andrzej pronaszko znany scenograf i zapomniany malarz

13 Pages·2011·10.79 MB·Polish

Originalveröffentlichung in: Biuletyn Historii Sztuki, 58 (1994), Nr.1-2, S. 101-113
Biuletyn Historii Sztuki
R.LVI, 1994, Nr 1-2
PL ISSN 0006-3967
ANNA WIERZBICKA
Warszawa, Instytut Sztuki PAN
ANDRZEJ PRONASZKO ZNANY SCENOGRAF I ZAPOMNIANY MALARZ
Andrzej Pronaszko znany jest przede wszystkim
jako wybitny scenograf. Choć twórczość dla teatru zaj­
muje główne miejsce w dorobku artystycznym Prona­
szki, jego prace malarskie i rysunki również zasługują
na szersze omówienie. Warto przypomnieć, że tą dzie­
dziną artysta zajął się nawet nieco wcześniej niż proje­
ktowaniem dekoracji teatralnych.
Jak pisał w swoich wspomnieniach, już od dzieciń­
stwa, spędzonego w Derebczynie na Podolu, "trawiłem
czas — w mniejszym stopniu na zabawach z rówieśnika­
mi - a w większym na wymalowywaniu barwnymi
kredkami przedmiotów otaczającego mnie świata, który
z dnia na dzień kolejno odkrywałem. Zaskakiwały mnie
one swoją przedziwną formą i barwą oraz "osobliwo­
ścią" tak krańcowo odmienną od mojej własnej i najbliż­
szego mi ludzkiego otoczenia".1
Gdy był starszy korzystał z rad zaprzyjaźnionego z
rodziną malarza Vlastimila Hofmana, który często spę­
dzał letnie wakacje w Derebczynie2. Należy przypusz­
czać, że z tego czasu zachował siąAutoportret, namalo­ //. 1. A. Pronaszko, "Autoportret na tle gałęzi drzewa", 1908,
wany w 1905 r. przechowywany w Muzeum Narodo­ ol.pł. Warszawa, Muzeum Narodowe.
wym w Krakowie. Trzy lata później, w r. 1908, nama­ Fot. T. Zółtowska-Huszcza
lował Autoportret na tle gałęzi drzewa, utrzymany w III. 1. A. Pronaszko, "Self Portrait against a Tree Branche",
1908, od on canvas. Warsaw, The National Museum
stylu modernizmu [il. 1]. Z obu dzieł spogląda na nas
Photo T. Zółtowska-Huszcza
mężczyzna o zdecydowanym, nieco zadziornym i upar­
tym wyrazie twarzy - cechach zdradzających silny cha­
rakter i nietuzinkową osobowość. Osobowość, która, artysta nie ukończył, gdyż: "(...) nie mogąc podołać
dodajmy, przysporzyła twórcy nie lada kłopotów w wielkiemu zamierzeniu. Płótno, aby dalej się nim nie
późniejszym życiu zawodowym. dręczyć, pociąłem na drobne kawałki"4. W 1909 r. wstą­
Około 1905 r. Andrzej Pronaszko myślał już o stu­ pił na krakowską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie
diach artystycznych. W końcu jednak uległ namowom uczył się pod kieunkiem Leona Wyczółkowskiego i
ojca i około 1906-07 rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Stanisława Dębickiego. Pracował wtedy" (...) nad reali­
Przemysłowej w Krakowie. Podczas tych studiów, prze­ stycznym opanowaniem formy i koloru studiowanego
rwanych w r. 1909, najbardziej zainteresowały go zaję­ przedmiotu"5. Do jego mistrzów należeli: Giotto, Hans
cia prowadzone przez Alfreda Dauna. W tym czasie, Holbein, Rembrandt i Stanisław Wyspiański.
