloeiden. Een zesmans orkest stond tegen de achterwand van een café dat
geen voorpui bezat en de stenen achtermuur kaatste de geluiden licht vervormd
in de richting van Bourbon Street. ‘Muskrat Ramble,’ zei hij. ‘Slobber niet zo.’
Arie onttrok de laatste pruttelgeluiden aan zijn beker. ‘Wat?’ ‘Ik zei: pruttel niet
zo. Daarbinnen spelen ze Muskrat Ramble, dat is niet het beste stuk muziek om
bovenuit te schreeuwen. Zo te zien is dat meisje bezig aan een verloren strijd.’
‘Je bedoelt dat niemand luistert.’
‘Die vent op dat balkon daar luistert wel degelijk, maar niemand zonder een
vijfenvijftigvoudig versterkte misthoorn ziet kans om boven de helse geluiden in
deze straat uit te komen. Ze kan beter signalen met vlaggen geven, zoals ze dat
vroeger op schepen deden.’
‘Wat doen die kerels met die malle hoeden in haar buurt?’ Bob keek naar een
groep mannen die witgeverfde strohoeden droegen die waren afgezet met een
rood lint. Ze stonden in een halve cirkel achter het meisje en keken beurtelings
naar haar en naar het balkon. Bob trok Arie een paar meter naar achteren en
boog zich naar een van zijn oren. ‘Ik gok erop dat ze een soort scriptgirl is, of
een assistente, zoiets. Ze probeert een gesprek te voeren met de cameraman op
het balkon of met de vent die ernaast staat, maar dat lukt natuurlijk nooit.’
‘Niet als zij beneden blijft en de andere twee op dat balkon. Mooi balkon
‘Niet als zij beneden blijft en de andere twee op dat balkon. Mooi balkon
overigens, net zoals je ze in Frankrijk ziet.’
Bob keek Arie onderzoekend aan. ‘Waarom denk je dat het hier het French
Quarter heet, de Franse wijk? Omdat de huizen in deze buurt lijken op de
woningen in Beloedjistan? Heel New Orleans was vroeger Frans, denk je daar
even aan.’
‘O,’ zei Arie dul. ‘Juist, ja, dat verklaart iets.’
‘Het verklaart dat jij te veel hurricanes op hebt,’ zei Bob droog. ‘In je gewone
doen ben je zo traag niet. Ho wacht, op het balkon is een nieuwe serie gebaren
losgebarsten.’
Arie keek omhoog en voelde zich rood worden. ‘Wijst die vent naar ons, of
verbeeld ik me dat?’
Bob keek snel om zich heen. ‘Naar jou, lijkt me.’
Arie keek verbijsterd naar het balkon waar de man die naast de cameraman had
gestaan wilde bewegingen maakte. Hij hing over de ijzeren balustrade en wees
van het meisje naar Arie. ‘Wat moet die vent van mij?’
‘Een handtekening? Een sproet? Een bos van je peenhaar?’ Arie zag de
gezichten van de mannen met de strohoeden een voor een in zijn richting
draaien. ‘Zonder dollen, Bob. Heb ik iets over me waarvan ik de draagwijdte niet
overzie?’
‘We zullen het snel weten,’ zei Bob. ‘Daar komt het meisje al.’ Het meisje leek
elke meter die ze dichterbij kwam een jaar ouder te worden en toen ze op een pas
afstand bleef staan schatte Arie haar op een jaar of dertig. Ze verspilde geen tijd
met formaliteiten en uitweidingen. ‘Ik ben Jane,’ zei ze. Jane Nash. Ik ben
scriptgirl en we zijn bezig met filmopnamen. Hoe het komt leg ik later wel uit,
maar we hebben iemand nodig met rood haar, iemand die een beetje gezet is.’ Ze
priemde met een vinger naar Arie. ‘Jij hebt precies het goede postuur, wil je
figureren in onze film?’ Arie deed zijn mond open, maar voor hij iets kon
zeggen greep de vrouw hem bij zijn arm. ‘Het duurt niet lang. Kom maar mee,
dan zoek ik een hoed voor je.’
Nog maanden later beweerde Bob dat hij Arie nimmer zo dom had zien kijken
als op dat ogenblik en dat het absoluut de eerste keer was dat Arie niet in staat
als op dat ogenblik en dat het absoluut de eerste keer was dat Arie niet in staat
bleek om ook maar één zinnig woord uit te brengen.
‘Hij ging gewoon mee,’ aldus Bob. ‘Hij sjokte achter die dame Nash aan als een
aangelijnde schoothond en voor hij besefte wat er gebeurde stond hij midden in
Bourbon Street met een strohoed op zijn kop. Het bezopene was dat hij was
uitgekozen omdat hij rood haar had, maar dat door de hoed geen millimeter van
dat haar te zien was. Van zijn sproeten evenmin, want de camera stond op het
balkon en filmde de bovenkant van de hoed, het rode lint en hooguit een stuk
Roos-buik of Roos-achterwerk. Nou bezit Arie natuurlijk een formidabel
achterwerk, eentje waar veel aan te filmen valt, maar een daverend filmdebuut
kun je er moeilijk aan ontlenen.’
