April (April Shadows)

354 Pages·2005·1.03 MB·German

by  Andrews Virginia

Virginia Andrews
Schaduw serie 01 - April
Sinds de dood van Virginia Andrews werkt haar familie met een zorgvuldig
uitgekozen auteur aan de voltooiing van haar nagelaten verhalen en ideeen en
aan het schrijven van nieuwe romans, waartoe ook deze behoort, die zijn
geïnspireerd op haar vertelkunst.
Alle namen, personen, plaatsen en gebeurtenissen in dit boek zijn bedacht door
de auteur. Elke gelijkenis met feitelijke gebeurtenissen of bestaande personen,
nog in leven of overleden, berust op puur toeval.
Beste Virginia Andrews-lezer,
Als u op de hoogte wilt blijven van het boekennieuws rondom Virginia
Andrews, dan kunt u een e-mail met uw naam sturen naar
[email protected] o.v.v. Virginia Andrews (uw gegevens worden
uitsluitend voor deze mailinglijst gebruikt). Uitgeverij De Kern organiseert
regelmatig kortingsacties en prijsvragen waaraan u kunt meedoen.
Met vriendelijke groet, Uitgeverij De Kern Oorspronkelijke titel: April Shadows
Original English language edition © 2005 by The Vanda General Partnership All
rights reserved including the right of reproduction in whole or in part in any
form This edition published by arrangement with the original publisher, Pocket
Books, a Division of Simon & Schuster, Inc., New York v.c. ANDREWS and
VIRGINIA ANDREWS are registered trademarks of The Vanda General
Partnership
Copyright © 2006 voor deze uitgave: Uitgeverij De Kern, De Fontein bv,
Postbus 1, 3740 AA Baarn Vertaling: Parma van Loon
Omslagontwerp: Mesika Design, Hilversum Omslagillustratie: Lisa Falkenstem
Zetwerk: Scriptura, Westbrock
ISBN-10: 90 325 1072 x
ISBN-13: 978 90 325 1072 5
NUR 335
www.virginia-andrews.nl www.uitgeverijdefontein.nl Alle rechten
voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of
openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, elektronisch,
openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, elektronisch,
door geluidsopname-of weergaveapparatuur, of op enige andere wijze, zonder
voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
***
Proloog
Een maand of zes na mijn dertiende verjaardag veranderde mijn vader in een
monster. Het was bijna of hij op een ochtend wakker werd en iemand anders zijn
lichaam had overgenomen. We wisten niet precies welke dag het was, omdat we
allemaal dachten dat hij gewoon een slecht humeur had, en iedereen, vooral
iemand die zo hard werkte als hij, had het recht op wat mama een baaidag
noemde. Als mijn zusje Brenda of mama of zelfs ik zo'n dag had, dan was het
beste watje kon doen met een boog om iemand heenlopen, knikken, weglopen of
van onderwerp veranderen. Alleen konden we dat niet met papa. Hij kon zijn
ogen focussen als heel smalle laserstralen, en hij eiste altijd iemands volledige
aandacht. Je kon hem niet negeren, en als je probeerde van onderwerp te
veranderen leek het of je probeerde uit een rijdende auto te stappen.
Maar goed, rond deze tijd stopte hij met leuke dingen met ons doen en begon hij
dagelijks te mopperen op alles wat hij zag. Hij scheen nooit over een boze bui
heen te kunnen komen of die mantel van ontevredenheid van zich af te kunnen
schudden. In zijn ogen kon noch mijn oudste zusje Brenda, noch ik, ooit meer
iets goed doen, of het nu ging over hoe we ons bed opmaakten, onze kamers
opruimden of mama hielpen met de huishoudelijke karweitjes. Mama begon hem
Mr. Hyde te noemen naar het verhaal van Dr. Jekyll and Mr. Hyde. Hoe vaak ze
ook protesteerde, het scheen hem niet te deren, wat mijn zusje en mij verbaasd
deed staan. Vóór die tijd, als mama klaagde over iets wat papa deed, vooral ten
opzichte van ons, draaide hij onmiddellijk bij. Hij zou liever blootsvoets over
hete kolen lopen dan mama ongelukkig zien. Ze was altijd onze redding geweest,
maar nu leek ze een goede fee die haar vermogens en haar vleugels had verloren.
Ze viel omlaag naar de aarde om rond te ploeteren in de reële wereld, samen met
ons tweeën.
'Het glijdt van hem af als water van een eend,' mopperde ze, als hij zich abrupt
afwendde of domweg de kamer uitliep als ze tegen iets protesteerde dat hij had
gezegd of gedaan. 'Het is of je tegen de muur praat. Zo is hij nooit geweest,
nooit,' zei ze, en schudde haar hoofd alsof ze eruit wilde gooien wat ze had
gehoord en wat ze had gezien.
