Alciphronis Rhetoris epistularum libri IV PDF
Preview Alciphronis Rhetoris epistularum libri IV
hroii ed. Schepers. Tab. L τ TttX-^ yqUCCK pyi ' ' " "rj" /UatfJlf Κ ο A. (4ui ΧΑ κ - · · G ^ cny^<^5f» " K . M i C» έ i -u/* - ov^ 7 » ; f Vindoh. inter ph oL Gr. n" 342 (B) — ep. Ale. II24 [III 27] et II25 [III28] init. ALCIPHRONIS RHETORIS EPISTVLARVM LIBRI IV EDIDIT M. A. SCHEPERS EDITIO STEREOTYPA EDITIONIS ANNIMCMV STVTGARDIAE IN AEDIBVS B.G.TEVBNERI MCMLXIX BIBLIOTHECA SCRIPTORVM GRAECORVM ET ROMANORVM TEVBNERIANA Verlage-Nummer 1023 Alle Rechte, auch die der Übersetzung, des auezugeweieen Nachdruckes und der fotomechaniechen Wiedergabe, vorbehalten © ß. G. Teubner, Stuttgart 1969 Printed in Germany Druck: Jullu· Beltz, Weinheim a. d.B. PRAEMONENDA. Epistulas Alciphroneas specimen inaugurale luci de- deram Groningae in aedibus J. B. Wolters mense Decembri anni MCMI. Ad earn editionem, vel potius prae-editionem quippe quae non in usum v. d. composita erat (et ideo verborum indicem ei addere nolui), partem tantum codi- cum meis inspexeram oculis. Unde factum est, ut quod ad libros Italos nisus collatione Se eriana et ignorans adhuc Harlejanum, non paucas ibi aut omiserim aut pa- rum accurate enotatas receperim lectiones. Praeterea autem de codicum familiis nee non de ordinis epistularum librorum I et Π vulg. origine atque ratione in nebulis versabar: qua de causa in ilia editione epistulae truncatae ΠΙ 41, IV 1, 12, 13 adhuc fragmentorum (2, 3, 4, 5) no- mine legebantur, additis Cratetis ep. 10 initio (fragm. 1, quod in hac ed. omisi) atque fragmento scriptoris incerti (fragm. 6, vid. appendicem). Nunc, postquam etiam codd. Italos manibus versavi et J. P. Gilson Harlejani fecit collationem; postquam (auctore praesertim atque fau- tore U. Ph. Boissevain) codicum stemmate constituto epistulas illas detruncatas suo loco inserui; postquam numerorum atque verborum indices adjeci — spero me pro virili parte Alciphroni consuluisse. Ad epp. indi- candas ubique meis usus sum numeris. In notis criticis (quibus in singulis paginis codicum sigla supraposui) eas, ut par est, omisi conjecturas omnes quae falsis codicum lectionibus nitebantur. Quod denique ad linguam Alci- phroneam, non possum quin grato animo atque libenter fatear, me multa debere libro illi utili de Atticismo, quern scripsit Gulielmus Schmid. PRAEFATIO. Stephanas Bergler primus (Lipsiae aim. MDCCXV) non tantum epistulas Alciphroneas separatim edidit, verum etiam epp. 72 ad id temporis ignotas in lucem produxit atque suo Marte in tertii libri formam redegit. Ante eum enim 44 tantum epistulae (I 1—10, 14—22, III 37—40, II 3—7 et lib. IV praeter ep. 1, 12 et 13) notae erant ab Aldo editae in corpore quod inscribitur Ιπιΰτοΐαΐ διαφόρων φιλοβόφων ρητόρων ΰοφιΰτων ϊ£ προς τοις εί'κοβι (Venet. ann. MID). Praeterea versione Aldina correeta ipse Bergl. novas illas epp. 72 latine vertit atque suam editionem copiosissimis doctisque notis illustravit. Praefa- tionem ejus ad lectorem invenies etiam in praef. Seileri p. XXI sq. Patet inde eum novas eas epp. fere omnes sumpsisse ex apographo quodam Vaticano, de quo mox plura erunt dicenda.1) Adhibuit quoque librum optimum B Vindobonensem, sed praeterquam quod inde edidit II 1 et 31—39, nonnisi in locis suspectis eum codicem con- tulit. Unde factum est, ut et totam neglexerit ep. II 29 et multas egregias omiserit lectiones. Sed haec vix aegre tulerim in viro de Alciphrone optime merito, cujus aucto- 1) Ad I 11—13 et III 1—5 usque ad ££ ov usus est prae- terea duabus collationibus libri recentissimi Barberiniani II 2, de quo vid. pag. XL Quas collationes quia Bigotius et Lam- becius Berglero miserant, hucusque ab editoribus siglis Big. et Lamb, indicabantur. PRAEFATIO. V ritas tanta fait, ut textus ab eo constitutus per totum fere sec. XVIII immutatus remanserit.1) J. Aug. Wagner tandem aliam edition em paravit (Lipsiae ann. MDCCLXXXVIII) adscitis novis codicum auxiliis. Bastius enim ejus editionis causa denuo contulit codicem ilium Vindob. B (unde i. a. produxit ep. II 29 a Berglero neglectam) atque ex Vindob. 