Alexandra Oliva SON

411 Pages·2016·7.93 MB·Turkish

A E / >RA U\/A
u x a a ç o
nına girecekler. Hayali zorluklar yaratıp, olmadık ödül
vaît edecekler. Sırf güvenini kazanmak için.
jGüvenme.
nına tanımadığın insanlar katacak; en derin, en mahr
nla yüzleştirecekler. Seni oyuna getirip vazgeçirmek
< !
Vazgeçme;
« f* '' '
,
. Eh son rüyalarına göz dikecek, smıriarmı zorlayacak, ışığım
çalacaklar. Ama sen, sonu ne olursa olsun, içindeki sese inan,
. Karanlığa teslim olma.
Patlak veren bir felaketle rayımdan çıkan bîr reafityshovv yarışma» ve
bekleyen tehlikelerden habersiz, kaybetmemeye kararlı yarışmacılar,
belirsiz bir hayatta kalma oyunu ve bu oyunun parçan olmayı reddedip g
İçgüdülerine tutunan bir kadın. Okurların ve eleştirmenlerin övgüyle kar
Son, kısan ruhunun srmrlarına dair, ele avuca sığmayan, kışkırtıcı bir
• Yayın hakları 20'den fazla ülkeye satıldı.
• Sıra dışı kurgusuyla tüm dünyada ses getirdi,
• Yayınlandığı ülkelerde yılın kitabı olarak öne çıkarıldı.
fvvvvvv.ıiMrüyityl/An tl arttı
ifrtfifflatlefi sipariş <woKüicoffi
Alexandra Oliva
SON
1. Baskı: Ekim 2016
ISBN: 978-605-186-071-8
Yayınevi Sertifika No: 12330
Copyright©Alexandra Oliva
Bu kitabın Türkçe yayın haklan Aslı Karasuil Ajans aracılığıyla Marn
Yayın Dağ. San. Tic. Ltd. Şti.’ne aittir. Yayınevinden izin alınmadan
kısmen ya da tamamen alıntı yapılamaz, hiçbir şekilde kopya edile­
mez, çoğaltılamaz ve yayımlanamaz.
Baskı
MY Matbaacılık San. Tic ve Ltd. Şd.
Maltepe Mah. Yılanlı Ayazma Sok. No: 8F
Zeytinburnu/İstanbul
Sertifika No: 34191
Tel: [phone]
MARTI
MARTI YAYINCILIK özgün Adi The Last One
Martı Yayın Dağıtım San. Tic. Ltd. Şti.
Yayın Yönetmeni Şahin Güç
Maltepe Mh. Davutpaşa Cd.
Çeviren Cumhur Mısırlıoğlu
Yılanlı Ayazma Sk. No: 8
Editör Gamze Büyükkaya
Zeytinburnu/İstanbul
Tel: [phone] Düzelti Merve Akıncı Almaz
Faks: 0 212 483 27 38
Sayfa Tasarım Elif Yavuz
www.martiyayinlari.com
Kapak Tasarım Alla özabat
[email protected]
K . A T c ,s ı i ğ e * -fe .5 İı'/w ı o l - v , f t . '
ALE A A?£IA LM A
x a o
Çeviren: Cumhur Mısırlıoğlu
Yapım ekibinden ilk ölen kurgucu olacak. Kendini henüz has­
ta hissetmiyor ve şimdi sahada da değil. Zaten oraya yalnızca bir
kez, çekimler başlamadan önce gitmişti. Hem ormana bir göz atmak
hem de görüntülerini kurgulayacağı insanlarla tanışıp el sıkışmak
için: semptomsuz aktanm. Döneli bir haftadan fazla oldu, şimdi
kurgu stüdyosunda tek başına oturuyor, gayet de iyi hissediyor ken­
dini. Üzerindeki tişörtte, KAHVE GİRER DEHA ÇIKAR yazıyor.
Klavyede bir tuşa basıyor, küçük çalışma yerini neredeyse tamamıyla
dolduran otuz iki inçlik ekranda görüntüler beliriyor.
