500 pagina's aan getuigenverklaringen

504 Pages·2011·3.29 MB·English

Gynaecologe herstelt na verwijdering DECT
woensdag, 19 oktober 2005 - Dossier: Ervaringen artsen, medici en wetenschappers

Gynaecologe herstelt na verwijdering DECT

Herfst 2004 begon ik tekenen van overbelasting te vertonen. Aanvallen van
uitputting, diarree, bij vlagen hoge bloeddruk. Mijn omgeving concludeerde: dat is
stress. Ga toch eens op de bank liggen met je benen omhoog. Ga eens op vakantie.
Ik heb een gezin met vier kinderen, oefen mijn beroep uit in een groepspraktijk en
heb daarnaast nog een aantal nevenfuncties. Ik geloofde daarom zelf ook in
uitputting, omdat de aanvallen zich steeds vaker en intensiever voordeden.

Eind september consulteerde ik een collega-internist. Ik had sterke angstgevoelens,
de indruk niet helder te kunnen denken, druk op de borst (ik dacht aan een
hartinfarct) en ik was echt bang dood te zullen gaan. Mijn bloeddruk steeg naar
160/90 (normaal heb ik een veel lagere bloeddruk) en ik had last van diarree en
trillende spieren. De angst ging meestal na ongeveer een half uur voorbij.

Een acuut hartinfarct werd uitgesloten. Ik werd onderzocht met elektrocardiograms,
ultrasoon geluid, bloeddrukmeting. Ik had tijdens de testen geen aanvallen en we
besloten niet tot een behandeling over te gaan.

De aanvallen deden zich vooral in de late avond en nacht voor. Ze namen toe en
duurden langer. Mijn bloeddruk steeg steeds hoger, in rust tot 180/110. Onderzocht
werd of ik misschien een tumor van de bijnier had, die stress-hormonen veroorzaakt,
wat gekenmerkt wordt door bloeddrukverhogingen. Het resultaat was negatief, geen
tumor. Maar twee weken later werd ik wel op de grens van instorten naar de internist
gebracht.

De collega-internist werd nu toch echt bezorgd. Hij liet een MR-beeld van mijn hoofd
maken, om een eventuele hersentumor uit te sluiten, ook een CT-scan van mijn buik,
om nogmaals een bijniertumor uit te sluiten. De medicatie voor de bloeddruk werd
verhoogd, waardoor ik weer een week of twee zonder aanvallen verder kon.

In de laatste week van oktober begonnen de aanvallen weer, heftiger dan voorheen.
Ik kon niet meer slapen, door de diarree verloor ik twee kilogram in één week, de
uitputting werd groter. Na drie nachten waarin ik werkelijk geen oog had dichtgedaan
en na overleg met de internist ging ik naar een kliniek in Nürnberg.

Toen ik werd opgenomen was mijn bloeddruk 170/110. Langzaam daalde de
bloeddruk, zonder medicatie, tot hij 's avonds normaal was. Mijn urine werd 24 uur
lang verzameld, om opnieuw een probleem met de bijnieren uit te sluiten. Ik kreeg
geen enkele aanval meer, mijn bloeddruk werd ongeveer 120/80. Het was een rare
vertoning.

Ik mocht in het weekend naar huis. De eerste nacht thuis kwam hetzelfde beeld
meteen terug en ik werd nog vertwijfelder. Na het weekend weer naar de kliniek,
allerlei onderzoeken, maar geen symptomen. Er werd geen organische oorzaak voor
de hypertonie gevonden, maar aangeraden om te ontspannen.

Natuurlijk begon ik aan mijzelf te twijfelen. Misschien was er toch een psychische
oorzaak. Ik begon met ontspanningsoefeningen en een lichte behandeling met
hormonen met in gedachten, dat het door het jaargetijde zou kunnen komen. De
aanvallen kwamen niet meer voor en de bloeddruk liet zich beter regelen.

- 1 -
Dat ging drie weken goed. De slaapstoornissen kwamen daarna terug en werden
steeds ernstiger. Ik ging naar een neurologe, die een EEG maakte en zei: ''nogal
chaotisch''. Ik kreeg een antidepressivum mee en vroeg me af, of ik dat nu moest
innemen. Ik ben blij dat ik het niet gedaan heb, want het had de symptomen
waarschijnlijk onderdrukt en ik zou de oorzaak van mijn lijden niet hebben ontdekt.