318 (hucusque indi- cate littera A) varias lectiones enotavit; et Weigelius, medicus eo tempore illustris, Wagnero misit Roma apo- graphum epp. Ill—13 et III 1—5 usque ad ε£ ·οδ ex codice Barberiniano II 2 (de quo apographo recenti vid. pag. XI), nee non ex cod. Florentino (Flor, in hac ed.) ep. I 11, fragm. ep. Ill 36, epistulam Cratetis 9 atque initium 10 (hucusque Ale. fragm. l), HI 41, IV 1, IV 12 et fragm. scriptoris incerti (vid. appendicem meam). Praeterea epistulae IV 12 nonnulla frustula Wagn. col- legit e Valckenaerii Dorvilii Bernardi annotationibus. In ceteris textum quern Bergl. constituerat Wagner fere intactum reliquit. Nihilominus per plus quam 50 annos nullus inventus est v. d. qui epp. nostras denuo ederet, donee anno MDCCCLIII E. E. Seiler eas „recensuit, cum Bergleri integris, Meinekii, Wagneri aliorum selectis suisque annotationibus edidit, indices adjecitu, quae editio et ipsa Lipsiae prodiit. Ecce primam editionem apparatu critico instructam, quern apparatum Seilerus undique col- legit: e libris Parisinis quos Theod. Doehner contulerat, e libris Palatinis, e Valckenaerii copus etiamque e codd. Italis, quorum tarnen lectiones magna ex parte in praef. (p. XXIII—XLVI) enotare coactus est neque ad textum emendandum adhibere potuit, quia editionis novem jam plagulae (usque ad p. 144) prelo subjectae erant cum ex Italia rediret. Epistulis Wagnerianis addidit III 42 jam a Bastio e cod. Par. Γ editam et IV 13 (cujus frustula tantum ediderat Wagn.). 1) Anno MDCCLXXXXI epp. Alciphr. editae eunt Trajecti ad Rhenum apud Wild et Altheer „impressae accuratissime ad Steph. Bergleri editionem". VI PRAEFATIO. Seileriana igitur opera fundamentum criticum satis firmum jactum esse videbatur, et Aug. Meineke ad ed. suam, quae eodem anno MDCCCLIII Lipsiae sumptibus B. G. Teubneri prodiit, non tantum nullum novum adhi- buit librum ms., verum etiam de codd. notis Seilero cre- didit. Attamen haec editio ideo magni est pretii, quia Meinekius textui adhibere potuit totam Vaticani Floren- tini Veneti collationem Seilerianam, nee non cum in supple- mento critico copioso nobiscum conjecturas suas nonnun- quam ingeniosissimas communicaverit. Neque mirum est inde ab illo anno optimum quemque criticum quasi cer- tatim de Alciphrone disputasse. Quae disputationes quantum nostro profuerint facile eolligas ex ed. Hercheriana. Rud. enim Hercher inter epistolo- graphos Graecos (Paris, apud. Didot ann. MDCCCLXXHI), ut par est, etiam Alciphronem edidit, quae editio sescentis locis a Meinekiana discrepans, comprobat auctorem de Atticismo prae ceteris Cobeto credidisse. Praeterea hujus aliorumque v. d. conjecturas recepit aut in praefatiuncula critica enotavit additis suis nonnunquam verissimis. At neque Hercher aut codd. notos denuo inspexisse aut novos adhibuisse videtur.1) Attamen jam satis super- que patet ex us locis ubi apud Seil, in ann. crit. legitur: „fortasse etiam "Γ ', vel „vero est simile eum librum (Γ1) exhibere" Doehnerum libros Parisinos non cum pulviseulo excussisse. Non minus Vindobonensium codicum nova collatio flagitabatur: post Bastium enim nemo eos denuo versaverat. Minime tarnen suspicabar neque suspicari audebam et Doebnerum et Bastium, virum ilium in talibus unice versatum, hac in re tanta egisse socordia atque negligentia quanta mini patuit ex illorum codicum examine. Cete- rum jam ex librorum Parisinorum 1696 (jT) et 