około 1907-08, wykonał"(...) ogromną w rozmiarach W roku 1910, zrażony sposobem nauczania i kon­
kompozycję figuralną Sąd Ostateczny" . Obrazu tego serwatyzmem Akademii, przestał uczęszczać na tę
101
ANNA WIERZBICKA
//. 2. A. Pronaszko, "Obłąkana pątnica", 1913, akwarela
Repr wg J. Pollakówna, "Formiści"..,
III. 2. A. Pronaszko, "Insane Pilgrim", 1913, water colour.
Reprod. fromJ. Pollakówna, "Formiści"...
uczelnię. Z malarstwem jednak nie zerwał. Pragnąc prze­ Należy sądzić, że zasadnicza zmiana w malarstwie
ciwstawić się ogólnej atmosferze zastoju, polityce wysta­ artysty dokonała się około 1913 r. Począwszy bowiem
wowej Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych oraz dy­ od wtedy, jego obrazy nosiły już pewne cechy istotne
ktaturze Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", w dla formizmu. O tym, że płótna Pronaszki różniły się od
latach 1911-13, zajął się - wraz ze starszym o trzy lata bardziej konserwatywnych prac twórców eksponują­
bratem Zbigniewem oraz Tytusem Czyżewskim - orga­ cych wraz z nim w krakowskim lub lwowskim Związku
nizacją pierwszych Wystaw Niezależnych, wzorowa­ Powszechnym Artystów Plastyków czy Towarzystwie
nych na francuskich Salons des Independants. Przyjaciół Sztuk Pięknych, świadczy list malarza do
Tworzył wówczas obrazy, o różnorodnej tematydcey,r ekcji TPSP we Lwowie z 21 grudnia 1913 r. Warto
dziś w większości znane jedynie z tytułów umiesgzcoz ap­rzytoczyć w całości: Szanowni Panowie! Wobec
nych w katalogach wystaw. Były to, malowane tecczhanrnikoąs ecinnego pod względem artystycznym usposo­
olejną i akwarelą m.in.: portrety-Dziad i Pijak (wystab­ienia jurorów, którzy wolą zgniliznę starowieświet-
wione w 1910) , Dziewczyna z różą (wystawiony w czyzn [sic!] od świeżych powiewów twórczości, oświad­
1912)7, Portret panny Ł.P. (wystawiony w 1913)8,Por- czam, że więcej na wystawę Lwowską obrazów moich
tret męski, akwarela, 1913 (Muz. Narodowe w Warsza­ nie posyłam chyba, że wyżej wymienieni wyznawcy stru-
wie); pejzaże - Pejzaż z rzeką, olej na tekturze, 1910 pieszatości zrezygnują z prawa sędziowania obrazów.
(Muzeum Narodowe we Wrocławiu), Tatry9, Zielony Proszę o natychmiastowe wysianie mego obrazu pod
gaj10, Motyw z Bukowiny11 (wszystkie wystawione w adresem Tow. Sztuk Pięknych w Krakowie zostaję z
1912); obrazy rodzajowe - Chochlik polujący (wysta­ poważaniem And. Pronaszko16.
wiony w 1911)12 i Topielec1^ (wystawiony w 1913), W malarstwie Pronaszki "świeży powiew twórczo­
obrazy o treści religijnej - Chrystus nauczający, Kusze­ ści" polegał na stosowaniu uproszczonych i zgeometry-
nie i Pieta (wszystkie wystawione w 1913)14; obrazy o zowanych form. Zmieniła się również gama tematycz­
tematyce związanej z symbolizmem - Triumf śmierci na, prace o różnorodnej treści ustąpiły miejsca dominu­
(wystawiony w 1913)15 oraz liczne martwe natury. Nie­jącej odtąd tematyce religijnej. Pomiędzy rokiem 1913
wiele co prawda wiemy o stylu tych prac, ale tytuły a 1916 Pronaszko wykonał dwa cykle obrazów: Z domu
niektórych z nich -Chochlik polujący, Topielec, Triumf obłąkanych i Złożenie do grobu (inaczej Pajace lub
śmierci - wskazują na to, że w początkowym okresie Gusła). Z pierwszego zachowała się jedynie akwarela
twórczości Pronaszko pozostawał pod wpływem sztuki Obłąkana pątnica, [il. 2], w której przeważa linia sinu­
Młodej Polski. soidalna, a ekspresję syntetycznie potraktowanej, zgeo-
102
ANDRZEJ PRONASZKO
metryzowanej postaci, podkreśla intensywna barwa.