Het werd kerstmis en we hadden een week vakantie. De laatste drie nachten voor de
vakantie sliep ik helemaal niet. In de week vakantie voelde ik me iets beter. Weer
thuis kwamen de slaapstoornissen direct terug. Ik werd steed meer vertwijfeld. Ik
moest de medicatie tegen de verhoogde bloeddruk steeds opvoeren, om hetzelfde
effect te krijgen. Ik consulteerde een psychotherapeut, die mij aanraadde toch met
therapie te beginnen. Ik moest slaaptabletten nemen om überhaupt nog te kunnen
slapen.

Ik begon me af te vragen hoe ik verder kon gaan met mijn werk. Ik kon me niet
voorstellen hoe ik nog zou kunnen werken, als de symptomen niet zouden afnemen.
Ik was aan het eind van mijn krachten en had geen idee, wat de oorzaak van de
symptomen was.

Toen zag mijn man een artikel over de straling van DECT-telefoons. We hadden in de
zomer van 2003 een DECT-telefoon laten installeren. Het basisstation stond in de
werkkamer, naast de slaapkamer. Ik had steeds gezegd dat ik me 'vrij' voelde in het
bos en het was me ook opgevallen dat ik tijdens slapeloze nachten tenminste twee
uur rust vond in de kinderkamer. Mijn man stelde voor de hoogfrequente straling te
laten meten. Dat was begin februari 2005. Ik geloofde het eerlijk gezegd niet, dat er
een samenhang tussen de telefoon en mijn klachten zou zijn.

Het resultaat was opzienbarend. Bij mijn bed werden hoogfrequente waarden rond
390 mikroWatt/m2 gemeten en laagfrequente waarden rond 520 Volt per meter.
Toch bleef ik sceptisch. Ik had al zoveel geprobeerd, maar was ook bereid elke
strohalm aan te grijpen. Een week nadat onze woning was voorzien van een netvrij-
schakeling en nadat de telefoon naar beneden was verplaatst, hielden de aanvallen
van diarree op en na een week sliep ik voor het eerst enigszins normaal, zonder
telkens wakker te worden.

Het voelde alsof er een last van me afviel. Alsof ik van een zware ziekte genezen was.
Ik merkte toen pas hoe slecht het met me was gegeaan. Twee weken later begon ik
de medicatie voor de bloeddruk af te bouwen en ik ben eind april ermee gestopt.
Langzaam werden mijn angstgevoelens minder en ik heb sindsdien alleen het gevoel
wat gevoeliger zenuwen te hebben dan voorheen.

Door contacten met de Bund Naturschutz hoorde ik dat er voor deze 'ziekte' een
naam bestaat, 'Mikrowellenkrankheit' of 'microwave syndrom'. Terugkijkend
interpreteer ik de stoornis als een ineenstorting van vegetatieve functies door
langdurige stress. Ik was een jaar lang onder invloed van de DECT-telefoon nooit tot
een diepe slaap gekomen, die het lichaam werkelijk herstel biedt. Mijn omgeving had
gelijk dat het van de stress kwam, alleen ... een heel andere bron van stress.

Als arts heb ik nu de behoefte, dat alle artsen bij symptomen zoals de mijne denken
aan hoogfrequente straling als oorzaak van de vegetatieve problemen, nadat de
organische uitgesloten zijn. Als de artsen geweten hadden van deze ziekte, zou in
november reeds de gedachte daaraan boven hebben moeten komen.

Serieus onderzoek naar de invloeden van hoogfrequnte straling op het menselijke
organisme zouden moeten worden uitgevoerd. Dat is absoluut ook van economisch
- 2 -
belang. In mijn geval moest meer dan 4000 euro aan rekeningen betaald worden,
voor niets. Dat is een dure DECT-telefoon! Niet iedereen heeft evenveel last. Net als
bij medicijnen zijn er grenswaarden, die met het 'zwakste' organisme te maken
hebben. Over de effecten van langdurige blootstelling (in mijn geval meer dan een
jaar) is weinig onderzocht en bekend.