Maar het werd nog erger voor haar. Als ze dacht dat wij niet keken, huilde mama
vaak over papa's ongewone gedrag en zijn ruwe opmerkingen. Als gevolg van
vaak over papa's ongewone gedrag en zijn ruwe opmerkingen. Als gevolg van
dat alles veranderden we alle drie. Brenda werd Miss Zuurpruim, omdat ze haar
lach buiten de deur liet als ze thuiskwam van haar naschoolse activiteiten, en ik
voelde me meestal te verstard en bang, omdat ik niet wist wanneer er weer een
kwade uitbarsting van papa zou komen. Dat was ook het jaar waarin papa kritiek
begon uit te oefenen op mijn gewicht. Hij keek me met zoveel afkeuring in zijn
ogen aan dat ik me inwendig in allerlei bochten wrong en leek te
verschrompelen. Ik probeerde me om te draaien, maar dan volgden zijn woorden
me als messen die in mijn hart boorden.
'Je gezicht lijkt wel een ballon die op het punt staat te ontploffen. Misschien
moeten we je mond maar eens een maand laten dichtnaaien en je door een rietje
voeden, zoals iemand met een gebroken kaak,' zei hij, waarop het bloed zo snel
naar mijn wangen steeg dat het ongetwijfeld leek of ik hoge koorts had.
Op den duur durfde ik mijn vork niet meer te prikken in iets dat op mijn bord
lag. Mijn hand trilde en mijn maag kromp ineen, tot ik nauwelijks meer kon
ademhalen. Een paai-keer kotste ik alles eruit wat ik had gegeten. Mama werd
toen heel kwaad op hem. Ze sperde haar ogen open en rekte haar lippen uit tot ze
zo smal waren dat ze bijna wit zagen, maai-zelfs dat hield hem niet tegen.
Brenda nam het voor me op, waarna papa zijn woede en kritiek op haar richtte:
'Wat ben jij voor grote zus? Jij hoort haar achter haar vodden te zitten, meer dan
ik. Jij weet wat het betekent om lichamelijk fit te zijn en dat overgewicht een
hoop problemen voor je gezondheid kan veroorzaken.'
Brenda was een uitstekende sportvrouw. Met haar 1,77 meter in haar eerste jaar
was ze de ster van het meisjesbasketbalteam en het / meisjesvolleybalteam. Ze
had alle schoolrecords al gebroken. Haar foto stond bijna altijd op de
sportpagina's van de weekendkrant. Er
kwamen scouts van universiteiten om haar te zien spelen. Het gerucht ging dat
ze misschien de kans zou krijgen in het Amerikaanse volleybalteam te worden
gekozen voor de Olympische Spelen. Andere vaders woonden de wedstrijden bij
en zaten met een trotse glimlach te kijken. Toen papa in onze eigen Mr. Hyde
veranderde, ging hij er nooit meer naartoe en begon hij Brenda belachelijk te
maken door dingen tegen haar te zeggen als 'Je wordt toch geen professional.
Waarom zou je je tijd verspillen?' Hij vond dat haar cijfers beter konden, ook al
had ze gemiddeld een acht, ondanks alle buitenschoolse activiteiten.
'Als je je tijd niet verspilde met al die sport, zou je tienen hebben,' zei hij. 'Het
wordt tijd dat je je leven eens serieus gaat opvatten en ophoudt met al die
wordt tijd dat je je leven eens serieus gaat opvatten en ophoudt met al die
kinderachtige onzin.'
Zo had hij het nooit genoemd, en hij had nooit geprobeerd haar ervan te
weerhouden.
Als hij zo tegen haar sprak, werden Brenda's ogen vochtig, maar ze huilde of
reageerde niet. Soms kon ze harder zijn dan hij, en dan bleef ze zo stil en koud
staan als een versteende boom terwijl zijn preken en klachten op haar neer
hagelden. Het leek of ze haar oren had afgesloten en haar ogen volledig
weggedraaid. Ik kroop in een hoek of holde naar mijn kamer, huilend zowel voor
haar als voor mijzelf en mama.
Door dit alles werden onze maaltijden een soort stomme film. Het gerinkel van
glazen, borden en bestek klonk als een donderslag. Brenda praatte niet meer over
haar sport, en mama durfde over geen enkel onderwerp te beginnen omdat papa
sarcastisch zou worden of klagen. Hij zat met een nors gezicht aan tafel of wreef
over zijn slapen. Als mama hem vroeg wat er was, bromde hij wat en zei: 'Niks,
niks. Zit niet zo te zeuren.'
Ik hield mijn ogen neergeslagen. Ik was bang om te luid adem te halen.