Praca ta, o kolorowych, płaskich płaszczyznach, może
się kojarzyć z twórczością Paul'a Gauguina. Jest bo­
wiem prawdopodobne, że Pronaszko oglądał obrazy
tego artysty na wystawie kolekcji Gabrieli Zapolskiej,
która odbyła się w Krakowie w 1910 r.17 Do cyklu tego
należał także obraz olejny Na wzgórzu śmierci, nieza-
chowany, wystawiony w 1914 roku18. Drugi z kolei cykl
jest nam znany na podstawie wykonanego techniką ak­
wareli obrazu Procesja, 1913-16, [il. 12] oraz pracy o
tym samym tytule, być może stanowiącej olejną, nieco
odmienną wersję tego tematu, przedstawionej na repro­
dukcji w "Głosie Plastyków" (1938 nr VIII - XII s. 30).
Obydwa dzieła charakteryzuje obrysowująca poszcze­
gólne fragmenty postaci gruba kreska, dzieląca je na
odrębne pola. Płaszczyzny, obwiedzione konturem, wy­
stępują także w bardzo ekspresyjmym gwaszu z około
1916-17 pt. Zdjęcie z krzyża, nie zachowanym, znanym
jedynie z reprodukcji w "Świecie" (1920 nr 3 s. 10).
Gwasz ten, podobnie jak wcześniejsze prace, przy-
II. 3. A. Pronaszko, "Autokarykatura", rys. ołówkiem.
Warszawa, Muzeum Teatralne. Fot. T. Kaźmierski
III. 3. A. Pronaszko, "Self Caricature", pencil drawing.
Warsaw, The Theatre Museum. Photo T. Kaźmierski
pominą projekt witrażu bądź mozaiki. Jego autor sam
zresztą przyznaje, iż: "Opracowując jakiś obraz malo­
B A U A 0 :/ wałem go często z myślą, że jest on studium przygoto­
wawczym do fresku lub mozaiki (...)"19. W podobnym
stylu namalowany został kolejny gwasz Pronaszki z
1917 r. zatytułowany Mnich [il. 13]. Około 1916 po­
wstała również niezachowana akwarela Bóstwo2®.
Wszystkie wymienione tu, a zachowane, prace odzna­
czają się ponadto bogatą gamą barwną, z przewagą
zieleni. Wydaje się, że stworzone w latach 1913-16
dzieła Pronaszki zgodne są z przyświecającym mu
wówczas credo, opublikowanym po wielu latach na
łamach "Głosu Plastyków": "Przedmiot realny jest w
malarstwie jedynie pretekstem do działania artystyczne­
go, a formy, mimo że są wyobrażeniami natury (odle­
głymi) wyrastają z atmosfery indywidualnego marzenia
o barwie, a nie z naśladowania natury"21.