Ondertussen zijn ettelijke gevallen bekend en verzameld met een vergelijkbaar
verhaal. Als een medicijn zulke bijwerkingen zou vertonen, was het al lang van de
markt gehaald. Helaas bestaan er nog geen grenswaarden voor de blootstellingen en
geen waarschuwingen bij de aankoop van een mobiele of DECT-telefoon. Mensen die
hierdoor ziek zijn en die voor de gevaren waarschuwen, worden meestal beschouwd
als hypochondrisch of 'gestoord'. Maar het kan iedereen overkomen!

Dr. med. Regina Vogt-Heeren
Frauenärztin (Gynaecologe)
Hindenburgstrasse 17
90556 Cadolzburg, Duitsland
fax ++49 9103 500181

Bron:
http://www.stopumts.nl/doc.php/Verhalen/652/gynaecologe_herstelt_na_verwijderin
g_dect

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Boekhouder ernstig overgevoelig geworden voor elektromagnetische velden.
dinsdag, 29 maart 2011 - Dossier: Ervaringen burgers

Stopumts ontving op 29 maart 2011 onderstaand ervaringsverhaal van een
boekhouder uit België:

Mijn ervaringsverhaal.

Hoe merkte ik dat ik hypersensitief was?

Mid jaren 2000 werkte ik in een vrij groot kantoorgebouw, in de boekhoudafdeling,
veel pc's,... Daar liep ik altijd behoorlijk gestrest rond. Zelf dacht ik dat dit lag aan de
druk van het werk, of van collega's,... Het viel me altijd op als eens ik naar huis reed
ik me plots een pak beter voelde.

Enkele maanden later was opeens de elektriciteit in het volledig gebouw stilgevallen,
minstens een half uur. Ik was verbaasd, want plots voelde ik mij op dezelfde plek met
dezelfde mensen veel meer relaxt...

Ik was er toen nog niet bewust mee bezig dat ik hyperelektrogevoelig was. Op
bewust niveau wil je dat ergens niet weten denk ik, daar was ook niet zoveel rond te
doen als nu, ik wist nauwelijks dat een mens überhaupt zo gevoelig kon zijn voor
straling!

Later ben ik van werk veranderd en ook verhuisd naar de stad. Na enkele weken
merkte ik dat ik altijd hoofdpijn kreeg daar! Ik voelde me toen beter op mijn werk
dan bij mij thuis! Paar maanden later ben ik dan uit noodzaak voor mijn gezondheid
terug moeten verhuizen naar rustiger oorden...

Op dat moment had ik mij eigenlijk nog altijd niet geïnformeerd m.b.t. elektrosmog...
- 3 -
Nu weet ik nog altijd niet waarom ik mij in dat huis niet goed voelde, het meest
waarschijnlijk lijkt de verfdampen (vóór ik daar introk had ik alles geverfd) ofwel de
straling van de masten van de politie, die zich echt vlakbij op 50 meter bevonden...
Nadien ben ik beginnen lezen over elektrosmog en beginnen realiseren dat het
mogelijks een probleem was voor mij...

Paar jaar later, in 2008 woonde ik enkele maanden aan de Belgische kust in een
appartementje. Ik herinner me dat ik 's avonds thuis kwam van mijn werk en ''op mijn
gemak'' naar de voetbal op tv aan het kijken was (het was toen EK voetbal). Na een
halfuur ongeveer begon ik me echt niet goed te voelen, te zweten, wat
ongemakkelijk, mijn hart begon precies harder te slaan, pijn in de borststreek,... Ik
dacht zoiets van ja, misschien heb ik iets opgelopen, een griepje of weet ik veel wat...
Maar het verergerde altijd maar... Na 1 uur kon ik het bijna niet meer houden. Ik weet
niet goed meer waarom ik op het idee gekomen ben, maar ik heb toen mijn auto
genomen en weg uit het kuststadje gereden... En plots voelde ik me veel beter... Ik
dacht van allez, dit kan toch niet zo extreem... Nadien heb ik gemerkt dat ik
sindsdien mij daar nooit goed voelde, in die mate zelf dat ik er mij niet nog ooit 1
nacht zag overnachten. Ik heb die avond zelf nog het belangrijkste meegenomen en
naar een b&b gereden... Achteraf heb ik vernomen dat exact vanaf die dag dat ik mij
daar niet goed meer voelde, er Wimax geïnstalleerd werd! Internet werd de ether
ingestuurd voor een groot gedeelte van de Belgische kust door het bedrijfje Citymesh
(lees City-mess!).