Açılış fragmanı. Önce yapraklar kaplıyor ekranı; meşeyle ak-
çaağaç, ardından tam da başvuru formunda belirttiği gibi “kah­
verengi” tenli bir kadının görüntüleri geliyor. Kadının, teni gibi
gözleri de koyu ve turuncu renkli spor atletine sığmayan kocaman
göğüsleri var. Her biri tek tek, özenle yerleştirilmiş gibi duran
bukleli siyah saçları kafasında bir kütle halinde duruyor.
Ondan sonra panoramik bir dağ manzarası çıkıyor; ülkenin
kuzeydoğusunun gurur kaynağı, yaz ortasında bile yemyeşil, ışıl
ışıl dağlar. Ardından bir tavşan beliriyor ekranda, her an fırlayıp
gitmeye hazır. O bir tarlanın içinde seke seke kaybolduktan sonra
kazınmış kafası güneşin altında mika gibi parlayan beyaz, genç bir
adam çıkıyor. Bir de yakın çekim görüyoruz onu; keskin, mavi
gözleriyle sertçe bakıyor. Sonra üstünde ekose gömlek olan, Ko­
reli, ufak tefek bir kadın çıkıyor. Bir dizinin üstüne çökmüş, elinde
bir bıçak, yere bakıyor. Onun arkasında, panter karası yüzünde
bir haftalık kirli sakalıyla uzun boylu, kel kafalı bir adam beliri­
yor. Kamera zum yapıyor. Kadın bir tavşanın derisini yüzmekte.
Ardından kara tenli adamın görüntüsü çıkıyor yine ama bu kez
kirli sakal yok. Objektife kilidenmiş koyu renk gözleri sakin ve
kendinden emin. Bakışları kapanmaya geldim diyor.
Sonra bir nehir. Ardından, bütün cephesi nokta nokta li­
kenlerle kaplanmış, boz bir kayalık, daha sonra beyaz bir adam
daha ama bunun saçlan kızıl. Kayalığa yapışmış halde duruyor
ama kare öyle ayarlanmış ki, onu asık kaldığı yere bağlayan ipin
görüntüsü solduğu için incecik bir çizgi gibi kaybolmuş kayalıkta.
Bir sonraki resim açık tenli, sarışın bir kadına ait. Kahverengi
çerçeveli, kare şeklindeki gözlüklerinin ardında ışıl ışıl bir çift yeşil
göz. Kurgucu resmi dondurup bekliyor. Bu kadının gülümseyişin­
de ve kameradan uzaklara attığı bakışında hoşuna giden bir şey var.
Diğerlerinden daha sahici birine benziyor. Belki de daha iyi rol kes­
tiğinden ama olsun, kurgucunun hoşuna gidiyor, rol kesmeyi o da
biliyor sonuçta. Yapım ekibinden çekimler gelmeye başlayalı on gün
oldu ve kurgucu bu kadını favorisi belledi bile. Hayvansever sanşın,
hevesli öğrenci. Durup kadının o doğal tebessümünü incelemeye
koyuluyor biraz daha. Elinde, kesip yapışturabileceği o kadar çok açı
var ki... Seçmek ona kalsaydı tabii.
Stüdyonun kapısı açılıyor. İçeri uzun boylu, beyaz bir adam
giriyor. Saha dışı yapımcısı. Gelip başında dikilirken kurgucu kas­
katı kesiliyor.
“Zoo*’yu bu kez nereye koydun bakayım?” diye soruyor ya­
pımcı._________
Sam adhyanşmaayaban hayat barınağı ve rehabilitasyon merkebinde çalıştığından yapım ekibi İngilizcede
*
hayvanat bahçesi anlamına gelen \oo” kelimesini, kendisine lakap olarak takmıştır, (e. n.)
“Avcı’nın arkasına,” diyor kurgucu. “Kovboy’un önüne.”
Yapımcı başım düşünceli düşünceli salladıktan sonra bir
adım geri çekilip ekrana bakıyor. Mavi, gıcır gıcır bir gömlek, be­
nekli san bir kravat vekot pantolon giymiş. Kurgucu da en az
yapımcı kadar beyaz tenli ama güneşe çıkınca kararan cinsten.