2720 (hucusque Θ) collatione Ruhnkeniana, quam ex Bibliotheca 1) In perpaucis locis contulit cod. Neap. Ill A A 14, de quo vid. p. XVIII. PRAEFATIO. ΥΠ Leidensi (755 E) Scato de Vries sua benevolentia atque humanitate ultro mihi misit, tale quid conjeceram de Pa- risinis: permultis enim locis haec eollatio a Doehneriana discrepabat. Adii igitur bibliothecam publ. Parisinam (mense Aprili anni MCMI), praesertim cum ibi secundum Seilerum (praef. ejus p. XVII) tres libri asservarentur nondum collati. Et mox comperi non tantum Doeh- nerum cod. illos 1696 et 2720 negligenter admodum tractasse, verum etiam ceteros Parisinos quos ille inspe- xisset nova collatiqne valde egere. Trium autem codicum illorum hucusque non examinatorum unus saltern non parvi momenti esse videbatur ad textum qui dicitur con- stituendum. Hi igitur libri Parisini denuo examinandi erant: Γ. Parisinus 1696 form, quart, pergam. sec. ΙΠ Χ vel XIV (errore Seil, refert sec. XI), satis perspicue exaratus, fol. 307, ad Alciphr. sine notis mrg. Continet praeter Phi- lostrati vit. soph., imagg., heroic, cum schol., de Apoll. Tyan. libr. Vni, fragm. erot., Callistrati descr. septem priores, Philostrati epp. amator., etiam (fol. 288 sqq.) Alciphronis epp. rusticas nauticas parasiticas hasce: lib. I sub titulo Άλκίφρονος ρήτορος επιοτολκι κγροικικαί (voluit αλιεντικαί), II 2—15, 17—27, 16, 28, 30 quae inscribuntur οντ αντον έτίΐΰτολαΐ άγροικικαΐ, lib. Ill praeter ep. 40 *) cum inscr. ον τ αντον Ιηιβτολαΐ παραΰι,τιχαΐ. Sequitur epistula Φιλόΰτρατος Άβπαΰΐψ scripta manu recentiore. Ex eodem archetypo descriptus videtur atque Vat. l, vid. p. XVI sq. Ad demonstrandum quanta incuria Doehnerus confece- rit hujus libri egregii collationem h. 1. pauca e multis enumerabo male enotata: I l, 4 εξωγκωμ^νον Ρ, non έξογκονμενον. I 9, 3 verba αρ π αντω τις—η non om. Γ sed praeb. Λαρ' αντών. τις Sicc δον παραμ,., confirmans Co- beti conject. 1) Male igitur Seil. Doehnero credens rettulit epp. III 37 et II 16 in Γ non inveniri. ΠΙ Υ PRAEFATIO. I 10 inscr. Κέφαλος Γ, non 'Τφαλος. ibid. 4 κερί νοΰτήΰομεν Γ1, οη η περινοΰτήΰομεν. Ι 12 init. ον εί pro if hab. "Γ , quod jam dudum voluit Valck. 115.1 non περιπλεϊν sed παραπλεΐν Γ, ut conjecerat Cob. 117,3 ω παντελ&ς κπώλειαν πρ., quod Seil, propo- suit, habet Γ. 115.2 verba τίνα—δε non om. Γ" yerum praeb. τίνα. βαπρα dice τ. %ρ. II 9,1 μονΰικως Γ, οη η μονβικης, III 2, 2 βρέγματος Γ1, οη η βρέχματος. ΠΙ 8,1 Άκαρνανίδα Γ confinnans Bergleri conj. ΙΠ 14,1 Ζενξίππην hab. Γ1, ut voluit Majus. ΠΙ 22, l post ΰτρατιώτης inserit οΰτος Γ. Ill 29 inscr. Πηξάγχωνος Γ, quod proposuit Cob. ibid. 1 non τονς Ά&ήνηβί sed ων τ Ά&. hab. Γ III 36, 3 βα&ςων Γ, οη η βαρά&ρων. Ex hoc codice Γ sine ullo dubio (ut jam suspicaba- tur M. Schanz Bh. Mus. N. F. 37 p. 139sq.) quod ad Alci- phronem descriptus est cod. Urbinas 110 (hucusque indi- catus siglo C/irfe.) chartac. sec. XV fol. 164. Non tantum enim easdem habet epistulas eodem ordine iisdem titulis atque "Γ, verum etiam in utroque cod. post III 41 invenitur, in Γ scripta manu recentiore in Urbinate 110 manu prima, ep. Φιλόΰτρατος Άΰηαΰίω. Idem probant var. 1.: fere ubi- que enim conspirant; ubi autem discrepant Γ semper melior est, cf. v. c. ΙΠ 8, l Άκαςνανίδα Ρ, ^Ακαρανίδα. Urb.; III 16,1 "Ιπιτςίποι Γ επιτρέπει Urb.; Ill 19,1 διάκενου "Γ , διαχείμ,ενον sine sensu Urb.; ΠΙ 26,3 επιτύμβιος J7, επι- τήδειος Urb.; 11127,2 παρόν Γ, περάν Urb. Quod com- probatur hisce locis: 11122,1 κγενητονς "Γ , άγεννήτονς Urb.; ΠΙ 24,1 ε'χαπτον Γ mut. in εχαμπτον quod Urb.] Ill 25, 2 ορμώμενης Γ mut. in ωρμωμένης quod Urb. In hac igitur editione Urbinatem 110 negligendum putavi. Π. Parisinus 3021 (olim Colbertinus) form. oct. chart.
The list of books you might like