Ik heb dan nog een half jaar in verschillende b&b's verbleven, om nadien een huis te
vinden dat een beetje afgelegen is...

Op dit moment bijna 3 jaar later, voel ik mij nog altijd minder goed daar aan de zee
waar Wimax is, maar het is minder extreem als destijds... Ik heb gemerkt over die 3
jaar dat mijn gevoeligheid voor die Wimax verminderd is, wellicht door alle
therapieën dat ik al geprobeerd heb dat mijn gevoeligheid voor Wimax iets verbeterd
is. Ik heb echter nog een lange weg af te leggen om mijn gevoeligheid in die mate te
reduceren dat ik überhaupt kan overleven in een wereld met veel elektrosmog.

Ik hoop dat er meer aandacht komt voor de problematiek dewelke ons allen
aanbelangt. Het is ondertussen in duizenden studies bewezen dat elektrosmog-
bronnen en zeker die van gepulste straling (zoals van gsm-masten, draadloze tel.,
wifi en wimax...) zeer schadelijk zijn voor de gezondheid voor de mens en voor de
gehele natuur!

Dus die straling is niet enkel schadelijk voor hypersensitieven, neen het vreet aan de
immuniteit van éénieder! MET MINDER ELEKTROSMOG WINT IEDEREEN! ELK LEVEND
WEZEN!

De laatste 10 jaar is enerzijds de electrosmog (stralingsbelasting x 50 ongeveer, zie
grafiek op StralingsArmVlaanderen.org) anderzijds zijn er zeer veel nieuwe
problemen, vroeger quasi onbestaande opgedoken... Is dat toeval? Ik denk het niet...
Het gaat bv. over:

-Chronisch Vermoeidheidssyndroom: was vroeger quasi onbestaand, vraag na bij uw
Dr. hoeveel mensen er niet klagen van vermoeidheid, hoofdpijn,...

-Idem dito met fibromyalgie, oogproblemen, hyperactieve kinderen, neurologische
problemen, problemen gelinkt met centraal zenuwstelsel,...

-Allergieën en intoleranties: in de laatste 10 jaar minstens vertienvoudigd!
- 4 -
-Bijenpopulaties in 1 zomer in veel regio's meer dan gehalveerd in aantal (volgens
Albert Einstein kan de mens niet meer overleven op de aarde zonder bijen!)

O ja voor degene die nog zouden twijfelen over schadelijkheid gepulste straling lees
bijvoorbeeld eens:

-Bioinitiative report (gebaseerd op duizenden studies, opgesteld door
gerenommeerde wetenschappers en medici):
pdf/BioInitiative.pdf

-Humo-artikel van onderzoeksjournaliste Chris Vermeire over de problematiek:
pdf/HUMO%20dec%202010%20GSM%20dossier.pdf

De hypersensitieven zijn de kanaries van de moderne wereld, de kanaries die zoals in
de steenkoolmijnen de mijnwerkers verwittigen voor gevaar van mijngas! Zo hopen
wij samen met medici en wetenschappers de politici te kunnen overtuigen van het
belang van het verbieden van straling die bewezen heeft DNA-breuken te
veroorzaken en wat allemaal meer (ik heb het over 3G, 4G, Wifi, Dect, Wimax...)
alsook het opstellen van lagere stralingsnormen zoals 0,06 V/m max.

Jasper De Bondt

Bron:
http://www.stopumts.nl/doc.php/Verhalen/5621/boekhouder_ernstig_overgevoelig_
geworden_voor_elektromagnetische_velden.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Toen ik in 1996 in een noodsituatie een tijdje gebruik mocht maken van één van de
draadloze tefefoontoestellen van Belgacom stelde ik vast dat ik bij het gebruik ervan
heel warme oren kreeg. Dat was een meer dan onaangenaam gevoel en een beetje
later had ik steevast hoofdpijn. In hetzelfde jaar bleek een EKG-onderzoek voor mij
een ware vorm van foltering te zijn. De arts moest stoppen met het onderzoek. Van
termen als hooggevoeligheid of elektrogevoeligheid of elektrostress was toen in mijn
wereld nog geen sprake. Ik heb er toen dan ook verder geen aandacht meer aan
besteed.