W 1916 r. Andrzej i Zbigniew Pronaszkowie oraz
Tytus Czyżewski postanowili założyć "Towarzystwo
1LWOWJIIE
Skrajnych Modernistów", które za cel postawiło sobie:
"(...) przeciwstawić się tępocie i ogólnej śpiączce jaka
panowała wówczas w sztuce polskiej"--. Nowe ugrupo­
II. 4. A. Pronaszko, projekt okładki: W.Bunikiewicz, "Ballady",
Lwów 1920 wanie faktycznie przyjęło nazwę Ekspresjoniści Polscy,
III. 4. A. Pronaszko, design for coverof: W. Bunkiewicz, a od 1919 - Formiści. Już w 1917 r. liczyło ono, prócz
"Ballads", Lvov 1920 trojga założycieli, dziewięciu członków. W artykule O
103
ANNA WIERZBICKA
nicy. Z około 1918 r. pochodzą dwa gwasze, obydwa nie
zachowane: Wesele, reprodukowany w "Nowościach
Ilustrowanych" (1918 nr 29 s. 6) om. Doroczni goście,
reprodukowany w "Świecie" (1920 nr 3 s. 10). To za­
pewne między innymi te prace miał na myśli Witold
Sobolewski, gdy w recenzji z Wystawy Ekspresjoni­
stów w 1918 roku pisał: "Krążołki Andrzeja Pronaszki
bliższe niestety secesjo nizinowi niż ekspresji, są boleś­
nie podporządkowane przedstawianiu w obrazie literac­
kich tematów, które wyrażają się jedną z góry przyjętą
formy, bez szukania dla nich odpowiedników w kształ­
cie"" .
W tym stylu utrzymana jest także scena na plakacie
projektu Pronaszki zapowiadającym Wystawę Ekspre­
sjonistów (Formistów) w Krakowie w roku 1918 [il. 5).
Do prac powstałych w latach 1918-20 należy gwasz
Chrystus na Górze Oliwnej, inaczej zwany W Ogrójcu
nie zachowany, reprodukowany w "Świecie" (1920
nr 23 s. 5).
Z tego okresu pochodzą także znane jedynie z tytu­
łów prace: Św. Franciszek" , Melancho!icy~ orazWios-
//. 5. A, Pronaszko, plakat 2. Wystawy Formistów
(Ekspresyonistów), 1918, litogr. Kraków, Galeria ASP.
Repr. wgj. Pollakówna, "Formiści"...
111. 5. A. Pronaszko, poster of the Second Exhibition o/Formist
(Ejcpressionists), 1918, lithography. Cracow, The Gallery of
the Academy of Fine Arts. Reprod. from
./. Pollakówna, "Formiści"...
ekspresjoniźmieZbignicw Pronaszko, czołowy teoretyk
gmpy, tak scharakteryzował jej główne założenia: "Ma­
larstwo nie może być powrotem do natury, malarstwo
musi być zawsze powrotem do obrazu. Obrazem zaś jest
celowe, logiczne wypełnienie pewnymi formami, pew­
nej przestrzeni stanowiącej w ten sposób jednolity i
niezmienny organizm""3. Za zgodne z formizmem uz­
nać więc można te obrazy Andrzeja Pronaszki, które
powstały jeszcze przed uformowaniem się grupy. Sam
zresztą artysta na Wystawie Ekspresjonistów Polskich
pokazał dwie wcześniejsze prace: Zdjęcie z krzyża i
Procesję oraz nie zachowany obraz olejny Psalmiści
Pańscy'4. Już jednak jego dzieła z następnych lat różniły
się od tych powstałych do r. 1917, a także od prac
pozostałych członków grupy. Artysta nadal preferował II. 6. A. Pronaszko, "Podpalacz". 1918, rys. tuszem i gwasz.
technikę gwaszu, lecz miejsce silnie wyodrębnionych Warszawa, Muzeum Narodowe
płaszczyzn zajęła teraz obła, sinusoidalna, secesyjna III. 6. A. Pronaszko, "Arsonist", 1918, India ink drawing and
niemal kreska, występująca przedtem w Obłąkanej pąt­ gouache. Warsaw, The National Museum