Na het eten verdween papa zo gauw mogelijk naar zijn advocatenkantoor,
beweerde dat hij werk af moest maken, en op werkdagen was hij al de deur uit
voordat een van ons zelfs maar beneden was om te ontbijten. Dat deed hij
vroeger nooit. Toen was de vroege ochtend een plezierig moment. We
begroetten elkaar alsof we elkaar weken niet gezien hadden. Het duurde niet
lang of er kwamen dagen waarop hij 's avonds helemaal niet meer thuiskwam,
zei dat hij op reis moest voor cliënten of zakelijke kwesties moest afhandelen.
Het leek erop dat hij elk excuus bedacht om niet bij ons te hoeven zijn, en als hij
thuis moest zijn, bleef hij zo kort mogelijk. Hoewel mama zich schaamde om het
ons te vertellen, waren er nachten waarin hij niet in bed kwam. Dan beweerde hij
dat hij in slaap was gevallen op de bank in zijn kantoor.
Aanvankelijk dacht mama dat hij een vriendin had en van ons af wilde, dat we in
zijn ogen een last waren geworden, hem omlaag trokken en hem verouderden en
verzwakten. Ze wist zeker dat hij ons de schuld gaf van elke grijze haar, elke
rimpel, elk nieuw pijntje.
'Mannen hebben hun eigen soort menopauze,' redeneerde ze. 'En daar schrikken
ze van. Hij komt er wel overheen.' Het klonk meer als een vrome wens, want
ze van. Hij komt er wel overheen.' Het klonk meer als een vrome wens, want
Brenda en ik zagen geen enkel teken dat hij er overheen kwam. Integendeel, het
werd steeds erger.
Mama zat urenlang in wat wij haar breistoel noemden, waar ze onze truien,
wanten en mutsen altijd breide, alleen breide ze nu niet. Ze staarde slechts naar
de muur of nietsziend naar het televisietoestel, naar welk programma wij ook
keken. Ze lachte niet; ze huilde niet. Haar gezicht, het gezicht dat mensen het
gezicht met de porseleinen huid noemden, begon minieme barstjes te vertonen
rond haar ogen en haar trillende lippen. Hoe bedroefder ze werd, hoe kwader
Brenda en hoe angstiger ik werd.
Ten slotte kwamen we erachter waarom papa veranderd was in Mr. Hyde. De
ontdekking kwam als een felle flits, die onze hele duistere verwarring verlichtte.
Het was of de bliksem door de muren heen insloeg in ons huis en de lucht deed
sissen. Al onze levens leken plotseling stil te staan. Ons hart spande zich als een
vuist in onze borst. Zelfs onze tranen, begraven onder lagen woede en
teleurstelling, werden gevangen en snel naar de oppervlakte gebracht. Ik dacht
dat de hele wereld stilstond van verbazing en geschoktheid. Alles wat ik voor
reëel had aangezien bleek een illusie te zijn, en alles waarvan ik dacht dat het
slechts een illusie was bleek reëel te zijn.Het moeilijkste voor ons was te horen
en te accepteren dat alles wat hij had gedaan, alle lelijke dingen die hij had
gezegd, het zoveel mogelijk vermijden van ons gezelschap, alleen maar was
omdat hij zoveel van ons hield. Zoveel van iemand houden datje ze liever nu
verdriet doet dan ze eeuwig ongelukkig te zien, is een liefde die zo oneindig is
dat hij je verstand te boven gaat.
Mama voelde zich verraden omdat hij het haar niet had verteld, Brenda haatte
zichzelf om de dingen die ze had gedaan en tegen hem gezegd, en ik vroeg me af
wat nu eigenlijk het verschil was tussen liefde en haat.
Het duurde heel lang voordat ik erachter kwam, en ik ben er nog steeds niet
helemaal zeker van dat ik het weet.
***
1. Zonnige herinneringen
Ik had vroeger altijd het gevoel dat het thuis elke dag, de hele dag Kerstmis was.
Mama's stem klonk zo gelukkig als ze iets zei. Iemand die zag hoe we elkaar 's
morgens begroetten, zou denken dat we cadeautjes verwachtten onder een
kerstboom. Gelach en gegiechel klonken als zilveren klokjes en mama's glimlach
was zo stralend dat er nooit een sombere dag bestond, zelfs niet als de lucht in
Tennessee grauw en bedekt was met dreigende donkere wolken en een ijskoude
regen.
Ik was niet bang om net te doen alsof, te dromen en me dingen te verbeelden.