In 2004 begon ik te werken in een campus van een Vlaamse hogeschool waar men
uitermate fier was dat het ganse vernieuwde schoolgebouw met draadloos netwerk
werd ingericht. Deze nieuwe technologie werd gezien als 'de troef' om nieuwe
studenten aan te trekken. Wist ik veel deze technologie mij dat in de toekomst nog
serieus parten zou gaan spelen.
Die toekomst is ondertussen vandaag.

In 2006 werd boven de deur van mijn kantoor een versterkende antenne (2.4 Ghz)
voor het draadloze netwerk geplaatst. Op een halve werkdag werd ik op mijn
werkplaats doodziek. De klachten waren heel pijnlijk, het begon met het gevoel van
'banden rond mijn hoofd' dat overging in een volledig pijngevoel van hoofd en nek,
en dat zich langzaam maar zeker uitbreidde over mijn gehele lichaam. Al mijn
spieren waren ontzettend gespannen en pijnlijk. Ook mij concentreren op mijn
dagelijks werk ging moeilijk . Ik was op een paar uur tijd fysiek overstressed en had
hevige pijnen terwijl ik nog maar pas van een ontspannende vakantieperiode terug
was. Mijn korte-termijn geheugen was zo goed als weg. De meest eenvoudige info die
ik moest verschaffen tijdens de inschrijvingen, daar kon ik niet meer opkomen.
- 5 -
Ik voelde ook een gigantisch energieveld (hoogspanningsveld) rondom mij. Het leek
alsof ik met mijn vinger in het stopcontact zat. Ik ben die dag doodziek naar huis
gereden. Aangezien dit op een vrijdag gebeurde had ik het weekend om er terug een
beetje bovenop te komen, zo dacht ik. Slapen lukte niet, en elke spier in mijn lichaam
deed pijn, ik was onpasselijk en had barstende koppijn. Het leek wel een zware griep
zonder koorts, met dien verschille dat je bij griep wel kan genieten van een
deugddoende en gezondmakende slaap.
Op maandag was ik nog steeds ziek maar ging ik toch terug naar het werk en heb ik
heel voorzichtig het probleem aan de directie van de campus gemeld en onmiddellijk
om een consult bij de bedrijfsarts gevraagd. De antenne werd zonder dat ik er weet
van had uitgeschakeld maar ik kon het hen onmiddellijk melden: het leek alsof mijn
vinger uit het stopcontact werd gehaald, alsof het veld van hoogspanning waarin ik
mij bevond onmiddellijk verdwenen was.
Het gehele weekend na die bewuste vrijdag ben ik door de straling van deze antenne
door een fysieke hel gegaan. Ik heb er een dagboek van bijgehouden en
meegenomen naar de bedrijfsarts. De bedrijfsarts lachte mijn klachten niet weg,
zoals mijn collega's deden, maar meldde mij dat men met 'deze materie' niet wist
waar men stond. De antenne werd niet meer terug aangezet en ik kon terug gewoon
verder aan het werk, echter onder regelmatig hoongelach van sommige collega's.

Durf denken...... (Slogan van de Universiteit van Gent, in associatie met Hogeschool
Gent)

Eind 2007 stelde ik regelmatig vast dat ik na een volledige werkdag meer dan
vermoeid bleek en nog nauwelijks energie had om mij aan mijn huishoudelijke taken
te wijden of om dingen te doen die ik leuk vind. Begin 2008 werden de klachten
erger en erger. Na 3u op de werkvloer bleek ik steevast doodmoe te zijn geworden
met de nodige hoofdpijnklachten en spierpijnklachten die de laatste jaren mijn vaste
metgezellen waren geworden. Ik vroeg of er ergens antennes werden bijgeplaatst en
dat bleek inderdaad het geval te zijn. Ik heb toen terug om een consult gevraagd bij
de bedrijfsarts om alle klachten die ik de laatste jaren heb gehad te melden. Mijn
huisarts bevestigde na medische onderzoeken dat de klachten die mij de laatste jaren
plaagden te wijten waren aan het draadloos netwerk op de school en bij versterking
ervan ging het met mijn gezondheid steevast onmiddellijk de dieperik in.