1(14
ANDRZEJ PRONASZKO
II. 7. A. Pronaszko, "Taniec", 1920, rys. tuszem. Kcpr. wg "Zdrój" 1020
III. 7. A. Pronaszko, "Dunce", l')2<), India ink drawing. Reprod. from
"Zdrój" 1920
II. 8. A. Pronaszko, "Kompozycju z trzema postaciami", 1918, rys. tuszem.
Repr. wg "Maski" 1918
III. 8. A. Pronaszko, "Composition with Three Figures", 1918, India ink drawing.
Reprod. from "Maski" 1918
na, Lato, Jesień, Jasełka i Legenda (inaczej Pan Twar­ bizmowi, bardziej monochromatyczne, utrzymane w
dowski). Wiemy o nich jedynie, iż: "(...) są nie tylko szaro-niebieskiej tonacji kolorystycznej obrazy, wszy­
dziełami nowej formy lecz wynikają z dążeń kolorysty­ stkie malowane olejno. Są to: Ucieczka Marii do Egiptu,
cznych i ponad problem kształtu przenoszą barwę kon­ W pracowni (obydwa w Muzeum Sztuki w Łodzi) i
strukcji"28. Portret żony |il. 111. Architektura w tle pierwszego oraz
Rok 1921 przyniósł kolejną zmianę w twórczości wnętrze z drugiego obrazu, budzące skojarzenia ze sce­
Pronaszki. W tym czasie bowiem powstały bliskie ku- ną, przypominają nam o tym, że ich autor był sceno-
105
ANNA WIERZBICKA
//. 9. A. Pronaszko, "Muzykanci", ok. 1927, olpł.(?). Repr. wg
"Głos Plastyków" 1938
III. 9. A. Pronaszko, "Musicians", ca. 1927, oil on canvas (?).
Reprod. front "Głos Plastyków" 1938
grafem. Prawdopodobnie z 1921 r. pochodzą także zna­ któw drzeworytów dodać trzeba nie zachowaną pracę
ne jedynie z tytułów dzieła: Pierrot oraz Kompozycje Biały rycerz - wymienioną przez artystę w sporządzonym
własnoręcznie spisie prac na "nie ekspresjonistyczną wy­
Warto dodać, że Andrzej Pronaszko zajmował staswięę lwowską" w 1918 r.32 W spisie tym Pronaszko
również rysunkiem. Większość prac z tego zakrepsoud ajep ot­akże dzieła zaliczane przez niego nie tyle do
chodzi z lat 1918-20. Zamieszczone w charakterzper ojeokzt­ów graficznych, co gotowych drzeworytów. Są
dobników w czasopismach Kompozycja z trzema posta­ to, nie zachowane: Chrystus Objawiający się i Święta
ciami, tusz, reprodukowany w "Maskach" (1918 nr 1R9o dzina33. Listę tę uzupełniają wyliczone w katalogu
s. 380) [il. 8] i Taniec, tusz, (reprodukowany w "Zdroju" Wystawy obrazów i rzeźb formistów i Buntu drzeworyty:
1920 nr 3-4 s. 27) [il. 7] wyróżnia dynamiczna kreska, Bóg, Anioł oraz Na wzgórzu śmierci34. Jak widzimy
budząca skojarzenia z tanecznymi kompozycjami Henri były to przede wszystkim prace o temacie religijnym, przy
Matisse'a. W r. 1919 na Wystawie obrazów i rzeźb formi­ czym ostatnia z wymienionych - Na wzgórzu śmierci —
stów oraz poznańskiego "Buntu" artysta pokazał nieco odpowiadała obrazowi olejnemu o tym samym tytule.
"spokojniejszy", wykonany tuszem rysunek Pierwsze Żadna z tych grafik nie dotrwała do naszych czasów. Nie
spotkanie, (Muzeum Narodowe w Warszawie), a tsapkożseó, b też stwierdzić, czy Pronaszko był ich wykonawcą.
nie zachowane: Zwiastowanie i Ptaki30. Niektóre rysun­ W swoich wspomnieniach artysta nie przyznaje się do
ki stanowiły projekty drzeworytów. Za takie uznać na­ uprawiania tego gatunku twórczości. Wiadomo jednak,
leży prace: Podpalacz, rysunek wykonany tuszem i że zajmował się grafiką użytkową. Zaprojektował m.in.