De jongeheer Roos gaf later - veel later - een enkele keer toe dat mogelijk het te
snel nuttigen van twee hurricanes een gering rolletje had gespeeld bij het
accepteren van zijn filmaandeel, maar hij beweerde nog veel vaker dat scriptgirl
Jane Nash gewoon een geniaal oog had getoond voor mensen met
acteurskwaliteiten. Voor zijn eerste schreden in het filmvak had Arie overigens
niet heel veel kwaliteiten nodig. Alles wat hij te doen had was door Bourbon
Street lopen met de stoet gestrohoede mannen achter zich aan.
Hij liep prachtig, dat wel. Heel rechtop, en secuur rechtuit, zonder ook maar een
keer te slingeren. Om onduidelijke redenen moest hij zeven keer langs hetzelfde
blok huizen lopen voordat er vanaf het balkon het teken kwam dat de opname
was gelukt. ‘Wat heb ik nu precies lopen doen?’ vroeg Arie aan Jane Nash toen
de groep mannen uiteen viel en hij met de scriptgirl achterbleef onder het balkon
waarop de cameraman bezig was zijn materiaal in te pakken.
‘Je hebt ons geweldig uit de brand geholpen,’ zei Jane. ‘We wilden een soort
optocht door deze straat onder leiding van een acteur met een dikke buik. De
acteur is niet komen opdagen. Daarom stonden we een half uur geleden ook zo
druk te doen. Dankzij jou konden we verder.’
‘Fijn,’ zei Arie. ‘Mag ik vragen waaraan ik precies heb meegewerkt?’
‘Aan een film over raderboten en toerisme.’
‘Raderboten?’
Jane keek ongeduldig om zich heen. ‘Waar blijft Millard nou? Millard Fillmore
bedoel ik. Hij is de regisseur... Raderboten, ja. Die ken je toch wel?’ Ze deed een
bedoel ik. Hij is de regisseur... Raderboten, ja. Die ken je toch wel?’ Ze deed een
stap achteruit en keek Arie onderzoekend aan. ‘Jij bent niet van hier. Uit welke
staat kom je?’
‘Uit de staat der Nederlanden,’ zei Arie. ‘Natuurlijk weet ik wat raderboten zijn.
Ik heb zelfs ooit een avontuur beleefd op een raderboot. Wat moet je in Bourbon
Street als je raderboten wilt filmen? Ik zou erop gokken dat je dan bij de
Mississippi moet zijn.’
Jane keek ongeduldig. ‘Waar blijft-ie nou toch? Millard zal het je uitleggen. Blijf
even wachten. Loop alsjeblieft niet weg.’ ‘Lierelarelore,’ mompelde Arie, terwijl
hij met zorg aan zijn massieve gebilte krabbelde. ‘Ik vraag me af waarom ik een
vaag gevoel van onheil over me heb gekregen. Het lijkt me sterk dat het komt
omdat er een glorierijke toekomst als acteur aan zit te komen. Als ik verstandig
ben ga ik nu en meteen naar een plaats waar ze lekkere muziek hebben en veel
cola. Maar ben ik verstandig, dat is de grote vraag.’
Hij keek rond of hij Bob zag, maar kon niet eens de overkant van de straat zien,
zoveel mensen liepen er in het late middaguur door Bourbon Street te flaneren.
Hij had zich net afgeduwd van de muur waar hij tegen had staan leunen toen
Jane terugkwam. In haar kielzog voerde ze een man mee. Het duurde even voor
Arie de man zag, want hij was verbazend klein. En mager bovendien. Toen ze
tegenover elkaar stonden zag Arie beelden voor zich van het befaamde filmduo
Oliver en Hardy, de Dikke en de Dunne, behalve dan dat de Dunne aanzienlijk
langer was dan de tengere man tegenover hem. Bovendien was er iets vreemds
aan de man, vond Arie, er klopte iets niet met zijn verhoudingen. Zijn hoofd, dat
voorzien van was appelwangen en een wit baardje, leek te kloppen met zijn
bovenlijf, maar zijn benen waren veel te lang.
Arie boog zich een paar decimeter opzij en bekeek de man van hoofd tot
schoenen. Veel schoen, zag hij. Opzienbarend veel schoen. Hij boog zich iets
verder en zag dat de man hakken droeg van bijna twee decimeter, waardoor zijn
totale lengte boven de anderhalve meter uitkwam.
‘Gezien?’ snauwde de man opeens.
Arie kreeg een kleur. ‘Ik eh, ikke...’
Jane duwde de man een paar centimeter achteruit en stelde zich schuin voor hem
op. ‘Regisseur Millard Fillmore,’ zei ze. ‘Hoe heet jij ook weer?’