Ten tijde van die antenne heb ik zelf info moeten inwinnen bij een ingenieur over
welk soort antenne en welk soort straling het ging. Het ging over een 2.4 Ghz
antenne met een stralingsbereik van ongeveer 300 meter. 2.4 Ghz is de frequentie
van een microgolfoven. Microgolven hadden mij dus heel ziek gemaakt. En aangezien
mijn collega's er niks van voelden en ik wel voelde ik me zowaar een 'alien' en werd ik
ook zo door sommigen raar bekeken, genegeerd of gek verklaard.

Mijn werk ben ik ondertussen (na 8.5 jaar trouwe dienst) per 01.09.2008 kwijt, want
het belang van de school gaat boven mijn belang heeft het departementshoofd mij
gezegd. Ook had hij mij reeds mondeling gewaarschuwd dat hij 'het beu was met mij'
en ik er mocht aan denken ander werk te zoeken!! Op mijn voorstel om het
voorzorgsprincipe te hanteren (0.2V/m) kreeg ik een volmondig neen. Gratis
metingen door iemand van Beperk De Straling konden ook niet, want dat is een
'drukkingsgroep'. Voorstel om metingen te laten uitvoeren door het BIPT een
Belgische instantie werden genegeerd. De dienst veiligheid van de Hogeschool heeft
wel 'iets' gedaan om mij te helpen (ze zijn met een laptop op de verschillende
plaatsen gaan kijken hoeveel ontvangst er is) en hebben 'antennes uitgelegd waar ze
konden' maar toen dat voor mijn gezondheid niet voldoende of genoeg bleek te zijn ,
bleken ze ook ineens van mij genoeg te hebben. Geen geld meer om mij nog verder
aan te stellen......
- 6 -
Met deze website wil ik mijn medemensen informeren over de gevaren die deze
onzichtbare straling met zich meebrengt. Ondertussen zijn we meer dan 2 jaar
verder sinds ik mijn werk verloor en zien we de stralingsbronnen almaar meer
toenemen. Alles moet immers draadloos snel gaan. Er is nauwelijks nog een plaats
waar er weinig of geen verbinding op het stralingsveld is. Kinderen worden bestraald
door de gsm-masten in de buurt van hun scholen of op de daken van de school. De
klassen en secretariaten zijn uitgerust met wifi of de nog sterkere wimax. De
kinderen komen lijkbleek en vermoeid de school uit om thuis terug achter hun pc te
gaan hangen voor hun vrije tijd of hun schooltaken te gaan maken, die in 85% van de
gezinnen ook terug met wifi is verbonden en hun kamers uitgerust met spaarlampen
die ook een hoog elektromagnetisch veld uitstralen en hoofdpijnen veroorzaken. Elk
lid van het gezin heeft minstens één gsm, een ipod of een ipad, een laptop enz.... Het
elektrogmagnetisch stralingsveld heeft onze huizen gevuld, onze scholen, onze
bedrijven, onze parken, onze sportcentra en sportvelden, onze ziekenhuizen, onze
openbare dienstencentra, onze culturele centra, onze hotels, onze cafees, onze
treinen, onze steden,... zeg maar onze gehele leefwereld. En toch blijven de
overheden beweren dat het ongevaarlijk is. Daar probeert men ons in bepaalde
programma's ook van te overtuigen.....

Daarom, beste mensen, indien u ondanks alles toch begaan bent met de gezondheid
van uw kinderen, van uzelf, van uw familie en vrienden; als u geeft om het milieu,
begin dan met uw huis te saneren. Koop terug een telefoon met draad en vast
nummer, neem terug internet met een draad die u via een stopcontact op alle
plaatsen in het huis kunt gebruiken zonder te stralen). Gebruik uw gsm enkel in
noodgevallen en telefoneer je toch, doe dat dan op speaker en hou het kort;
sensibiliseer uw kinderen en uw omgeving, word u bewust van de onzichtbare
gevaren en zeg neen tegen deze gigantische gezondheidsrover. Want voor u het goed
en wel beseft heeft hij u te pakken met een kanker of één of andere ziekte van de
21e eeuw.

Bij voorbaat dank voor uw bijdrage aan een gesaneerde, gezondere leefwereld en
vergeet niet, het is in eerste instantie een bijdragen aan uzelf en uw algemene
gezondheid.