gwaszem [il. 6], Chrystus na Górze Oliwnej wykonany okładki do: Ballad Witolda Bunikiewicza [il. 4] iSamuela
białą farbą ok. 1918 (Muzeum Narodowe w KrakowieZ) borowskiego Juliusza Słowackiego w transkrypcji sceni­
i W pustyni (Muzeum Narodowe w Warszawie)31.We cznej Cezarego Jellenty. Przez całe życie rysował również
wszystkich trzech dziełach ekspresyjna, naśladująca cięcia karykatury, głównie znajomych, rodziny oraz własne, czego
rylcem linia, kontrastuje z czarnym lub białym tłem. Wi­ przykładem mogą być, powstałe zapewne po II wojnie
dzimy ją także na rysunku Odpoczynek w drodze do światowej, rysowane ołówkiem cztery autokarykatury [il.
Egiptu, zdobiącym okładkę katalogu / Wystawy Formi­ 3] i jedna karykatura brata Zbigniewa, wszystkie przecho­
stów, która odbyła się Warszawie w 1919 r. Dwoy wapnroe jew­ Muzeum Teatralnym w Warszawie.
106
ANDRZEJ PRONASZKO
Choć grupa Formistów rozpadła się w r. 1922, nie­
którzy jej członkowie przypomnieli się warszawskiej
publiczności w 1927 r. pokazem swoich prac w Zachę­ *
1
cie. Najwięcej obrazów, dwadzieścia siedem, ekspono­—
wał wówczas Andrzej Pronaszko. Były wśród nich za­
równo kompozycje batalistyczne, jak i obrazy rodzajo­
we (Poranek na folwarku, Upalny podwieczorek), mar­
twe natury oraz, przeważające liczebnie portrety, (Auto­
portret, Magdalena)*5. Wszystkie przedstawione w
TZSP płótna zaginęły, warto więc przytoczyć opinię o
nich krytyka Wacława Husarskiego. W recenzji zamie­ -
szczonej w "Tygodniku Illustrowanym" pisał, iż obrazy
Pronaszki charakteryzuje "(...) rozmaitość poszukiwań
przechodząc przy tym coraz wyraźniej od zagadnień
1
formy ku problemom barwy. Ta przemiana, równoległa
zresztą do ewolucji, którąostatniemi laty przebywa cała
•
sztuka europejska, jest w danym wypadku tym szczęśli­
wsza, że artysta wykazuje istotnie nieprzeciętne poczu­
cie barwy. Tym niemniej związek jego z ideą formizmu
polega dziś już chyba tylko na wspomnieniach wspól­
nego punktu wyjścia"36.0 tym, że eksponowane w 1927
r. obrazy Pronaszki należały do innego, nie związanego
z formizmem, etapu twórczości artysty świadczą nie
tylko przytoczone słowa krytyka, ale także dołączo//n. a1 0. Ad. oP ronaszko, "Kompozycja", 1927-30, ol.pł.(?), Repr.
recenzji reprodukcja przedstawiająca jeden z wystawwg "iPor­aesens" 1927-30. Neg. Warszawa, Muzeum Narodowe.
nych pejzaży — daleki od uproszczeń i geometryIIzI.a 1c0j.i A. . Pronaszko, "Composition", 1927-1930, od on canvas
Skąd więc ta różnorodność treści i, jak można s(i?ę) . Reprod. front "Praesens" 1927-1930. Negathe: Warsaw,
The National Museum
domyślać, zmiana stylu?