Kurgucunun soyağacı biraz karmaşık. Ezelden beri, etnik kökeni
sorulduğunda hangi kutucuğu işaretleyeceğini bilememiş, her se­
ferinde mecburen beyazı seçmiş.
“Havacı ne âlemde? Bayrağı ekledin mi?” diye soruyor ya­
pımcı. Kurgucu sandalyesinde dönüp ona bir bakış atıyor. Ar­
kadan vuran bilgisayarın ışığı siyah saçlarının etrafında pürüzlü
bir hale şeklini alıyor. “O konuda ciddi miydin gerçekten?” diye
soruyor nihayet.
“Kesinlikle,” diye karşılık veriyor yapımcı. “En sona kimi
koydun bu arada?”
“Yine Marangoz Bebek var, ama...”
Yine o olmasın.”
Kurgucu tam, iyi de ne yamandır bunun için uğraşıyorum, diyecek
oluyor, son anda vazgeçip susuyor. Dünden beri açılış fragmanı­
nın üzerinde çalışmış, üstüne üsdük daha hafta finaline başlama­
mış bile. Onu uzun bir günün beklediği belli oldu. Uzun bir gece
hatta. Sinirle geri dönüyor ekranına. “Ben de Bankacı ya da Siyahi
Doktor’la bitiririm diye düşünüyordum,” diyor.
“Bankacı’yı yap,” diyor yapımcı. “Sen güven bana.” Bir anlık
duraksamanın ardından, “Dünkü çekimleri gördün mü bu ara­
da?” diye soruyor.
Haftada üç bölüm, sıfir stok. Canlı yayınlasalar daha iyi. Bu
böyle gitmez diye geçiriyor kurgucu içinden. “İlk yarım saatine
falan bakabildim.”
Yapımcı kahkahayı padatıyor. Monitörün ışığında dişleri sarı
san görünüyor. “Maden bulduk, maden,” diyor. “Garson Kız,
Zoo, dur bakayım, bir de kim vardı.. Bir süre durup düşünüyor,
hatırlayınca parmaklarını şıklatıyor. “Hah, Kovboy. Görev’i zaten
zamanında bitiremediler, bir de üstüne...” -havada parmaklarıyla
tırnak işareti yaparak— “‘cesedi’ görünce kafayı yedi Garson Kız.
Nefes nefese kaldı, ağlamaya başladı. Sonra Zoo da çileden çıktı.”
Kurgucu oturduğu yerde huzursuzca kıpırdanıyor. £Ya-
nşmayı mı bıraktı yoksa?” diye soruyor. Düş kınklığından yüzü
yanıyor şimdi. Oysaki Zoo’nun zaferini kurgulamayı dört gözle
bekliyordu. Zafer olması da şart değildi; finalde mağrur bir yenilgi
de yeterdi. Avcı’yı tek başına alt etmesi mümkün görünmüyordu
zaten. Havacı’nın önceki gün burkulan bileği işlerini zora sok­
muştu. Avcı ise alabildiğine güçlü, becerikli ve istikrarlı gidiyor­
du. Kazanması kaçınılmaz görünüyordu ama bir kurgucu olarak
onun görevi de Avcı’nın zaferini garanti değilmiş gibi göstermekti
ve bunun için Zoo’yu kullanmayı planlıyordu. İkisini birlikte kur­
gulamayı, zıtlıklardan sanat yaratmayı seviyordu.
“Hayır, bırakmadı,” diyor yapımcı, kurgucunun omzuna
şaplağı indirirken. “Ama çok fenaydı çok.”
Kurgucu bir an Zoo’nun ekrandaki nahif görüntüsüne, o
yeşil gözlerdeki sevecenliğe bakakalıyor. İşlerin bu noktaya gel­
mesi hiç hoşuna gitmiyor. Bunu ona konduramıyor.