Het ga je goed!!
Bron:
http://www.everyoneweb.com/Elektrogevoeligheid/

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

WHO Director-General &cellphone problems
[Former Norwegian Prime Minister, WHO Director-General, Gro Harlem Brundtland is
getting headaches every time she's using a mobile phone.]
Translation of Cover story in Norwegian newspaper "Dagbladet" of March 9, 2002:
Mobile phone radiation gives Gro Harlem Brundtland headaches.
WHO Director-General Gro Harlem Brundtland (62), gets headaches from talking on a
mobile phone. That is not enough: People in her proximity must turn their phones off
in order to prevent discomfort.
By Aud Dalsegg
Saturday 9 March 2002
"It's not the sound, but the waves I react on. My hypersensitivity has gone so far that I
even react on mobiles closer to me than about four metres," Gro explains. When we
sit with her in her office at "Helsetilsynet" in Oslo she asks if there is an active mobile
phone in the room. She finds that she has developed a slight headache. The cellular
- 7 -
phone of the photographer was turned on but without sound in the pocket of his
jacket.
The earlier Minister of State [Prime Minister] never had a mobile of her own, but she
has close associates who do and she earlier often received calls on their phones. She
says there are reasons to be cautious about mobile phone use.
"In the beginning I felt a local warmth around my ear. But the agony got worse, and
turned into a strong discomfort and headaches every time I used a mobile phone,"
Gro says. She thought she could escape the pain by shorter calls, but it didn't help.
Neither did it help that she herself stopped using a mobile phone. Today it is a tool
everybody uses, also at her workplace, the World Health Organisation (WHO) in
Geneva.
"I felt after a while that I had developed a sensitivity against the radiation.
And in order not to be thought to be hysterical - that someone should believe that
this was just something I imagined - I have made several tests:
People have been in my office with their mobile hidden in their pocket or bag.
Without knowing if it was on or off, we have tested my reactions. I have always
reacted when the phone has been on - never when it's off. So there is no doubt."
What about PCs?
- "If I hold a laptop to read what's on the screen, it feels like I get an electric shock
through my arms."....
The headache she gets from mobile radiation abates about half an hour to an hour
after the radiation exposure stops.
Cannot stand wireless [phones]
Wireless phones, becoming more and more common in homes are said to radiate
stronger than mobile phones [due to the lack of low power modes of DECT]. Gro
cannot stand such [phones] either. "I get an instant reaction if I touch such a phone".
Do you advise against using a mobile phone?
- "We do not have scientific evidence to go out with a clear warning. It is not
established that the radiation for instance can result in brain cancer. WHO has a big
study going on and in 2-3 years from now, we will have better answers to all these
questions.
But I understand the scientists who warn. I think we have reason to be cautious, and
not use the [mobile] phone more than necessary. And the younger you are, the more
reason to take this seriously. I think you should follow the precautionary principle",
Gro Harlem Brundtland says.
Previously scientists and physicians have ignored hypersensitivity to electricity. The
Norwegian Association for Electro-sensitive felt the resistance to be so strong they
closed down their work [they have since started again].
"But I am convinced this has to be taken seriously. Some people develop sensitivity to
electricity and radiation from equipment such as mobile phones or PCs. If this
sensitivity can lead to adverse health-effects as cancer or other diseases, we do not
know yet. But I think we should follow the precautionary principle, especially with
regard to our children."
The original Norwegian article in Dagbladet...
28 Feb 2002 Dagbladet Norge

Bron:
http://www.feb.se/NEWS/news2001-2002.html

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voormalig premier van Noorwegen, WHO Directeur Gro Harlem Brundtland krijgt
hoofdpijn, elke keer dat ze een mobiele telefoon gebruikt. De straling van de
telefoon geeft Gro Harlem Brundtland de hoofdpijn.

- 8 -
WHO Algemeen-Directeur Gro Harlem Brundtland(62) krijgt hoofdpijn van het gebruik
van een mobiele telefoon. Alsof dat nog niet genoeg is: Mensen in haar nabijheid
moeten de telefoon uitzetten om discomfort te voorkomen. ''Het is niet het geluid,
maar de elektromagnetische golven waar ik op reageer.

Mijn gevoeligheid is zo ver gevorderd dat ik zelfs reageer op mobieltjes binnen 4
meter afstand.'', let Gro uit. Terwijl we in haar kantoor in Helsetilsynet in Oslo zitten
vraagt ze of iemand een mobiele telefoon aan heeft staan. Ze merkt dat ze een lichte
hoofdpijn ontwikkeld heeft.