Aby odpowiedzieć na to pytanie musimy cofnąć się
o dwa lata do r. 1925. "W roku 1925 chodziło mi o
gruntowne przekontrolowanie samego siebie i nabrwaan ie Garlińskiego w Warszawie, kolejno w 1929 i 1930 .
soków żywotnych do nowego skoku dalej. PowstaWł w1t9e2­9 Pronaszko eksponował 31 akwarel malowa­
dy szereg płócien. Niektóre z nich spaliły się, innynceh cphryzbead e wszystkim na południu Francji, takich jak:
zaginęły. Posiadał je prof. Kiełbasiński, szwagier Kporśocifó. łwFort Vendre, Pałac w Trouville, czy Przystań
L. Hirszfelda, zamieszkały wówczas w Zegrzynku wp odC ollioure (reprodukowanych w "Wiadomościach Li­
Warszawą. Były tam m.in.: Rytm, dwa kobiece akty, terackich" (1929 nr 44 s. 6), a także na Polesiu. W 1930
pejzaż malowany w pracowni na podstawie obserwacji natomiast, przedstawił warszawskiej publiczności 14
Teatru Letniego w Ogrodzie Saskim"37. Można się więc akwarel z Lazurowego Wybrzeża we Francji. Ani jeden
domyślać, że wystawione w 1927 r. obrazy należały do z tych pejzaży nie zachował się, raz jeszcze oddajmy
tego "przejściowego" etapu w działalności malarskiej więc głos krytykowi, który miał okazję je obejrzeć. W
Pronaszki. Zaliczyć do niego należy też obraz olejny recenzji z wystawy Konrad Winkler tak opisał te prace:
Pejzaż (podwórko) przechowywany w Muzeum Naro­ "Wznoszące się na różnych poziomach domki o czer­
dowym w Warszawie, także z 1927. wonych dachach i wąskich okienkach, palmy, kuliste
Około roku 1927 Pronaszko poszedł drogą dalszych sosny nadmorskie, niekiedy w dali ciemnoniebieski płat
eksperymentów z formą, ale, jak sam stwierdził "(...) morza lub zielone trójkąty gór stanowią dla niego jedy­
poszukując nowych plastycznych sformułowań nigdy nie pewne elementy linearne i kolorystyczne, z których
nie odcinałem się radykalnie od łączności z naturą. Stale buduje swe kompozycje malarskie. Pronaszko nie pra­
ją obserwowałem i często "wprost z natury" malowa­ gnie przedstawić pewnych określonych miejscowości
łem. Prawie corocznie wyjeżdżałem na pejzaż do Fran­ południowej Francji: pragnie tworzyć układy linii i plam
cji lub Włoch"38. Plonem tych wyjazdów były krajobra­ barwnych, których wartość spoczywa w nich samych.
zy, które artysta wystawił dwukrotnie w Salonie Czesła- Kompozycje jego (oranż, zielony, niebiesko-zielony,
107
ANNA WIERZBICKA
wiany w kraju i zagranicą . Możliwe, że reprodukcja w
"Głosie Plastyków" (1938 nr Vni-XH s. 30) [il. 9]
przedstawia rozszerzoną o dwie postacie wersję tej pra­
cy lub jej olejny szkic przygotowawczy. Obydwa dzieła
odznaczają się tym, że postacie i przedmioty sprowa­
dzone zostały do płaskich brył geometrycznych o skon-
trastowanych barwach (czerni i bieli?). Przypominają
one zaliczane do kubizmu syntetycznego obrazy Juana
Gris, które Pronaszko miał okazję obejrzeć podczas
swoich licznych w tym czasie wyjazdów do Francji i
Włoch.
W odróżnieniu od prac innych artystów zgrupowa­
nych wokół "Praesensu", obrazy Andrzeja Pronaszki nie
były nigdy ściśle abstrakcyjne. Powstałe w latach 1927-
31 Scena (kompozycja konstruktywistyczna) [il. 14],
Skrzypce i dwie Kompozycje [il. 10], nie zachowane,
reprodukowane w czasopiśmie "Praesens" (1927-30
nr 2 s. 108-110) zaliczyć należy do zdeformowanych
kompozycji przedmiotowych. Kojarzą się one zpracami
purystów - Amedee Ozenfanta i Charles-Edourd Jean-
nereta zwanego Le Corbusier oraz z dziełami Ferdinan-
da Legera z około 1925. Podobnie jaku purystów przed­
//. 11. A. Pronaszko, "Portretżony", 1921, ol.pl. Warszawa, mioty takie jak: butelka, dzbanek, filiżanka, a przede