“Kadın, Garson Kız’a bağırdı,” diye devam ediyor yapımcı
anlatmaya, “işte, kaybetmemizin sebebi sensin de, bir de üstüne
ağlıydım da falan. Muhteşemdi yani. Hemen arkasından özür
diledi kızdan ama olsun. Sen de görürsün zaten.”
En iyiler bile bozabilir kendini diye düşünüyor kurgucu.
Programın amacı da bu zaten: Yarışmacıları bozmak. Ringe çı­
kan on iki yarışmacıya bunun bir hayatta kalma oyunu olduğunu,
bir yarış olduğunu söylemişlerdi. Bunlar da doğru tabü ama yine
de... Yarışmanın onlara bildirilen ismi bile aldatmacaydı. Sözleş­
menin bir yerinde, küçük harflerle yazıyordu da. Yarışmanın adı
Orman değil Karanlıkta olacaktı.
“Her neyse, fragmanın güncellenmiş halinin öğlene kadar
bitmesi gerekiyor,” diyor yapımcı.
“Biliyorum,” diyor kurgucu.
“Tamam o zaman. Ben de hatırlatmak için söylemiştim za­
ten.” Yapımcı parmaklarıyla tabanca yapıp kurgucuya bir el ateş
ediyor, sonra da çıkmak üzere arkasını dönüyor ama sonra vazge­
çip bir daha ekrana bakıyor. Görüntü enerji tasarrufu modunda
hafifçe kararmış ama Zoo’nun yüzü hâlâ seçilebiliyor. “Şuna bak,
nasıl da gülümsüyor,” diyor yapımcı. “Zavallı şey, onu neyin bek­
lediğinden haberi yoktu.” Biraz acıma biraz da neşe karışımı kısa
bir kahkaha atıyor, ardından da çıkıp gidiyor.
Kurgucuysa bilgisayarına dönüyor, Zoo’nun gülümseyen
yüzünü aydınlatmak için fareyi hareket ettiriyor, sonra yeniden
işe girişiyor. Açılış fragmanını bitirdiğinde kemiklerine kadar iş­
leyen bir yorgunluk çökecek üzerine. İlk öksürük, hafta finalim
tamamladığında, yani yarın sabah gelecek. Sonra da, akşama kal­
madan erken bir veri numunesine, padamadan önceki bir işarete
dönüşecek. Uzmanlar ne olup bittiğine kafa yoracaklar tabii ama
anlayacak kadar zamanlan olmayacak. Bu her neyse, vurmadan
önce bekleyen bir şey. Evvela arka koltukta saklanan, sonra ani­
den direksiyonun başına geçip arabayı dosdoğru uçuruma süren
bir şey. Bu arada uzmanların çoğuna da bulaşmış durumda.
Yapımcı da ölecek elbette; beş gün sonra... 400 metrekarelik
evinde bir başına, zayıf düşmüş ve terk edilmiş bir halde ölecek.
Ömrünün son anlannda, dili, burnundan damlayan kana gidecek
istemsizce, ağzı o kadar kurumuş olacak işte. O zamana kadar açı­
lış haftasının ilk üç bölümü de yayınlanmış olacak; hatta sonun­
cusunu her şeyden habersiz, flaş habermiş gibi araya girecekler.
Fakat çekimler şu anda bile devam ediyor. Yapım ekibi bölgeyi
boşaltmaya çalışıyor ama yarışmacılar Sololarda ve bütün ekip
de onların peşinde. Acil durum planları vardı ama böyle bir şey
için değildi hiçbiri. Çocukların desen çizmek için kullandığı spi­
ral cetveller gibi: Desenini çizmeye bir güzel başlarsm ama elin
■ bir kayar, ortaya uçuk kaçık şekiller çıkar. Şimdi bir beceriksizlik
ve panik havası hâkim. Başlangıçtaki iyi niyet gitmiş, yerine can
derdi gelmiş. Kimse tam olarak ne olup bittiğini bilmiyor. Kimse
nerede hata yapıldığını bilmiyor. Ama yapımcı, ölmeden önce en
azından şu kadarını biliyor olacak: Ters giden bir şeyler var