Bron:
http://www.stopumts.nl/doc.php/Berichten%20Nederland/31.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Gro Harlem Brundtland does not own a mobile phone and has banned anyone from
using them in her Geneva office.
She says this is to protect herself from electromagnetic waves,
which she argues give her a headache.
"If you enter my office, you are invited by me. No one who is
invited would like to give me headaches," said Ms Brundtland
at a news conference in Oslo, where she attended an
international conference on cancer.

Bron:

http://news.bbc.co.uk/2/hi/health/2082310.stm
Brundtland does not

own a mobile
----------------------------------------------------------------------------------------------
----------

Brian Stein uit Engeland, directeur van een bedrijf met 5000 werknemers, werd
overgevoelig na meer dan tien jaar mobiel bellen.
Video:
http://www.youtube.com/watch?v=Tq298Ir4rHw

Bron:
http://www.stopumts.nl/doc.php/Veel%20gestelde%20vragen/4520/elektrogevoeligh
eid_-
_wat_is_dat____a_warning_from_the_electrosensitive.___%28update11_okt._2010%29

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ook Ulrich Weiner uit Duitsland, die 20 jaar lang een ingenieursbureau runde.
Video:
http://www.youtube.com/watch?v=lE1q8lTVC7A

Bron:
http://www.stopumts.nl/doc.php/Veel%20gestelde%20vragen/4520/elektrogevoeligh
eid_-
_wat_is_dat____a_warning_from_the_electrosensitive.___%28update11_okt._2010%29

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
- 9 -
Oud medisch student Arthur Firstenberg.

Today I am homeless. My money does not provide me shelter. My good health does
not ensure my survival. My friends are unable to help me. I am being killed, but the
law offers me no protection.

An invisible electrosmog engulfs us, destroying the health of many who do not even
know why they have fallen ill. Why is no one listening to the mass of evidence telling
us we are frying our brains?

In February this year Richard Box, artist-in-residence at the University of Bristol's
physics department, installed hundreds of fluorescent light tubes in a field
underneath power lines. The tubes came on at dusk, powered solely by the EM field
generated by the cables above.

For eight years I have provided advocacy and support in North America and
worldwide for people in similar circumstances. Some have epilepsy, or heart disease,
or diabetes, or cancer. Some have allergies or asthma. But most, like me, are in good
health. The assault we are all suffering is a radical increase in electromagnetic
pollution, or electrosmog, that is engulfing the earth.

In 1982 1 was in my final year of medical school, a promising career ahead of me.
For several months I had been having headaches and difficulty concentrating and
remembering things. Then, while on a surgery rotation, I suffered crippling pains in
my hips, making it difficult to assist in operations. My heart rate slowed to less than
50. One day I collapsed and was unable to get up. My chest hurt, and I could not get
enough breath. I was sure I was having a heart attack. During the next two weeks I
lost 15 pounds. And I was a slim man to begin with. It wasn't a heart attack, but it
was still six months before I could walk up a flight of stairs without becoming short
of breath. It was three years before I was strong enough to ski again. It was seven
years before I met someone who validated my own experience that being near certain
electrical appliances, such as television sets and computers, made me ill, and that
staying away from them kept me healthy. However, having discovered how to remain
healthy, I gradually found that I was being effectively disabled by my society.

Having stumbled upon an obviously well-kept secret, I researched the world literature
on bioelectromagnetics, (or the biological effects of electromagnetism), and made
myself an expert. I learned that electro-cautery machines, used in every modern
surgical operation to cut through tissue and to stop bleeding, expose surgeons to
much higher levels of radio frequency radiation than is permitted for workers in any
industry. I learned that there was a disease thoroughly described in the Russian and
Eastern European medical literature called radiowave sickness, the existence of which
was usually denied by western authorities. This description made me remember my
`unknown illness', the one that had derailed my medical career. Bradycardia, or a
slow heart rate, was said, in these texts, to be a grave sign.

Because there are virtually no workplaces without computers any more, I have not
held a job since 1990. I had resigned myself to living on Social Security Disability,
and learned, together with other members of a support group I had found, how best
to live with my disability. This mostly meant learning to avoid exposure to
electromagnetic fields. But in July 1996, to my dismay, I learned that an innovation
was coming to my city, which threatened to make it impossible to avoid exposure any
more.

- 10 -