Muzeum Narodowe. Fot. T. Zółtowska-Huszcza
wszystkim, gitara lub wiolonczela, podlegały surowej
III. 11. A. Pronaszko, "Portrait ofthe Wije", 1921, oil on canvas.
aranżacji. Przedstawiane były pod dowolnym kątem,
Warsaw, The National Museum. Photo T. Żótiowska-Huszcza
bez uwzględniania zasad perspektywy. W płótnach tych
kolor odgrywał rolę drugorzędną, a dominowały barwy:
niebieski, biały i czarny.
lila) nadają im pewną charakterystyczną miłą, ciepłą, Począwszy od 1935 r. Pronaszko, pochłonięty twór­
tonację barwną) są tylko ogólnikowo inspirowane przez czością dla teatru, znacznie mniej malował. W latach
pejzaż i architekturę południa dlatego tytuły katalogu, 1935-39 powstawały dzieła o różnorodnej tematyce, w
wymieniające nazwy pewnych określonych miejscowo­ większości zaginione. Prócz pejzaży i martwych natur
ści mogą łatwo prowadzić do nieporozumienia..."40. należały do nich, malowane techniką olejną obrazy: Pan
Akwarelowe krajobrazy zatytułowane Pejzaże senty­ mecenas, Scena jarmarczna (obydwa z ok. 1935)44, W
mentalne artysta przedstawił również w 1930 r. w Mu­ sklepie instrumentów muzycznych, z ok. 1937, praca za
zeum Miejskim w Gdańsku41. W 1935 natomiast poka­ którą otrzymał srebrny medal na wystawie Sztuka i
zał we lwowskim ZZPAP-ie 10 akwarel z Assyżu42. Technika w Paryżu w 193745 "oraz szereg niedużych
W 1926 r. Pronaszko związał się z grupą "Praesens"k, ompozycji figuralnych" i "wielka kompozycja figural­
do której faktycznie przystąpił trzy lata później. Choć na Lajkonik4 . Nie wiadomo niestety w jakim stylu
jego działalność w obrębie tej grupy dotyczyła głównie utrzymane były te płótna. Zachowany obraz z 1939 r.
architektury i scenografii to również w zakresie malar­ Poranek w pracowni [il. 16] pozwala stwierdzić, że
stwa stworzył wiele znaczących prac. U progu tego Pronaszko kontynuował w tym czasie swoje poszukiwa­
nowego etapu twórczości Pronaszki usytuować można nia związane z działalnością w obrębie grupy Praesens.
obraz olejny Handlarz instrumentów muzycznych z ok. Obraz ten należał do ostatnich dzieł artysty namalowa­
1926-27 znajdujący się w zbiorach prywatnych. Wystę­nych przed wybuchem II wojny światowej. Potem na­
pująca tu geometryzacja postaci i ograniczona gama stąpiła dziesięcioletnia przerwa w jego twórczości ma­
barwna, w wypadku tej pracy zredukowana do rdzawo- larskiej -zajętego najpierwpracą w podziemiu, a potem,
niebieskich odcieni, charakteryzować będzie późniejsze po zakończeniu wojny, projektowaniem dekoracji te­
płótna malarza. Jeszcze w 1926, lub bliżej 1927, po­ atralnych. Do sztalug powrócił około r. 1949, kiedy to,
wstał, nie zachowany obraz olejny Muzykanci, (inaczej odsunięty od teatru przez ówczesne władze zajął się
zwany Koncert), w latach 1927-28 wielokrotnie wysta­ spisywaniem wspomnień i twórczością literacką. Z lat
108
ANDRZEJ PRONASZKO
109
ANNA WIERZBICKA
110