Als ik knipperde met mijn ogen, kon ik het zonlicht zien weerkaatsen op bergen
sneeuw, die op kokos leken. En papa scheen te weten dat dit soort dagen, dagen
die dreigden ons te deprimeren, de dagen waren waarop hij met een verrassing
thuis moest komen, een bos van mama's lievelingsroosjes, een pop voor mij of
een spelletje voor Brenda. In die tijd kocht hij een pingpongtafel voor haar en
rackets, een nieuw tennisracket en een golfset. Ze was goed in elke sport, maar
haar voorkeur ging ten slotte uit naar basketbal en volleybal, omdat ze lang en
snel was. Zodra dat tot papa doordrong installeerde hij een basketbalnet met
achterwand in onze oprijlaan.
Mama zei dat zijn vrienden hem toen plaagden dat hij probeerde zijn dochter op
te voeden tot de zoon die hij niet had. Mama en papa waren gestopt met hun
pogingen om kinderen te krijgen nadat ik was geboren. Ik heb nooit gevraagd
waarom. Brenda vertelde me dat de reden was dat papa er niet tegen zou kunnen
om drie dochters te hebben. Hij bevond zich nu al ver in de minderheid. Maar
toch geloofden we dat het iets te maken had met mama's gezondheid, omdat ze
zo' n moeilijke bevalling had gehad toen ze mij kreeg, en ik uiteindelijk met een
keizersnede op de wereld was geholpen. En in mijn achterhoofd bleef de
gedachte hangen dat als ik er niet geweest was, papa misschien de zoon zou
hebben gehad die hij zo graag wilde.
Niemand gaf me ooit een schuldig gevoel. Niemand zinspeelde er zelfs maar op
dat mijn geboorte het probleem was. Ondanks alles waren we het perfecte gezin
in de ogen van al onze buren en vrienden.
Ik wenste vaak dat we bevroren waren in de tijd. Terwijl de meesten van mijn
Ik wenste vaak dat we bevroren waren in de tijd. Terwijl de meesten van mijn
vriendinnen wensten dat de wijzers van hun klokken en horloges sneller vooruit
zouden gaan, zodat ze in hun eigen auto konden rijden, steeds later thuiskomen
in de weekends, heftige dramatische romances beleven, vriendjes vangen als
vlinders in een net en hun foto's aan de muur prikken, probeerde ik de tijd te
vertragen alsof ik tegen de stroom in zwom. Ik wilde dat mama en papa eeuwig
zo jong zouden blijven als ze nu waren, nog steeds hartstochtelijk verliefd op
elkaar, hand in hand zittend en knuffelend en zoenend.
Al heel jong viel het me op dat de ouders van mijn vriendinnen elkaar niet zo na
stonden, elkaar niet zo vaak aanraakten of aankeken als mijn ouders. Ik bleef
dicht in hun buurt, omdat ik geloofde dat alleen al door in hun schaduw te
verkeren, me te koesteren in hun lach en glimlach, voldoende was om me voor
eeuwig en altijd te beschermen.
Brenda was minder gevoelig voor dat alles dan ik, en ze was beslist niet
geïnteresseerd in het stilzetten van de tijd. Ze streefde ernaar te worden
opgenomen in het team van een universiteit en serieus mee te dingen in
wedstrijden waarin ze kon uitblinken en de waardering en belangstelling wekken
van mensen die haar sportcarrière konden bevorderen. De puberteit leek alleen
maar hinderlijk. Ze werd onmogelijk als ze ongesteld was. Meer dan eens vroeg
ze zich hardop af waarom het leven van jongens niet op dezelfde manier
verstoord werd. Waarom werd hun ritme niet onderbroken, hun energie niet
ondermijnd, waarom werden zij niet depressief?
'Als ik van sekse kon veranderen,' fluisterde ze eens in mijn oor, 'zou ik het
onmiddellijk doen.'
Alleen al de gedachte aan zoiets deed de rillingen over mijn rug lopen. Ik had
nachtmerries waarin Brenda een snor kreeg, maar angstwekkender dan alles was
het idee dat ze het seksorgaan van een jongen zou hebben. Eén keer droomde ik
dat ik haar verraste in de badkamer nadat ze gedoucht had, en ze zich een paar
seconden te laat bedekte. Die droom maakte me wakker en ik ging snel overeind
zitten, met bonzend hart en een klamme huid. Ik was toen pas twaalf. Brenda
was bijna vijftien en 1,77 meter. Ze leek op vaders kant van de familie. Hij was
1,88 en zijn vader 1,93 meter. En mama was 1,75 meter.
Ik was bang dat de mensen zouden denken dat ik, omdat ik zo klein was, niet bij
de familie hoorde of dat ik mismaakt was. Mijn lichaam groeide meer in de
breedte dan in de lengte. Ik had een zwaarder beendergestel dan Brenda en had
nu al bredere heupen. Mijn gewicht zette zich eerst vast op mijn dijen en